|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2005) 4 ΑΑΔ 655
25 Αυγούστου, 2005
[ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ «Ο ΛΟΓΟΣ»,
Αιτητές,
v.
ΑΡΧΗΣ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ ΚΥΠΡΟΥ,
Καθ' ης η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 1133/2003)
Αρχή Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου ― Φύση του θεσμικού ρόλου της Αρχής εντός του νομοθετικού πλαισίου εγκαθίδρυσής της.
Αρχή Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου ― Διοικητικό πρόστιμο για παράβαση του άρθρου 34(4) του περί Ραδιοφωνικών και Τηλεοπτικών Σταθμών Νόμου του 1998 (Ν. 7(Ι)/98) ― Κατά πόσο επιδρά στο κύρος της απόφασης επιβολής του προστίμου η παράλειψη καθορισμού της ακριβούς ώρας τέλεσης της παράβασης.
Αρχή Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου ― Διοικητικό πρόστιμο για παράβαση του άρθρου 34(4) του περί Ραδιοφωνικών και Τηλεοπτικών Σταθμών Νόμου του 1998 (Ν.7(Ι)/98) ― Ορθή άσκηση της διακριτικής ευχέρειας της Αρχής ως προς το τι συνιστά παιδικό παιχνίδι στην κριθείσα περίπτωση.
Αρχή Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου ― Άρθρο 3(2)(ζ) του περί Ραδιοφωνικών και Τηλεοπτικών Σταθμών Νόμου του 1998 (Ν. 7(Ι)/98) ― Ερμηνεία της διάταξης σε αποκλίνουσα πρωτόδικη νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου ― Η ερμηνεία που υιοθετήθηκε στην κριθείσα περίπτωση.
Οι αιτητές προσέφυγαν κατά της σε βάρος τους επιβολής διοικητικής ποινής προστίμου ύψους Λ.Κ. 12.000 για παράβαση του άρθρου 34(4)(α), 34(4)(β)(ii) και 34(4)(β)(iii) του περί Ραδιοφωνικών και Τηλεοπτικών Σταθμών Νόμου του 1998 (Ν. 7(Ι)/98).
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
1. Ένα από τα επιχειρήματα των αιτητών είναι ότι η Αρχή όφειλε να τους ενημερώσει αμέσως μόλις διαπίστωσε ότι παραβαίνουν τις διατάξεις του Άρθρου 34(4) του Νόμου 7(Ι)/98 και όχι να τους αφήσει να συνεχίσουν τη μετάδοση των σχετικών διαφημίσεων επί δεκαπενθήμερο.
Το επιχείρημα αυτό δεν τίθεται στη βάση συγκεκριμένου νομικού ισχυρισμού, ώστε να χρήζει εξέτασης. Η Αρχή δεν αποτελεί θεσμοθετημένο όργανο, το οποίο να προειδοποιεί για τις παραβάσεις που σημειώνονται από τους σταθμούς. Οι ίδιοι οι σταθμοί έχουν καθήκον, ανάλογα με την περίπτωση, να συμμορφώνονται με τις διατάξεις του Νόμου και των Κανονισμών, με μέτρα και διαδικασίες αυτορρύθμισης.
Ευθύνη και καθήκον της Αρχής δεν είναι να προειδοποιεί και να νουθετεί τους σταθμούς, αλλά να μεριμνά για την εφαρμογή του Νόμου και, ανάλογα, να επιβάλλει κυρώσεις, για τυχόν παραβάσεις του Νόμου και των Κανονισμών.
2. Από πουθενά δεν προκύπτει ότι η Αρχή διέπλασε ως αφετηρία την 7.00 π.μ. στα πλαίσια του όρου «πρωί». Απλά, έθεσε χρονικό πλαίσιο, η αφετηρία του οποίου δεν αντιμάχεται και ούτε είναι έξω από την έννοια του όρου «πρωί». Άλλωστε, οι αιτητές δεν εισηγήθηκαν - και ορθά - ότι η 7.00 π.μ. δεν εμπίπτει στην έννοια του όρου «πρωί». Σ' ό,τι αφορά την υποχρέωση της Αρχής για καθορισμό της ακριβούς ώρας μετάδοσης των διαφημίσεων, δε διαπιστώνεται να προβλέπεται στο Νόμο οποιαδήποτε κλιμάκωση αναφορικά με τη διοικητική κύρωση. Η παράλειψη της Αρχής να καθορίσει την ακριβή ώρα τέλεσης των παραβάσεων δεν επιδρά στην προσβαλλόμενη απόφαση, από τη στιγμή που οι παραβάσεις εμπίπτουν στο χρονικό πλαίσιο που καθορίζει το Άρθρο 34(4) του Νόμου. Οι ίδιοι οι αιτητές είχαν τη δυνατότητα, όταν κλήθηκαν να εκφράσουν απόψεις, να θέσουν ζήτημα χρόνου των επίδικων παραβάσεων και δεν το έπραξαν.
Οι αιτητές δεν αμφισβητούν ότι έγιναν διαφημίσεις εντός των ωρών που απαγορεύονται από το Νόμο, ώστε να τίθεται θέμα πλάνης περί τα πράγματα. Είναι καλά νομολογημένο ότι λειτουργεί υπέρ της διοίκησης τεκμήριο ορθής διακρίβωσης των πραγματικών γεγονότων. Δεν έχει καταδειχθεί, με τα όσα υπέβαλαν οι αιτητές, πιθανότητα ανατροπής του.
3. Οι αιτητές προβάλλουν, περαιτέρω, ότι τα προϊόντα, τα οποία διαφήμισαν μεταξύ της 1ης και 15ης Δεκεμβρίου, 2002, εκτός ενός, δεν είναι παιδικά παιχνίδια.
Η κατάληξη της Αρχής - ότι τα προϊόντα που διαφημίστηκαν ήταν παιδικά παιχνίδια - έγινε κατόπιν αναφορών στην Οδηγία 88/378/ΕΟΚ της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην Εγκυκλοπαίδεια «Μπριτάνικα» και στο Μείζον Ελληνικό Λεξικό. Η Αρχή άσκησε διακριτική ευχέρεια και αποφάσισε. Δεν υπάρχει ο,τιδήποτε, που να δικαιολογεί επέμβαση του Δικαστηρίου.
4. Ο τελευταίος ισχυρισμός των αιτητών αφορά στην ποινή που επιβλήθηκε. Στην προκείμενη περίπτωση, εισηγήθηκαν, η επιβολή του διοικητικού προστίμου για καθεμιά από τις παραβάσεις αντιβαίνει το Άρθρο 3(2)(ζ) του Νόμου, σύμφωνα με το οποίο η κύρωση με τη μορφή διοικητικού προστίμου, στην περίπτωση παγκύπριου τηλεοπτικού σταθμού, ύψους μέχρι £5.000, επιβάλλεται «.. για κάθε ημέρα παράβασης από το σταθμό ...». Συνεπώς, προτείνουν, παράνομα επιβλήθηκε ποινή για την καθεμιά από τις παραβάσεις και παρέπεμψαν στην ΑΝΤΕΝΝΑ ΛΤΔ. ν. Αρχής Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου (Αρ. 2) (2002) 4 Α.Α.Δ. 1077, όπου ο Αρτεμίδης, Δ., (όπως ήταν τότε), αποφάσισε ότι το πρόστιμο πρέπει να επιβάλλεται για «κάθε μέρα παράβασης» και όχι για κάθε παράβαση, ανεξάρτητα αν η ποινή για τις διάφορες παραβάσεις της ίδιας ημέρας δεν υπερβαίνει τις £5.000,00.
Η συνήγορος της Αρχής αντέκρουσε τον ισχυρισμό αυτό, με αναφορά στην ΑΝΤΕΝΝΑ ΛΙΜΙΤΕΔ ν. Αρχής Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου (Αρ. 1) (2004) 4 Α.Α.Δ. 121, Κωνσταντινίδης, Δ., αποφάσισε ότι:-
«Η αναφορά 'σε κάθε μέρα παράβασης' δεν στοχεύει τον περιορισμό της εξουσίας ώστε ο σταθμός να υπόκειται στο ίδιο μέγιστο διοικητικό πρόστιμο όσες παραβάσεις και αν κάμει σε μια μέρα αλλά για να είναι ξεκάθαρο πως η ίδια ποινή προβλέπεται για κάθε ημέρα εκδήλωσης της ίδιας παράβασης.»
Στην παρούσα περίπτωση, το διοικητικό πρόστιμο των £12.000,00 έχει προκύψει, ενδεικτικά, ως εξής:-
«Για τις παραβάσεις που έγιναν την 1.12.2002 το συνολικό διοικητικό πρόστιμο των 326 Λ.Κ. όπως αναφέρεται πιο κάτω:
Για την παράβαση του άρθρου 34(4(β)(ιι) του περί Ραδιοφωνικών και Τηλεοπτικών Σταθμών Νόμου 7(Ι) του 1998 (όπως αυτός τροποποιήθηκε μεταγενέστερα), ήτοι υπό στοιχεία 1 και 2, το διοικητικό πρόστιμο των 326 Λ.Κ., δηλαδή 163 Λ.Κ. για κάθε ένα υπό στοιχείο.
Για τις παραβάσεις που έγιναν στις 2.12.2002 το συνολικό διοικητικό πρόστιμο των 489 Λ.Κ. όπως αναφέρεται πιο κάτω:
Για την παράβαση του άρθρου 34(4)(α) του προαναφερθέντος Νόμου, ήτοι υπό στοιχεία 3, 4 και 5, το συνολικό διοικητικό πρόστιμο των 489 Λ.Κ., δηλαδή 163 Λ.Κ. για κάθε υπό στοιχείο.»
Υιοθετείται εν προκειμένω η ερμηνεία που δόθηκε από τον Κωνσταντινίδη, Δ. Ως αποτέλεσμα, ορθά η Αρχή άσκησε τη διακριτική της εξουσία, σε σχέση με την ποινή που επέβαλε.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
ΑΝΤΕΝΝΑ ΛΤΔ. ν. Αρχής Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου (Αρ. 2) (2002) 4 Α.Α.Δ. 1077,
ΑΝΤΕΝΝΑ ΛΙΜΙΤΕΔ ν. Αρχής Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου (Αρ. 1) (2004) 4 Α.Α.Δ. 121.
Προσφυγή.
Κ. Μιχαηλίδης και Α. Χατζηπαναγιώτου, για τους Αιτητές.
Μ. Καλλιγέρου, για την Καθ' ης η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ Δ: Με την παρούσα προσφυγή, οι αιτητές ζητούν:-
«Δήλωση του Δικαστηρίου ότι η πράξη και/ή απόφαση της Καθ' ης η Αίτηση ημερομηνίας 10.9.2003, αρ. υπόθεσης 5/2003(2), η οποία εκοινοποιήθη στους Αιτητές με επιστολή ημερ. 18.9.2003, καθώς και η ενσωματωθείσα προγενεστέρα απόφασις της 2.4.2003, με την οποίαν, επικαλούμενη τον Νόμο 7(1)/98 (όπως αυτός τροποποιήθηκε μεταγενέστερα) περί Ραδιοφωνικών και Τηλεοπτικών Σταθμών, η Καθ' ης η αίτησις απεφάσισεν ότι οι Αιτηταί παρέβησαν τους ως άνω νόμους και τους δυνάμει αυτών γενομένους κανονισμούς και επέβαλε συνολικό διοικητικό πρόστιμο ΛΚ12,000 στους Αιτητές, είναι άκυρη, παράνομη και εστερημένη οιουδήποτε εννόμου αποτελέσματος ...»
Πραγματικά γεγονότα της υπόθεσης:
Η Αρχή Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου, (η «Αρχή»), αυτεπάγγελτα ανέθεσε σε δύο Λειτουργούς της τη διερεύνηση πιθανών παραβάσεων, από μέρους των αιτητών, σειράς άρθρων του περί Ραδιοφωνικών και Τηλεοπτικών Σταθμών Νόμου του 1998, (Ν. 7(Ι)/98), (όπως τροποποιήθηκε), (ο «Νόμος»). Οι παραβάσεις αφορούσαν τα Άρθρα 33(2)(η) και 34(4)(α)(β)(i)(ii)(iii), σχετικά με διαφημίσεις. Ετοιμάστηκε από τις Λειτουργούς πόρισμα και η Αρχή, σε συνεδρία της ημερομηνίας 5/3/2003, αποφάσισε όπως η υπόθεση προωθηθεί σύμφωνα με τον Κ. 42(6) των περί Ραδιοφωνικών και Τηλεοπτικών Κανονισμών του 2000, (Κ.Δ.Π. 10/2000), (οι «Κανονισμοί»), εκτός των πιθανών παραβάσεων στη βάση των Άρθρων 33(2)(η) και 34(4)(β)(i) του Νόμου.
Με επιστολή ημερομηνίας 7/3/2003, η Αρχή ειδοποίησε τους αιτητές και τους κάλεσε να εκθέσουν τις απόψεις τους. Δόθηκαν με επιστολή ημερομηνίας 24/3/2003, στην οποία επισυνάφθηκαν σχετικά φωτοαντίγραφα εγγράφων. Συνοπτικά, χωρίς να εκφράσουν επιθυμία όπως παραστούν κατά την εξέταση της υπόθεσης, ανέφεραν τα εξής:- (Παράρτημα VII στην ένσταση)
«Το προϊόν ΚΑRAOKE POP STARS είναι εξειδικευμένο μηχάνημα που έχει την ιδιότητα να μεταδίδει ήχο και δεν χαρακτηρίζεται ως παιγνίδι, σύμφωνα με το έγγραφο εκτελωνισμού του. Επισυνάπτεται επίσης αντίγραφο οδηγίας του 'Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης Ελλάδος' στην οποία αναφέρεται ότι '... διαφημίσεις παιδικών παιχνιδιών θεωρούνται τα διαφημιστικά μηνύματα που γίνονται με πασίδηλο στόχο την διαφήμιση παιχνιδιών, όπως αυτά καθορίζονται από τη δασμολογική κλάση τους .'.
Για το προϊόν FISHER-PRICE NEW TAPE RECORDER ισχύουν τα όσα αναφέρονται για το προϊόν KARAOKE POP STARS.
Το προϊόν FISHER-PRICE ΚΗΠΟΣ ΤΡΕΛΗ ΧΑΡΑ, είναι βρεφικό και ως εκ τούτου, δεν θεωρείται παιδικό παιχνίδι. Σχετικά είναι τα φωτοαντίγραφα τεκ.5, 6 και 7 στο ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Ε*.
To προϊόν TRIVIAL PURSUITTABOO JUNIOR είναι εκπαιδευτικό παιχνίδι που απευθύνεται πρώτιστα στους γονείς. Το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης Ελλάδος, δεν περιορίζει το χρόνο διαφήμισης των εκπαιδευτικών παιχνιδιών.
Για προϊόν BARBIE ACCESSORIES, ο σταθμός απολογείται αφού το θεωρεί παιδικό παιχνίδι, αλλά λόγω του ότι μεταδόθηκε μόνο τρεις φορές, ελάχιστα λεπτά πριν τις 23:00, ζητά την επιείκεια της Αρχής.»
Στη συνέχεια, η Λειτουργός διερεύνησης - (σημειώνεται ότι, εξελικτικά, την όλη υπόθεση, κατόπιν σχετικής απόφασης, ανέλαβε μόνο η μία εκ των δύο προαναφερθέντων Λειτουργών) - υπέβαλε στην Αρχή σημείωμα, σχετικό με την υπό αναφορά υπόθεση, ημερομηνίας 28/3/2003. Ακολούθως, στις 2/4/2003, η Αρχή, σε νέα συνεδρία της, αφού εξέτασε όλα τα ενώπιόν της στοιχεία, περιλαμβανομένων και των γραπτών εξηγήσεων των αιτητών, κατέληξε ότι υπήρξαν παραβάσεις των σχετικών Άρθρων 34(4)(α)(β)(ii)(iii) του Νόμου. Κοινοποίησε την απόφασή της στους αιτητές, με ταυτόχρονη πρόσκληση να υποβάλουν, εάν επιθυμούσαν, τις απόψεις τους, για σκοπούς επιβολής κυρώσεων, εντός δέκα ημερών.
Οι αιτητές, ανταποκρινόμενοι στην πιο πάνω πρόσκληση, με επιστολή του συνηγόρου τους, ημερομηνίας 21/4/2003, ζήτησαν όπως παραστούν προσωπικά κατά τη διαδικασία επιβολής των κυρώσεων. Η εξέταση της υπόθεσης, μετά από αλλεπάλληλες αναβολές, ορίστηκε στις 28/5/2003, ώρα 5.00 μ.μ., και οι αιτητές κλήθηκαν να παραστούν.
