ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

[Υπόθεση Αρ. 1548/2008]

 

9 Σεπτεμβρίου, 2011

 

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ/στής]

 

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

 

 

1.      ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

2.      ΕΛΕΝΗ ΚΟΤΣΩΝΗ

 

Αιτήτριες

ν.

 

ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ

ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙΚΗΣΕΩΣ

Καθ' ων η αίτηση

 

Α.Σ. Αγγελίδης με Μ. Κοτσώνη για τις αιτήτριες.

Α. Ζερβού, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους καθ' ων η αίτηση.

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ,  Δ.:  Οι αιτήτριες είναι συνιδιοκτήτριες του Τεμ. 209 Φ/Σχ. ΧΧΙ.61.ΕΙ, Τμήμα Ε, στο Στρόβολο.  Το 1993, μετά από αίτησή τους, εκδόθηκε η Πολεοδομική Άδεια ΛΕΥ/2307/1992 για το διαχωρισμό του σε δυο οικόπεδα, με όρους που περιλάμβαναν την παραχώρηση τμήματος του Τεμαχίου για τη διεύρυνση, προς βορρά, της εφαπτόμενης σ' αυτά οδού Περδίου και τη συνέχιση του οδικού δικτύου της περιοχής στη νότια πλευρά του τεμαχίου, τμήματος πεζοδρόμου και τμήματος του χώρου επαναστροφής μελλοντικού αδιέξοδου δρόμου.  Όπως αναφέρεται στην ένσταση των καθ' ων η αίτηση, αυτά αποτελούσαν μέρος ευρύτερου σχεδίου που είχε ετοιμαστεί από το Τμήμα Πολεοδομίας και Οικήσεως, με βάση τη χωροταξική μελέτη που έγινε για  τη ρύθμιση της κυκλοφορίας στην περιοχή.  Οι αιτήτριες δεν αντέδρασαν αρνητικά αλλά και δεν χρησιμοποίησαν την πολεοδομική άδεια, μέχρι τη λήξη της ισχύος της.

 

Οι ιδιοκτήτες του όμορου τεμαχίου 210, το 1998, εξασφάλισαν την πολεοδομική άδεια ΛΕΥ/0352/1998 για την ανέγερση κατοικίας με όρους όμοιους με τους πιο πάνω.

 

Στις 13.6.00 χορηγήθηκε η πολεοδομική άδεια ΛΕΥ/0522/2000 για μετατροπή του επίσης όμορου τεμαχίου 207 σε ένα οικόπεδο που ανήκε στην ενδιαφερόμενη, και πάλιν με όρους όμοιους.  Υποβλήθηκε όμως ιεραρχική προσφυγή με την οποία προτάθηκε διαφοροποίηση των όρων ώστε να αλλάξει ο όλος οδικός σχεδιασμός.  Η Πολεοδομική Αρχή εισηγήθηκε την απόρριψη της ιεραρχικής προσφυγής για τους πιο κάτω λόγους, όπως αυτοί περιγράφονται στο έγγραφο του Επαρχιακού Λειτουργού του Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως Λευκωσίας, ημερομηνίας 18.1.01:

 

«(α) Ο δρόμος για τον οποίο υποβλήθηκε η προσφυγή αποτελεί μέρος ευρύτερου σχεδίου και είναι αναγκαίος για την ολοκλήρωση   του οδικού δικτύου της περιοχής.

(β) Ο πιο πάνω αναφερόμενος δρόμος θα συμβάλει στην ορθολογιστική ανάπτυξη τόσο του τεμαχίου της αιτήτριας όσο και των γειτονικών τεμαχίων τα οποία και εκείνα παραχωρούν σημαντικά τμήματα τους για την κατασκευή και ολοκλήρωση του οδικού δικτύου της περιοχής.

 

(γ)Σε ότι αφορά τον ισχυρισμό της αιτήτριας που αναφέρεται στην παράγραφο 2 της πιο πάνω προσφυγής ότι από τη κατασκευή του δρόμου αυτού επωφελούνται τα γειτονικά τεμάχια με αρ. 208 και 209, ήδη τα τεμάχια αυτά εφάπτονται δημόσιου δρόμου και με βάση το σκεπτικό της αιτήτριας σε ότι αφορά το τεμάχιο της και τα 2 πιο πάνω τεμάχια δεν είναι αναγκαίο να επηρεαστούν. Όμως το οδικό δίκτυο έχει σχεδιαστεί για την εξυπηρέτηση της ευρύτερης περιοχής τόσο από άποψης κυκλοφορίας των οχημάτων όσο και για την εύκολη διακίνηση των πεζών στην περιοχή δεδομένου ότι ο πιο πάνω δρόμος καταλήγει σε αδιέξοδο το οποίο συνδέεται με τους παρακείμενους δρόμους μέσω πεζόδρομων.

(δ)   Ο πιο πάνω δρόμος για τον οποίο υποβλήθηκε η προσφυγή ουσιαστικά θα εξυπηρετήσει και το τεμάχιο με αρ. 210 το οποίο έχει προς όφελος του δικαίωμα διάβασης δια μέσου του τεμαχίου της αιτήτριας και η κατασκευή του δρόμου αυτού θα συμβάλει και στη διαγραφή του δικαιώματος διάβασης που έχει προς όφελος του το τεμάχιο με αρ. 210. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι το τεμάχιο με αρ. 210 θα αποκτήσει πρόσβαση από δημόσιο δρόμο και στη νότια του πλευρά σε μελλοντικό στάδιο όταν και εφόσον αναπτυχθούν τα τεμάχια που βρίσκονται νοτιότερα με αρ. 211 και 228.

ε)    Ο επηρεασμός του τεμαχίου της αιτήτριας από το οδικό δίκτυο της περιοχής έχει σχεδιαστεί και έγινε με ακριβοδίκαιο τρόπο με αποτέλεσμα τόσο η βόρεια πλευρά του τεμαχίου όσο και η ανατολική πλευρά του να επηρεαστούν από τη δημιουργία του δρόμου επί ίσης βάσης με τα γειτονικά τεμάχια.

 

(στ)Η απόφαση της Πολεοδομικής Αρχής εκδόθηκε με βάση τις εξουσίες που της παρέχει το άρθρο 11 του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμου 90/72 και κατά τη γνώμη μου η απόφαση αυτή δεν είναι άδικη για  την αιτήτρια έχοντας υπόψη ότι ακολουθείται η ίδια πολιτική σε όλες τις αιτήσεις με παρόμοια χαρακτηριστικά».

 

 

Το Υπουργείο Εσωτερικών, με το Σημείωμά του προς την αρμόδια Υπουργική Επιτροπή ημερομηνίας 30.8.02, κατ' αρχάς αναφέρθηκε και στην εισήγηση του Διευθυντή του Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως για «ενδεχόμενο μείωσης του πλάτους του αναφερόμενου αδιεξόδου» και μείωση του επηρεασμού του τεμαχίου της ενδιαφερόμενης.  Όπως και στο γεγονός ότι ο Δήμος Στροβόλου συμφωνούσε με τις απόψεις της Πολεοδομικής Αρχής και εισηγείτο την απόρριψη της ιεραρχικής προσφυγής.  Εν τούτοις, το Υπουργείο Εσωτερικών, εισηγήθηκε αποδοχή της ιεραρχικής προσφυγής προκειμένου η Πολεοδομική Αρχή να εκδώσει την πολεοδομική άδεια «αφού διαμορφώσει το οδικό δίκτυο σύμφωνα με την πρόταση της αιτήτριας (Παράρτημα «Β») και σύμφωνα με τις προδιαγραφές που καθορίζει ο Διευθυντής Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως δηλαδή το πλάτος του δρόμου να είναι 7.90 μ. (5.50 μ. οδόστρωμα και 2Χ1.20 μ. πεζοδρόμιο), κρίνοντας ότι η λύση που προτείνεται είναι επιεικέστερη προς την αιτήτρια και ορθότερη για  την λειτουργία του οδικού δικτύου (ως η σχετική άποψη του Διευθυντή Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως) ότι δεν θα επηρεαστούν καθ' οιονδήποτε δυσμενή τρόπο τα παρακείμενα τεμάχια ή το οδικό δίκτυο».  Αυτά συνιστούσαν και το περιεχόμενο και το αποτέλεσμα της ιεραρχικής προσφυγής.  Αυτή, με την απόφαση της Υπουργικής Επιτροπής, ημερομηνίας 21.10.02, έγινε αποδεκτή κατά πλήρη υιοθέτηση της εισήγησης στο Σημείωμα.

