|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
&n bsp; Υπóθεση Αρ. 1368/2005
22 Ιανουαρίου, 2007
[ΦΩΤΙΟΥ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 29 ΚΑΙ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ZORAN DRAΖIC
Αιτητής
ν.
1. ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
2. ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑΣ ΑΡΧΕΙΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΚΑΙ
ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ
3. ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ
Καθ΄ ων η αίτηση.
................................
Ντ. Μιχαηλίδης , για τον αιτητή
Μ. Κυπριανού (κα), Νομικός Λειτουργός για Γενικό Εισαγγελέα, για τους Καθ΄ ων η αίτηση.
- - - - - -
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Μ. ΦΩΤΙΟΥ, Δ: Με την παρούσα προσφυγή ο αιτητής ζητά την ακύρωση της απόφασης των καθών η αίτηση με την οποία απέρριψαν το αίτημα του για παραχώρηση άδειας παραμονής στη Δημοκρατία, καθώς επίσης και των ενταλμάτων απέλασης και κράτησης ΄που εκδόθηκαν στις 22/9/05 τα οποία εκτελέστηκαν στις 29/9/05.
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
Ο αιτητής είναι Γιουγκοσλάβος υπήκοος. Αφίχθηκε στην Κύπρο ως επισκέπτης στις 12/12/99 και αναχώρησε στις 12/3/00. Επανήλθε με την οικογένεια του ως επισκέπτης στις 14/4/00 και στις 13/7/00 υπέβαλε αίτηση για παράταση της άδειας προσωρινής διαμονής τους ως επισκέπτες και με σκοπό να ιδρύσει υπεράκτια εταιρεία η οποία εγκρίθηκε με ημερομηνία λήξης 30/8/00. Στη συνέχεια δόθηκε παράταση της άδειας προσωρινής παραμονής του ιδίου και της οικογένειας του, ως επισκέπτες, μέχρι 31/12/00 με τη σημείωση ότι αυτή είναι ΤΕΛΙΚΉ. Παρά ταύτα, νέα αίτηση του αιτητή για να εργαστεί ως διευθυντής στην εταιρείας ALDIRA CO. LTD., για την οποία είχε τη σύσταση της Κεντρικής Τράπεζας, εγκρίθηκε μέχρι 11/10/02 για τον ίδιο και την οικογένεια του. Στις 12/4/02 (πριν δηλαδή την ημερομηνία λήξης τους)οι εν λόγω άδειες ακυρώθηκαν και δόθηκαν οδηγίες στον ίδιο και την οικογένεια του να αναχωρήσουν από την Κύπρο, για το λόγο ότι η Κεντρική Τράπεζα ειδοποίησε τους καθών η αίτηση ότι η εν λόγω εταιρεία δεν εργοδοτεί πλέον αλλοδαπό προσωπικό. Ο αιτητής αρνήθηκε να αναχωρήσει και υπέβαλε νέο αίτημα μέσω δικηγόρου για να είναι στην Κύπρο ως επισκέπτης για να του δοθεί χρόνος να υποβάλει αίτηση για εργασία με την Κυπριακή εταιρεία C & Z FLASHDISIGH LTD. Στο μεταξύ αναχώρησε στις 12/7/02 με την οικογένεια του για την πατρίδα του και επανήλθαν στις 7/8/02 οπότε ζήτησε ξανά άδεια παραμονής τους ως επισκέπτες. Παραχωρήθηκε στον αιτητή και την οικογένεια του προσωρινή άδεια παραμονής ως επισκέπτες μέχρι 30/6/03 ΤΕΛΙΚΗ λόγω φοίτησης των παιδιών τους σε κυπριακά σχολεία. Στις 9/7/03 αναχώρησε και πάλιν με την οικογένεια του, μετά από υπόδειξη της Αστυνομίας, αλλά επανήλθαν στις 29/8/03 και στις 25/11/03 υπέβαλε νέα αίτηση για άδεια παραμονής τους ως επισκέπτες, η οποία εγκρίθηκε μέχρι τις 30/6/04 ΤΕΛΙΚΗ. Στις 30/6/04 ζήτησε νέα παράταση λόγω φοίτησης των παιδιών του, η οποία εγκρίθηκε μέχρι 28/2/05. Στις 8/3/05 υπέβαλε νέα αίτηση για παράταση της δικής του άδειας παραμονής όπως και της οικογένειας του ως επισκέπτες και ταυτόχρονα παρουσιαζόταν και ως εξαρτώμενο πρόσωπο της συζύγου του σε αίτηση που υπέβαλε και αυτή για να εργαστεί ως διευθύντρια-μέτοχος της εταιρειας Age of New Limited. Δόθηκαν αρνητικές απαντήσεις στις 14/6/05 και 9/8/05 αντίστοιχα και τους ζητήθηκε να αναχωρήσουν από την Κύπρο, πράγμα που δεν έπραξαν. Έτσι στις 16/8/05 εκδόθηκαν εναντίον του αιτητή σχετικά διατάγματα κράτησης και απέλασης. Στις 22/9/05 συνελήφθηκε ο αιτητής και απελάθηκε στη χώρα του στις 28/9/05. Για τη σύζυγο του εκδόθηκαν παρόμοια διατάγματα στις 27/10/05.
