|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 2146/2006 )
5 Ιουνίου 2008
[ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δικαστής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 28 ΚΑΙ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΑΝΔΡΟΥΛΛΑ ΑΝΘΙΜΟΥ,
Αιτήτρια,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ
1. ΥΠΟΥΡΓΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ
2. ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ,
Καθ΄Ων η αίτηση
_________
Γ. Παπαντωνίου, για τον Αιτητή.
Ε. Κλεόπα, Ανώτερη Δικηγόρος της Δημοκρατίας, εκ μέρους τους Γενικού Εισαγγελέα, για τους Καθ΄Ων η Αίτηση.
_________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ.: Το 1980 εδόθη από τη Δημοκρατία στον εκτοπισθέντα πατέρα της Αιτήτριας άδεια χρήσης κρατικής οικίας σε προσφυγικό οικισμό στο Στρόβολο για χρήση από τον ίδιο και την οικογένειά του, ως μέλη της οποίας αναφέροντο η σύζυγός του και η Αιτήτρια. Μετά από λίγα χρόνια η Αιτήτρια τέλεσε γάμο με επίσης εκτοπισθέντα και έκανε οικογένεια, οπότε το 1994 έκτισαν και το σπίτι τους σε οικόπεδο στη Λακατάμια που ανήκε στην ίδια και στο σύζυγό της, στον οποίο εδόθη τότε από τη Δημοκρατία ποσό £8.000 ως οικονομική βοήθεια για την ανέγερση του εν λόγω σπιτιού τους υπό μορφή βοήθειας για αυτοστέγαση. Το 2003 οι γονείς της Αιτήτριας απεβίωσαν και το 2006 η Αιτήτρια υπέβαλε αίτημα, ως μόνη κληρονόμος των γονέων της, για να της παραχωρηθεί ο τίτλος ιδιοκτησίας της εν λόγω κρατικής οικίας, δηλώνοντας πρόθυμη να επιστρέψει το ποσό που είχε λάβει για αυτοστέγαση. Το αίτημα της απερρίφθη με το αιτιολογικό ότι είχε ήδη λάβει χορηγία για αυτοστέγαση. Η Αιτήτρια κατεχώρησε τότε την προσφυγή αυτή κατά της εν λόγω απόφασης.
Η παραχώρηση τίτλων ιδιοκτησίας κρατικών οικιών σε εκτοπισθέντες διέπεται από την ΚΔΠ 163/2006. Όπως παρατηρεί η ευπαίδευτη συνήγορος για τη Δημοκρατία στην αγόρευσή της, η Αιτήτρια κανένα κληρονομικό δικαίωμα είχε στην κρατική οικία αφού οι αποβιώσαντες το 2003 γονείς της ουδέποτε κατέστησαν «δικαιούχοι» για σκοπούς των θεσπισθέντων το 2006 κανονισμών καθ΄όσον «δικαιούχος» είναι ο κατέχων κρατική οικία την ημερομηνία δημοσίευσης των κανονισμών που ήταν το 2006. Και ακόμα, δοθέντος ότι επρόκειτο για άδεια χρήσης, αυτή έπαυσε εν πάση περιπτώσει να ισχύει με το θάνατο του πατέρα της Αιτήτριας στον οποίο και είχε δοθεί. Εξ άλλου, να παρατηρήσω ότι, καθ΄όσον η Αιτήτρια βάσισε το αίτημα της σε κληρονομικό δικαίωμα, ή δικαίωμα χρήσης ευρύτερα, το θέμα θα εξέφευγε της δικαιοδοσίας αυτής ως εμπίπτον στη σφαίρα του ιδιωτικού δικαίου.
Η διοίκηση αντιμετώπισε βεβαίως το αίτημα και ως αίτημα για παραχώρηση άδειας χρήσης της οικίας. Ως προς τούτο, ουδέν έρεισμα έχουν οι εισηγήσεις του ευπαιδεύτου συνηγόρου της. Αυτές συνίστανται στο ότι η διοίκηση έλαβε υπόψη της κριτήριο μη προβλεπόμενο στους κανονισμούς, δηλαδή το ότι η Αιτήτρια είχε λάβει προηγουμένως άλλη βοήθεια, και παρεγνώρισε την ετοιμότητά της να επιστρέψει την εν λόγω βοήθεια. Ήταν όμως ευλόγως επιτρεπτό για τη διοίκηση να λάβει υπόψη της την προηγούμενη χορηγία, δοθείσας μάλιστα της Απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου υπ΄αρ. 60.945 ημερ. 19.10.2004 ότι κάθε Αιτητής δικαιούται μία μόνο στεγαστική βοήθεια και ότι δεν παραχωρείται δεύτερη στεγαστική βοήθεια σε δικαιούχους που ανήγειραν κατοικία και ζητούν να επιστρέψουν τη βοήθεια που τους εδόθη για το σκοπό εκείνο για να πάρουν άλλη. Ούτε η απόφαση αυτή καταδεικνύεται μη εύλογη αφού άλλως πως θα ανατρέποντο οι τελειωθείσες πράξεις κάθε φορά που επήρχετο τροποποίηση στη σχετική πολιτική του κράτους.
Εισηγείται ακόμα η Αιτήτρια ότι παρεβιάσθη η αρχή της ισότητας, της αναλογικότητας και της χρηστής διοίκησης κατά το ότι σε άλλες όμοιες περιπτώσεις εδόθησαν τίτλοι ή άδειες χρήσης. Ουδεμία μαρτυρία όμως εδόθη προς τούτο και η εισήγηση όχι μόνο παρέμεινε ατεκμηρίωτη αλλά και δεν βοηθά την Αιτήτρια αφού η κάθε περίπτωση κρίνεται με βάση τα δικά της δεδομένα. Απορριπτέα είναι και άλλη εισήγηση της Αιτήτριας ότι η ΚΔΠ 163/2006 κακώς διαχωρίζει τους εκτοπισθέντες σε αποβιώσαντες προ αυτής και επιζώντες αυτής, παραβιάζοντας έτσι την αρχή της ισότητας. Τούτο βεβαίως είναι θέμα του νομοθέτη, ενώ το Δικαστήριο δεν μπορεί να δημιουργήσει δικαίωμα εκεί που ο νομοθέτης δεν το δίδει, εφ΄όσον η διάκριση δεν καταδεικνύεται παράλογη. Εν πάση περιπτώσει όμως, δεν κρίνεται εδώ, όπως ήδη υπεδείχθη, το οποιοδήποτε κληρονομικό δικαίωμα ή δικαίωμα χρήσης θα είχε η Αιτήτρια. Σε τελευταία ανάλυση, τα επιχειρήματα της Αιτήτριας απευθύνονται στη σοφία της προσφυγικής πολιτικής του κράτους και δεν αφορούν το Δικαστήριο.
Η προσφυγή αποτυγχάνει και απορρίπτεται. Η Αιτήτρια θα καταβάλει 800 ευρώ έξοδα στη Δημοκρατία.
Δ. Χατζηχαμπής,
Δ.
/ΚΧ"Π