Η Αρχή, κατά τη συνεδρία της στις 28/5/2003, αφού μελέτησε όλα τα ενώπιόν της στοιχεία - (προφορικές εξηγήσεις των εκπροσώπων των αιτητών, τις κασέτες των συγκεκριμένων διαφημίσεων) - έκρινε ότι υπήρξαν παραβάσεις των σχετικών άρθρων, αποφάσισε, όμως, όπως επιβάλει την κύρωση σε μεταγενέστερη συνεδρία της.
Ακολούθησε επιστολή του συνηγόρου των αιτητών, ημερομηνίας 26/8/2003, στην οποία επισυναπτόταν επιστολή της εταιρείας JUMBO TRADING LTD., ημερομηνίας 5/8/2003, εισαγωγέα του προϊόντος "Karaoke Pop Star", καθώς και σχετικά έγγραφα, σύμφωνα με τα οποία, κατά την άποψη των αιτητών, το εν λόγω προϊόν δεν αποτελούσε παιχνίδι, αλλά φορητή συσκευή μαγνητοφώνησης και αναπαραγωγής ήχου.
Η προσβαλλόμενη απόφαση λήφθηκε σε συνεδρία της Αρχής στις 10/9/2003. Με αυτή, για 74 συνολικά παραβάσεις, 36 κατά παράβαση του Άρθρου 34(4)(α), 26 κατά παράβαση του Άρθρου 34(4)(β)(ii) και 12 κατά παράβαση του Άρθρου 34(4)(β)(iii) του Νό-
μου, οι οποίες σημειώθηκαν μεταξύ της 1ης και 15ης Δεκεμβρίου, 2002, επιβλήθηκε στους αιτητές η συνολική διοικητική χρηματική ποινή των £12.000,00. Η απόφαση κοινοποιήθηκε στους αιτητές με επιστολή της Αρχής, ημερομηνίας 18/9/2003. Σημειώνεται ότι οι αιτητές κατέβαλαν το διοικητικό πρόστιμο.
Λόγοι ακύρωσης:
Οι αιτητές, για ακύρωση της επίδικης απόφασης, προβάλλουν ότι:-
1. Η προσβαλλόμενη απόφαση είναι προϊόν πλάνης περί το νόμο και τα πράγματα και βασίζεται σε εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή του σχετικού Νόμου και των Κανονισμών.
2. Η Αρχή δεν προέβη στη δέουσα έρευνα, άσκησε δε κακώς και καταχρηστικώς τις παρεχόμενες από το Νόμο εξουσίες, επιβάλλοντας διοικητικό πρόστιμο, το ύψος του οποίου δε δικαιολογείται.
Ένα από τα επιχειρήματα των αιτητών είναι ότι η Αρχή όφειλε να τους ενημερώσει αμέσως μόλις διαπίστωσε ότι παραβαίνουν τις διατάξεις του Άρθρου 34(4) του Νόμου και όχι να τους αφήσει να συνεχίσουν τη μετάδοση των σχετικών διαφημίσεων επί δεκαπενθήμερο.
Όπως, πολύ ορθά, επεσήμανε η συνήγορος της Αρχής, το επιχείρημα αυτό δεν τίθεται στη βάση συγκεκριμένου νομικού ισχυρισμού, ώστε να χρήζει εξέτασης. Ανεξάρτητα, όμως, υπέβαλε, η Αρχή δεν αποτελεί θεσμοθετημένο όργανο, το οποίο να προειδοποιεί για τις παραβάσεις που σημειώνονται από τους σταθμούς. Οι ίδιοι οι σταθμοί έχουν καθήκον, ανάλογα με την περίπτωση, να συμμορφώνονται με τις διατάξεις του Νόμου και των Κανονισμών, με μέτρα και διαδικασίες αυτορρύθμισης.
Συμφωνώ με την εν λόγω θέση. Ευθύνη και καθήκον της Αρχής δεν είναι να προειδοποιεί και να νουθετεί τους σταθμούς, αλλά να μεριμνά για την εφαρμογή του Νόμου και, ανάλογα, να επιβάλλει κυρώσεις, για τυχόν παραβάσεις του Νόμου και των Κανονισμών.
Ισχυρίζονται, περαιτέρω, οι αιτητές, με έρεισμα το γεγονός ότι στη συνοπτική έκθεση παραβάσεων της 4/3/2003 δεν αναγραφόταν η ακριβής ώρα μετάδοσης των επίδικων διαφημίσεων, ότι ο καθορισμός από τους Λειτουργούς της Αρχής και η υιοθέτηση μεταγενέστερα από το Συμβούλιο της ότι το πρωί αρχίζει στις 7.00 π.μ. είναι αυθαίρετος. Κατά την άποψή τους, η Αρχή είχε υποχρέωση να καθορίσει τον ακριβή χρόνο μετάδοσης καθεμιάς από τις διαφημίσεις και, περαιτέρω, να αιτιολογήσει γιατί θεώρησε την 7.00 π.μ. ως αφετηρία. Ο χρόνος μετάδοσης, ισχυρίζονται, έπρεπε να ληφθεί υπόψη τόσο για την καταδίκη όσο και για την ποινή. Εάν μια διαφήμιση μεταδοθεί ελάχιστα λεπτά πριν από τις 10.00 ή 11.00 μ.μ., χρόνο λήξης της απαγόρευσης, ανάλογα με την ημέρα, η αντιμετώπιση, τόσο σε σχέση με την καταδίκη όσο σε σχέση και με την ποινή, θα πρέπει να είναι διαφορετική.
Κατά τη γνώμη μου, ούτε ο ισχυρισμός αυτός ευσταθεί. Όπως πολύ ορθά υπέβαλε η συνήγορος της Αρχής, από πουθενά δεν προκύπτει ότι η Αρχή διέπλασε ως αφετηρία την 7.00 π.μ. στα πλαίσια του όρου «πρωί». Απλά, έθεσε χρονικό πλαίσιο, η αφετηρία του οποίου δεν αντιμάχεται και ούτε είναι έξω από την έννοια του όρου «πρωί». Άλλωστε, οι αιτητές δεν εισηγήθηκαν - και ορθά - ότι η 7.00 π.μ. δεν εμπίπτει στην έννοια του όρου «πρωί». Σ' ό,τι αφορά την υποχρέωση της Αρχής για καθορισμό της ακριβούς ώρας μετάδοσης των διαφημίσεων, δε διαπιστώνεται να προβλέπεται στο Νόμο οποιαδήποτε κλιμάκωση αναφορικά με τη διοικητική κύρωση, ώστε να έχει ο ισχυρισμός των αιτητών βάση. Η παράλειψη της Αρχής να καθορίσει την ακριβή ώρα τέλεσης των παραβάσεων δε βρίσκω να επιδρά στην προσβαλλόμενη απόφαση, από τη στιγμή που οι παραβάσεις εμπίπτουν στο χρονικό πλαίσιο που καθορίζει το Άρθρο 34(4) του Νόμου. Οι ίδιοι οι αιτητές είχαν τη δυνατότητα, όταν κλήθηκαν να εκφράσουν απόψεις, να θέσουν ζήτημα χρόνου των επίδικων παραβάσεων και δεν το έπραξαν. Δεν είναι η θέση τους ότι οι διαφημίσεις δεν έγιναν εντός του απαγορευμένου χρόνου. Τον χρόνο που έγιναν τον γνώριζαν πολύ καλά, αφού στην επιστολή τους προς την Αρχή ημερομηνίας 24/3/2003, για ένα από τα προϊόντα - το Barbie Accessories - το οποίο και δέχονται ότι αποτελεί παιχνίδι, ανέφεραν ότι η διαφήμισή του προβλήθηκε πέντε μόνο λεπτά πριν τη λήξη της απαγορευμένης ώρας και θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί με επιείκεια.
Οι αιτητές δεν αμφισβητούν ότι έγιναν διαφημίσεις εντός των ωρών που απαγορεύονται από το Νόμο, ώστε να τίθεται θέμα πλάνης περί τα πράγματα. Είναι καλά νομολογημένο ότι λειτουργεί υπέρ της διοίκησης τεκμήριο ορθής διακρίβωσης των πραγματικών γεγονότων. Δεν έχει καταδειχθεί, με τα όσα υπέβαλαν οι αιτητές, πιθανότητα ανατροπής του.