ΝΟΜΙΚΟΙ ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΙ
Με τη γραπτή του αγόρευση ο αιτητής προβάλλει διάφορους λόγους ακύρωσης, που περιληπτικά ως εξής: (α) μη διεξαγωγή της δέουσας έρευνας και/ή ανεπαρκής έρευνα, (β) κατάχρηση και/ή υπέρβαση εξουσίας (γ) πλάνη περί το νόμο και/ή τα πράγματα (δ) η απόφαση εκδόθηκε εκδικητικά και/ή για εξυπηρέτηση αλλότριων σκοπών (ε) στερείται της δέουσας αιτιολογίας και/ή εκδόθηκε με ελαττωματική αιτιολογία και (στ) είναι αντίθετη με το Σύνταγμα, τους κανόνες χρηστής διοίκησης και της φυσικής δικαιοσύνης.
Εξέτασα τους πιο πάνω ισχυρισμούς όπως αυτοί εκτίθενται στη δισέλιδη αγόρευση. Εκτός από την απλή παράθεσή τους, τίποτε δεν έχει τεθεί ενώπιον μου που να τους υποστηρίζει. Στην απαντητική αγόρευση του αιτητή γίνεται τώρα επίκληση της υπόθεσης Nebjosa Micovic v. Κυπριακής Δημοκρατίας υποθ. αρ. 1012/05 ημερ. 18/1/05 και ισχυρίζεται ότι οι καθών η αίτηση είχαν υποχρέωση να εγκρίνουν το αίτημα του με βάση την Ευρωπαϊκή Οδηγία. Η πλευρά των καθών η αίτηση υποστήριξε τη νομιμότητα της απόφασης.
Εξέτασα με προσοχή τους αντίστοιχους ισχυρισμούς. Όσον αφορά τους νομικούς λόγους που παρατίθενται στη γραπτή αγόρευση (αρχική) του αιτητή, ήδη ανάφερα ότι δεν υπάρχει οτιδήποτε που να τους υποστηρίζει. Από τα γεγονότα όπως τα παράθεσα πιο πάνω και όπως αυτά εκτίθενται με λεπτομέρεια στην ένσταση, αλλά και από το περιεχόμενο των 2 φακέλων που παρουσιάστηκαν ως τεκμήριο, καταλήγω ότι η προσβαλλόμενη απόφαση λήφθηκε κατόπιν ενδελεχούς έρευνας και μέσα στα πλαίσια της διακριτικής ευχέρειας της Διευθυντριας Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης. Κρίνω επίσης ότι η απόφαση είναι πλήρως αιτιολογημένη. Οι λόγοι που επικαλείται η πλευρά του αιτητή δεν έχουν αποδειχθεί. Όχι μόνο δε φαίνεται να ενήργησαν οι καθών η αίτηση κακόπιστα, αλλά αντίθετα φαίνεται να ενήργησαν καλόπιστα, διευκολύνοντας τους αιτητές σχετικά με τη φοίτηση των παιδιών τους, με επανειλημμένες ανανεώσεις της προσωρινής άδειας, παρόλο που την κάθε φορά τους προειδοποιούσαν ότι θα ήταν τελική η ανανέωσή της.
Αναφορικά με το λόγο που ο αιτητής επικαλείται για πρώτη φορά με την απαντητική του αγόρευση (επίκληση δηλαδή της Οδηγίας 2003/109/ΕΚ του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης), αυτή δεν αποτελεί μέρος των νομικών λόγων της αίτησης (προσφυγής). Ούτε και η αίτησή του προς τη Διευθύντρια Αρχείου και Πληθυσμού στηρίχθηκε στην εν λόγω Οδηγία. Επομένως η υπόθεση δεν μπορεί να εξεταστεί με βάση αυτό το νομικό λόγο.
Και αν ακόμα θα έπρεπε να εξεταστεί η αίτηση με βάση την εν λόγω Οδηγία, αναφέρω τα ακόλουθα:
Από τα γεγονότα της υπόθεσης προκύπτει ότι κατά το χρόνο που αποτάθηκε ο αιτητής για επιτραπεί σ' αυτόν και την οικογένεια του να παραμείνουν εδώ στην Κύπρο αλλά και κατά το χρόνο έκδοσης της προσβαλλόμενης απόφασης, η εν λόγω Οδηγία δεν είχε ενταχθεί στην κυπριακή έννομη τάξη. Επομένως καταλήγω ότι οι καθών η αίτηση δεν ήσαν νομικά υπόχρεοι να εφαρμόσουν την Οδηγία αυτή. Βασίζω την κατάληξη μου στην υπόθεση Vera Joudine κα ν. Κυπριακής Δημοκρατίας, Α.Ε. 55/06 ημερ. 28/7/06 όπου αποφασίστηκαν τα ακόλουθα:
«Το χρονικό διάστημα το οποίο θέτει η Οδηγία έχει ως απώτερο σκοπό την παροχή ευχέρειας στα κράτη μέλη να δημιουργήσουν τις κατάλληλες υποδομές για την ενσωμάτωση των προνοιών της Οδηγίας στο τοπικό δίκαιο. Τα κράτη μέλη έχουν μέχρι τη συμπλήρωση της προθεσμίας που παρέχεται την ελευθερία να εξετάζουν τον τρόπο ενσωμάτωσης. (Βλ. Pubblico Ministero v. Tullio Ratti (1979) ECR 1629) και δεν είναι υπόχρεα πριν από την παρέλευση της προθεσμίας να μεταφέρουν τις πρόνοιες της Οδηγίας στο εσωτερικό δίκαιο. (βλ. Intern-Environment Wallone ASBL v. Region Wallone (1997) ECR 7411).
Επιπρόσθετα πρέπει να τονιστεί ότι η Οδηγία 2003/109/ΕΚ δεν παραχωρεί αυτόματα σε ένα αλλοδαπό επί μακρόν διαμένοντα στην Κύπρο το δικαίωμα παραμονής στη χώρα. (βλ. Graig and de Burca "EU Law, Text, Cases and Materials", 2nd Edition 190). Η παραχώρηση του πιο πάνω ωφελήματος μπορεί να γίνει μόνο μετά την ενσωμάτωση της Οδηγίας στο τοπικο νομικό πλαίσιο και την καταχώριση σχετικής αίτησης από τον αλλοδαπό (Άρθρο 7(1)της Οδηγίας), νοουμένου ότι ικανοποιεί προς τούτο τις σχετικές προϋποθέσεις (Άρθρο 3 της Οδηγίας).
Στην παρούσα περίπτωση η Οδηγία 2003/109/ΕΚ δεν ετύγχανε εφαρμογής και τούτο για αυτή είχε εκδοθεί στις 25/11/2003 και το χρονικό διάστημα των δύο χρόνων το οποίο απαιτείτο για την εφαρμογή της θα έπρεπε να εξέπνεε στις 24/11/2005, ενώ τα διατάγματα εκδόθηκαν στις 31/8/2005, δηλαδή πριν από την εκπνοή της προθεσμίας για την εφαρμογή της Οδηγίας.»
Στην ίδια απόφαση κατάληξα και στις υποθέσεις Priscilla Dizon Diego v. Κυπριακής Δημοκρατίας, υποθ. αρ. 1093/05 ημερ. 20/12/06 και Lukas Fernandes κ.α. ν. Κυπριακής Δημοκρατίας υποθ. αρ. 1081/05 ημερ. 17/1/07.
Τα πιο πάνω τυγχάνουν ανάλογης εφαρμογής και στη δική μας περίπτωση ούτως ώστε η κατάληξη μου είναι ότι η παρούσα προσφυγή δεν θα μπορούσε να έχει επιτυχή κατάληξη με βάση τις πρόνοιες της Ευρωπαϊκής Οδηγίας, παρά τα όσα έχουν λεχθεί στην προαναφερθείσα υπόθεση Nebojsa Micovic v. Δημοκρατίας. Εδώ σημειώνω ότι προφανώς από λάθος αναφέρεται στην προαναφερθείσα Α.Ε. 55/06 ότι το διάστημα των δυο χρόνων εξέπνεε στις 24/11/05 αντί 23/1/06.
Η προσφυγή απορρίπτεται με £300 έξοδα εναντίον του αιτητή. Η προσβαλλόμενη απόφαση επικυρώνεται με βάση το άρθρο 146.4(α) του Συντάγματος.
Μ. Φωτίου, Δ.
/ΚΑσ