 

Στις 17.7.08, μετά από αίτηση, εκδόθηκε για  τις αιτήτριες η πολεοδομική άδεια ΛΕΥ/0899/2008 για  τη διαίρεση του τεμαχίου τους σε δυο οικόπεδα.  Τέθηκε, όμως, ως όρος, η παραχώρηση μέρους του και συναφής δαπάνη για τη διαμόρφωση του οδικού δικτύου σύμφωνα με όσα αποφασίστηκαν στο πλαίσιο της πιο πάνω ιεραρχικής προσφυγής.  Ασφαλώς δυσμενέστερα γι' αυτές σε σύγκριση προς όσα αρχικώς είχαν τεθεί αλλά και προς όσα η Πολεοδομική Αρχή είχε, στη συνέχεια, αποφασίσει και υποστηρίξει.  Θα στερούνταν πλέον μεγάλο μέρος του τεμαχίου τους, κατά τη δική τους μέτρηση του 25% περίπου, ενώ κατά τους καθ' ων η αίτηση του 24%, και θα υποβάλλονταν σε πολύ μεγαλύτερες δαπάνες.

 

Οι αιτήτριες άσκησαν την παρούσα προσφυγή με πρώτο αίτημα την ακύρωση των επίμαχων όρων (αρ. 65 και 340) και, δεύτερο, την ακύρωση του αντίστοιχου όρου σε «κάθε προγενέστερη πολεοδομική άδεια».  Ήταν η προδικαστική ένσταση των καθ' ων η αίτηση πως δεν ήταν παραδεκτή η προσφυγή γιατί με αυτή προσβάλλονταν μόνο οι όροι και όχι το σύνολο της πολεοδομικής άδειας που χορηγήθηκε στις αιτήτριες.  Αφού, κατά το νόμο και την πάγια νομολογία μας, τα δυο δεν είναι δυνατό να διασπαστούν.  Οι αιτήτριες, ορθώς δέχτηκαν το αδιάσπαστο των όρων από την άδεια και πως δεν ήταν δυνατό απλώς να αποχωριστούν οι όροι για να παραμείνει, κατά τα άλλα, η πολεοδομική άδεια ως ισχύουσα.  Εισηγήθηκαν, όμως, πως, όπως έχει νομολογηθεί, η προσφυγή τους πρέπει να προσεγγιστεί ως αφορώσα στο σύνολο της πολεοδομικής άδειας.  Οι καθ' ων η αίτηση πρότειναν πως αυτό δεν είναι δυνατό επειδή διαφοροποιεί το αίτημα όπως αυτό είναι διατυπωμένο στην προσφυγή.

 

Όμοιο ζήτημα εξετάστηκε ειδικώς από την Ολομέλεια στη Δήμος Στροβόλου ν. Γιασεμίδου κ.α. (1998) 3 ΑΑΔ 223 όπως και σε άλλες που την εφάρμοσαν. (Βλ.  P. M. Tseriotis Ltd v. Δήμου Λατσιών, (2000) 4Α ΑΑΔ 339, Ευαγόρας Πυλιώτης ν. Κυπριακής Δημοκρατίας, Προσφυγή 2/2004, ημερομηνίας 17.3.06, Μιχάλης Μιχαήλ ν. Κυπριακής Δημοκρατίας, Προσφυγή 1839/2008, ημερομηνίας 6.7.10).  Αφορούσε η πιο πάνω υπόθεση σε όρους υπό τους οποίους εγκρίθηκε ο διαχωρισμός γης σε οικόπεδα.  Αποφασίστηκε πως οι όροι δεν μπορούσαν να διασπαστούν και πως, με την ακύρωσή τους εκθεμελιώνεται η άδεια.  Δεν θεωρήθηκε όμως πως θα έπρεπε να απορριφθεί η προσφυγή.  Η προσβολή του όρου συνεπαγόταν αναπόφευκτα και προσβολή του συνόλου της απόφασης και, πράγματι, ως αποτέλεσμα της προσφυγής, αυτή ακυρώθηκε.  Παραθέτω το σχετικό απόσπασμα από την απόφαση που εξέδωσε για την Ολομέλεια ο Κρονίδης, Δ.:

