|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
&nb sp; Υπóθεση αρ.51/2007
17 Iουλίου, 2008
[Μ. ΦΩΤΙΟΥ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
PETAR SIVCEV
Αιτητής
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ
ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ ΚΑΙ/Η
ΤΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑΣ ΑΡΧΕΙΟΥ, ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ
ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ
Καθών η αίτηση
.............................
Α. Γιωρκάτζιης, για τον αιτητή
Μ. Πασιαρδή (κα) Δικηγόρος της Δημοκρατίας για τους καθών η αίτηση
- - - - - -
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Μ. ΦΩΤΙΟΥ, Δ: Με την παρούσα προσφυγή ο αιτητής ζητά από το δικαστήριο τις πιο κάτω θεραπείες, τις οποίες παραθέτω αυτούσιες:
«1. Δήλωση και/ή απόφαση του Δικαστηρίου που να ακυρώνει και/ή να θεωρεί ως εξ υπαρχής άκυρη και/ή ανυπόστατη την απόφαση των Καθ' ων η Αίτηση, που λήφθηκε σε ημερομηνία άγνωστη στον αιτητή και για την ύπαρξη της οποίας έλαβε γνώση στις 27/10/2006, να κηρύξουν τον Αιτητή ως Απαγορευμένο Μετανάστη.
2. Δήλωση και/ή απόφαση του Δικαστηρίου με την οποία να διαγράφεται το όνομα του Αιτητή από την κατάσταση προσώπων των οποίων η είσοδος στο έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας απαγορεύεται.
3. Δήλωση και/ή απόφαση του Δικαστηρίου ότι η απόφαση των Καθ' ων η Αίτηση με την οποία απαγορεύεται στον Αιτητή η είσοδος στο έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας όπου διαμένει μέλος του πυρήνα της οικογένειας του ήτοι η σύζυγος του, για οικογενειακή επανένωση είναι άκυρη και/ή είναι αντίθετη με τα δικαιώματα του ανθρώπου και τις θεμελιώδεις ελευθερίες όπως αυτά καθορίζονται στην Κυπριακή Νομοθεσία, στη Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την προάσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου, στο Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και σε αριθμό άλλων πράξεων του Διεθνούς Δικαίου.»
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
Ο αιτητής γεννήθηκε στη Γιουγκοσλαβία στις 11/5/1971. Αφίχθηκε για πρώτη φορά στην Κύπρο στις 6/2/96 και του παραχωρήθηκε προσωρινή άδεια παραμονής και εργασίας μέχρι 22/7/97 για να εργαστεί ως Βοηθός Διευθυντής στην Υπεράκτια εταιρεία "PKESVEST TRADERS LTD" στη Λεμεσό. Έκτοτε παρέμεινε παράνομα στην Κύπρο.
Στις 5/5/05 ο αιτητής τέλεσε πολιτικό γάμο στο δημαρχείο Αραδίππου με τη Maja Kovacevic από τη Γιουγκοσλαβία η οποία απέκτησε την κυπριακή υπηκοότητα με πολιτογράφηση. Στις 29/6/05 το ζεύγος μετάβηκε στο Επαρχιακό κλιμάκιο της Υπηρεσίας Αλλοδαπών και Μετανάστευσης Λεμεσού για να υποβάλει o αιτητής αίτηση παραχώρησης άδειας παραμονής σαν σύζυγος κυπρίας πολίτιδας. Συνελήφθη και τέθηκε υπό κράτηση στο Κεντρικό Aστυνομικό Σταθμό Λεμεσού. Εναντίον του καταχωρήθηκε η ποινική υπόθεση αρ. 11473/05, Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού για παράνομη παραμονή στη Δημοκρατία και στις 4/7/05 καταδικάστηκε σε 25 μέρες φυλάκιση. Στις 22/7/05 δόθηκαν οδηγίες στο Διοικητή (ΥΑΜ) όπως μετά την αποφυλάκιση του να αφεθεί ελεύθερος και να κληθεί να διευθετήσει την παραμονή του. Στις 11/8/05 ο αιτητής υπέβαλε αίτηση για να του παραχωρηθεί άδεια προσωρινής παραμονής και εργασίας ως σχεδιαστής εσωτερικών χώρων. Ενώ η αίτηση εξεταζόταν, το ζεύγος αναχώρησε στις 29/12/05 για τη χώρα τους για τις γιορτές των Χριστουγέννων και της πρωτοχρονιάς.
Ακολούθως η σύζυγος του αιτητή απέστειλε επιστολή στον Υπουργό Εσωτερικών στις 19/1/06 με την οποία ζητούσε όπως τα στοιχεία του αιτητή αφαιρεθούν από το στοπ-λιστ καθότι, ως ισχυρίστηκε, ο πρέσβης της Κυπριακής Δημοκρατίας στη Σερβία απέρριψε το αίτημα τους όπως παραχωρηθεί θεώρηση εισόδου για επιστροφή στην Κύπρο επειδή τα στοιχεία του βρίσκονταν στο στόπ-λιστ. Στη συνέχεια η σύζυγος κλήθηκε σε συνέντευξη στο Τμήμα Αρχείου στις 2/2/06 όπου της υποβλήθηκαν ερωτήσεις σχετικά με τον σύζυγο της. Στις 7/2/06 ετοιμάστηκε σχετικό σημείωμα προς τη Διευθύντρια. Η Διευθυντρια εξετάζοντας το όλο θέμα απέρριψε το αίτημα για άδεια προσωρινής παραμονής στον αιτητή, επειδή αυτός διέμενε παράνομα για 8 χρόνια, καταδικαστηκε από το δικαστήριο και με την καταδίκη του κατέστη απαγορευμένος μετανάστης. Επίσης αποφασίστηκε όπως αναφορικά με τη σύζυγο του γίνει πρόταση προς το Υπουργικό Συμβούλιο για στέρηση της κυπριακής υπηκοότητας με βαση το άρθρο 113 του Ν. 141(1)/02 λόγω απόκρυψης του ουσιώδους γεγονότος ότι παρείχε άσυλο και διέμενε με απαγορευμένο μετανάστη για 8 χρόνια. Στις 6/9/06 ο Υπουργός Εσωτερικών απέρριψε το αίτημα για διαγραφή του ονόματος του αιτητή από το στοπ-λιστ. Ειδοποιήθηκε σχετικά η σύζυγος του αιτητή με επιστολή ημερ. 19/10/06 με αποτέλεσμα την καταχώρηση της παρούσας προσφυγής στις 9/1/07.
ΝΟΜΙΚΟΙ ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΙ
Ο ευπαίδευτος δικηγόρος του αιτητή στη γραπτή του αγόρευση προβάλλει τους εξής ουσιαστικά λόγους ακυρώσεως της προσβαλλόμενης πράξης: (α) ως σύζυγος κυπρίας βάσει των προνοιών του περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεως του Νόμου, Κεφ. 105 έχει δικαίωμα εισόδου στην Κύπρο, (β) ότι ο αιτητής κατείχε άδεια παραμονής και εργασίας μέχρι τις 30/1/01 αντί 22.7.97 όπως από λάθος αναφέρθηκε στα γεγονότα της ενστάσεως, (γ) ότι οι καθών η αίτηση μεταχειρίστηκαν τον αιτητή κατά τρόπο άδικο και/ή εχθρικό και/ή ανάρμοστο και (δ) ότι η απόφαση στερείται αιτιολογίας.
Είναι η θέση των καθών η αίτηση ότι οι ισχυρισμοί του αιτητή στην παρούσα υπόθεση δεν στοιχειοθετούν κανένα λόγο ακυρώσεως και ζητούν την απόρριψη της υπόθεσης. Επικαλέστηκε η πλευρά των καθών η αίτηση σχετικές αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου όπως την Tawahenjh ν. Δημοκρατίας υποθ. Αρ. 269/02 ημερ. 28/7/03, Mabello ν. Δημοκρατίας, υποθ. Αρ. 725/01 ημερ. 22/4/03, όπου γίνεται αναφορά και σε προηγούμενη νομολογία.
ΕΞΕΤΑΣΗ ΝΟΜΙΚΩΝ ΙΣΧΥΡΙΣΜΩΝ
Εξέτασα τους αντίστοιχους ισχυρισμούς και έχω καταλήξει να δεχθώ τα όσα υποστηρίζει η πλευρά των καθών η αίτηση, ότι δηλαδή με βάση τα γεγονότα της υπόθεσης η απόφαση των καθών η αίτηση ήταν εύλογα επιτρεπτή. Θα παραθέσω κατωτέρω σχετικό απόσπασμα από μια των υποθέσεων που επικαλέστηκε η Δημοκρατία την Maria-Bella A. Mabello ν. Δημοκρατίας, υποθ. Αρ. 725/01 ημερ. 22/4/03 σελ. 3, όπου ο Νικήτας Δ. (όπως ήταν τότε) ανάφερε τα εξής:
«Οι αρχές που εφαρμόζει το δικαστήριο σε θέματα όπως το προκείμενο έχουν διατυπωθεί επανειλημμένα χωρίς διαφοροποίηση ή ουσιαστική διαφοροποίηση. Θα είναι αρκετό να αναφερθώ σε 2 από τις υποθέσεις: Στην προσφ. Αρ. 109/00 Todorov v. Κυπριακής Δημοκρατίας ημερ. 14/12/00, είναι σχετικό το παρακάτω απόσπασμα της απόφασης μου:
«Το κράτος έχει ευρεία διακριτική εξουσία να δέχεται αλλοδαπούς στην επικράτεια. Μπορεί όμως, σύμφωνα με τις διατάξεις του Νόμου και των Κανονισμών, να τους αποκλείει. Η εξουσία αυτή είναι απόρροια της αρχής της εθνικής και εδαφικής κυριαρχίας. Όπως έχει λεχθεί στην υπόθεση Fong Yace Ting 149 (1893) US 698, 711:
The right to exclude or expel aliens or any class of aliens, absolutely or upon certain conditions, in war or in peace ...is an inherent and inalienable right of every sovereign and independent nation, essential to its safety, its independence and its welfare."
..............
H διακριτική εξουσία που έχει η διοίκηση στο προκείμενο πρέπει να ασκείται καλόπιστα. Αυτός είναι ο μόνος ουσιαστικός φραγμός που έθεσε η νομολογία στην άσκηση της: Amanda Marga Ltd v. The Republic (1985) 3 C.L.R. 2583, Levantis n. Republic (1988) 3 C.L.R. 2483. Εφόσον η εξουσία ασκείται καλόπιστα το δικαστήριο δεν επεμβαίνει (βλ. Amanda Marga Ltd., ανωτέρω). Ας σημειωθεί, τέλος, ότι υπάρχει μαχητό τεκμήριο ότι οποιαδήποτε τέτοια ενέργεια της διοίκησης είναι καλόπιστη: Suleiman v. Republic (1987) 3 C.L.R. 224, 227)."
Στην προσφ. Αρ. 860/92 Reyes v. Δημοκρατίας ημερ. 9/2/96, πάνω στο ίδιο θέμα ο Καλλής Δ. αναφέρει:
«Το άρθρο 32 του Συντάγματος ρητά αναγνωρίζει δικαίωμα στη Δημοκρατία να ρυθμίζει ζητήματα σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Το δικαίωμα μιας χώρας να αρνείται είσοδο των αλλοδαπών αποτελεί, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, έκφραση της κυριαρχίας μιας χώρας. Αποτελεί ένα κυριαρχικό δικαίωμα το οποίο δεν μπορεί να περιοριστεί εκτός με δεσμευτική σύμβαση. Το δικαίωμα ενός κράτους να ρυθμίζει τη διάρκεια της παραμονής των αλλοδαπών στη χώρα περιέχει ωσαύτως, και το γνώρισμα της κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας της χώρας. Ο καθηγητής Jacobs στο σύγγραμμα του πάνω στην ερμηνεία και εφαρμογή της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων παρατηρεί ότι ούτε η Σύμβαση ούτε τα Πρωτόκολλα της επιβάλλουν οποιουσδήποτε περιορισμούς πάνω στο δικαίωμα ενός κράτους να αποκλείσει ένα αλλοδαπό από τη χώρα (Moyo ν. Republic (1988) 3 C.L.R. 1203, 1208 - απόφαση της Ολομέλειας).»
Στην ίδια υπόθεση γίνεται αναφορά στην πρωτόδικη απόφαση στην υπόθεση Moyo, και υιοθετείται το παρακάτω απόσπασμα:
«Έχει με σταθερότητα νομολογηθεί ότι το δικαίωμα ενός αλλοδαπού για διαμονή σε μια χώρα δε διασφαλίζεται από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Αντιθέτως σαφώς εξυπακούεται από το άρθρο 5(1)(στ) της Σύμβασης και το άρθρο 11.2(στ) του Συντάγματος ότι οι Υψηλοί Συμβαλλόμενοι και η Κυπριακή Δημοκρατία είχαν πρόθεση να επιφυλάξουν για τους εαυτούς τους την εξουσία απελάσεως αλλοδαπών από το έδαφος τους. Ένα κράτος έχει διακριτική ευχέρεια να αποφασίσει κατά πόσο θα απελάσει ένα αλλοδαπό που βρίσκεται στο έδαφος του, αλλά αυτό το δικαίωμα πρέπει να ασκείται με τρόπο που δεν παραβιάζει τα δικαιώματα του αλλοδαπού δυνάμει Διεθνών Συμβάσεων.»
Πρέπει να έχουμε επίσης υπόψη τις πρόνοιες του άρθρ. 14(1) του περί Αλλόδαπών και Μεταναστεύσεως Νόμου, Κεφ. 105, όπως έχει τροποποιηθεί. Η έμφαση είναι στις υπογραμμίσεις μου:
«14.(1) Τηρουμένων των διατάξεων του Νόμου αυτού και των όρων οποιασδήποτε άδειας ή έγκρισης που χορηγήθηκε βάσει του Νόμου αυτού ή οποιωνδήποτε Κανονισμών που εκδόθηκαν βάσει αυτού, ο Ανώτερος Λειτουργός Μετανάστευσης δύναται να διατάξει οποιοδήποτε αλλοδαπό ο οποίος είναι απαγορευμένος μετανάστης ή οποιοδήποτε πρόσωπο το οποίο, αφού εισήλθε στη Δημοκρατία με άδεια να παραμείνει σε αυτή για περιορισμένη περίοδο, παραμένει στη Δημοκρατία μετά την παρέλευση της περιόδου αυτής ή οποιοδήποτε πρόσωπο το οποίο περιλαμβάνεται εντός της κατηγορίας που απαριθμείται στην παράγραφο (θ) του εδαφίου (1) του άρθρου 6 να απελαθεί από τη Δημοκρατία και, εν τω μεταξύ, να τεθεί υπό κράτηση.»
Τα πιο πάνω, τυγχάνουν εφαρμογής και στην παρούσα υπόθεση. Κι' αν ακόμα δούμε τα γεγονότα όπως τα ισχυρίζεται η πλευρά του αιτητή, είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ο αιτητής για μια πολύ μεγάλη περίοδο (31/1/2001-29/6/05) παράμεινε παράνομα στη Δημοκρατία με αποτέλεσμα μάλιστα να καταδικαστεί για την πράξη του αυτή σε φυλάκιση. Η εν λόγω παράνομη παραμονή του στην Κύπρο παρείχε το δικαίωμα στην Διευθύντρια να τον κηρύξει ως απαγορευμένο μετανάστη σύμφωνα με το άρθρο 6(1)(δ) του περί Αλλοδαπών και Μετανάστευσης Νόμου Κεφ. 105 (ως έχει τροποποιηθεί), πράγμα που η Διευθύντρια έπραξε. Με βάση καθιερωμένη νομολογία η πιο πάνω ενέργεια της Διευθύντριας αποτελεί τη έκφραση κυριαρχίας του κράτους. (Βλ. μεταξύ άλλων, Ahmed ν. Δημοκρατίας (2006) 3 Α.Α.Δ. 537, απόφαση Πλήρους Ολομέλειας και την υπόθεση Δημοκρατία ν. Dejic προσφ. Α.Ε. 107/05 ημερ. 17/7/08).
Αυτό που μένει να εξεταστεί είναι κατά πόσο η προσβαλλλόμενη απόφαση στερείται αιτιολογίας. Από τα γεγονότα της υπόθεσης όπως τα παράθεσα πιο πάνω, αλλά και από το περιεχόμενο του διοικητικού φακέλου, προκύπτει με σαφήνεια ότι ο λόγος που ο αιτητής έχει κηρυχθεί απαγορευμένος μετανάστης είναι διότι παρέμεινε στην Κύπρο παράνομα, με αποτέλεσμα να καταδικαστεί σε φυλάκιση. Επομένως απορρίπτεται και αυτός ο λόγος ακυρώσεως.
Από την στιγμή που η προσφυγή αποτυγχάνει για την θεραπεία 1 τότε αυτομάτως και η θεραπεία 2 δεν ευσταθεί. Η θεραπεία 3, αποτελεί νομικούς λόγους για υποστήριξη της 1ης θεραπείας και με όσα ανάφερα πιο πάνω, η προσφυγή δεν μπορεί να έχει επιτυχή κατάληξη.
Ενόψει όλων των πιο πάνω η προσφυγή απορρίπτεται με €800 έξοδα εναντίον του αιτητή. Η προσβαλλόμενη απόφαση επικυρώνεται σύμφωνα με το Άρθρο 146.4(α) του Συντάγματος.
Μ. Φωτίου, Δ.
/ΚΑΣ