ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ                   

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

 

       

                                   &nb sp;                             Υπóθεση  αρ. 1408/2006

 

 

30 Ιουνίου, 2008

 

 [Μ. ΦΩΤΙΟΥ, Δ/στής]

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤO AΡΘΡΟ 146.1 TOY ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

 

 

ΜΙCHAEL N. IOANNIDES  MANUFACTURING & TRADING LTD

ΔΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΣΗΜΟΥ ΠΑΡΑΛΗΠΤΗ/ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΤΗ

Αιτητές

 

-         και -

 

ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΜΠΟΡΙΟΥ, ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ

Καθών η αίτηση

 

........

Αίτηση ημερ. 21/5/08 για παράταση χρόνου καταχώρησης έφεσης

Γ. Παπαθεοδώρου με Κ. Τουβανά, για τους αιτητές

Μ. Θεοκλήτου (κα), Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους καθών η αίτηση

 

............

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

Μ. ΦΩΤΙΟΥ, Δ:   Οι αιτητές είχαν καταχωρήσει από τον Ιούλιο του 2006 την υπό τον άνω αριθμό και τίτλο προσφυγή με την οποία ζητούσαν δήλωση του δικαστηρίου ότι η απόφαση των καθών η αίτηση ημερ. 18/5/06 με την οποία απορρίφθηκε αίτημα τους για παροχή οικονομικής βοήθειας για ζημιές που υπέστηκαν λόγω πυρκαγιάς, είναι άκυρη και χωρίς οποιοδήποτε νομικό αποτέλεσμα.  Το δικαστήριο τούτο με απόφαση του ημερ. 25/2/08 απέρριψε την προσφυγή.  Εκπροσωπούνταν τότε οι αιτητές με άλλο δικηγόρο.

 

Με την παρούσα αίτηση οι αιτητές ζητούν διάταγμα του δικαστηρίου με το οποίο να παρατείνεται ο χρόνος καταχώρησης έφεσης για περίοδο 3 εβδομάδων από την έγκριση της αίτησης.  Από άποψης γεγονότων η αίτηση υποστηρίζεται από την ένορκη δήλωση του Μιχαλάκη Ν. Ιωαννίδη διευθυντή των αιτητών.  Δηλώνει ο ενόρκως δηλών ότι για την έκδοση της απόφασης στις 25/2/08 και το ότι απορρίφθηκε η προσφυγή του, τον ενημέρωσε ο τότε δικηγόρος του κάπου 10 μέρες μετά την έκδοση της, αλλά δεν του είχε αναφέρει ότι δικαιούται να καταχωρήσει έφεση.  Στις 7/5/08 επισκέφθηκε τον νύν δικηγόρο του για νομική συμβουλή για μια άλλη υπόθεση (κάποια αξίωση εναντίον τρίτων) και παρεμπιπτόντως, ανάφερε στον δικηγόρο του τη λύπη του και αντίθεση του για την απόρριψη της προσφυγής του που έγινε στις 25/2/08 οπότε ο τελευταίος τον ρώτησε αν την εφεσίβαλε.  Ο ίδιος του είπε ότι δεν το έπραξε διότι (α) ο δικηγόρος του δεν του είπε ότι είχε τέτοιο δικαίωμα και (β) ο ίδιος δε γνώριζε ότι η εν λόγω απόφαση ήταν εφέσιμη.  Αμέσως ανάθεσε στο σημερινό δικηγόρο του την επείγουσα μελέτη της υπόθεσης για σκοπούς έφεσης.  Έτσι στις 9/5/08 ζήτησε άδεια και συγκατάθεση του Επίσημου Παραλήπτη ο οποίος έκανε δεκτό το αίτημα και έδωσε σχετική εξουσιοδότηση όπως φαίνεται στο έγγραφο ΤΥΠΟΣ ΔΙΟΡΙΣΜΟΥ ΔΙΚΗΓΌΡΟΥ ΥΠΟ ΤΟΥ ΕΝΑΓΟΝΤΟΣ που επισυνάπτεται στην ένορκη δήλωση του.  Αιτείται την έγκριση της αίτησης για να δοθεί η δυνατότητα στους αιτητές να υποβάλουν έφεση και ασκήσουν το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα τους για την τελική-τελεσίδικη κρίση στην υπόθεση τους από το Εφετείο. 

 

Η πλευρά των καθών η αίτηση καταχώρησε ένσταση στην οποία διατυπώνονται διάφοροι λόγοι γιατί η αίτηση δεν πρέπει να επιτραπεί.  Η ουσία τους είναι ότι, ούτε η άγνοια των δικονομικών θεσμών, ούτε το λάθος ή η αμέλεια του δικηγόρου των διαδίκων, αποτελούν λόγο για έκγριση της αίτησης.  Δόθηκε έμφαση στο γεγονός της μεγάλης καθυστέρησης (44 μέρες) για υποβολή της αίτησης. 

 

Αμφότεροι οι συνήγοροι υποστήριξαν τις αντίστοιχες θέσεις τους με αναφορά σε νομολογία.  Επικαλέστηκαν μεταξύ άλλων και οι δυο τις υποθέσεις Χόππη ν. Παναγή (1993) 1 Α.Α.Δ. 140 και Γεωργιάδης ν. Δημοκρατίας προσφ. 547/90 ημερ. 30/4/92.

 

Εξέτασα τις αντίστοιχες θέσεις.  Το θέμα διέπεται από τις συνδυασμένες πρόνοιες του Καν. 3 του περί Εφέσεων (Αναθεωρητική Δικαιοδοσία) Διαδικαστικού Κανονισμού του 1964, της Δ.35 Καν.2 και Δ.57 Καν.2 των περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Κανονισμών και εξετάστηκε σε αριθμό αποφάσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου.  Αυτό που προκύπτει από τη νομολογία είναι ότι το θέμα παράτασης χρόνου καταχώρησης έφεσης είναι στη διακριτική ευχέρεια του δικαστηρίου, η οποία όμως πρέπει να ασκείται δικαστικά και με βάση τα ιδιαίτερα περιστατικά της κάθε υπόθεσης (βλ. μεταξύ άλλων, Ι. & Α. Φιλίππου ν. Δημοκρατίας κα (1989) 3 (Δ) Α.Α.Δ. 2385, Lavar Shipping Co. Ltd. v. Δημοκρατίας (1990) 3 (Γ) Α.Α.Δ. 1635  και Fame Transports Ltd v. Δημοκρατίας (2000) 3 Α.Α.Δ. 561).

 

Στην προαναφερθείσα υπόθεση Lavar Shipping Co. Ltd. σελ. 1640 διαβάζουμε τα ακόλουθα:

 

«Το ζήτημα της παράτασης του χρόνου για καταχώριση έφεσης στην Αναθεωρητική Δικαιοδοσία απασχόλησε το Δικαστήριο τούτο στις υποθέσεις Branco Salvage Ltd v. Republic (Attorney-General as Successor to the Greek Communal Chamber and Another) (1967) 3 C.L.R. 213, Niki Chr. Georghiou v. Republic (Minister of the Interior and Another) (No.3) (1968) 3 C.L.R. 563, Niki Chr Georghiou v. Rpublic (Minister of Interior and Another) (1968) 1 C.L.R. 411) (Ολ.) Cyprian Seaway Agencies Ltd and Others v. Republic (1981) 3 C.L.R. 271 και I & A. Φιλίππου ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (1989) 3 (Δ) Α.Α.Δ. 2385.

 

Στην τελευταία απόφαση, όπου έγινε αναφορά στις προηγούμενες, ειπώθηκε:

 

«Οι αρχές που έχουν νομολογιακά καθιερωθεί είναι:  Η ανάγκη αυστηρής τήρησης των προθεσμιών που καθορίζονται από τους Θεσμούς.  Η παράταση του χρόνου είναι εξαιρετικό δικονομικό μέτρο.  Το Δικαστήριο έχει διακριτική εξουσία να παρατείνει το χρόνο καταχώρισης της έφεσης.  Η εξουσία αυτή είναι ελεύθερη και αδέσμευτη και ασκείται με βάση τα γεγονότα της κάθε συγκεκριμένης υπόθεσης.  Ο αιτητής πρέπει να προβάλει τα αναγκαία στοιχεία για να ικανοποιήσει το Δικαστήριο ότι η παράταση είναι προς το συμφέρον της δικαιοσύνης.

 

Η πρόνοια των προθεσμιών κάμπτεται με την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου υπέρ του αιτητή μόνον αν το συμφέρον της δικαιοσύνης και τα δοσμένα γεγονότα της συγκεκριμένης υπόθεσης συνηγορούν υπέρ αυτής.»

 

Η διακριτική εξουσία του Δικαστηρίου πρέπει να ασκείται με βάση τα γεγονότα της συγκεκριμένης υπόθεσης.»

 

Στην Fame Transports Ltd. v. Δημοκρατίας (ανωτέρω) στη σελ. 567 διαβάζουμε τα εξής:

 

«Σε αντίθεση με τα πιο πάνω γεγονότα στην υπόθεση Niki Georgiou, στην παρούσα υπόθεση δεν υπάρχουν άλλα συντρέχοντα περιστατικά αποκαλυπτικά της ύπαρξης αντικειμενικών δυσκολιών για την εμπρόθεσμη υποβολή της έφεσης.  Δεν μας έχει υποδειχθεί οποιαδήποτε αυθεντία στην οποία το λάθος ή η αμέλεια του δικηγόρου ή του διαδίκου να καταχωρήσει εμπρόθεσμα την έφεση του έχει θεωρηθεί από μόνη της ικανοποιητικός λόγος για την άσκηση της διακριτικής εξουσίας του Δικαστηρίου υπέρ της παράτασης της προθεσμίας.  (Βλέπε:  Σολιάτης κ.α. ν. Χριστοδουλίδη (1990) 1 Α.Α.Δ. 1162).

 

Αντίθετα, στην απόφαση Πάνος Π. Βαρδιάνος ν. Εdwin John Thomas Richards (1998) 1 Α.Α.Δ. 698,  έχουν λεχθεί τα εξής που αποτελούν και ευθεία απάντηση στο θέμα:

 

«Ο διάδικος δεν μπορεί, κατά κανόνα, να προβάλλει το λάθος, αμέλεια ή παράλειψη του δικηγόρου του για να πετυχαίνει την παράταση προθεσμιών ή την αναγέννηση δικαστικών διαδικασιών.  Θα αποτελούσε ένα εύσχημο τρόπο υπερφαλάγγισης των δικονομικών διατάξεων.  Από τη συμμόρφωση προς τα χρονοδιαγράμματα αυτά εξαρτάται η απρόσκοπτη απονομή της δικαιοσύνης και συνακόλουθα το κύρος της.  Μας ενισχύουν, σε αυτή τη θέση, τα λεχθέντα στην υπόθεση Grand Metropolitan Nominee (N.2) Co. Ltd. v. Evans, The Times Law Reports, May 15, 1992:

 

      "The court should not be astute to find excuses for such failure since obedience to orders of the court is the foundation on which its authority is founded."

 

Βλέπε επίσης Μιχαηλίδης ν. Χρίστου (1996) 1 Α.Α.Δ. 1190 και Κληρίδης ν. Σταυρίδη (1997) 1 Α.Α.Δ. 1348».»

 

Στην προαναφερθείσα υπόθεση Lavar Shipping Co. Ltd. η αίτηση εγκρίθηκε για το λόγο ότι το δικαστήριο ικανοποιήθηκε ότι η καθυστέρηση δεν οφειλόταν σε αμέλεια ή λάθος του δικηγόρου ή του διαδίκου, αλλά στο ότι η πρωτόδικη απόφαση είχε εκδοθεί σε ημερομηνία για την οποία οι δικηγόροι του διαδίκου εναντίον του οποίου ήταν η απόφαση, δεν είχαν ειδοποιηθεί και ήταν απόντες.

 

 Στην υπόθεση Ι. & A. Φιλίππου (πιο πάνω) επίσης η αίτηση εγκρίθηκε διότι το δικαστήριο κατάληξε ότι η παράλειψη καταχώρησης έφεσης μέσα στα προβλεπόμενα από τους θεσμούς πλαίσια δεν οφειλόταν σε λάθος ή αμέλεια του δικηγόρου ή του διαδίκου αλλά διότι ο δικηγόρος που χειριζόταν την υπόθεση πρωτόδικα είχε εισαχθεί στο νοσοκομείο για χειρουργική επέμβαση.  Λήφθηκε επίσης υπόψη το γεγονός ότι η έφεση καταχωρήθηκε την 43^η αντί την 42^η ημέρα που μπορούσε να καταχωρηθεί.

 

Στρεφόμενος στα γεγονότα της δικής μας υπόθεσης καταρχήν προσέχω ότι η όλη αιτιολογία της παράλειψης των αιτητών να καταχωρήσουν έφεση αποδίδεται σε κατ' ισχυρισμό παράλειψη του προηγούμενου δικηγόρου των αιτητών να τους αναφέρει ότι είχαν δικαίωμα έφεσης.  Ο ισχυρισμός αυτός περιέχει σαφή μομφή εναντίον του τότε δικηγόρου χωρίς να υπάρχει η δική του θέση επί του θέματος.  Εν πάση περιπτώσει, θεωρώντας ότι όλα όσα ισχυρίζεται ο ενόρκως δηλών είναι ορθά, δηλαδή ότι πράγματι ο τότε δικηγόρος του δεν τον πληροφόρησε για το δικαίωμα έφεσης και πάλιν προκύπτει μια ουσιώδης καθυστέρηση από τις 9/5/08 που πληροφορήθηκε για το δικαίωμα τους αυτό από το νέο δικηγόρο, μέχρι τις 21/5/08 που τελικά καταχωρήθηκε η παρούσα αίτηση και που δεν φαίνεται, από τα ενώπιον μου γεγονότα, να δικαιολογείται.

 

Με βάση τις νομικές αρχές που παράθεσα πιο πάνω ο κανόνας είναι ότι πρέπει οι προθεσμίες που τάσσονται από τους θεσμούς να τηρούνται και μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις θα πρέπει να παραχωρείται παράταση χρόνου για σκοπούς έφεσης.  Τόσο η υπόθεση Χόππη  όσο και η υπόθεση Γεωργιάδης, που επικαλέστηκε ο ευπαίδευτος δικηγόρος των αιτητών, επενεργούν ενάντια της αίτησης, όπως ήταν και ο ισχυρισμός της συνηγόρου των καθών η αίτηση.  Στην πρώτη, η καθυστέρηση ήταν πολύ μικρή.  Η αίτηση καταχωρήθηκε αμέσως την επόμενη μέρα από την ημέρα που φάνηκε ότι έληξε η προθεσμία.  Στη δεύτερη υπόθεση το αίτημα για παράταση χρόνου που βασιζόταν σε παρόμοιους λόγους με την παρούσα (άγνοια των σχετικών θεσμών εκ μέρους των αιτητών και αναζήτηση της άποψης των ελεγκτών) κρίθηκε ότι οι λόγοι αυτοί δεν αποτελούσαν καλό λόγο.  Έτσι το αίτημα απορρίφθηκε παρά το ότι δεν υπήρχε ένσταση από πλευράς της Δημοκρατίας.

 

Παρομοίως στην προαναφερθείσα υπόθεση Fame Transports Ltd v. Δημοκρατίας η αίτηση και πάλιν απορρίφθηκε.  Είχε εκεί εκδοθεί απορριπτική απόφαση σε συνεκδικαζόμενες προσφυγές, στις 5/2/99.  Στις 27/5/99 (δηλαδή 3 μήνες και 22 μέρες μετά) η αιτήτρια καταχώρησε αίτηση για παράταση χρόνου στον πρωτόδικο δικαστή ο οποίος στις 12/10/99 απέρριψε την αίτηση για παράταση.  ΄Ετσι η αιτήτρια καταχώρησε αίτηση ενώπιον της Ολομέλειας.  Υπήρξε ένσταση.  Την ημέρα της ακρόασης της αίτησης δεν εμφανίστηκε ο δικηγόρος της αιτήτριας και έτσι απορρίφθηκε η αίτηση οπότε η αιτήτρια, δυο ημέρες μετά, καταχώρησε νέα.  Προβλήθηκαν ως λόγοι, ισχυρισμοί ότι λόγω λάθους στον τρόπο κοινοποίησης της απόφασης (αποστολή σε λάθος ταχυδρομική θυρίδα), δεν έλαβαν οι αιτητές έγκαιρα γνώση αυτής.  Η Ολομέλεια απέρριψε την αίτηση αναφέροντας ότι ο αιτητής δεν έχει αποσείσει το βάρος της απόδειξης που τον βαρύνει και ότι δεν έχει ικανοποιηθεί ότι συντρέχουν ικανοί λόγοι για να ασκηθεί η διακριτική ευχέρεια υπέρ της έγκρισης της αίτησης.

 

Έχω ήδη αναφέρει ότι με τα ενώπιον μου γεγονότα δεν έχω ικανοποιηθεί ότι η  παρούσα υπόθεση εμπίπτει μέσα στις εξαιρετικές περιστάσεις για τις οποίες η άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του δικαστηρίου θα πρέπει να είναι υπέρ των αιτητών.  Επομένως η αίτηση απορρίπτεται με έξοδα υπέρ των καθών η αίτηση.

 

                                                      Μ. Φωτίου, Δ.

 

/ΚΑς

---

cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο