ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ANAΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

 

                                                (Υπόθεση Αρ. 1506/2009)

 

 26 Ιουλίου, 2011

 

[ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ/στής]

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

 

MA OSTRICH FARMS (AKAMAS) LTD,

ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΡΙΝΟΥ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΤΗ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ,

ΕΠΙΣΗΜΟΥ ΠΑΡΑΛΗΠΤΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ,

Αιτητής,

ν.

 

ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ

ΥΠΟΥΡΓΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ,

Καθ΄ων  η Αίτηση.

 

Α. Αποστολίδης για Α. Σ. Αγγελίδη, για τους Αιτητές.

Α. Ζερβού (κα), για τους Καθ΄ων η Αίτηση.

 

 

 

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ.: Οι Αιτητές με την παρούσα προσφυγή ζητούν ακύρωση της απόφασης των Καθ' ων η αίτηση, η οποία δημοσιεύτηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας με αρ. 4208, ημερ. 21.8.2009 και με την οποία απορρίφθηκε η αίτηση των Αιτητών για χορήγηση πολεοδομικής άδειας κατά παρέκκλιση των προνοιών της Δήλωσης Πολιτικής.

 

Τα γεγονότα της υπόθεσης

Στις 11.10.2007 οι Αιτητές υπέβαλαν αίτηση (ΛΕΥ 1798/2004) στην Πολεοδομική Αρχή, στο εξής «η Αρχή», για χορήγηση πολεοδομικής άδειας για προσθήκες σε αδειούχο σφαγείο στρουθοκαμήλων και χοίρων και μετατροπή του σε σφαγείο στρουθοκαμήλων, χοίρων και αιγοπροβάτων, με εγκαταστάσεις σταβλισμού, σφαγής και συσκευασίας κρεάτων, κατά παρέκκλιση των προνοιών του Τοπικού  Σχεδίου Λευκωσίας, γιατί δεν ήταν σύμφωνη με τις ακόλουθες πρόνοιες της Δήλωσης Πολιτικής:-

«(α) Της Πολιτικής 9(Θ)(α) γιατί η ανάπτυξη (σφαγείο με εγκαταστάσεις σταβλισμού και συσκευασίας κρεάτων) η οποία εμπίπτει στις Βιομηχανικές Αναπτύξεις Κατηγορίας Α΄, χωροθετείται εκτός Βιομηχανικής Ζώνης Κατηγορίας Α΄ και συγκεκριμένα σε Κτηνοτροφική Ζώνη.

 

(β) Της παραγράφου 3 της Πολιτικής 9(Δ) γιατί χωροθετείται ανάπτυξη άλλη (Βιομηχανική Ανάπτυξη Κατηγορίας Α΄) εκτός της Κτηνοτροφικής, μέσα σε Κτηνοτροφική Ζώνη.»

 

Κατά την άποψη των Καθ' ων η αίτηση, η προταθείσα με την εν λόγω αίτηση ανέγερση νέων εγκαταστάσεων σταβλισμού χοίρων, συγκρούεται με τον όρο αρ. 500 της χορηγηθείσας πολεοδομικής άδειας με αρ. ΛΕΥ/1722/2000 καθώς και με τον όρο με αρ. 514 της χορηγηθείσας πολεοδομικής έγκρισης με αρ. ΛΕΥ/1722/2000/Α.

 

Στη συνέχεια η Αρχή, εφαρμόζοντας τον Κανονισμό 13(8)(α) των περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας (Παρεκκλίσεις) Κανονισμών του 1999 (ΚΔΠ 309/99), στο εξής «οι Κανονισμοί», αφού έλαβε υπόψη τις θετικές απόψεις των αρμοδίων Τμημάτων, ότι δεν επηρεάζεται από ευρωπαϊκή νομοθεσία και άλλους σχετικούς παράγοντες, υπέβαλε στις 20.8.08 στο Συμβούλιο Μελέτης Παρεκκλίσεων (ΣΥ.ΜΕ.ΠΑ.), έκθεση, με την οποία σύστηνε τη χορήγηση της πολεοδομικής άδειας για την αιτούμενη ανάπτυξη υπό προϋποθέσεις.  Επίσης, εισηγήθηκε την επιβολή αντισταθμιστικών μέτρων, σύμφωνα με τον Κανονισμό 20(1) των Κανονισμών.  Σύμφωνα με την θέση της Αρχής, η αιτούμενη ανάπτυξη δεν επηρέαζε τη Γενική Στρατηγική της Δήλωσης Πολιτικής [Κανονισμός 19(2)], εφόσον επρόκειτο για επέκταση σε υφιστάμενη ανάπτυξη η οποία, εφόσον θα λειτουργεί σύμφωνα με τους όρους των αρμοδίων Τμημάτων/Υπηρεσιών (Υπηρεσία Περιβάλλοντος κ.λ.π.), δεν αναμενόταν να επηρεάσει δυσμενώς το περιβάλλον.

 

Η επίδικη ανάπτυξη και η χορήγηση της αιτούμενης Πολεοδομικής άδειας, συστηνόταν εκτός από την Αρχή και από όλα τα αρμόδια Τμήματα και Υπηρεσίες. Όμως αντίθετος με αυτήν ήταν ο Πρόεδρος του Κοινοτικού Συμβουλίου Αγίου Ιωάννη Μαλούντας, κ. Πολύδωρος Γαβριήλ, ο οποίος με σχετική επιστολή του προς τον Έπαρχο Λευκωσίας, δεν σύστησε την παραχώρηση άδειας για ανέγερση υποστατικών με σκοπό την παραμονή χοίρων στο χώρο του σφαγείου και ζήτησε από τον Έπαρχο Λευκωσίας να προβεί σε κατεδάφιση των παράνομων υποστατικών που ανεγέρθηκαν για κράτηση ζώων πριν την σφαγή.  

 

Στις 30.10.2008 συνεδρίασε το ΣΥ.ΜΕ.ΠΑ., το οποίο αποφάσισε ότι η αιτούμενη ανάπτυξη, εμπίπτει στις πρόνοιες του Κανονισμού 16(1) των Κανονισμών, σύμφωνα με τις οποίες απαιτείται η διεξαγωγή Δημόσιας Ακρόασης.  Μετά την ολοκλήρωση της δημόσιας ακρόασης, στις 14.5.2009 συνεδρίασε το ΣΥ.ΜΕ.ΠΑ., το οποίο αφού μελέτησε την αίτηση, όλα τα ενώπιον του έγγραφα και στοιχεία περιλαμβανομένων των Πρακτικών της Δημόσιας Ακρόασης, αποφάσισε, κατά πλειοψηφία, να εισηγηθεί στο Υπουργικό Συμβούλιο όπως αυτό, με βάση τις εξουσίες που διαθέτει από το άρθρο 26 του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμου του 1972 (Ν. 90/72), όπως τροποποιήθηκε με το Νόμο 142/99, στο εξής «ο Νόμος», να απορρίψει την αίτηση θεωρώντας ότι αυτή δεν εμπίπτει σε κανένα από τα κριτήρια του Κανονισμού 19(1)(α) - (ιβ) των Κανονισμών και επειδή επηρεάζει ουσιωδώς τη γενική στρατηγική του ισχύοντος Σχεδίου Ανάπτυξης (Δήλωση Πολιτικής) [Κανονισμός 19(2), ΚΔΠ 309/99].

 

Στις 10.7.2009 συνεδρίασε το Υπουργικό Συμβούλιο, το οποίο σύμφωνα με τον Κανονισμό 17(1) των Κανονισμών, αφού εξέτασε την αίτηση και την Πρόταση που υποβλήθηκε από τον Υπουργό Εσωτερικών και ασκώντας τις εξουσίες που διαθέτει με βάση το άρθρο 26 του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμου, αποφάσισε να απορρίψει την αίτηση.  Η απόφαση του δημοσιεύτηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας, ημερ. 21.8.2009.  Οι Αιτητές και η Πολεοδομική Αρχή, ενημερώθηκαν σχετικά.  Η Πολεοδομική Αρχή, στις 27.10.2009, απέστειλε στους Αιτητές «Γνωστοποίηση Αρνήσεως Χορηγήσεως Πολεοδομικής Άδειας», με αποτέλεσμα να σφραγίζεται οριστικά η τύχη της Πολεοδομικής Αίτησης ΛΕΥ/01798/2004.  Οι λόγοι αρνήσεως χορήγησης άδειας, διατυπώνονται ως εξής:-

«(500)  Η αιτούμενη ανάπτυξη η οποία αφορά σε επέκταση του υφιστάμενου σφαγείου στρουθοκαμήλων και χοίρων, προσθήκη σφαγείου αιγοπροβάτων, ανέγερση συσκευαστηρίου, συσκευαστηρίου χοιρινού κρέατος, ψυκτικών θαλάμων, χώρων διαχείρισης εντέρων και δερμάτων στάβλων χοίρων και αιγοπροβάτων καθώς και αύξηση της δυναμικότητας παραγωγής του σφαγείου, δεν μπορεί να επιτραπεί.  Ειδικότερα αναφέρεται ότι, η πιο πάνω ανάπτυξη αποτελεί Βιομηχανία Κατηγορίας Α κατά παράβαση των προνοιών της παραγράφου 9(Θ)(α) της Δήλωσης Πολιτικής.