Ένας άλλος ισχυρισμός, που τέθηκε από μέρους των αιτητών προς ακύρωση της επίδικης απόφασης, είναι ότι το μόνο που επεδίωκε η Αρχή στην παρούσα υπόθεση ήταν να τους απομυζήσει οικονομικά, γι' αυτό και δεν τους ενημέρωσε μόλις διαπίστωσε ότι προέβαιναν σε παραβάσεις του Νόμου. Ούτε ο ισχυρισμός αυτός ευσταθεί. Ανεξάρτητα εάν η διαφήμιση, όπως υπέβαλε η συνήγορος της Αρχής, με αναφορά στο σύγγραμμα του Π.Δ. Δαγτόγλου - «Συνταγματικό Δίκαιο - Ατομικά Δικαιώματα Α΄», έκδοση 1991, παράγραφοι 884, 886, είναι η χρυσοφόρα πλευρά της τηλεόρασης, δεν είναι το οικονομικό όφελος, που προσπορίζονται οι σταθμοί από την προβολή των διαφημίσεων, στοιχείο που ενδιαφέρει για την εφαρμογή του Νόμου και των Κανονισμών.
Οι αιτητές προβάλλουν, περαιτέρω, ότι τα προϊόντα, τα οποία διαφήμισαν μεταξύ της 1ης και 15ης Δεκεμβρίου, 2002, εκτός ενός, δεν είναι παιδικά παιχνίδια και, προς ενίσχυση του ισχυρισμού τους, παραπέμπουν σε ανακοινώσεις και αναφορές Ελλαδικών φορέων, όπως επιστολή της Διεύθυνσης Εποπτείας Μ.Μ.Ε. προς το Σύνδεσμο Διαφημιζομένων Ελλάδος, ημερομηνίας 22/1/1998, και Οδηγία αρ. 1 του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης Ελλάδος προς τους Ραδιοτηλεοπτικούς Σταθμούς, ημερομηνίας 21/11/1997, σύμφωνα με την οποία: «Διαφημίσεις παιδικών παιχνιδιών θεωρούνται τα διαφημιστικά μηνύματα που γίνονται με πασίδηλο στόχο τη διαφήμιση παιχνιδιών, όπως αυτά καθορίζονται από τη δασμολογική κλάση τους και προκαλούν καταναλωτικό εθισμό στα παιδιά».
Η Αρχή αντικρούει τα πιο πάνω, με αναφορά στην προσβαλλόμενη απόφαση, ημερομηνίας 10/9/2003, από την οποία, καθώς προκύπτει, δίδονται επαρκείς εξηγήσεις τόσο για το πόρισμα των Λειτουργών όσο και για τις καταλήξεις της Αρχής. Η έννοια του όρου «παιχνίδι» όπως αυτή διατυπώνεται στο Άρθρο 1 της Οδηγίας 88/378/ΕΟΚ της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την οποία υιοθέτησε η Αρχή στη σχετική απόφαση της, ακολουθήθηκε και από τα Ελληνικά Δικαστήρια. Καθώς προκύπτει από την απόφαση 523/2000 του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, στην οποία παρέπεμψε η Αρχή, η δασμολογική κλάση για τον προσδιορισμό ενός προϊόντος ως παιδικού, όσο και ως προς ποίους η διαφήμιση απευθύνεται, είναι χωρίς σημασία.
Ούτε ο ισχυρισμός αυτός των αιτητών ευσταθεί, όπως δεν ευσταθεί και ο ισχυρισμός ότι η παράλειψη της Αρχής να εκφράσει οποιαδήποτε γνώμη ή άποψη για τα ισχύοντα στην Ελλάδα, καίτοι τέθηκαν ενώπιόν της, με επιστολή ημερομηνίας 24/3/2003, επιδρά στη νομιμότητα της απόφασης. Αντικρούεται από το ίδιο το κείμενο της προσβαλλόμενης απόφασης, όπου στη σελ. 3 αναφέρεται:-
«Έχουμε μελετήσει με μεγάλη προσοχή όλα τα ενώπιον μας στοιχεία και περιστατικά, συμπεριλαμβανομένων και των γραπτών και προφορικών εξηγήσεων του σταθμού, καθώς επίσης και τις κασέτες με τις εν λόγω διαφημίσεις. Η Αρχή δεν αποδέχεται τον ισχυρισμό του σταθμού ότι ορισμένα από τα εν λόγω προϊόντα δεν είναι παιδικά παιχνίδια.»
Η κατάληξη της Αρχής - ότι τα προϊόντα που διαφημίστηκαν ήταν παιδικά παιχνίδια - έγινε κατόπιν αναφορών στην Οδηγία 88/378/ΕΟΚ της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην Εγκυκλοπαίδεια «Μπριτάνικα» και στο Μείζον Ελληνικό Λεξικό. Η Αρχή άσκησε διακριτική ευχέρεια και αποφάσισε. Δε βρίσκω ο,τιδήποτε, που να δικαιολογεί επέμβαση του Δικαστηρίου.
Ο τελευταίος ισχυρισμός των αιτητών αφορά στην ποινή που επιβλήθηκε. Στην προκείμενη περίπτωση, εισηγήθηκαν, η επιβολή του διοικητικού προστίμου για καθεμιά από τις παραβάσεις αντιβαίνει το Άρθρο 3(2)(ζ) του Νόμου, σύμφωνα με το οποίο η κύρωση με τη μορφή διοικητικού προστίμου, στην περίπτωση παγκύπριου τηλεοπτικού σταθμού, ύψους μέχρι £5.000, επιβάλλεται «.. για κάθε ημέρα παράβασης από το σταθμό ...». Συνεπώς, προτείνουν, παράνομα επιβλήθηκε ποινή για την καθεμιά από τις παραβάσεις και παρέπεμψαν στην ΑΝΤΕΝΝΑ ΛΤΔ. ν. Αρχής Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου (Αρ. 2) (2002) 4 Α.Α.Δ. 1077, όπου ο Αρτεμίδης, Δ., (όπως ήταν τότε), αποφάσισε ότι το πρόστιμο πρέπει να επιβάλλεται για «κάθε μέρα παράβασης» και όχι για κάθε παράβαση, ανεξάρτητα αν η ποινή για τις διάφορες παραβάσεις της ίδιας ημέρας δεν υπερβαίνει τις £5.000,00.
Η συνήγορος της Αρχής αντέκρουσε τον ισχυρισμό αυτό, με αναφορά στην ΑΝΤΕΝΝΑ ΛΙΜΙΤΕΔ ν. Αρχής Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου (Αρ. 1) (2004) 4 Α.Α.Δ. 121 όπου ο Κωνσταντινίδης, Δ., αποφάσισε ότι:-
«Η αναφορά 'σε κάθε μέρα παράβασης' δεν στοχεύει τον περιορισμό της εξουσίας ώστε ο σταθμός να υπόκειται στο ίδιο μέγιστο διοικητικό πρόστιμο όσες παραβάσεις και αν κάμει σε μια μέρα αλλά για να είναι ξεκάθαρο πως η ίδια ποινή προβλέπεται για κάθε ημέρα εκδήλωσης της ίδιας παράβασης.»
Στην παρούσα περίπτωση, το διοικητικό πρόστιμο των £12.000,00 έχει προκύψει, ενδεικτικά, ως εξής:-
«Για τις παραβάσεις που έγιναν την 1.12.2002 το συνολικό διοικητικό πρόστιμο των 326 Λ.Κ. όπως αναφέρεται πιο κάτω:
Για την παράβαση του άρθρου 34(4(β)(ιι) του περί Ραδιοφωνικών και Τηλεοπτικών Σταθμών Νόμου 7(Ι) του 1998 (όπως αυτός τροποποιήθηκε μεταγενέστερα), ήτοι υπό στοιχεία 1 και 2, το διοικητικό πρόστιμο των 326 Λ.Κ., δηλαδή 163 Λ.Κ. για κάθε ένα υπό στοιχείο.
Για τις παραβάσεις που έγιναν στις 2.12.2002 το συνολικό διοικητικό πρόστιμο των 489 Λ.Κ. όπως αναφέρεται πιο κάτω:
Για την παράβαση του άρθρου 34(4)(α) του προαναφερθέντος Νόμου, ήτοι υπό στοιχεία 3, 4 και 5, το συνολικό διοικητικό πρόστιμο των 489 Λ.Κ., δηλαδή 163 Λ.Κ. για κάθε υπό στοιχείο.»
Έχω εξετάσει με προσοχή το λεκτικό του σχετικού Άρθρου και την ερμηνεία του στις πιο πάνω υποθέσεις. Συμφωνώ με την ερμηνεία που δόθηκε από τον Κωνσταντινίδη, Δ. Ως αποτέλεσμα, ορθά η Αρχή άσκησε τη διακριτική της εξουσία, σε σχέση με την ποινή που επέβαλε.
Η προσφυγή απορρίπτεται, με έξοδα εναντίον των αιτητών.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.
* Παράρτημα VI στην ένσταση