 

«Μας προβλημάτισε το γεγονός κατά πόσο με την ακύρωση του όρου 7 εκθεμελιώνεται η παρασχεθείσα άδεια ή όχι. (Βλέπε: Έπαρχος Λευκωσίας κ.ά. ν. Σπαρσή Μόδεστου κ.ά., (1996) 3 Α.Α.Δ. 256). Εξαρτάται από το κατά πόσο μπορεί να διαχωρισθεί ή όχι.

 

Μελετώντας τις λεπτομέρειες της υπόθεσης και την παραχωρηθείσα άδεια διαίρεσης της γης των εφεσιβλήτων, θεωρούμε ότι με τον παραμερισμό του όρου 7 επέρχεται διάσπαση του όλου εγκεκριμμένου σχεδίου της διαίρεσης της γης των εφεσιβλήτων και κατά συνέπεια η παρασχεθείσα άδεια καθίσταται αλυσιτελής και εκθεμελιώνεται. Δεν είναι ως εκ τούτου δυνατό να ξεχωριστεί ο όρος 7 από το σύνολο της άδειας. Η προσβολή του συνεπάγεται αναπόφευκτα και προσβολή του συνόλου της απόφασης της αρμοδίας Αρχής για την έκδοση της άδειας. Επομένως ολόκληρη η απόφαση της αρμοδίας Αρχής για την παραχώρηση της άδειας, πρέπει να ακυρωθεί. Παρέχεται προς τούτο δυνατότητα από τον Κανονισμό 17 του Διαδικαστικού Κανονισμού του Ανωτάτου Δικαστηρίου του 1962.»

 

 

Οι καθ' ων η αίτηση θεωρούν πως η νομολογία που επικαλέστηκαν οι αιτήτριες διακρίνεται, ως ακολούθως:

 

«Αφορά άδειες οικοδομής για  τις οποίες δεν υπάρχει αντίστοιχη πρόνοια, (σημείωση δική μου, όπως στην περίπτωση της πολεοδομικής άδειας) ότι οι όροι τους αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της άδειας οικοδομής.  Στον περί Οδών και Οικοδομών δεν υπάρχει αντίστοιχη πρόνοια με τον περί Πολεοδομίας.  Ως εκ τούτου, σε εκείνες τις περιπτώσεις είχε κριθεί, παρόλον που προσβάλλονταν μόνο οι όροι, ότι θα μπορούσε να ακυρωθεί ολόκληρη η άδεια, εφόσον δεν μπορεί να σταθεί η άδεια από μόνη της.  Το ερώτημα όμως είναι αν το Δικαστήριο δικαιούται να δώσει άλλη θεραπεία από αυτή που ρητώς ζητείται.».

 

 

Με όλο το σεβασμό διακρίνω παραγνώριση της ουσίας του πράγματος.  Οι αποφάσεις, ως προς την άδεια οικοδομής, εκδόθηκαν ως συνέπεια της διαπίστωσης, που δεν είναι εδώ ζήτημα υπό εξέταση, πως ο όρος ήταν αδιάσπαστος από το σύνολο της άδειας.  Όπως παραδεκτώς συμβαίνει και στην παρούσα περίπτωση.  Ακριβώς δε γι' αυτό το λόγο προέκυψε ο προβληματισμός που οδήγησε στη λύση που αναφέρθηκε.  Δεν διακρίνω διαφορά και στη βάση των πιο πάνω δεν θεωρώ βάσιμη την εισήγηση των καθ' ων η αίτηση.  Σημειώνω πάντως πως στις Μιχαήλ και Πυλιώτης (ανωτέρω) υπό συζήτηση ήταν όροι σε πολεοδομική άδεια.

 

Οι καθ' ων η αίτηση αναφέρθηκαν και στην απόφαση της Ολομέλειας στην Κυπρ. Διυλιστήριο Πετρελαίου Λτδ ν. Δήμου Λάρνακας (2000) 3 ΑΑΔ 345, στην οποία το αποτέλεσμα ήταν διαφορετικό.  Όμως εκεί το θέμα που απασχόλησε αφορούσε στο κατά πόσο ο όρος σε πολεοδομική άδεια θα μπορούσε να αποσπασθεί και δεν εξειδικεύθηκε προβληματισμός όπως στην περίπτωση της Γιασεμίδου, στην οποία και δεν παραπέμφθηκε η Ολομέλεια.  Μάλιστα η απόφαση στην πιο πάνω υπόθεση εκδόθηκε υπό το δεδομένο ότι ήδη οι ιδιοκτήτες χρησιμοποίησαν την πολεοδομική άδεια για εξασφάλιση άδειας οικοδομής και, στη συνέχεια, άρχισαν την ανάπτυξη, που προβλεπόταν στις εκδοθείσες πολεοδομικές άδειες. Με αποτέλεσμα και την ενεργοποίηση της αρχής για το απαράδεκτο της ταυτόχρονης επιδοκιμασίας και αποδοκιμασίας.

 

Οι όροι τέθηκαν, όπως είναι παραδεκτό, χωρίς να έχει δημοσιευθεί ρυμοτομικό σχέδιο, με όλες τις συνακόλουθες διασφαλίσεις για αμφισβήτηση και έλεγχο.  Επίσης είναι παραδεκτό πως χωρίς τη δημοσίευση τέτοιου ρυμοτομικού σχεδίου δεν ήταν νόμιμη η επιβολή τους.  Αυτό είναι αρκετό για την επιτυχία της προσφυγής αλλά προσθέτω και τα πιο κάτω.  Είναι η θέση των καθ' ων η αίτηση πως η Πολεοδομική Αρχή δεν μπορούσε παρά να επιβάλει αυτούς του όρους αφού ήδη αυτοί είχαν επιβληθεί στην περίπτωση των όμορων κτημάτων, ως ανωτέρω, και είχαν υλοποιηθεί από τους ιδιοκτήτες τους.  Δικαιολογείται όμως δέσμευση των αιτητριών από όσα αποφασίστηκαν κατά την έγκριση της ιεραρχικής προσφυγής των ιδιοκτητών εκείνων των τεμαχίων;  Στην οποία δεν περιλαμβάνεται καν αιτιολόγηση με αναφορά στις συγκεκριμένες εισηγήσεις της Πολεοδομικής Αρχής που διαφώνησε με την έγκρισή της;  Πέραν από την εντελώς γενική και αόριστη αναφορά σε λύση «επιεικέστερη προς την αιτήτρια και ορθότερη για τη λειτουργία του οδικού δικτύου»;  Και, ακόμα χειρότερα, με την καταγραφή ως διαπίστωσης πως «δεν θα επηρεαστούν καθ' οιονδήποτε δυσμενή τρόπο τα παρακείμενα τεμάχια ή το οδικό δίκτυο», όταν είναι αυτόδηλος ο δυσμενής επηρεασμός των τεμαχίων των αιτητριών;  Οι οποίες και δεν  ακούστηκαν, όπως θα οφειλόταν, στο πλαίσιο της έρευνας που θα έπρεπε, εν πάση περιπτώσει, να είχε αναληφθεί, εφόσον το οδικό δίκτυο, όπως ήταν η πρόταση, τις επηρέαζε δυσμενώς;  Η απάντηση σ' αυτά τα ερωτήματα είναι αρνητική.  Είναι δε, πέρα από αυτά, σχετική και η απόφασή μου στη Χρυστάλλα Νικολάου Λαμπριανού κ.α. ν. Κυπριακής Δημοκρατίας, Προσφυγή 818/06, ημερομηνίας 24.9.07 την οποία υπέδειξα στα μέρη για να τη σχολιάσουν.  Εκεί οι αιτήτριες επιδίωξαν την ακύρωση όρου στην πολεοδομική άδεια που χορηγήθηκε σε τρίτο επειδή η προβλεπόμενη προέκταση, μελλοντικά, και στις ίδιες, θα τις έβλαπτε.  Έκρινα πως «τέτοιος όρος σε πολεοδομική άδεια υπέρ τρίτου δεν επιφέρει αφ' εαυτού το έννομο αποτέλεσμα του δεσμευτικού καθορισμού του οδικού δικτύου», και απέρριψα την προσφυγή.  Όπως εξήγησα, η πολεοδομική άδεια υπέρ του τρίτου δεν αφορούσε στο ίδιο το τεμάχιο των αιτητριών οπότε τα όποια ζητήματα του μέλλοντος, εφόσον προέκυπταν, θα εξετάζονταν στο κατάλληλο πλαίσιο.  Αναφέρθηκα συναφώς στην απόφαση της Ολομέλειας στη Renos Pitros Homes Ltd ν. Δημοκρατίας (2004) 3 ΑΑΔ 728.  Εκεί απορρίφθηκε η αίτηση για πολεοδομική άδεια για ανέγερση κατοικιών επειδή η προταθείσα ανάπτυξη δεν λάμβανε υπόψη σχεδιασμό ως προς το οδικό δίκτυο που επιβλήθηκε στο πλαίσιο άλλης πολεοδομικής άδειας για  διαχωρισμό οικοπέδων.  Κρίθηκε πως ο πραγματοποιηθείς σχεδιασμός συνιστούσε εξωγενή παράγοντα κατά την κρίση αίτησης για  πολεοδομική άδεια προς ανέγερση κατοικιών από τον ιδιοκτήτη του γειτονικού ακινήτου.  Αυτά αποτελούν και ειδικότερη απάντηση στην εδώ εισήγηση των καθ' ων η αίτηση πως αφού επιβλήθηκαν τέτοιοι όροι στην πολεοδομική άδεια της ενδιαφερόμενης, έπρεπε να επιβληθούν και στην περίπτωση των αιτητριών.  Η διαφοροποίηση που επιχείρησαν συναφώς οι καθ' ων η αίτηση πως, εν προκειμένω, δεν έχουμε απλώς σχεδιασμό αλλά και υλοποίηση από την ενδιαφερόμενη, δεν δικαιολογείται.  Ασφαλώς δεν θα ήταν νοητό να επηρεαστούν δικαιώματα από το συμπτωματικό γεγονός της υλοποίησης.  Εκείνο που ενδιαφέρει είναι η αρχή που διέπει το θέμα και ένας παράγοντας που είναι εξωγενής δεν αλλάζει χαρακτήρα με τον πιο πάνω τρόπο.