 

(501)  Η αιτούμενη πιο πάνω Βιομηχανική Ανάπτυξη Κατηγορίας Α χωροθετείται σε Κτηνοτροφική Ζώνη κατά παράβαση των προνοιών της παραγράφου 3 της Πολιτικής 9(Δ) της Δήλωσης Πολιτικής, όπου κατά κανόνα καμιά άλλη ανάπτυξη, εκτός της κτηνοτροφικής, θα επιτρέπεται στις Κτηνοτροφικές Ζώνες και Περιοχές.

 

Σημείωση:

(1)   Το Υπουργικό Συμβούλιο, ασκώντας τις εξουσίες που του παρέχονται από το Άρθρο 26 του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμου, στη συνεδρία του ημερομηνίας 10.07.2009, αποφάσισε να απορρίψει την αίτηση για χορήγηση της πολεοδομικής άδειας κατά παρέκκλιση των προνοιών της Δήλωσης Πολιτικής, θεωρώντας ότι αυτή δεν εμπίπτει σε κανένα από τα κριτήρια του Κανονισμού 19(1)(α)-(ιβ) των περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας (Παρεκκλίσεις) Κανονισμών του 1999 [Κ.Δ.Π. 309/99].

(2)   Πέραν των πιο πάνω λόγων άρνησης σημειώνεται ότι προτείνονται νέες εγκαταστάσεις σταβλισμού χοίρων οι οποίες συγκρούονται με τον όρο 500 της πολεοδομικής άδειας ΛΕΥ/1722/2000 και τον όρο 514 της πολεοδομικής έγκρισης ΛΕΥ/1722/2000/Α.»  

 

 

Οι Αιτητές στις 3.11.2009 καταχώρησαν την παρούσα προσφυγή όχι κατά της πιο πάνω Γνωστοποίησης Άρνησης Χορήγησης Πολεοδομικής Άδειας, ημερ. 25.10.2009, αλλά κατά της απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου που τους κοινοποιήθηκε στις 25.8.2009.  Εναντίον της απόφασης αυτής προβάλλουν 3 λόγους ακύρωσης:- (1) Κακή σύνθεση και λειτουργία ΣΥ.ΜΕ.ΠΑ. (2) πάσχουσα σύσταση του ΣΥ.ΜΕ.ΠΑ. και (3) ότι πάσχει η τελική απόφαση.

 

Οι Καθ' ων η αίτηση αντέταξαν προδικαστική ένσταση ότι η προσβαλλόμενη απόφαση δεν είναι εκτελεστή διοικητική πράξη, αλλά συγχωνεύτηκε στη Γνωστοποίηση της Πολεοδομικής Αρχής η οποία είναι και η μόνη εκτελεστή διοικητική πράξη και η μόνη προσβαλλόμενη με βάση το Άρθρο 146 του Συντάγματος.  Σχετικά η δικηγόρος των Καθ' ων η αίτηση κάνει αναφορά και παραθέτει εκτενές απόσπασμα από την πρωτόδικη απόφαση του Κωνσταντινίδη, Δ., στην υπόθεση Χαράλαμπος Μακρίδης κ.α. ν. Δημοκρατίας, Υπόθ. Αρ. 324/04, ημερ. 7.1.2005.

 

Ο συνήγορος των Αιτητών, με αναφορά σε άλλη νομολογία, που κατά τη δική του άποψη υποστηρίζει τις δικές του αντίθετες θέσεις, εισηγήθηκε ότι η μόνη εκτελεστή διοικητική πράξη, είναι η απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου, ενώ η απόφαση της Πολεοδομικής Αρχής είναι πράξη εκτέλεσης.

 

Η προδικαστική ένσταση ευσταθεί.

 

Από τη στιγμή που για την έκδοση κατά παρέκκλιση πολεοδομικής άδειας, βάσει του άρθρου 26, όπως τροποποιήθηκε με το Ν. 142(Ι)/1999,  θα πρέπει η σχετική αίτηση να υποβληθεί στην αρμόδια Πολεοδομική Αρχή και όχι κατ' ευθείαν στο Υπουργικό Συμβούλιο, τότε η απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου, αν και είναι δεσμευτική για την Πολεοδομική Αρχή, αυτή συγχωνεύεται με την απόφαση της Πολεοδομικής Αρχής η οποία είναι η τελική απόφαση και η μόνη εκτελεστή πράξη η οποία μπορεί να προσβληθεί με προσφυγή.  Ως αποτέλεσμα, η προσβαλλόμενη απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου δεν είναι εκτελεστή διοικητική πράξη.  Αντί άλλης περαιτέρω αιτιολογίας, υιοθετώ πλήρως τα όσα αποφασίστηκαν από τον Κωνσταντινίδη, Δ. στην υπόθεση Χαράλαμπος Μακρίδης κ.α. ν. Δημοκρατία, ανωτέρω, η οποία δεν εφεσιβλήθηκε.  Παραθέτω το σχετικό μέρος της απόφασης, το οποίο είναι άκρως επεξηγηματικό και απόλυτα σχετικό με το εγειρόμενο ζήτημα:-

«Αντίθετα προς ό,τι ίσχυε προηγουμένως, το ζήτημα της «παρέκκλισης» δεν είναι πλέον θέμα που μπορεί να εξεταστεί από το Υπουργικό Συμβούλιο μόνο μετά από θετική εισήγηση της Πολεοδομικής Αρχής. Μετά από διάφορες τροποποιήσεις, το άρθρο 26, με το Ν. 142(Ι)/99, διαμορφώθηκε ως ακολούθως:

 

«26.(1) Για να καταλήξει σε πολεοδομική απόφαση δυνάμει του παρόντος Νόμου, η Πολεοδομική Αρχή λαμβάνει υπόψη τις πρόνοιες του εφαρμοστέου στην περίπτωση σχεδίου αναπτύξεως καθώς και οποιοδήποτε άλλο ουσιώδη παράγοντα.

 

(2) Το Υπουργικό Συμβούλιο μπορεί με απόφασή του να χορηγεί πολεοδομική άδεια κατά παρέκκλιση του σχεδίου ανάπτυξης, ανεξάρτητα αν η ανάπτυξη έχει συντελεστεί ή όχι, σε έκτακτες και δικαιολογημένες προς το δημόσιο συμφέρον περιπτώσεις ή άλλες ειδικές περιπτώσεις, που θα καθοριστούν με Κανονισμούς τους οποίους εκδίδει το Υπουργικό Συμβούλιο και εγκρίνει η Βουλή των Αντιπροσώπων.

 

(3) Κανονισμοί οι οποίοι εκδίδονται δυνάμει του εδαφίου (2) του παρόντος άρθρου καθορίζουν τον τρόπο με τον οποίο θα ασκείται η εξουσία του Υπουργικού Συμβουλίου και, ειδικότερα, δυνατό να προνοούν για -

 

(α) Τη διαδικασία, τους όρους, τις προϋποθέσεις, τους περιορισμούς και τα κριτήρια, με βάση τα οποία ασκείται η εξουσία του Υπουργικού Συμβουλίου˙

 

(β) τη σύσταση συμβουλίου, για να συμβουλεύει το Υπουργικό Συμβούλιο κατά την εξέταση αιτήσεων για χορήγηση πολεοδομικής άδειας κατά παρέκκλιση του σχεδίου ανάπτυξης˙

 

(γ) την επιβολή δικαιωμάτων για την εξέταση αιτήσεων για χορήγηση πολεοδομικής άδειας κατά παρέκκλιση του σχεδίου ανάπτυξης˙

 

(δ) την επιβολή αντισταθμιστικών μέτρων, στα οποία περιλαμβάνεται και η μεταφορά συντελεστή δόμησης από άλλο τεμάχιο ή από διατηρητέα οικοδομή˙

 

(ε) την αναδρομική εφαρμογή τους σε ειδικά καθορισμένες περιπτώσεις.

 

(4) Κάθε απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου η οποία εκδίδεται σύμφωνα με το εδάφιο (2) του παρόντος άρθρου δημοσιεύεται στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας και αποστέλλεται για ενημέρωση στη Βουλή των Αντιπροσώπων.»

 

Επομένως, έχουμε και ζήτημα «πολεοδομικής απόφασης» από την Πολεοδομική Αρχή και ζήτημα «πολεοδομικής άδειας κατά παρέκκλιση» από το Υπουργικό Συμβούλιο και οι Κανονισμοί είναι διαφωτιστικοί αναφορικά με την προκύπτουσα διασύνδεση τους. Ενώ, πλέον, η αίτηση για πολεοδομική άδεια κατά παρέκκλιση υποβάλλεται «από κάθε αιτητή» [βλ. Καν. 13(1)] για να καταλήξει το θέμα υπό την κρίση του Υπουργικού Συμβουλίου ως έχοντος την εξουσία να αποφασίσει επ' αυτής, [βλ. Καν. 17(1)] παραμένει ως βασικός ο θεσμός της πολεοδομικής άδειας. Δεν υποβάλλεται κατ' ευθείαν αίτηση για πολεοδομική άδεια κατά παρέκκλιση αυτοτελώς, αλλά προαπαιτείται "αίτηση προς την πολεοδομική αρχή για την ανάπτυξη, σύμφωνα με το άρθρο 23 του Νόμου" [βλ. Καν. 13(2)], οπότε και προκύπτει «αιτητής». Μάλιστα, με πρόνοια για την καταβολή δικαιωμάτων "τα οποία είναι επιπρόσθετα των δικαιωμάτων που καταβάλλονται για την υποβολή και εξέταση αίτησης για χορήγηση πολεοδομικής άδειας, σύμφωνα με το άρθρο 23 του Νόμου" [βλ. Καν. 13(4)]. Αφού δε η Πολεοδομική Αρχή μελετήσει την αίτηση, την αποστέλλει μαζί με όσα την αφορούν στο ΣΥΜΕΠΑ με τη δική της εισήγηση (βλ. Καν. 8). Για να ακολουθήσει η μελέτη της από το ΣΥΜΕΠΑ (Μέρος V των Κανονισμών) και η εισήγηση προς το Υπουργικό Συμβούλιο 'για απόρριψη της αίτησης ή για την χορήγηση πολεοδομικής άδειας κατά παρέκκλιση ...." [βλ. Καν. 15(2) και (3)] οπότε και το Υπουργικό Συμβούλιο «εξετάζει την αίτηση και την έκθεση του Συμβουλίου και αποφασίζει σε σχέση με την αίτηση». Εννοείται την αίτηση «για εξασφάλιση πολεοδομικής άδειας κατά παρέκκλιση...» (βλ. την ερμηνεία στον Καν. 2).

 

Προκύπτει πως ο θεσμός της «πολεοδομικής άδειας κατά παρέκκλιση» είναι διακριτός. Δεν εξομοιώνεται προς την "πολεοδομική άδεια" εν γένει, την οποία μόνο η Πολεοδομική Αρχή μπορεί να εκδώσει. Αυτό μάλιστα το καθιστά εντελώς σαφές η περαιτέρω πρόνοια πως «σε περίπτωση χορήγησης παρέκκλισης, αυτή παύει να ισχύει σε διάστημα τριών (3) χρόνων από την ημερομηνία κοινοποίησης της απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου στον αιτητή, εκτός αν στο μεταξύ έχει χορηγηθεί πολεοδομική άδεια» (βλ. Καν. 29). Η απόφαση, λοιπόν, του Υπουργικού Συμβουλίου σε σχέση με την αίτηση για πολεοδομική άδεια κατά παρέκκλιση δεν επάγεται και πολεοδομική άδεια και δεν νομιμοποιεί αφ' εαυτής την έναρξη της ανάπτυξης. Η τελική απόφαση ανήκει στην Πολεοδομική Αρχή (βλ. άρθρο 21 και 23 του Νόμου) και, βεβαίως, όπως ορθά επισήμαναν επ' αυτού και οι καθ΄ ων η αίτηση, προφανώς δεν θα έχει ως μόνο έρεισμά της την έγκριση της παρέκκλισης. Είναι αυτονόητο πως, ως προς την παρέκκλιση, είναι δεσμευμένη από την απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου αλλά σαφώς η εν τέλει απόφαση σε σχέση με την αίτηση για πολεοδομική άδεια δεν είναι πράξη εκτέλεσης ή κάποιο απλό διαδικαστικό βήμα. Σφραγίζει την τύχη της αίτησης για πολεοδομική άδεια και, αναλόγως, νομιμοποιεί ή όχι την ανάπτυξη. Επιφέρει, συνεπώς, έννομες συνέπειες και είναι εκτελεστή διοικητική πράξη.

