|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2008) 4 ΑΑΔ 138
12 Μαρτίου, 2008
[ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤA ΑΡΘΡΑ 28 ΚΑΙ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
DJEMALI RAIF TAHIR,
Αιτητής,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΩΣ ΚΗΔΕΜΟΝΑ
ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΑΚΩΝ ΠΕΡΙΟΥΣΙΩΝ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 2100/2006)
Διοικητικό Δικονομικό Δίκαιο ― Αίτηση τροποποίησης της προσφυγής ― Πλαίσιο εξέτασής της ― Δεν μπορούσε να εγκριθεί στην κριθείσα περίπτωση ― Περιστάσεις.
Διοικητικό Δικονομικό Δίκαιο ― Συνάφεια ― Η συνάφεια ως εξαίρεση της απαγόρευσης προσβολής περισσοτέρων της μιας διοικητικών πράξεων με το ίδιο δικόγραφο ― Δεν στοιχειοθετείτο συνάφεια στην κριθείσα περίπτωση.
Ο αιτητής ζήτησε με ενδιάμεση αίτησή του, την προσθήκη θεραπείας στην προσφυγή του.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την αίτηση, αποφάσισε ότι:
Με την αιτούμενη τροποποίηση, επιζητείται η προσβολή, με το ίδιο δικόγραφο, δύο διοικητικών πράξεων-παραλείψεων, οι οποίες δεν είναι συναφείς μεταξύ τους. Με την υφιστάμενη θεραπεία της παραγράφου Α της προσφυγής, ζητείται ουσιαστικά η ακύρωση της απορριπτικής απόφασης των καθ' ων η αίτηση ημερ. 28.8.06, με την οποίαν απορρίφθηκε το αίτημα του αιτητή για επιστροφή σ' αυτόν της ακίνητης περιουσίας του στις ελεύθερες περιοχές, ενώ με την προτεινόμενη θεραπεία «Β» θα προσβάλλεται ταυτόχρονα και η συνεχιζόμενη παράλειψη των καθ' ων η αίτηση να επιστρέψουν ή και να αποδώσουν στον αιτητή την ίδια ακίνητη του περιουσία.
Οι δύο προαναφερόμενες διακριτές πράξεις-παραλείψεις δεν είναι συναφείς μεταξύ τους, διότι η μια πράξη δεν αποτελεί προϋπόθεση της άλλης, δεν βασίζονται στις ίδιες διατάξεις του Νόμου, δεν φέρουν ταυτόσημη αιτιολογία, ούτε και εκδόθηκαν από το ίδιο όργανο και κατά την ίδια διοικητική διαδικασία.
Η αίτηση απορρίπτεται με έξοδα.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
The President of the Republic v. Louca a.o. (1984) 3 C.L.R. 241,
Γιαγκουλλής κ.ά. ν. Δημοκρατίας (1995) 4 Α.Α.Δ. 2569,
Συμεωνίδου κ.ά. ν. Δημοκρατία (1993) 3 Α.Α.Δ. 258,
Ζήνων Ευθυμιάδης Εστέιτς Λτδ ν. Δημοκρατίας (2006) 3 Α.Α.Δ. 166.
Προσφυγή.
Μ. Παπαπέτρου, Δικηγόρος για τον Αιτητή.
Ε. Φλωρέντζου (κα), Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Δ.: Με την προσφυγή του ο αιτητής ζητά δήλωση του δικαστηρίου ότι η πράξη και/ή απόφαση των καθ' ων η αίτηση που κοινοποιήθηκε στον αιτητή με επιστολή ημερ. 28.8.06, με την οποίαν απέρριψαν την αίτηση του για επιστροφή σ' αυτόν της ακίνητης περιουσίας του στις ελεύθερες περιοχές, η οποία τελεί υπό τον έλεγχο ή και τη διαχείριση του Κηδεμόνα Τουρκοκυπριακών Περιουσιών, είναι άκυρη και/ή παράνομη και/ή στερείται εννόμου αποτελέσματος.
Με την υπό εξέταση αίτηση τροποποίησης των θεραπειών που επιζητούνται με την προσφυγή, ο αιτητής ζητά την προσθήκη της ακόλουθης θεραπείας «Β» μετά την υφιστάμενη θεραπεία «Α»:
«Περαιτέρω ή διαζευκτικά, Δήλωση του Δικαστηρίου, ότι η συνεχιζόμενη παράλειψη των Καθ' ων η αίτηση να επιστρέψουν ή και να αποδώσουν στον Αιτητή την ακίνητη του περιουσία στην οποίαν γίνεται αναφορά στην παράγραφο «Α», ανωτέρω, δεν έπρεπε να είχε γίνει και ότι παν παραλειφθέν έδει να είχεν εκτελεσθεί.»
Ο αιτητής, ο οποίος εμφανίζεται ότι ζει στην Αγγλία για πολλά χρόνια και είναι προφανώς τουρκοκυπριακής καταγωγής, υπέβαλε αίτημα προς τους καθ' ων η αίτηση με το οποίο ζητούσε, τόσον ο ίδιος όσο και η σύζυγος του, να τους επιστραφεί η ακίνητη περιουσία τους στις ελεύθερες περιοχές, επειδή διαμένουν μόνιμα στο Ηνωμένο Βασίλειο από πολύ πιο πριν την τουρκική εισβολή του 1974. Με επιστολή των καθ' ων η αίτηση ημερ. 28.8.06 προς τους δικηγόρους του αιτητή, οι καθ' ων η αίτηση απάντησαν ότι μετά τη διερεύνηση του αιτήματος δεν μπορούσαν να συγκατατεθούν στην επιστροφή οποιουδήποτε μέρους της περιουσίας του αιτητή και της συζύγου του που βρίσκεται υπό τον έλεγχο του Κηδεμόνα Τουρκοκυπριακών Περιουσιών επειδή αυτοί, σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, διαμένουν στο κατεχόμενο χωριό Γύψου (Αμμοχώστου) και δραστηριοποιούνται στις κατεχόμενες περιοχές.
Σύμφωνα με τον Καν. 18 του Διαδικαστικού Κανονισμού του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου του 1962, οι Θεσμοί Πολιτικής Δικονομίας εφαρμόζονται σε κάθε διαδικασία ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου, τηρουμένων των αναλογιών. Με βάση τη Δ.25, θ.1 των Θεσμών παρέχεται εξουσία στο δικαστήριο να επιτρέψει την τροποποίηση δικογράφων κατά την κρίση του, προς το συμφέρον της ορθής απονομής της δικαιοσύνης. Παρόμοιες εξουσίες παρέχονται και με τους Καν. 17 και 19 του προαναφερόμενου διαδικαστικού κανονισμού. Σε διαδικασίες, δυνάμει του Άρθρου 146 του Συντάγματος, οι Θεσμοί Πολιτικής Δικονομίας εφαρμόζονται εντός των πλαισίων των γενικών αρχών του διοικητικού δικαίου και στο μέτρο που επιτρέπει το Άρθρο 146 (Δέστε: The President of the Republic v. Yiannakis Louca and Others (1984) 3 C.L.R. 241). Στην υπόθεση Γιαγκουλλής κ.ά. ν. Δημοκρατίας (1995 ) 4 Α.Α.Δ. 2569, υποδείχθηκε ότι ο παραλληλισμός της αίτησης για τροποποίηση προσφυγής με την αίτηση για τροποποίηση έφεσης δεν μπορεί να γίνει. Οι λόγοι έφεσης στοιχειοθετούν τα επίδικα θέματα της δευτεροβάθμιας δικαιοδοσίας, ενώ η προσθήκη και άλλων λόγων ακύρωσης της απόφασης, η οποία προσβάλλεται στην προσφυγή, δεν μεταβάλλει το επίδικο θέμα. Στην ίδια απόφαση τονίστηκε ακόμα ότι κατά κανόνα, τροποποίηση επιτρέπεται, εφόσον δεν προκαλείται, με την έγκριση του μέτρου, ανεπανόρθωτη ζημιά στην άλλη πλευρά και εκτροχιασμός της δίκης από τα παραδεκτά θεσμικά και χρονικά πλαίσια απονομής της δικαιοσύνης. Ισχύουν ελαστικότερα κριτήρια για την έγκριση αιτήματος για τροποποίηση προσφυγής, σε σύγκριση με αίτημα για τροποποίηση της έκθεσης απαίτησης σε πολιτική αγωγή.
Έχοντας υπόψη την ευρεία εξουσία του δικαστηρίου να εγκρίνει αιτήματα για τροποποίηση προσφυγής, εξέτασα την παρούσα αίτηση υπό το φως των δικών της δεδομένων. Εκείνο που με προβλημάτισε ιδιαίτερα ήταν το κατά πόσον αν εγκριθεί η αιτούμενη τροποποίηση θα προσβάλλονται, με το ίδιο δικόγραφο, δύο διοικητικές πράξεις κάτι που είναι ανεπίτρεπτο, εκτός αν οι δύο προσβαλλόμενες πράξεις είναι συναφείς, υπό την έννοια και τις προϋποθέσεις που έθεσε η νομολογία μας, η οποία, στο θέμα αυτό, υιοθέτησε σχετική νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας της Ελλάδος (δέστε: Χρυστάλλα Συμεωνίδου κ.ά. ν. Δημοκρατία (1993) 3 Α.Α.Δ. 258). Στην απόφαση Συμεωνίδου (ανωτέρω) τονίστηκε πως είναι ανεπίτρεπτο, με το ίδιο δικόγραφο, να προσβάλλονται δύο διοικητικές πράξεις εκτός αν οι προσβαλλόμενες πράξεις είναι συναφείς και παρατέθηκε σχετικό απόσπασμα από τα Πορίσματα Νομολογίας του Συμβουλίου της Επικρατείας της Ελλάδος, 1929-1959, σελ. 274, όπου αναγράφεται ότι συνάφεια υπάρχει όταν η μια πράξη αποτελεί προϋπόθεση της άλλης, ή όταν οι προσβαλλόμενες, με το ίδιο δικόγραφο, πράξεις αφορούν τον ίδιο αιτητή, βασίζονται στις ίδιες διατάξεις του Νόμου, φέρουν ταυτόσιμη αιτιολογία και εκδόθηκαν από το ίδιο όργανο και κατά την ίδια διοικητική διαδικασία (δέστε σελ. 271 της απόφασης Συμεωνίδου, ανωτέρω).
Με βάση όλα τα ενώπιον μου στοιχεία κατέληξα στο συμπέρασμα ότι με την αιτούμενη τροποποίηση επιζητείται η προσβολή, με το ίδιο δικόγραφο, δύο διοικητικών πράξεων-παραλείψεων οι οποίες δεν είναι συναφείς μεταξύ τους υπό την προαναφερόμενη έννοια. Θεωρώ ότι πρόκειται περί δύο πράξεων-παραλείψεων διότι με την υφιστάμενη θεραπεία της παραγράφου Α της προσφυγής ζητείται ουσιαστικά η ακύρωση της απορριπτικής απόφασης των καθ' ων η αίτηση ημερ. 28.8.06 με την οποίαν απορρίφθηκε το αίτημα του αιτητή για επιστροφή σ' αυτόν της ακίνητης περιουσίας του στις ελεύθερες περιοχές, ενώ με την προτεινόμενη θεραπεία «Β» θα προσβάλλεται ταυτόχρονα και η συνεχιζόμενη παράλειψη των καθ' ων η αίτηση να επιστρέψουν ή και να αποδώσουν στον αιτητή την ίδια ακίνητη του περιουσία. Οι περιπτώσεις (α) της αρνητικής τοποθέτησης της Διοίκησης προς συνεχή υποχρέωση της, αφενός, και (β) της αρνητικής απόφασης της που καθορίζει οριστικά τη θέση της επί συγκεκριμένου αιτήματος, αφετέρου, διακρίνονται μεταξύ τους ως διαφορετικές πράξεις (Δέστε την απόφαση της Ολομέλειας στη Ζήνων Ευθυμιάδης Εστέιτς Λτδ ν. Δημοκρατίας (2006) 3 Α.Α.Δ. 166). Στην προκείμενη περίπτωση, με την υφιστάμενη προσφυγή, προσβάλλεται η αρνητική απόφαση των καθ' ων η αίτηση επί συγκεκριμένου αιτήματος, ενώ με την προτεινόμενη δεύτερη θεραπεία θα προσβάλλεται και η αρνητική τοποθέτηση των καθ' ων η αίτηση προς τη συνεχή υποχρέωσή τους να επιστρέψουν και να αποδώσουν στον αιτητή την ακίνητη του περιουσία που βρίσκεται υπό τον έλεγχο του Κηδεμόνα Τουρκοκυπριακών Περιουσιών, στις ελεύθερες περιοχές, όπως βέβαια ισχυρίζεται ο αιτητής.
Οι δύο προαναφερόμενες διακριτές πράξεις-παραλείψεις δεν είναι συναφείς μεταξύ τους διότι η μια πράξη δεν αποτελεί προϋπόθεση της άλλης, δεν βασίζονται στις ίδιες διατάξεις του Νόμου, δεν φέρουν ταυτόσημη αιτιολογία, ούτε και εκδόθηκαν από το ίδιο όργανο και κατά την ίδια διοικητική διαδικασία.
Δεδομένου λοιπόν ότι, αν ενέκρινα την υπό εξέταση αίτηση, θα επέτρεπα την προσθήκη δεύτερης και μη συναφούς πράξης-παράλειψης των καθ' ων η αίτηση, η οποία θα προσβαλλόταν με το ίδιο το υφιστάμενο δικόγραφο, πράγμα ανεπίτρεπτο, απεφάσισα να μην ασκήσω τη διακριτική μου ευχέρεια υπέρ του αιτητή εγκρίνοντας την αίτηση τροποποίησής του, αλλά να την απορρίψω, με έξοδα εις βάρος του.
Κατά συνέπεια και για τους λόγους που προσπάθησαν να εξηγήσω η αίτηση τροποποίησης απορρίπτεται με έξοδα εις βάρος του αιτητή, τα οποία να υπολογιστούν από τον αρμόδιο Πρωτοκολλητή.
Η αίτηση απορρίπτεται με έξοδα.