 

Οι αιτήτριες ζήτησαν ακύρωση και σε σχέση με την πολεοδομική άδεια υπέρ της ενδιαφερόμενης.  Τους ζήτησα εξήγηση αναφορικά με τη νομική βάση και, στο τέλος, δήλωσαν πως εφόσον θα επιτύγχαναν δικαίωση με την έγκριση της πρώτης θεραπείας, δεν θα επέμεναν.  Εν πάση περιπτώσει, ενόψει της υπόθεσης Λαμπριανού (ανωτέρω) και των προεκτάσεων της όπως τις παρέθεσα, ομοίως δεν νομιμοποιούνται οι αιτήτριες σε σχέση με τη δεύτερη θεραπεία.

 

Η προσφυγή επιτυγχάνει σε σχέση με την πρώτη θεραπεία και η πολεοδομική άδεια που χορηγήθηκε στις αιτήτριες ακυρώνεται.  Το δεύτερο αίτημα απορρίπτεται ως μη παραδεκτό.  Κατά την εξέλιξη της διαδικασίας έθεσα ειδικά το θέμα της δεύτερης θεραπείας με την εξήγηση πως, εφόσον θα τη διατηρούσαν οι αιτήτριες, θα έπρεπε να επιδοθεί η προσφυγή στην ενδιαφερόμενη.  Αυτό έγινε βεβαίως, με κατ' ανάγκη αναβολές και περαιτέρω εμφανίσεις.  Είναι δίκαιο, επομένως, να μην επιδικάσω υπέρ των αιτητριών το σύνολο των εξόδων τους.  Επιδικάζω υπέρ τους και εναντίον των καθ' ων η αίτηση τα ¾ των εξόδων τους.

 

 

Γ. Κωνσταντινίδης, Δ.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

/μσιαμπαρτά

---

cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο