ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

 

(Υπóθεση Αρ. 497/2009)

 

 

14 Μαΐου, 2010

 

[ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ, Δ/στής]

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

 

 

ΑΣΤΥΦΥΛΑΚΑΣ 720 ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ,

 

Αιτητής,

 

ν. 

 

      1. ΑΡΧΗΓΟΥ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ,

2. ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΤΑΞΕΩΣ,

 

Καθ'ων η αίτηση.

 

Αίτηση ημερομηνίας 8/1/2010 για συνένωση/συνεκδίκαση των προσφυγών 497/09 και 704/09

 

Ν. Μαθηκολώνη, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα, για τους Αιτητές-Καθ'ων η αίτηση και στις δύο προσφυγές.

 

Ο Αιτητής στην προσφυγή 497/09-καθ'ου η αίτηση στην παρούσα αίτηση, παρών προσωπικά.

 

Γ. Καραπατάκης, για τον Αιτητή στην προσφυγή 704/09-καθ'ου η αίτηση στην παρούσα αίτηση.

 

ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ

 

ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ, Δ.: Με την πιο πάνω αίτηση τους οι καθ'ων η αίτηση επιδιώκουν τη συνένωση της πιο πάνω προσφυγής με την προσφυγή              αρ. 704/09 και συνακόλουθα τη συνεκδίκαση των εν λόγω δύο προσφυγών.

 

Τα γεγονότα επί των οποίων εδράζεται το αίτημα είναι απλά και εκτίθενται στο κύριο σώμα της αίτησης. Τα συνοψίζω:

 

Με απόφαση του Αρχηγού Αστυνομίας που δημοσιεύθηκε στις Εβδομαδιαίες Διαταγές της Αστυνομίας Κύπρου, προήχθη στο βαθμό του Λοχία, ο συνάδελφος των δύο αιτητών - αστυφυλάκων στις δύο προσφυγές, αστυφύλακας 2281, Αλέξης Μαύρος. Με τις πιο πάνω προσφυγές προσβάλλεται η συγκεκριμένη απόφαση του Αρχηγού Αστυνομίας, της οποίας την ακύρωση επιδιώκουν ο κάθε ένας από τους δύο αιτητές χωριστά.

 

Ο αιτητής στην προσφυγή 704/09 δεν ήγειρε ένσταση στην αίτηση. Αντίθετα, με δήλωση του στο Δικαστήριο χαρακτήρισε την παρούσα αίτηση «ενδεδειγμένη υπό τις περιστάσεις».

 

Ο αιτητής στην προσφυγή 497/09, ο οποίος να σημειωθεί δεν εκπροσωπείται από δικηγόρο, καταχώρισε ένσταση στην οποία εισηγείται την απόρριψη της αίτησης ως «καταχρηστικής», «στερούμενης τόσο πραγματικής όσο και νομικής βάσης» και ως «ανυπόστατης».

 

Στην ένορκη δήλωση που συνοδεύει την ένσταση του ο αιτητής στην προσφυγή 497/09, προβάλλει τη θέση γύρω από την οποία να σημειωθεί περιστρέφεται η ουσία των επιχειρημάτων του, ότι η αίτηση θα πρέπει να απορριφθεί γιατί «οι προσωπικές περιστάσεις» των δύο αιτητών «διαφέρουν μεταξύ τους». Ισχυρίζεται επίσης ότι πρόθεση της ευπαίδευτης συνηγόρου των καθ'ων η αίτηση είναι η καθυστέρηση στην εκδίκαση της προσφυγής του με απώτερο στόχο την «παγίωση της παράνομης προαγωγής του Ενδιαφερόμενου Μέρους» και εντάσσει την παρούσα αίτηση στα πλαίσια εξυπηρέτησης αυτού του στόχου.

 

Η θέση της επί του προκειμένου νομολογίας μας, τέθηκε στην υπόθεση Μιλτιάδους και άλλος ν. Δημοκρατίας (1989) 3 Α.Α.Δ. 1318 με αναφορά στη δικαιοδοσία του Δικαστηρίου, η οποία οριοθετείται από την παράγραφο 4 του άρθρου 146 του Συντάγματος, ως εξής:

 

     "Μετά από ακυρωτική απόφαση σε μία προσφυγή, άλλη προσφυγή, με την οποία προσβάλλεται η ίδια πράξη, καθίσταται χωρίς αντικείμενο και απαράδεκτη, λόγω του δεδικασμένου, εκτός αν υπάρχει λόγος έκδοσης νέας ακυρωτικής απόφασης για τους σκοπούς της παραγράφου 6 του Άρθρου 146. Το ίδιο δε ισχύει για επικυρωτική απόφαση. Η νομιμότητα πράξης που επικυρώθηκε από το Δικαστήριο μπορεί να συνεχίζει να είναι αντικείμενο αμφισβήτησης σε άλλη διοικητική δίκη αν προβάλλονται άλλοι λόγοι. Η απόφαση ακύρωσης δεσμεύει όλους, ενεργεί erga omnes. Άλλη διαφορά μεταξύ ακυρωτικής και επικυρωτικής απόφασης είναι ότι στην επικυρωτική απόφαση η παράγραφος 6 του Άρθρου 146 δεν έχει εφαρμογή.

 

     Για τον πιο πάνω λόγο, όχι μόνο είναι επιθυμητό, αλλά και επιβεβλημένο προσφυγές που προσβάλλουν την ίδια πράξη να συνεκδικάζονται και το Δικαστήριο, ή Δικαστής, ή Δικαστές που ασκούν πρωτοβάθμια δικαιοδοσία, εκδίδουν μια απόφαση για την ακύρωση ή επικύρωση ολικά ή μερικά της προσβαλλόμενης πράξης - (βλ. Δένδια - "Διοικητικόν Δίκαιον" Τόμος Γ΄, σελ. 309, 352∙ Τσάτσου - "Η Αίτησης Ακυρώσεως", 3^η Έκδοση, σελ. 174. Πορίσματα Νομολογίας του Συμβουλίου της Επικρατείας 1929-1959, σελ. 279∙ Niovi Papaioannou and Others v. The Republic of Cyprus through The Educational Service Commission and Others (1989) 3 C.L.R. 38)."

 

 

Η επισήμανση της Ολομέλειας του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην υπόθεση Μιλτιάδους (πιο πάνω) ότι «προσφυγές που στρέφονται κατά της                      ίδιας πράξης πρέπει να συνεκδικάζονται», έτυχε επιβεβαίωσης σχετικά πρόσφατα, και πάλι από την Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην υπόθεση Κλεάνθους ν. Δημοκρατίας (2003) 3 Α.Α.Δ. 256, στην οποία η «παραγνώριση» από πλευράς των καθ'ων η αίτηση της συγκεκριμένης επισήμανσης δεν παρέμεινε ασχολίαστη από το Δικαστήριο. Σημειώνεται             ότι ένα από τα ερωτήματα που είχαν εγερθεί στην υπόθεση Κλεάνθους, το οποίο κρίθηκε ως «επακόλουθο της παραγνώρισης» της συγκεκριμένης «επισήμανσης», ήταν και το κατά πόσο η εκκρεμούσα προσφυγή είχε καταστεί άνευ αντικειμένου, εφόσον στο μεταξύ είχε εκδοθεί στα πλαίσια άλλης προσφυγής ακυρωτική απόφαση της προσβαλλόμενης απόφασης.

 

Στην κρινόμενη περίπτωση και οι δύο προσφυγές στρέφονται κατά της ίδιας πράξης/απόφασης, γεγονός που επιβάλλει τη συνεκδίκαση τους. Υιοθέτηση αντίθετης άποψης θα οδηγούσε κατά τη γνώμη μου σε ανεπιθύμητες καταστάσεις, εφόσον η παράλειψη των καθ'ων η αίτηση να επιδιώξουν συνένωση των προσφυγών αναπόφευκτα θα οδηγούσε στην έκδοση δύο χωριστών αποφάσεων, ενδεχομένως διαφορετικών, επί των ίδιων επίδικων ζητημάτων. Παράλληλα, ενδεχομένως να οδηγούσε και στη δημιουργία ανεπιθύμητων καταστάσεων, παρόμοιων με αυτές που είχαν δημιουργηθεί στην υπόθεση Κλεάνθους (πιο πάνω).

 

Διεξήλθα τους λόγους ακύρωσης που προβάλλονται στις δύο προσφυγές.  Δεν έχω διαπιστώσει διάσταση δεδομένων, ως η θέση του αιτητή, που να δικαιολογεί τη μη έγκριση της αίτησης.

 

Ως αποτέλεσμα των πιο πάνω η αίτηση εγκρίνεται. Εκδίδεται διάταγμα συνεκδίκασης των προσφυγών με αρ. 497/09 και 704/09. Καμιά διαταγή για έξοδα.

 

 

 

 

 

                                                                   Α. ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ,

                                                                               Δ.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

/ΔΓ

---

cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο