|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2006) 4 ΑΑΔ 796
7 Σεπτεμβρίου, 2006
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 23, 28, 150 ΚΑΙ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΑΛΙΚΗ ΓΕΩΡΓΙΟΥ,
Αιτήτρια,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ,
Καθ' ων η Αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 1450/2005)
Επίταξη ― Επίταξη ακίνητης ιδιοκτησίας ― Η απαίτηση να μην υπερβαίνει η διάρκειά της την τριετία ― Παραβιάστηκε στην κριθείσα περίπτωση ― Περιστάσεις.
Η αιτήτρια προσέβαλε το διάταγμα επίταξης της ακίνητης ιδιοκτησίας της, το οποίο εκδόθηκε με σκοπό την πρόσβαση, επιθεώρηση, λειτουργία και συντήρηση του υφιστάμενου αντλιοστασίου Λυμάτων C1 και άλλων συναφών εγκαταστάσεων του Αποχετευτικού Συστήματος Λάρνακος.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, ακυρώνοντας την επίδικη απόφαση, αποφάσισε ότι:
Το κρίσιμο εγειρόμενο ζήτημα, είναι το κατά πόσο το επίδικο διάταγμα είναι αντίθετο προς τη συνταγματική πρόνοια σε σχέση με τη διάρκειά του. Δέχονται, βεβαίως, και οι καθ' ων η αίτηση, πως αυτή δεν μπορούσε να υπερβαίνει την τριετία και, υπό το δεδομένο ότι αυτό θα ήταν το αποτέλεσμα αν προσμετρούσε και η περίοδος που καλυπτόταν από προηγούμενα διατάγματα επίταξης, συζητήθηκε το κατά πόσο το επίδικο, ενώ αφορούσε στην ίδια έκταση γης, εκδόθηκε για σκοπό διαφορετικό.
Το θέμα είναι αν διαφοροποιείται η κατάσταση επειδή έχει στο μεταξύ κατασκευαστεί το αντλιοστάσιο και η πρόσβαση επιδιώκεται με αναφορά στην επιθεώρηση, λειτουργία και συντήρησή του. Θα ήταν ανεπίτρεπτα στενή αυτή η προσέγγιση. Η δεσπόζουσα ανάγκη ήταν εκείνη της πρόσβασης στην οποία απέβλεπαν τα προηγούμενα διατάγματα. Αυτή ήταν συνδεδεμένη προς τις ανάγκες του αντλιοστασίου, στο πλαίσιο του συστήματος αποχέτευσης και θα οδηγούσε σε παραβίαση του Συντάγματος η αναγνώριση δυνατότητας επιβολής πρόσβασης, πέραν της τριετίας, ανάλογα με το ποιες επί μέρους εσωτερικές ανάγκες θα παρουσιάζονταν στην πορεία, σε σχέση με το αντλιοστάσιο.
Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα.
Αναφερόμενη Υπόθεση:
Γεωργίου v. Δημοκρατίας (2003) 3 Α.Α.Δ. 280.
Προσφυγή.
Α. Σ. Αγγελίδης, για την Αιτήτρια.
Α. Μαππουρίδης, για τους Καθ' ων η Αίτηση.
Cur. adv. vult.
KΩNΣTANTINIΔHΣ, Δ.: Αντικείμενο της προσφυγής είναι το διάταγμα επίταξης, για περίοδο δύο ετών, μέρους του Τεμ. 770 του Κυβερνητικού Χωρομετρικού Σχεδίου XL.64.3.IV, σύμπλεγμα Β, Σκάλα, που δημοσιεύθηκε στις 4.11.05, με σκοπό «την πρόσβαση, επιθεώρηση, λειτουργία και συντήρηση του υφιστάμενου αντλιοστασίου Λυμάτων C1 και άλλων συναφών εγκαταστάσεων του Αποχετευτικού Συστήματος Λάρνακας».
Το ιστορικό της απαλλοτρίωσης, άλλων διαταγμάτων επίταξης και παρεμφερών διαδικασιών είναι μακρύ και ήταν χρήσιμη η αναφορά των μερών, με παροχή στοιχείων και από το δικηγόρο του Συμβουλίου Αποχετεύσεων Λάρνακας, στα θέματα που εξετάστηκαν, σε σειρά υποθέσεων, από το Ανώτατο Δικαστήριο. Απολήγει, όμως, ως το κρίσιμο ζήτημα, το κατά πόσο το διάταγμα είναι αντίθετο προς τη συνταγματική πρόνοια σε σχέση με τη διάρκειά του. Δέχονται, βεβαίως, και οι καθ' ων η αίτηση πως αυτή δεν μπορούσε να υπερβαίνει την τριετία και, υπό το δεδομένο ότι αυτό θα ήταν το αποτέλεσμα αν προσμετρούσε και η περίοδος που καλυπτόταν από προηγούμενα διατάγματα επίταξης, συζητήθηκε το κατά πόσο το επίδικο, ενώ αφορούσε στην ίδια έκταση γης, εκδόθηκε για σκοπό διαφορετικό.
Το πρώτο διάταγμα επίταξης, μετά την ακύρωση άλλου εξαιτίας πλημμελούς έρευνας (Α.Δ.Π. 1180 της 4.10.96) είχε ως σκοπό «την κατασκευή αντλιοστασίου λυμάτων, τοποθέτηση διασωληνώσεων και άλλων συναφών εγκαταστάσεων». Αρχικά για ένα χρόνο και, με δύο διαδοχικές παρατάσεις, για άλλα δύο χρόνια. Οι προσφυγές που ασκήθηκαν κατά του αρχικού και της πρώτης παράτασής του απορρίφθηκαν ενώ η δεύτερη παράταση ακυρώθηκε επειδή, όπως κρίθηκε, θα έπρεπε να μετρήσει και η περίοδος του προηγουμένως ακυρωθέντος διατάγματος αφού, στην πράξη, το επίμαχο ήταν υπό αναγκαστική κατοχή έκτοτε. Οπότε, η συνολική περίοδος υπερέβαινε την τριετία. (Βλ. Γεωργίου v. Συμβουλίου Aποχετεύσεως Λάρνακας κ.ά. (1996) 4 A.A.Δ. 815, Γεωργίου v. Yπουργού Eσωτερικών (1997) 4(Γ) A.A.Δ. 1692, Γεωργίου v. Συμβουλίου Aποχετεύσεως Λάρνακας κ.ά. (1997) 4(Ε) A.A.Δ. 3352, Γεωργίου v. Δημοκρατίας, Yπόθεση Aρ. 986/98, ημερ. 24.5.00 και Γεωργίου v. Yπουργού Eσωτερικών (1998) 3 A.Α.Δ. 127). Στο μεταξύ εκδόθηκε και το διάταγμα επίταξης με αριθμό 1156 που δημοσιεύθηκε στις 30.9.99. Αυτό, πλέον, ανέφερε ως σκοπό του τη «λειτουργία και συντήρηση του αντλιοστασίου λυμάτων 'C' του Αποχετευτικού Συστήματος Λάρνακας» και η συνταγματικότητά του, μετά την απόρριψη της Προσφυγής που ασκήθηκε πρωτοδίκως (βλ. Γεωργίου v. Δημοκρατίας (2000) 4(Β) A.A.Δ. 1132), εξετάστηκε από την Ολομέλεια στη Γεωργίου v. Δημοκρατίας (2003) 3 Α.Α.Δ. 280. Το ερώτημα ήταν το ίδιο με αυτό που εγείρεται τώρα. Αν, δηλαδή, το νέο διάταγμα είχε διαφορετικό σκοπό ώστε η περίοδος των προηγούμενων να μην συνυπολογίζεται στην τριετία. Η Ολομέλεια έκρινε πως η μη περίληψη στο νέο διάταγμα, ως σκοπού του, της κατασκευής του αντλιοστασίου, ήταν επινόηση για να καταστρατηγηθεί το Σύνταγμα. Αναποφεύκτως θα έπρεπε να θεωρηθεί ότι περιλάμβανε, όχι μόνο τη λειτουργία και συντήρηση αλλά και την κατασκευή του αντλιοστασίου και, συνεπώς, αφού ο σκοπός όλων των διαταγμάτων ήταν ο ίδιος, το επίδικο παραβίαζε το Άρθρο 23.8(γ) του Συντάγματος.
Στην εισήγηση πως αυτή η απόφαση είναι καταλυτικής σημασίας, αντιτάχθηκε πως η Ολομέλεια δεν πρόσεξε ότι, μέχρι τότε, είχε ήδη κατασκευαστεί το αντλιοστάσιο και πως, επομένως, δεν θα έπρεπε να είχε ενταχθεί τέτοιος σκοπός στο νέο διάταγμα επίταξης. Πέρα, όμως, από το ότι δεν νοείται εδώ έλεγχος της απόφασης της Ολομέλειας, η παρούσα θα κριθεί υπό τους δικούς της όρους. Είναι δε, συναφώς, το κεντρικό επιχείρημα των καθ' ων η αίτηση πως, όπως καταφαίνεται και από τη Γνωστοποίηση Απαλλοτρίωσης που δημοσιεύθηκε ταυτοχρόνως, η πρόσβαση, επιθεώρηση, λειτουργία και συντήρηση του ήδη κατασκευασθέντος αντλιοστασίου είναι σκοπός νέος, για κάλυψη της ανάγκης πρόσβασης προς το αντλιοστάσιο μέσω της επίμαχης λωρίδας.
Πάντα, όμως, χρειαζόταν η επίμαχη λωρίδα για σκοπούς πρόσβασης και ευθέως οι καθ' ων η αίτηση δέχθηκαν πως, ανεξάρτητα από τις λέξεις που χρησιμοποιήθηκαν, οι προηγούμενες επιτάξεις και της επίμαχης λωρίδας ακριβώς σε αυτό απέβλεπαν και αυτό ακριβώς, στην πράξη, επιτύγχαναν. Άλλωστε, αφού δεν θα κατασκευαζόταν οτιδήποτε στην επιφάνεια της επίμαχης λωρίδας, δεν θα μπορούσε να υπάρχει και λόγος για την επίταξή της αν δεν ήταν, μέσω της, να διασφαλιστεί πρόσβαση στο χώρο που απαλλοτριώθηκε για το αντλιοστάσιο. Σημειώνω δε και τη διευκρίνιση των καθ' ων η αίτηση πως ήταν από λάθος που δεν απαλλοτριώθηκε από την αρχή και η επίμαχη λωρίδα ώστε να καλύπτεται οριστικά όχι μόνο η τοποθέτηση σωλήνων στο υπέδαφος αλλά και η χρήση της επιφάνειάς της, για σκοπούς πρόσβασης. Έχουμε, συνεπώς, όμοιο σκοπό αφού, ως προς την επίμαχη λωρίδα, η πρόσβαση ήταν εγγενές στοιχείο και των πρώτων διαταγμάτων.
Το θέμα είναι, πλέον, αν διαφοροποιείται η κατάσταση επειδή έχει στο μεταξύ κατασκευαστεί το αντλιοστάσιο και η πρόσβαση επιδιώκεται με αναφορά στην επιθεώρηση, λειτουργία και συντήρησή του. Θα ήταν, όπως κρίνω, ανεπίτρεπτα στενή αυτή η προσέγγιση. Η δεσπόζουσα ανάγκη ήταν εκείνη της πρόσβασης στην οποία απέβλεπαν τα προηγούμενα διατάγματα. Αυτή ήταν συνδεδεμένη προς τις ανάγκες του αντλιοστασίου στο πλαίσιο του συστήματος αποχέτευσης και θα οδηγούσε σε παραβίαση του Συντάγματος η αναγνώριση δυνατότητας επιβολής πρόσβασης, πέραν της τριετίας, ανάλογα με το ποιες επί μέρους εσωτερικές ανάγκες θα παρουσιάζονταν στην πορεία, σε σχέση με το αντλιοστάσιο.
Η προσφυγή επιτυγχάνει, με έξοδα. Η προσβαλλόμενη απόφαση ακυρώνεται.
Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα.