ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

 

(Υπόθεση Αρ. 947/2007)

 

16 Μαΐου, 2008

 

[ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ/στής]

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

 

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΟΥ,

 

Αιτήτρια,

 

ΚΑΙ

 

ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕΣΩ

ΔΙΟΙΚΗΤΗ ΚΕΝ ΛΑΡΝΑΚΑΣ,

 

Καθ΄ου η Αίτηση.

- - - - - - -

 

Σ. Οικονομίδης, για την Αιτήτρια.

 

Κ. Σταυρινός, Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α, για τον Καθ΄ου η Αίτηση.

 

- - - - - - -

 

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ.: Η αιτήτρια είναι εθελόντρια υπαξιωματικός στο Στρατό της Δημοκρατίας. Η σύμβαση απασχόλησής της είναι διάρκειας τριών ετών και λήγει την 21.1.2009. Υπηρετεί στο όπλο του Πεζικού του Στρατού Ξηράς και κατέχει το βαθμό της Λοχία. Από 29.10.2004 μέχρι 20.8.2007 η αιτήτρια υπηρετούσε στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Νεοσυλλέκτων Λάρνακας (ΚΕΝ Λάρνακας). Εκτελούσε καθήκοντα διαχειρίστριας του Κέντρου Ψυχαγωγίας της Μονάδας (ΚΨΜ).

 

Με διαταγή του 1^ου Επιτελικού Γραφείου της 1^ης Μεραρχίας Πεζικού, ημερομηνίας 21.5.2007, η αιτήτρια ορίστηκε όπως εκτελέσει 24ωρη υπηρεσία στο στρατηγείο ΙΜΠ. Σύμφωνα με τη διαταγή η υπηρεσία άρχιζε την 14:15 και τέλειωνε την 07:00 της επόμενης ημέρας.

 

Επειδή η αιτήτρια, μετά το πέρας της υπηρεσίας της, καθυστέρησε να προσέλθει στη μονάδα της, ο Διοικητής του ΚΕΝ Λάρνακας, στις 15.6.2007, την κάλεσε σε διοικητική απολογία. Συγκεκριμένα, η σχετική διαταγή ανέφερε ότι η αιτήτρια καλείτο σε απολογία "γιατί από τα στοιχεία διενεργηθείσας πρόχειρης εξέτασης προκύπτει πιθανή διάπραξη του πειθαρχικού παραπτώματος "Αμέλεια Καθήκοντος" [Κανονισμός 3(α) του σχετικού], ήτοι: "Με το πέρας της υπηρεσίας σου την 14 0700 Ιουν 07, προσήλθες στην μονάδα την 14 0930, χωρίς να αιτηθείς άδεια προς τούτο και χωρίς να αναφέρεις τους λόγους της καθυστέρησης σου. Τι απολογείσαι;"

 

Στις 20.6.2007 η αιτήτρια υπέβαλε την απολογία της αναφέροντας τους λόγους για τους οποίους καθυστέρησε να προσέλθει στη μονάδα της, μη αποδεχόμενη ότι έχει διαπράξει οποιοδήποτε πειθαρχικό παράπτωμα.

 

Με απόφασή του ημερομηνίας 21.6.2007, ο Διοικητής, αφού έλαβε υπόψη του την απολογία της αιτήτριας, της επέβαλε ποινή 5ήμερης κράτησης, την οποία θα έπρεπε να εκτίσει στο σπίτι.

 

Με την παρούσα προσφυγή επιδιώκει ακύρωση της επιβληθείσας ποινής.

 

Προβάλλεται ως λόγος ακυρώσεως ότι ο Διοικητής ενήργησε αντίθετα με τις πρόνοιες των Πειθαρχικών Κανονισμών της Εθνικής Φρουράς και, συγκεκριμένα, ότι δεν προέβη ο ίδιος σε προσωπική εξέταση της υπόθεσης πριν να καλέσει την αιτήτρια σε απολογία. Η αιτήτρια στηρίζει τον ισχυρισμό της στο ότι ο Διοικητής, στο έγγραφο με το οποίο την καλούσε σε διοικητική απολογία, ανέφερε ότι «καλείτο σε απολογία γιατί από τα στοιχεία διενεργηθείσας πρόχειρης εξέτασης προκύπτει πιθανή διάπραξη του πειθαρχικού παραπτώματος "Αμέλεια Καθήκοντος"» και, επομένως, δεν προέβη ο ίδιος σε εξέταση εφόσον η αναφορά του σε σχέση με την εξέταση έγινε στο τρίτο πρόσωπο.[1] Ο ισχυρισμός είναι αβάσιμος. Το γεγονός ότι ο Διοικητής αναφέρθηκε σε εξέταση που διενεργήθηκε αντί να αναφερθεί σε εξέταση που διενήργησε, δεν εξυπακούει ότι η εξέταση δεν έγινε από τον ίδιο προσωπικά.

 

Προβάλλεται, επίσης, ως λόγος ακυρώσεως η έλλειψη δέουσας έρευνας. Ο λόγος αυτός όντως ευσταθεί. Ο Διοικητής στήριξε την απόφασή του για κλήση της αιτήτριας σε απολογία σε "πρόχειρη εξέταση" που διενεργήθηκε. Δεν προβλέπεται πουθενά στους Πειθαρχικούς Κανονισμούς "πρόχειρη εξέταση". Στην Παπαγεωργίου ν. Δημοκρατίας, Προσφυγή 2146/2006, ημερομηνίας 21.3.2008 (Ναθαναήλ, Δ.), αναφέρεται ότι:

 

"Όταν άτομο δυνατό να διωχθεί πειθαρχικά πρέπει να ακολουθείται η διαδικασία του Καν. 6(2) των Πειθαρχικών Κανονισμών, ο οποίος και προνοεί ότι ο διοικών Αξιωματικός του υπό διερεύνηση ατόμου «. επιλαμβάνεται προσωπικώς της ερεύνης του αναφερομένου παραπτώματος .». Ο αιτητής δεν αμφισβήτησε εδώ ότι η έρευνα είχε γίνει από τον διοικούντα Αξιωματικό, αλλά ορθά ανέφερε ότι η έρευνα δεν ήταν η δέουσα εφόσον όχι μόνο χαρακτηρίστηκε ως «πρόχειρη», αλλά και δεν φαίνεται από την απόφαση του Διοικητή να ερευνήθηκαν σε βάθος τα όσα ο αιτητής ανέφερε στην απολογία του. Προσωπική έρευνα δεν σημαίνει βεβαίως κατ΄ ανάγκην και γραπτή, αλλά σίγουρα δεν πρέπει να είναι πρόχειρη. Η έννοια της πρόχειρης διερεύνησης εμπεριέχει το στοιχείο ότι δεν διερευνήθηκε σε βάθος η όλη υπόθεση, αλλά μόνο επιφανειακά."

 

Επίσης, στην Χ"Αντώνη ν. Δημοκρατίας, Προσφυγή 230/2005, ημερομηνίας 14.10.2004 (Νικολαϊδης, Δ.), λέχθηκαν τα εξής:

 

"Ο Διοικητής κάλεσε τον αιτητή σε διοικητική απολογία γιατί, όπως προέκυψε από τα στοιχεία πρόχειρης εξέτασης, είχε υποπέσει σε πειθαρχικό αδίκημα. Ο Καν. 6(2) δεν προβλέπει για πρόχειρη έρευνα, αλλά για προσωπική έρευνα από τον διοικούντα αξιωματικό. Όπως έχει τονιστεί και στην υπόθεση Αντωνίου ν. Δημοκρατίας (1995) 3 Α.Α.Δ. 74, 76, οι αρχές της χρηστής διοίκησης επιβάλλουν όπως η έρευνα που διενεργείται από το αρμόδιο διοικητικό όργανο για τη διαπίστωση των γεγονότων είναι η ενδεδειγμένη. Η έρευνα έχει αυτό το χαρακτήρα εφ΄ όσον εκτείνεται στην αναζήτηση και διερεύνηση κάθε γεγονότος που είναι ουσιώδες για τη λήψη της επίδικης απόφασης. Σίγουρα, η και κατά παραδοχή πρόχειρη έρευνα δεν είναι αρκετή."

 

Επίσης, ούτε η έρευνα που έγινε μετά που κλήθηκε η αιτήτρια σε απολογία μπορεί να θεωρηθεί ότι ήταν η πρέπουσα, αφού ο Διοικητής, αναφέρει στην απόφασή του για επιβολή ποινής στην αιτήτρια, ότι αυτή δεν αναφέρει στην απολογία της τους λόγους για τους οποίους καθυστέρησε να προσέλθει στην υπηρεσία της. Η αιτήτρια, όμως, στην απολογία της ανέφερε κάποιους λόγους για την καθυστέρηση να προσέλθει στην υπηρεσία της. Δεν προκύπτει από πουθενά ότι ο Διοικητής εξέτασε τους λόγους αυτούς και τους έκρινε αβάσιμους. Αναφέρει, απλώς, ότι δεν προβλήθηκαν τέτοιοι λόγοι.

 

Προβάλλεται, επίσης, ως λόγος ακυρώσεως η έλλειψη αιτιολογίας. Πράγματι, η απόφαση του Διοικητή στερείται αιτιολογίας. Στην Χριστοδούλου ν. Δημοκρατίας, Προσφυγή (1997) 4 ΑΑΔ 405 (Νικήτας, Δ.), αναφέρεται ότι "Εν πρώτοις έχει νομολογηθεί ότι η αιτιολογία πρέπει να αναφέρει και τη νομική βάση της απόφασης, δηλαδή, τον συγκεκριμένο κανόνα που παραβιάζεται. Η ανάγκη αυτή είναι πιο επιτακτική στην παρούσα περίπτωση που ο πειθαρχικός κώδικας έχει δημιουργήσει σωρείαν αδικημάτων (βλ. Πρώτο Πίνακα του Καν. 3 των Πειθαρχικών Κανονισμών της Εθνικής Φρουράς). Εδώ δε γίνεται καμιά μνεία της συγκεκριμένης διάταξης των πειθαρχικών κανονισμών τους οποίους επικαλέστηκε συλλήβδην ο καθού (βλ. τεκμ. 6 στο διοικητικό φάκελο). Την άποψη μου ισχυροποιεί η απόφαση αρ. 299/89 του Συμβουλίου της Επικρατείας, τη σύνοψη της οποίας παραθέτω: ". . . οι επιβαλλόμενες πιεθαρχικές ποινές πρέπει να είναι πλήρως αιτιολογημένες υπό την έννοια ότι πρέπει να διαλαμβάνουν ειδικώς και συγκεκριμένως τα συνιστώντα το αποδιδόμενον πειθαρχικό παράπτωμα πραγματικά περιστατικά και τα στοιχεία που θεμελιώνουν την υπαιτιότητα του τιμωρηθέντος. . . η προσβαλλόμενη πράξη πρέπει να ακυρωθεί διότι η αιτιολογία της ποινής δια της οποίας αποδίδεται αορίστως εις τον αιτούντα αβασάνιστος αποδοχή υπό των υπευθύνων αξιωματικών μελών του ΕΕΣ δοθείσης ερμηνείας όλων συλλήβδην των διατάξεων του νόμου περί στρατολογίας, άνευ άλλης τινός εξειδικεύσεως, είναι εντελώς ανεπαρκής δια να στηρίξη την πράξιν αυτήν."

 

Η προσφυγή επιτυγχάνει με €1.000 έξοδα, περιλαμβανομένου ΦΠΑ, υπέρ της αιτήτριας.

 

 

                                                                   Ρ. Γαβριηλίδης,

                    Δ.

 

 

/ΧΤΘ