|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 1305/2008)
24 Σεπτεμβρίου, 2010
[ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Δ/στης]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤA ΑΡΘΡA 23 KAI 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
GOLDEN COAST LTD,
Αιτητές,
ΚΑΙ
ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΜΕΣΩ
ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙΚΗΣΕΩΣ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ,
Καθ΄ ων η αίτηση.
____________________
Μ. Χ΄΄ Χριστοφής, για τους Αιτητές.
Γ. Χ΄΄ Χάννα (κα.), Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α΄, για τους Καθ΄ ων η Αίτηση.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Δ.: Με την προσφυγή τους οι αιτητές ζητούν δήλωση και/ή απόφαση του δικαστηρίου ότι η απόφαση του Επαρχιακού Λειτουργού Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως Αμμοχώστου ημερ. 9.6.2008, με την οποία γνωστοποιήθηκε άρνηση χορηγήσεως πολεοδομικής άδειας στους αιτητές για την ανέγερση κατοικίας σε συγκεκριμένο τεμάχιο τους στο Παραλίμνι, είναι άκυρη, παράνομη και στερείται εννόμου αποτελέσματος.
Οι αιτητές, που είναι εταιρεία περιορισμένης ευθύνης, είναι ιδιοκτήτρια τεμαχίου γης στο Παραλίμνι. Υπέβαλαν αίτηση για χορήγηση πολεοδομικής άδειας για την ανέγερση κατοικίας στο τεμάχιο τους αλλά οι καθ΄ ων η αίτηση, στις 9.6.2008, απέρριψαν την αίτηση επειδή «το τεμάχιο εμπίπτει εξ ολοκλήρου μέσα στη ζώνη προστασίας της παραλίας όπου με βάση τις πρόνοιες της παραγράφου 12 του Παραρτήματος Β του Τοπικού Σχεδίου Παραλιμνίου, δεν επιτρέπεται οποιαδήποτε ανάπτυξη».
Είναι παραδεκτό ότι δεν προσφέρθηκε οποιαδήποτε αποζημίωση στους αιτητές για την οποιαδήποτε ζημιά υπέστησαν εξαιτίας της προσβαλλόμενης απόφασης.
Κατά τους αιτητές η προσβαλλόμενη απόφαση είναι, μεταξύ άλλων, αντίθετη με το άρθρο 23 του Συντάγματος και το Πρωτόκολλο 1 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου επειδή ουσιαστικά με αυτήν οι αιτητές αποστερούνται της περιουσίας τους χωρίς οποιαδήποτε αποζημίωση. Κατά τους αιτητές η ένταξη του τεμαχίου τους εξ ολοκλήρου στη Ζώνη Προστασίας της Παραλίας συνεπάγεται ότι αυτοί στερούνται του δικαιώματος ανάπτυξης ή αξιοποίησης καθ΄ οιονδήποτε τρόπο της περιουσίας αυτής.
Οι καθ΄ ων η αίτηση ισχυρίζονται, από την άλλη, ότι η ένταξη του τεμαχίου των αιτητών στη Ζώνη Προστασίας της Παραλίας δεν συνιστά στέρηση της περιουσίας τους αλλά επιτρεπτό και νόμιμο περιορισμό του δικαιώματος ιδιοκτησίας τους. Δεν πρόκειται για απαλλοτρίωση και επομένως δεν τίθεται ζήτημα αποζημίωσης τους αλλά, εν πάση περιπτώσει, στα πλαίσια της παρούσας προσφυγής δεν είναι δυνατόν να εξεταστεί ζήτημα αποζημιώσεως.
Εξέτασα με προσοχή όλα τα ενώπιον μου στοιχεία και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι οι αιτητές δεν μπορούν να πετύχουν τη θεραπεία που ζητούν, για τους εξής λόγους:
(α) Το επίδικο τεμάχιο εμπίπτει εξ ολοκλήρου στη Ζώνη Προστασίας της Παραλίας σύμφωνα με τις πρόνοιες της παραγράφου 12 του Παραρτήματος Β του Τοπικού Σχεδίου Παραλιμνίου. Το Τοπικό Σχέδιο Παραλιμνίου δημοσιεύθηκε στις 5.4.2007 με την Α.Δ.Π. 274/2007 δυνάμει της οποίας το τεμάχιο των αιτητών περιλαμβάνεται στην Τουριστική Ζώνη Τ2β1α. Οι αιτητές δεν ήγειραν οποιαδήποτε ένσταση ούτε και αμφισβήτησαν τη νομιμότητα του Τοπικού Σχεδίου.
(β) Με βάση το προαναφερόμενο Τοπικό Σχέδιο οι καθ΄ ων η αίτηση ήταν ουσιαστικά δεσμευμένοι να αρνηθούν την έγκριση της ζητηθείσας άδειας ένεκα του γεγονότος ότι το τεμάχιο των αιτητών ενέπιπτε στην προαναφερόμενη Τουριστική Ζώνη καθώς επίσης και στη Ζώνη Προστασίας της Παραλίας όπως αυτή καθορίστηκε με την Κ.Δ.Π. 98/73.
(γ) Σύμφωνα με τη νομολογία, με τη δημοσίευση διοικητικής πράξης δηλαδή, στην προκείμενη περίπτωση, του Τοπικού Σχεδίου προσδίδεται νομική οντότητα και ισχύς στη διοικητική πράξη η οποία τεκμαίρεται ότι είναι νόμιμη και παράγει έννομα αποτελέσματα μέχρι την τυχόν ακύρωση της από αρμόδιο δικαστήριο, κάτι που στην προκείμενη περίπτωση δεν έχει συμβεί, εφόσον οι αιτητές ουδέποτε προσέβαλαν τις πρόνοιες του Τοπικού Σχεδίου.
(δ) Σύμφωνα με τη νομολογία επίσης υπάρχει ουσιώδης διαφορά μεταξύ της στέρησης ακίνητης περιουσίας, για την οποία είναι απαραίτητη η απαλλοτρίωση της και η καταβολή εύλογης αποζημίωσης, και του περιορισμού του δικαιώματος ιδιοκτησίας που είναι δυνατόν να γίνει, με νόμο, σύμφωνα με τις παραγράφους 3 και 4 του άρθρου 23 του Συντάγματος. Πότε οι περιορισμοί θεωρούνται στέρηση ιδιοκτησίας είναι ζήτημα που εξαρτάται από τα γεγονότα της κάθε υπόθεσης και την έκταση των περιορισμών (Δέστε: Χριστοδούλου κ.α. ν. Δημοκρατίας (1990) 3 Α.Α.Δ. 1103). Στην προκείμενη περίπτωση θεωρώ ότι η νόμιμη ένταξη του τεμαχίου των αιτητών στη Ζώνη Προστασίας της Παραλίας, με τις ανάλογες συνέπειες, δεν συνιστά στέρηση της περιουσίας των αιτητών αλλά περιορισμό του δικαιώματος ιδιοκτησίας τους ο οποίος μπορούσε να επιβληθεί, δια νόμου, σύμφωνα με τις πρόνοιες του άρθρου 23 του Συντάγματος, και στην προκείμενη περίπτωση επιβλήθηκε με τη δημοσίευση του Τοπικού Σχεδίου Παραλιμνίου το οποίο ήταν δεσμευτικό για τους καθ΄ ων η αίτηση. Καθοδηγητική είναι και η υπόθεση Simonis and Another v. Imp. Board Latsia (1984) 3 C.L.R. 109.
(ε) Δεν μου διαφεύγει και το ότι, για την οποιαδήποτε τυχόν ουσιώδη μείωση της αξίας της περιουσίας των αιτητών, αυτοί έχουν δικαίωμα να απαιτήσουν αποζημιώσεις με βάση το άρθρο 68 του Ν 90/72, το ζήτημα όμως αυτό δεν μπορεί να εξεταστεί στα πλαίσια της παρούσας διαδικασίας (Δέστε: Γεωργίου ν. Δημοκρατίας (1996) 4 Α.Α.Δ. 2219).
Για τους λόγους που προσπάθησα να εξηγήσω θεωρώ ότι η προσβαλλόμενη απόφαση ήταν ουσιαστικά επιβεβλημένη, για τους καθ΄ ων η αίτηση, δεδομένου ότι το Τοπικό Σχέδιο Παραλιμνίου ήταν νόμιμο και σε ισχύ και οι καθ΄ ων η αίτηση δεν μπορούσαν να ενεργήσουν κατά παράβαση του. Παράλληλα θεωρώ πως με την προσβληθείσα απόφαση οι αιτητές δεν στερούνται την ακίνητη περιουσία τους αλλά απλά ότι η περιουσία τους υπόκειται σε νόμιμο περιορισμό ως προς την αξιοποίηση και τη χρήση της, οι δε αιτητές έχουν νόμιμο δικαίωμα αποζημιώσεως σε περίπτωση που ικανοποιήσουν τις πρόνοιες του σχετικού Νόμου, όμως αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί στα πλαίσια της παρούσας διαδικασίας.
Για τους προαναφερόμενους λόγους η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα €1.200.- εις βάρος των αιτητών.
Μ.Μ. ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ,
Δ.
/ΕΑΠ.