|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Υπόθεση Αρ. 35/09
20 Aπριλίου, 2010
[ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ/στής]
ΜΕLANIE DELA CRUZ,
Αιτήτρια,
και
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ
1. ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ
2. ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑΣ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΑΡΧΕΙΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ,
Καθ΄ων η αίτηση.
- - - - - - -
Δ. Κακουλλής, για αιτήτρια
Γ. Χατζηχάννα (κα), για καθ΄ων η αίτηση.
ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ.: Η Αιτήτρια, πολίτης των Φιλιππινών, ήρθε στην Κύπρο την 12.4.2002 με άδεια εργασίας ως οικιακή βοηθός διάρκειας μέχρι 24.4.2005. Την 26.4.2005 υπέβαλε αίτηση για νέα άδεια, η οποία και της εδόθη με διάρκεια μέχρι 12.4.2006, αναφερόμενη ως "FΙΝΑL - NOT RENEWABLE". Παρά ταύτα, στη συνέχεια της εδόθη, μετά από αίτηση της, άλλη άδεια διάρκειας μέχρι 30.1.2007 επίσης αναφερόμενη ως "FΙΝΑL - NOT RENEWABLE". Της εδόθη και νέα άδεια, μετά από αίτηση της διάρκειας μέχρι 30.1.2008, η οποία όμως δεν έφερε την πιο πάνω αναφορά. Λίγες μέρες πριν τη λήξη της άδειας αυτής, την 16.1.2008, η Αιτήτρια υπέβαλε αίτηση για απόκτηση του καθεστώτος του επί μακρόν διαμένοντος βάσει της Ευρωπαϊκής Οδηγίας 2003/109/ΕΚ όπως ενσωματώθηκε στο ημεδαπό δίκαιο με το Ν. 8(1)/2007. Η αίτηση της απερρίφθη από την Επιτροπή Ελέγχου Μετανάστευσης. Στο σχετικό πρακτικό αναφέρονται τα ακόλουθα:
«Η Επιτροπή εξετάζοντας περαιτέρω την υποβληθείσα από το Τ.Α.Π. & Μ. σχετική έκθεση, αποφάνθηκε επίσης ότι η συγκεκριμένη περίπτωση δεν εμπίπτει ούτε στο πεδίο εφαρμογής του σχετικού νομοθετικού πλαισίου, όπως αυτό καθορίζεται από τις διατάξεις του άρθρου 18Ζ, του περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεως νόμου, για το λόγο ότι η διαμονή της στις ελεγχόμενες από την Κυβέρνηση της Δημοκρατίας περιοχές αφορούσε αποκλειστικά λόγους προσωρινού χαρακτήρα και η άδεια διαμονής της είχε επίσημα περιορισθεί σ΄ότι αφορά τη χρονική της διάρκεια, έχοντας υπόψη τη φύση της επαγγελματικής της ιδιότητας, καθώς και τη διάρκεια της μέχρι σήμερα παραμονής της, συναρτούμενα ως προς τη φύση και το σκοπό της παραμονής της. Εξάλλου, όπως παρατηρήθηκε, η άδειά της έφερε την ένδειξη FINAL, NON RENEWABLE, γεγονός που εύλογα μπορεί να θεωρηθεί ότι αναιρεί, την εύλογη προοπτική εδραίωσης της παραμονής της έτσι όπως αυτό αναλύεται στην Απόφαση ημερ. 21.01.2008 του Ανωτάτου Δικαστηρίου, στην υπόθεση με αρ. 673/2006, (Cresencia Cabotaje Motilla vs KΔ), όπου ρητά διευκρινίζεται ότι «. . .η φύση και ο σκοπός της παραμονής εσωτερικών οικιακών βοηθών, που η άδειά τους μάλιστα αφορά συγκεκριμένο εργοδότη, εμπεριέχει μια ειδικότητα και προσωρινότητα της παραμονής τους που δικαιολογεί την εξαίρεσή τους από το γενικό κανόνα, γνωρίζοντας ότι καθ΄όλη τη διάρκεια της παραμονής της στην Κύπρο, εγνώριζε ότι αυτή θα ήταν περιορισμένης διάρκειας και δεν μπορούσε να της εδημιουργούντο ερείσματα εύλογων προσδοκιών για μονιμότερη παραμονή και εδραίωσή της στην Κύπρο. Με κάθε ανανέωση μάλιστα της ετονίζετο τούτο, μέσα από την ένδειξη ότι η άδεια δεν θα ανανεώνετο περαιτέρω, όρο τον οποίο απεδέχθη.»
Η προσφυγή στρέφεται κατά της απόφασης αυτής. Εισηγείται η Αιτήτρια ότι, καθ΄όσον είχε συμπληρώσει την απαιτούμενη περίοδο της πενταετούς νόμιμης και αδιάλειπτης παραμονής, ενέπιπτε στο πεδίο εφαρμογής της Οδηγίας, παραπέμποντας και στην απόφαση στην υπόθεση Fathilα v. Δημοκρατίας, 1263/2006, 6.6.2007, για να υποστηρίξει ότι η άδεια διαμονής της δεν είχε «επίσημα περιορισθεί».
Κατ΄αρχάς, η Δημοκρατία ορθώς παρατηρεί ότι, καθ΄όσον η Οδηγία ενσωματώθηκε στο ημεδαπό δίκαιο, είναι με αναφορά στο Νόμο πλέον και όχι στην Οδηγία που θα πρέπει να εξετάζεται το θέμα, όπως το εξέτασε και η Επιτροπή. Έπειτα, επί της ουσίας, η υπόθεση εμπίπτει ακριβώς στα πλαίσια της δεσμευτικής απόφασης της Πλήρους Ολομέλειας στην υπόθεση Motilla v. Δημοκρατίας (2008) 3 Α.Α.Δ 29, όπως ορθά αντελήφθη η Επιτροπή, και δεν μπορεί να διαφοροποιείται (η απόφαση στην Fathilα εδόθη πριν από την απόφαση στην Motilla). Δεν υπάρχει οτιδήποτε στο Νόμο 8(1)/2007 που να αφαιρεί από τα λεχθέντα στη Motilla, αφού το άρθρο 18Ζ(2)(γ) ουσιαστικά αναπαράγει το άρθρο 3.2(ε) της Οδηγίας, το οποίο και αποτέλεσε το αντικείμενο της Motilla.
Η Επιτροπή, αν και διαπίστωσε ότι η Αιτήτρια δεν ενέπιπτε στο πεδίο εφαρμογής του Νόμου, προχώρησε να αξιολογήσει τα δεδομένα της Αιτήτριας ως εάν η περίπτωση να ενέπιπτε στα πλαίσια εκείνα, για να πει ότι και στη βάση αυτή η αίτηση ήταν απορριπτέα αφού δεν πληρούντο οι προϋποθέσεις του άρθρο 18Θ. Αυτό βεβαίως ήταν κάπως αντιφατικό, αφού τότε μόνο θα μπορούσαν να εξετασθούν οι προϋποθέσεις του άρθρου 18Θ αν η περίπτωση ενέπιπτε στα πλαίσια του Νόμου. Αν και δεν είναι λοιπόν αναγκαίο να εξετάσω τις εισηγήσεις της Αιτήτριας ως προς τη διαπίστωση για το άρθρο 18Θ, αφού κρίνεται νόμιμη η κατάληξη της Επιτροπής ως προς το πρώτο, μπορώ να παρατηρήσω ότι και η δεύτερη κατάληξη της Επιτροπής φαίνεται νόμιμη. Η Αιτήτρια δεν εισηγείται ότι συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις του άρθρου 18Θ (που μάλιστα πρέπει να συντρέχουν σωρευτικώς), παρά μόνο ότι κακώς και αντιθέτως των παραγράφων 6, 7 και 9, της Οδηγίας ο Νόμος περιέλαβε προϋποθέσεις οικονομικής φύσης. Τέτοια εισήγηση όμως δεν θα μπορούσε να εξετάζετο αφού δεν συγκεκριμενοποιείται ως τέτοια στα νομικά σημεία και στα γεγονότα της προσφυγής, ούτε εν πάση περιπτώσει η αναφορά στις παραγράφου 6, 7 και 9 της Οδηγίας καταδεικνύει ότι το άρθρο 18Θ είναι σε αντίθεση με την Οδηγία.
Η προσφυγή αποτυγχάνει και απορρίπτεται. Η Αιτήτρια θα καταβάλει €500 έξοδα στη Δημοκρατία.
Δ. Χατζηχαμπής, Δ.
/Χ.Π.