|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Γενικός Εισαγγελέας της Δημοκρατίας και Άλλοι ν. Χαράλαμπου Ταλιαδώρου και Άλλων (2005) 1 ΑΑΔ 586
Iωσηφίδης Xρίστος ν. Δημοκρατίας (1998) 3 ΑΑΔ 490
ΙΩΣΗΦ ΜΟΥΤΗΡΗΣ ν. ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΥΓΕΙΑΣ, Υπσθεση Αρ. 1138/2002, 15 Ιουνίου, 2004
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
(2005) 4 ΑΑΔ 614
3 Αυγούστου, 2005
[ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΟΥΜΕΡΑΣ,
Αιτητής,
v.
ΑΡΧΗΣ ΗΛΕΚΤΡΙΣΜΟΥ ΚΥΠΡΟΥ,
Καθ' ης η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 360/2005)
Έννομο Συμφέρον ― Υπαλλήλου που τέθηκε σε διαθεσιμότητα με πλήρεις απολαβές να την προσβάλει μετά την λήξη της.
Ο αιτητής προσέφυγε κατά της θέσης του σε διαθεσιμότητα.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
Το ερώτημα το οποίο τίθεται κατά πόσο η προσφυγή κατέστη άνευ αντικειμένου λόγω εκλείψεως του εννόμου συμφέροντος του αιτητή να την προωθήσει μετά την, από 15 Μαΐου 2005, αυτοδίκαιη παύση της ισχύος της διαθεσιμότητάς του. Στην προκείμενη περίπτωση είναι πρόδηλο ότι, σε περίπτωση ακυρωτικής απόφασης, δεν θα προκύπτει θέμα για την Αρχή να πράξει ο,τιδήποτε προς συμμόρφωση, ήτοι επαναφορά του αιτητή στα καθήκοντα του, εφόσον αυτός έχει ήδη επανέλθει αυτομάτως στα καθήκοντα του με την αυτοδίκαιη παύση της ισχύος της διαθεσιμότητας του στις 15 Μαΐου 2005. Ούτε θα έχει να ικανοποιήσει η Αρχή οποιαδήποτε νόμιμη αξίωση του αιτητή, όπως π.χ. για αποζημίωση του, εφόσον αυτός, δεν θα έχει υποστεί υλική ζημία κατά τη διάρκεια της διαθεσιμότητάς του δοθέντος ότι, ενόσω αυτή διαρκούσε, απολάμβανε πλήρεις απολαβές. Είναι επίσης πρόδηλο ότι, στην προκείμενη περίπτωση, δεν υπάρχει το ενδεχόμενο, όσο απομακρυσμένο, ή η πιθανολόγηση ότι ο αιτητής έχει υποστεί ζημία από την επίδικη απόφαση, τέτοια η οποία θα μπορούσε να αποκατασταθεί με εύλογη αποζημίωση ή άλλη θεραπεία δυνάμει του Άρθρου 146.6 του Συντάγματος. Η ηθική ζημία ή βλάβη δεν συνιστά κεφάλαιο ζημίας, το οποίο να καλύπτεται από τις πρόνοιες του Άρθρου 146.6 του Συντάγματος.
Η προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Ιωσηφίδης ν. Δημοκρατίας (1998) 3 Α.Α.Δ. 490,
Μουτήρης ν. Υπουργού Υγείας, Υπόθ. Αρ. 1138/02, ημερ. 15.6.2004,
Γενικός Εισαγγελέας της Δημοκρατίας ν. Ταλιαδώρου κ.ά. (2005) 1 Α.Α.Δ. 586.
Προσφυγή.
Λ. Παπαφιλίππου, για τον Αιτητή.
Κ. Στιβαρού, για την Καθ' ης η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ.: Ο αιτητής είναι Διευθυντής Εσωτερικού Ελέγχου της Αρχής Ηλεκτρισμού Κύπρου (η Αρχή). Την 31 Μαρτίου 2005, με την έναρξη πειθαρχικής έρευνας εναντίον του, η Αρχή αποφάσισε να τον θέσει σε διαθεσιμότητα για περίοδο τριών μηνών ή για όσο χρόνο θα διαρκούσε η έρευνα, οποιοδήποτε ήταν το συντομότερο, με πλήρεις απολαβές. Ο αιτητής προσέβαλε την απόφαση της Αρχής με την παρούσα προσφυγή την οποία καταχώρισε στις 5 Απριλίου 2005. Η πειθαρχική έρευνα ολοκληρώθηκε, το δε σχετικό πόρισμα παραδόθηκε στο Γενικό Διευθυντή στις 15 Μαΐου 2005. Δύο ημέρες αργότερα, στις 17 Μαΐου 2005, η Αρχή αποφάσισε την άρση και/ή ανάκληση της διαθεσιμότητας του αιτητή.
Η συνήγορος της Αρχής προέβαλε προδικαστική ένσταση ότι η προσφυγή, λόγω της άρσης και/ή ανάκλησης της επίδικης απόφασης, κατέστη άνευ αντικειμένου και, ως εκ τούτου, απορριπτέα. Οι συνήγοροι του αιτητή αντέτειναν ότι η άρση και/ή ανάκληση της επίδικης απόφασης δεν κατέστησε την προσφυγή άνευ αντικειμένου για το λόγο ότι η επίδικη απόφαση είχε ήδη αυτοδίκαια παύσει να ισχύει εφόσον, η απόφαση να τεθεί ο αιτητής σε διαθεσιμότητα λήφθηκε από την Αρχή στις 17 Μαΐου 2005, ενώ η πειθαρχική έρευνα ολοκληρώθηκε και το πόρισμα παραδόθηκε δύο ημέρες προηγουμένως, στις 15 Μαΐου 2005, οπότε τερματίστηκε και η διαθεσιμότητα εφόσον, όπως αποφασίστηκε την 31 Μαρτίου 2005, αυτή θα διαρκούσε για τρεις μήνες ή για όσο χρόνο θα διαρκούσε η σχετική έρευνα, οποιοδήποτε ήταν το συντομότερο.
Η θέση των συνηγόρων του αιτητή είναι ορθή. Πράγματι η διαθεσιμότητα του αιτητή έπαυσε αυτοδίκαια να ισχύει από τις 15 Μαΐου 2005 και, επομένως, δεν μπορούσε να γίνεται λόγος για ανάκλησή της δύο ημέρες αργότερα, στις 17 Μαΐου 2005. Το ερώτημα επομένως το οποίο τίθεται δεν είναι κατά πόσο η προσφυγή κατέστη άνευ αντικειμένου λόγω εκλείψεως του εννόμου συμφέροντος του αιτητή να την προωθήσει εξ αιτίας της άρσης ή ανάκλησης της επίδικης απόφασης, αλλά κατά πόσο η προσφυγή κατέστη άνευ αντικειμένου λόγω εκλείψεως του εννόμου συμφέροντος του αιτητή να την προωθήσει μετά την, από 15 Μαΐου 2005, αυτοδίκαιη παύση της ισχύος της. Τούτο εξαρτάται από το κατά πόσο, σε περίπτωση ακυρωτικής απόφασης, θα προκύπτει θέμα για την Αρχή να πράξει ο,τιδήποτε προς συμμόρφωση ή να ικανοποιήσει οποιαδήποτε νόμιμη αξίωση του αιτητή. Σε περίπτωση δε αρνητικής απάντησης, από το κατά πόσο υπάρχει ή όχι το ενδεχόμενο, όσο απομακρυσμένο, ή μπορεί να πιθανολογηθεί ότι ο αιτητής έχει υποστεί ζημία από την επίδικη απόφαση, τέτοια η οποία θα μπορούσε να αποκατασταθεί με εύλογη αποζημίωση ή άλλη θεραπεία δυνάμει του Άρθρου 146.6 του Συντάγματος. Είναι, με άλλα λόγια, και εδώ εφαρμοστέες οι αρχές της Ιωσηφίδης ν. Δημοκρατίας (1998) 3 Α.Α.Δ. 490 και Μουτήρης ν. Υπουργού Υγείας, προσφ. αρ. 1138/02, ημερ. 15 Ιουνίου 2004. Στην προκείμενη περίπτωση είναι πρόδηλο ότι, σε περίπτωση ακυρωτικής απόφασης, δεν θα προκύπτει θέμα για την Αρχή να πράξει ο,τιδήποτε προς συμμόρφωση, ήτοι επαναφορά του αιτητή στα καθήκοντα του, εφόσον αυτός έχει ήδη επανέλθει αυτομάτως στα καθήκοντα του με την αυτοδίκαιη παύση της ισχύος της διαθεσιμότητας του στις 15 Μαΐου 2005. Ούτε θα έχει να ικανοποιήσει η Αρχή οποιαδήποτε νόμιμη αξίωση του αιτητή, όπως π.χ. για αποζημίωση του, εφόσον αυτός, για τους λόγους που θα εξηγήσω στη συνέχεια, δεν θα έχει υποστεί υλική ζημία κατά τη διάρκεια της διαθεσιμότητάς του δοθέντος ότι, ενόσω αυτή διαρκούσε, απολάμβανε πλήρεις απολαβές. Είναι επίσης πρόδηλο ότι, στην προκείμενη περίπτωση, δεν υπάρχει το ενδεχόμενο, όσο απομακρυσμένο, ή η πιθανολόγηση ότι ο αιτητής έχει υποστεί ζημία από την επίδικη απόφαση, τέτοια η οποία θα μπορούσε να αποκατασταθεί με εύλογη αποζημίωση ή άλλη θεραπεία δυνάμει του Άρθρου 146.6 του Συντάγματος. Και τούτο διότι η ζημία την οποία ισχυρίζεται ότι υπέστη εξ αιτίας της επίδικης απόφασης (διασυρμός, ανησυχία, θλίψη, αγωνία, αισθήματα αδικίας, μείωση, απομόνωση, πόνος και οδύνη) είναι ηθική και όχι υλική. Σύμφωνα δε με την πρόσφατη απόφαση του Εφετείου στην Γενικός Εισαγγελέας της Δημοκρατίας ν. Χαράλαμπου Ταλιαδώρου κ.ά. (2005) 1 Α.Α.Δ. 586, η ηθική ζημία ή βλάβη δεν συνιστά κεφάλαιο ζημίας το οποίο να καλύπτεται από τις πρόνοιες του Άρθρου 146.6 του Συντάγματος.
Η προσφυγή απορρίπτεται ως άνευ αντικειμένου λόγω εκλείψεως του εννόμου συμφέροντος του αιτητή να την προωθήσει μετά τις 15 Μαΐου 2005. Όμως, υπό τις περιστάσεις, θεωρώ δίκαιο να μην εκδώσω διαταγή για τα έξοδα.
Η προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.