 

Αυτά δεν σημαίνουν πως δεν θα ήταν και η απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου εκτελεστή, υποκείμενη σε αναθεωρητικό έλεγχο, ως επιφέρουσα το δικό της έννομο αποτέλεσμα, καθοριστικό ως προς την διεκδίκηση παρέκκλισης. Εφόσον, όμως, εν τέλει εκδίδεται η τελική απόφαση της Πολεοδομικής Αρχής, χάνει την αυτοτέλειά της. Συγχωνεύεται στην τελική απόφαση, παύει να υπόκειται σε ξεχωριστό αναθεωρητικό έλεγχο και η νομιμότητά της μετεξελίσσεται σε θέμα της πολεοδομικής άδειας, που εκδίδεται με αυτή ως δεδομένη. Όπως συμβαίνει γενικά σε κάθε παρόμοια περίπτωση και παραπέμπω συναφώς στην απόφασή μου Κοινοπραξία Cyprus Airports Group v. Κυπριακής Δημοκρατίας, Υπόθεση Αρ. 92/2004 ημερομηνίας 15.12.04 στην οποία είχα την ευκαιρία να αναφερθώ σε κάποια έκταση στη νομολογία.»

 

Τα αποφασισθέντα πιο πάνω, ισχύουν και στην παρούσα προσφυγή.  Η προσβαλλόμενη απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου, ενώ αρχικά ήταν εκτελεστή, απώλεσε την εκτελεστότητά της αμέσως μετά την έκδοση από την Πολεοδομική Αρχή, στις 27.10.2009 και την κοινοποίηση στη συνέχεια στον Αιτητή της «Γνωστοποίησης Άρνησης Χορήγησης Πολεοδομικής Άδειας».  Υπό αυτές τις περιστάσεις, η απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου έχασε την αυτοτέλειά της και συγχωνεύτηκε στην τελική απόφαση της Πολεοδομικής Αρχής, η οποία είναι η μόνη εκτελεστή πράξη.  Απόλυτα σχετική είναι και η πρόσφατη απόφαση της Πλήρους Ολομέλειας στην υπόθεση Chrikar Trading Limited κ.α. ν. Δημοκρατίας, Υπόθ. αρ. 993/05 κ.α., ημερ. 13.7.2011, στην οποία η απόφαση για την πλεονάζουσα ποσότητα ζάχαρης ενσωματώθηκε στην πράξη επιβολής προστίμου, η οποία ήταν η μόνη εκτελεστή πράξη.

 

Ο δικηγόρος των Αιτητών, στην απαντητική του αγόρευση έκανε αναφορά σε δύο υποθέσεις οι οποίες, όπως υποστήριξε, καταλήγουν σε διαφορετικό αποτέλεσμα από την υπόθεση Μακρίδης, ανωτέρω.  Πρόκειται για τις υποθέσεις Παπαχριστοδούλου ν. Δημοκρατίας, Υπόθ. Αρ. 131/03, ημερ. 22.12.2003 και Νιόβη Παπαϊωάννου ν. Δημοκρατίας, Υπόθ. Αρ. 723/06, ημερ. 26.2.2010.  Η πρώτη δεν είναι βοηθητική.  Όπως εξηγεί ο Κωνσταντινίδης, Δ., στην Μακρίδης, ανωτέρω, η υπόθεση εκείνη στηρίχθηκε στη Γαβριηλίδης ν. Δημοκρατίας, Υπόθ. Αρ. 571/96, ημερ. 6.2.1998 και στη Δήμος Αγίας Νάπας ν. Δημοκρατίας, Υπόθ. Αρ. 612/1996, ημερ. 6.3.1998, οι οποίες, αφορούσαν στο άρθρο 26, προτού αυτό τροποποιηθεί.  Ούτε η δεύτερη υπόθεση βοηθά την πλευρά των Αιτητών, αφού εκεί η υπόθεση Μακρίδης, ανωτέρω, υιοθετήθηκε από το Φωτίου, Δ., ως προς τη νομική της εμβέλεια.  Όμως, η προδικαστική ένσταση απορρίφθηκε για άλλο λόγο που σχετίζεται με τα συγκεκριμένα γεγονότα εκείνης της υπόθεσης.   

 

Με βάση τα πιο πάνω, η προσφυγή κρίνεται μη παραδεχτή και απορρίπτεται με €1.000 έξοδα, υπέρ των Καθ' ων η αίτηση.

 

 (Υπ.) Γ. Ερωτοκρίτου, Δ.

---

cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο