|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 529/2009)
25 Φεβρουαρίου 2011
[ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ,
Αιτητής
- ΚΑΙ -
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΤΕΛΩΝΕΙΩΝ, ΔΙΑ ΤΟΥ
ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ,
Καθ΄ ων η αίτηση
-----------------------------
Αίτηση ημερ. 4 Νοεμβρίου 2010 για προσαγωγή μαρτυρίας
Αρ. Ιωάννου (κα), για τον Αιτητή.
Μ. Θεοκλήτου (κα), Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους
Καθ΄ ων η αίτηση.
-------------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ.: Ταυτόχρονα με την καταχώρηση της απαντητικής αγόρευσης του αιτητή, καταχωρήθηκε και η υπό κρίση αίτηση προς παραχώρηση άδειας του Δικαστηρίου ούτως ώστε να προσκομιστεί μαρτυρία από τους καθ΄ ων υπό τη μορφή κατάθεσης σχετικών φακέλων του Τμήματος Τελωνείων αναφορικά με την εκτελώνιση και/ή εγγραφή και/ή δασμολογική κατάταξη αριθμού οχημάτων, οι αριθμοί εγγραφής των οποίων καταγράφονται σε επισυναπτόμενο κατάλογο στην ένορκη δήλωση που συνοδεύει την αίτηση.
Η ουσία της προσφυγής έγκειται στην αμφισβήτηση από πλευράς του αιτητή της απόφασης του Τμήματος Τελωνείων να προβεί στη δασμολογική κατάταξη του οχήματος του που εισήχθηκε από το Ηνωμένο Βασίλειο στην κλάση 8703 με αποτέλεσμα να επιφέρει εισαγωγικό δασμό και φόρο κατανάλωσης. Ο αιτητής εισήξε στις 31.12.2008 ένα όχημα τύπου Jeep Wrangler Rupicon Auto τύπου Van εγγεγραμμένο στην Αγγλία επ΄ ονόματι τρίτου προσώπου και θεωρουμένου ως Van με βάση την εξασφαλισθείσα εθνική έγκριση του τύπου του οχήματος στο Ηνωμένο Βασίλειο. Κατά την εισαγωγή του όμως στην Κύπρο, το Τμήμα Τελωνείων αρνήθηκε να εκτελωνίσει και εγγράψει το όχημα ως τύπου Van, παρά δε την ανταλλαγή αλληλογραφίας μεταξύ των μερών, το Τμήμα Τελωνείων ενέμεινε στην απόφαση του για την κατάταξη δασμολογικώς του οχήματος ως τύπου Saloon στον κωδικό ΣΟ8703 χαρακτηρίζοντας το ως όχημα πολλαπλής χρήσης και κατασκευασμένο «μάλλον» για τη μεταφορά προσώπων.
Ο αιτητής αντέδρασε με την καταχώρηση της παρούσας προσφυγής επιδιώκοντας την ακύρωση της προσβαλλόμενης πράξης για διάφορους λόγους μεταξύ των οποίων και ότι λήφθηκε κατ΄ αντίθεση προς την αρχή της ισότητας και της ίσης και δίκαιης αντικειμενικής μεταχείρισης των φορολογουμένων. Όπως προαναφέρθηκε, στο τελικό κατ΄ ουσίαν στάδιο, πριν τον ορισμό της αίτησης ακύρωσης για διευκρινίσεις, εισήχθηκε η υπό κρίση αίτηση. Στηρίζεται σε ένορκη δήλωση του ιδίου του αιτητή ο οποίος εισηγείται ότι μετά από προσωπική του έρευνα ανακάλυψε αριθμό οχημάτων που κατά την εκτελώνιση τους θεωρήθηκαν από το Τμήμα Τελωνείων ως Van με την αποδοχή του πιστοποιητικού εγγραφής του τύπου αυτού από άλλα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κάτι το οποίο δεν συνέβηκε και με τη δική του περίπτωση. Επομένως είναι αναγκαία η προσκόμιση των σχετικών φακέλων των οχημάτων αυτών στο Δικαστήριο προς υποστήριξη της θέσης του ότι η μεταχείριση που ο ίδιος έτυχε από το Τμήμα Τελωνείων παραβιάζει τις αρχές της ισότητας, της καλής πίστης, της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης των πολιτών προς τη διοίκηση και είναι γενικά ενάντια στην αρχή της χρηστής διοίκησης.
Καταχωρήθηκε ένσταση με υποστηρικτική ένορκη δήλωση από την Ειρήνη Παπαντωνίου, Τελωνειακή Λειτουργό στον τομέα δασμολογίου του Αρχιτελωνείου με καθήκον, μεταξύ άλλων, τον καθορισμό της δασμολογικής κατάταξης εμπορευμάτων. Καταγράφεται εκεί ότι από την ένταξη της Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στα πλαίσια της τήρησης των διατάξεων του άρθρου 3(3) της Οδηγίας 92/12/ΕΟΚ για τη μη παρεμβολή διατυπώσεων στη διάβαση συνόρων, τα κοινοτικά εμπορεύματα γενικώς, περιλαμβανομένων και των οχημάτων, αποδεσμεύονται και συνεπώς διακινούνται ελεύθερα στη Δημοκρατία με μόνη την αποδειξη του κοινοτικού τους χαρακτήρα. Αυτός ο κοινοτικός χαρακτήρας αποδεικνύεται στη βάση της προσκόμισης των αναγκαίων εγγράφων εκ μέρους του εισαγωγέα ή του κατόχου του οχήματος, φυσικός δε έλεγχος των εμπορευμάτων γίνεται μόνο δειγματολογικά. Συμφώνως της νομοθεσίας, οι ενδιαφερόμενοι εντός δεκαημέρου από την εισαγωγή των οχημάτων στη Δημοκρατία οφείλουν είτε να καταβάλουν το φόρο κατανάλωσης είτε να θέσουν τα οχήματα σε αποθήκη αποταμίευσης. Προκύπτει επομένως ότι είναι ενδεχόμενο ορισμένα οχήματα να αποδεσμεύθηκαν από το Τμήμα Τελωνείων και να εγγράφησαν ακολούθως στο Τμήμα Οδικών Μεταφορών χωρίς την επιβάρυνση του οχήματος με φόρο κατανάλωσης, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ορισμένα τέτοια οχήματα ταξινομήθηκαν και δασμολογήθηκαν ορθά. Αυτό διότι οι εισαγωγείς διοχετεύουν οι ίδιοι τα στοιχεία του εμπορεύματος που εισάγουν μέσω του μηχανογραφημένου συστήματος του Τμήματος Τελωνείων Θησέας, και δεν τηρείται κατ΄ ανάγκην ολοκληρωμένος διοικητικός φάκελος εφόσον ο τελωνισμός πραγματοποιείται αυτομάτως, όλα δε τα σχετικά συνοδευτικά έγγραφα τηρούνται από τον εισαγωγέα ή τον τελωνειακό αντιπρόσωπο του.
Κατά την εισήγηση του Τμήματος Τελωνείων, η προσκόμιση της επιδιωκόμενης μαρτυρίας υπό το φως των ανωτέρω δεν θα μπορούσε ποτέ να τεκμηριώσει λόγο ακύρωσης, ιδιαιτέρως σε σχέση με το εγερθέν ζήτημα της ανισότητας, ενώ τα στοιχεία που ο αιτητής καταγράφει στην αίτηση του για την προσκόμιση της μαρτυρίας είναι εντελώς ανεπαρκή είτε για να εντοπιστούν οι αναγκαίοι τελωνειακοί φάκελοι, είτε για να καταδειχθεί η σχετικότητα ενός εκάστου του οχήματος που αναφέρεται στον κατάλογο με την υπό κρίση περίπτωση.
Η νομολογία αντιμετωπίζει τις αιτήσεις για προσαγωγή μαρτυρίας με εξαιρετική φειδώ, επιβεβαιώνουσα το γνωστό κανόνα ότι το Δικαστήριο στην αναθεωρητική του δικαιοδοσία ελέγχει τη νομιμότητα της προσβαλλόμενης πράξης και ουδέποτε υπεισέρχεται σε διαπίστωση πρωτογενών γεγονότων ή στην αξιολόγηση των δεδομένων από πλευράς πραγματικών στοιχείων, ούτε βέβαια προβαίνει σε κρίση επί αντικρουόμενων θέσεων. Όπως έχει αναφερθεί και στη Δημοκρατία ν. C. Kassinos Construction Ltd (1990) 3(Ε) Α.Α.Δ. 3835, ο ρυθμιστικός ρόλος του Δικαστηρίου στη διοικητική δίκη, είναι διάφορος από αυτόν που επικρατεί στο δικονομικό σύστημα στην πολιτική δίκη. Η προσαγωγή μαρτυρίας επιτρέπεται μόνο εφόσον είναι σχετική με τα επίδικα θέματα (Ζαβρός ν. Δημοκρατίας (1989) 3 Α.Α.Δ. 106 και Sportsman Betting Co. Ltd v. Δημοκρατίας (2000) 3 Α.Α.Δ. 591). Η μαρτυρία που επιδιώκεται να προσαχθεί δεν μπορεί να διαφοροποιεί, μεταβάλλει ή αλλοιώνει τα στοιχεία που ήδη λήφθηκαν υπόψη κατά την έκδοση της απόφασης (Ρούσος ν. Ιωαννίδη κ.ά. (1999) 3 Α.Α.Δ. 549 και Ράφτη ν. Δημοκρατίας (2003) 3 Α.Α.Δ. 345).
Δόθηκε πολλή έμφαση από τη συνήγορο του αιτητή ως προς τη δυνατότητα που προσφέρεται στο Δικαστήριο λόγω του εξεταστικού συστήματος της διοικητικής δίκης να επιτρέψει την προσαγωγή της μαρτυρίας. Αυτή η γενικευμένη θέση πρέπει να ιδωθεί υπό το φως των προαναφερθέντων κριτηρίων που έχει καθορίσει η νομολογία. Πρέπει δε να τονιστεί ότι η σχετικότητα δεν επαρκεί από μόνη της, ούτε μπορεί η αναζήτηση της να εξαντληθεί μέσω μιας επιφανειακής αντιμετώπισης του ζητήματος από πλευράς συνάρτησης της και μόνο με τους λόγους ακύρωσης. Κάθε λόγος ακύρωσης, ο οποίος προσδιορίζεται στην αίτηση ακυρώσεως, θα μπορούσε τότε εύκολα να θεωρείται και σχετικός με την αναγκαιότητα προσαγωγής μαρτυρίας. Παραγνωρίζεται συχνά ότι η σχετικότητα της μαρτυρίας προς τα επίδικα θέματα είναι σαφώς το ένα σκέλος, το άλλο συναρτώμενο προς τη δυνατότητα η απόδειξη των γεγονότων για τα οποία ζητείται η μαρτυρία να τεκμηριώνει τους λόγους ακύρωσης.
Η απόφαση της Ολομέλειας στη Sportsman Betting Co Ltd v. Δημοκρατίας - ανωτέρω - σελ. 595, είναι σχετική, όπως είναι και τα όσα λέχθηκαν στη Ρούσος ν. Ιωαννίδη - ανωτέρω - όπου νομολογήθηκε ότι «... ένας από τους καθοδηγητικούς παράγοντες που διέπει την αποδοχή μαρτυρίας είναι κατά πόσο τέτοια μαρτυρία είναι εύλογα σχετική προς οποιοδήποτε θέμα και αποδεικτική οποιουδήποτε επίδικου θέματος.» (έμφαση προστέθηκε). Είναι υπό αυτό το πρίσμα που πρέπει να αναγιγνώσκονται και οι σχετικοί Καν. 10(2), 12 και 19 του Διαδικαστικού Κανονισμού του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου του 1962. Υπερίπταται της όλης αναθεωρητικής δικαιοδοσίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου πάντοτε η διακριτική του ευχέρεια ελέγχου του όποιου δικαιώματος του διαδίκου να προσαγάγει μαρτυρία, εξ ου και καθίσταται αναγκαία η προγενέστερη άδεια του.
Ένα πρόσθετο δεδομένο που το αναθεωρητικό Δικαστήριο οφείλει να έχει υπόψη του κατά την εξέταση αιτήσεως για προσαγωγή μαρτυρίας, είναι και η νομολογημένα αποδεκτή θέση ότι αποκλειστικός γνώμονας για την εγκυρότητα ή μη της διοικητικής πράξης αποτελεί το περιεχόμενο του διοικητικού φακέλου και των στοιχείων που περιέχει και που ήταν βεβαίως ενώπιον του διοικητικού οργάνου κατά τη λήψη της προσβαλλόμενης πράξης. Πρόκειται δηλαδή για μια αντικειμενική άσκηση ελέγχου ενόψει του γεγονότος ότι το κύρος της απόφασης συναρτάται προς το πραγματικό καθεστώς που ήταν ενώπιον της διοίκησης. (Πατσαλίδης ν. Δημοκρατίας (1993) 4 Α.Α.Δ. 2119, Λεωνίδας Χατζημιτσή ν. Δημοκρατίας (1991) 3 Α.Α.Δ. 40 και Ιωσηφίδης ν. Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου (2006) 3 Α.Α.Δ. 677 σελ. 682.)
Κατ΄ αρχάς κρίνεται ότι με αοριστία και ασάφεια είναι που καταγράφηκε στην παρ. 21 των νομικών λόγων της προσφυγής ότι η προσβαλλόμενη διοικητική πράξη παραβιάζει την αρχή στης ισότητας. Κατά παρόμοιο ασαφή τρόπο καταγράφεται και στην παρ. 7 των γεγονότων της αίτησης ακυρώσεως ότι το Τμήμα Τελωνείων εκτελώνισε και ή αποδέχθηκε την εισαγωγή ως Van άλλων οχημάτων με τις ίδιες προδιαγραφές. Τέτοιες αόριστες καταγραφές είτε νομικές, είτε επί γεγονότων, προσκρούουν στον Καν. 7 του Διαδικαστικού Κανονισμού του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου του 1962, ο οποίος επιτάσσει στο διάδικο να καταγράφει πλήρως τους λόγους ακύρωσης. Παρά το γεγονός ότι η αίτηση συνοδεύεται από ένορκη δήλωση του ιδίου του αιτητή ο οποίος ισχυρίζεται ότι ανακάλυψε μετά από δική του έρευνα τους αριθμούς εγγραφής, πουθενά δεν αναφέρεται ο λόγος της καθυστέρησης της υποβολής της αίτησης ή ακόμη και ο λόγος που η προσκόμιση των στοιχείων αυτών, ανελλιπή εν πάση περιπτώσει όπως θα εξηγηθεί κατωτέρω, δεν ήταν δυνατή από το στάδιο της καταχώρησης της αίτησης ακύρωσης. Παρατηρείται προς αυτή την κατεύθυνση ότι πριν ακόμη την καταχώρηση της προσφυγής στις 7.5.2009, ο αιτητής, μέσω της δικηγόρου του, απηύθυνε επιστολή στο Τμήμα Τελωνείων ημερ. 11.2.2009, όπου στην παρ. (δ) καταγράφηκε ισχυρισμός ότι η μη εγγραφή του οχήματος ως Van «.. θα συνιστά δυσμενή διάκριση .. αφού τα ίδια αυτοκίνητα εκτελωνίστηκαν και επιτράπηκε η εισαγωγή και εγγραφή τους ως Van στην Κύπρο». (Παράρτημα 2 στην προσφυγή). Αλλά τα επιχειρούμενα διά της αιτήσεως προς εισαγωγή γεγονότα αναφέρθηκαν και ως Παράρτημα 7 στη γραπτή αγόρευση, χωρίς να γνωστοποιείται πότε ήρθαν στην επιφάνεια. Έπεται ότι η έγκαιρη εισαγωγή της αίτησης σε χρόνο πολύ προγενέστερο θα ήταν και βοηθητική προς αποσαφήνιση των λόγων ακύρωσης.
Συναφές με το πιο πάνω, είναι και η ορθή θέση των καθ΄ ων ότι το βάρος απόδειξης το έχει ο αιτητής και όσο και αν η δίκη είναι αναθεωρητικής φύσεως, αυτό δεν διαφοροποιεί την αρχή αυτή. Όπως έχει υποδειχθεί, το εξεταστικό σύστημα υπόκειται στους περιορισμούς της δικονομίας, αλλά και της νομολογίας εξ ου και με φειδώ είναι που επιτρέπεται η εισαγωγή μαρτυρίας. Δεν παύει δε να ισχύει και η γενικότερη αρχή του δικαίου της απόδειξης ότι δεν είναι επιτρεπτό, να καλείται ο αντίδικος, όπως επιχειρείται στην ουσία εδώ, να προσφέρει μαρτυρία υπέρ του αιτητή. Η υποχρέωση της διοίκησης στην αναθεωρητική δίκη εξαντλείται στην εκ καθήκοντος προσκόμιση του διοικητικού φακέλου. Δεν είναι υπόχρεη, ούτε εξαναγκάσιμη να δώσει μαρτυρία υπέρ του αιτητή.
Κατά δεύτερο λόγο, η αίτηση προσκρούει και στην αναγκαιότητα της νομολογίας η αίτηση να αναφέρει με πλήρη επάρκεια και με αναγκαία λεπτομέρεια την προτεινόμενη μαρτυρία. Δεν αρκεί η καταγραφή του αριθμού εγγραφής 22 οχημάτων ως προσδιοριστική είτε της σχετικότητας με το επίδικο θέμα της κατ΄ ισχυρισμόν ανισότητας, είτε με τη συνάφεια της προσβαλλόμενης πράξης, ούτε φαίνεται επαρκώς η αποδεικτική σημασία ενός εκάστου των οχημάτων προς το όχημα του αιτητή.
Τα όσα εύστοχα καταγράφονται από τους καθ΄ ων στην ένσταση τους, αλλά και στη γραπτή τους αγόρευση περί του τρόπου λειτουργίας του μηχανογραφημένου συστήματος «Θησεάς» του Τελωνείου, εξηγούν γιατί η προτεινόμενη μαρτυρία είναι απαράδεκτη ως εν πάση περιπτώσει μη βοηθητική στην απόδειξη της ανισότητας που επικαλείται ο αιτητής. Είναι αποδεκτό και από τον αιτητή ότι το Τμήμα Τελωνείων έχει διάφορο ρόλο από αυτό του Τμήματος Οδικών Μεταφορών, στο οποίο ανήκει η ευθύνη για την εγγραφή οχημάτων αφού βεβαίως αυτά εκτελωνιστούν δεόντως και τεθούν σε κυκλοφορία. Έχει ήδη αναγνωρισθεί από τη νομολογία ότι το σύστημα «Θησεάς» που χρησιμοποιείται από τις τελωνειακές αρχές είναι ένα λογισμικό που με ηλεκτρονικό τρόπο παρέχει την ευκαιρία στον εμπορευόμενο να εισαγάγει δεδομένα τα οποία ο ίδιος κατέχει και γνωρίζει ώστε αναλόγως το σύστημα να επιβάλει, όπου αναγκαίο, την αναγκαία φορολογία ή τους αναλογούντες εισαγωγικούς και τελωνειακούς δασμούς. Τα δεδομένα καταχωρούνται ευθύνη του εισαγωγέα, χωρίς να είναι δυνατός ο έλεγχος τους από τις τελωνειακές αρχές ως προς την ορθότητα τους. (δέστε P.P. Body Art Gym Ltd v. Δημοκρατίας, υπόθ. αρ. 444/08, ημερ. 1.9.2009, Petrolina (Holdings) Public Ltd v. Υπουργού Οικονομικών κ.ά., υπόθ. αρ. 413/09, ημερ. 22.6.2010 και Μάριος Χρίστου ν. Υπουργείου Οικονομικών κ.ά., υπόθ. αρ. 1355/09, ημερ. 30.12.2010).
Δειγματοληπτικά και μόνο και μετά από φυσικό έλεγχο είναι που μπορεί να εντοπισθεί λάθος στην καταχώρηση των στοιχείων και να διεξαχθεί έρευνα ως προς την αναγκαιότητα φορολόγησης ή επιβολής δασμών. Η απλή παράθεση επομένως κάποιων αριθμών εγγραφής οχημάτων δεν θα ήταν δυνατόν να διασυνδεθεί με τα δεδομένα της υπό κρίση υπόθεσης. Η αναφορά από τον αιτητή ότι πρόκειται επίσης για Van, δεν επαρκεί.
Ανεξάρτητα από τα πιο πάνω, ένας άλλος λόγος για απόρριψη της αίτησης είναι η εγερθείσα προδικαστική ένσταση από πλευράς της Δημοκρατίας επί της ουσίας της προσφυγής επί το ότι δεν προσβάλλεται εκτελεστή διοικητική πράξη, αλλά μόνο προπαρασκευαστική ή και πληροφοριακού περιεχομένου πράξη. Το σημείο αυτό ορθά τόνισε η κα Θεοκλήτου κατά τις διευκρινίσεις. Όπως αναφέρεται στην αρχή του παρόντος σκεπτικού ο αιτητής αμφισβητεί τη δασμολογική κατάταξη του οχήματος του ως αυτή έγινε με την επιστολή του Τμήματος Τελωνείων ημερ. 24.2.2009, Παράρτημα 3 στην προσφυγή, η οποία ήταν αποτέλεσμα διαμαρτυρίας του αιτητή μέσω της δικηγόρου του με επιστολή ημερ. 11.2.2009, όπου αναφερόταν ότι λόγω της άρνησης του Τμήματος Τελωνείων να εκτελωνίσει το όχημα, υπόκειται σε ζημιές λόγω του ότι αναγκάστηκε να το μεταφέρει σε αποθήκη αποταμίευσης. Η προσβαλλόμενη πράξη εξηγά ότι η εγγραφή οχήματος είναι αρμοδιότητα του Τμήματος Οδικών Μεταφορών, ενώ η δασμολογική του κατάταξη, αφορά το Τμήμα Τελωνείων. Εξηγώντας στη συνέχεια τη νομική βάση για τη δασμολογική κατάταξη εμπορευμάτων, το Τμήμα Τελωνείων θεώρησε για τους λόγους που αναφέρονται (ότι το όχημα είναι τρίπορτο, με μια σειρά καθισμάτων, έχει υποδοχές για καθίσματα και ζώνες ασφαλείας στον οπίσθιο χώρο κλπ.), ότι το όχημα κατατασσόταν στη συγκεκριμένη δασμολογική κλάση ως όχημα που είναι κατασκευασμένο κυρίως για τη μεταφορά προσώπων και όχι εμπορευμάτων.
Δεν επεβλήθη, συνεπώς, τελωνειακός δασμός, ούτε πληρώθηκε οποιοδήποτε ποσό από τον αιτητή, εξ ου και εγείρεται το προδικαστικό ζήτημα. Έπεται ότι υπό το φως και της προδικαστικής ένστασης, η οποία θα πρέπει να εξεταστεί στο κατάλληλο στάδιο κατά προτεραιότητα, η αίτηση για την προσαγωγή μαρτυρίας ενδεχομένως να είναι και άνευ ουσίας.
Ενόψει όλων των ανωτέρω η αίτηση απορρίπτεται με έξοδα εναντίον του αιτητή και υπέρ των καθ΄ ων τα οποία να υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και να καταβληθούν στο τέλος της όλης διαδικασίας.
Στ. Ναθαναήλ,
Δ.
/ΕΘ