|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπóθεση Αρ. 1351/2005)
2 Νοεμβρίου, 2005
[ΗΛΙΑΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΤΣΙΜΕΝΤΟΠΟΙΙΑ ΒΑΣΙΛΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΛΙΜΙΤΕΔ,
Αιτήτρια,
ν.
ΑΡΧΗΣ ΛΙΜΕΝΩΝ ΚΥΠΡΟΥ,
Καθ' ης η αίτηση.
Αίτηση ημερομηνίας 20/10/2005
Ιφιγ. Στυλιανίδου, για την Αιτήτρια.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΗΛΙΑΔΗΣ, Δ.:
(α) Τα γεγονότα.
Η αιτήτρια εταιρεία (Τσιμεντοποιϊα Βασιλικού Δημόσια Εταιρεία Λίμιτεδ) χρησιμοποιούσε από το 1983 το λιμάνι στην περιοχή Βασιλικού για εξαγωγές και εισαγωγές προϊόντων που είχαν σχέση με τις δραστηριότητες της, αφού είχε ήδη δαπανήσει το ποσό των £12.000.000 για βελτιώσεις και επεκτάσεις στο χώρο του λιμανιού. Οι επεκτάσεις περιλάμβαναν και επιχωματώσεις από τις οποίες προέκυψε έκταση γης περίπου 125.000 τ.μ.
Στις 14/8/97 η αιτήτρια υπέγραψε με την καθ' ης η αίτηση (Αρχή Λιμένων Κύπρου) έγγραφη σύμβαση μίσθωσης συγκεκριμένου χώρου στη λιμενική περιοχή του Βασιλικού για 30 χρόνια (από την 1/1/94 - 31/12/2033). Σύμφωνα με τις πρόνοιες της πιο πάνω σύμβασης η αιτήτρια θα είχε προτεραιότητα να χρησιμοποιεί το λιμάνι μεταξύ άλλων για εισαγωγές και εξαγωγές μηχανικού εξοπλισμού, προϊόντων, υλικών και πρώτων υλών που είχαν σχέση με τις δραστηριότητες της αιτήτριας.
Στις 8/9/2005 η καθ'ης η αίτηση πληροφόρησε εγγράφως τον "Παγκύπριο Οργανισμό Αγελαδοτρόφων (ΠΟΑ) Δημόσια Λτδ." (με αντίγραφο στην αιτήτρια εταιρεία) ότι του παραχωρούσε έκταση 10.000 τ.μ. περίπου μέσα στο λιμάνι Βασιλικού για 18 χρόνια, έναντι ενοικίου £2.00 ανά τ.μ., για την κατασκευή σιλό για εισαγόμενα κτηνοτροφικά σιτηρά. Με την πιο πάνω επιστολή η καθ'ης η αίτηση πληροφορούσε ταυτόχρονα τον "Παγκύπριο Οργανισμό Αγελαδοτρόφων (ΠΟΑ) Δημόσια Λτδ." ότι η Τσιμεντοποιϊα Βασιλικού Λτδ είχε προτεραιότητα χρήσης του λιμανιού και ότι η Αρχή δεν θα έφερε καμιά ευθύνη για τυχόν καθυστερήσεις που μπορούσαν να προκύψουν στην εξυπηρέτηση πλοίων. Ταυτόχρονα με άλλες επιστολές ημερομηνίας 8/9/2005 (με αντίγραφα στην αιτήτρια εταιρεία) η Αρχή Λιμένων Κύπρου πληροφορούσε
(α) Την εταιρεία EM Island Oilfield Services Ltd,
(β) Την εταιρεία Intergaz Ltd,
(γ) Την εταιρεία Unenes Ltd,
(δ) Την εταιρεία AGC Autogas Cyprus Ltd.,
(ε) Την εταιρεία Megamaster,
(στ) Την εταιρεία AGS Agrotrading,
(ζ) Την εταιρεία Ars Oil Petroleum Co. Ltd.,
(η) Την κοινοπραξία Terna A.E. & Atlas Pantou Co. Ltd.,
ότι τους παραχωρούσε συγκεκριμένες εκτάσεις μέσα στην περιοχή του λιμανιού σχετικά με τις δραστηριότητές τους.
Η αιτήτρια αμφισβήτησε με την παρούσα προσφυγή που καταχωρήθηκε στις 20/10/2005 την εγκυρότητα της απόφασης της Αρχής Λιμένων Κύπρου της 8/9/2005 και με την παρούσα μονομερή αίτηση ζητά
(Α) Την αναστολή της απόφασης της 8/9/2005 με την οποία παραχωρήθηκε στον Παγκύπριο Οργανισμό Αγελαδοτρόφων άδεια χρήσης χώρου 10.000 τ.μ. μέσα στην περιοχή του λιμανιού,
(Β) Διάταγμα διατάσσον τον Παγκύπριο Οργανισμό Αγελαδοτρόφων να μην προχωρήσει στην ανέγερση οποιουδήποτε οικοδομήματος στην παραχωρηθείσα έκταση μέχρι την εκδίκαση και αποπεράτωση της παρούσας προσφυγής.
(β) Έκδηλη παρανομία.
Οι αρχές που καθορίζουν την έκδοση ενός προσωρινού διατάγματος στο Διοικητικό Δίκαιο έχουν καθοριστεί σε σειρά αποφάσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Απώτερος σκοπός της έκδοσης ενός προσωρινού διατάγματος είναι η διατήρηση της κατάστασης που υπήρχε πριν από την έκδοση της προσβαλλόμενης πράξης και αναστολή της απόφασης μέχρι νεώτερης απόφασης του Δικαστηρίου. Το προσωρινό αυτό μέτρο συνιστά μια δραστική θεραπεία και πρέπει να χρησιμοποιείται με φειδώ (βλ. Clerides and others (No.1) v. The Republic (1966) 3 C.L.R. 701). Και τούτο γιατί το Ανώτατο Δικαστήριο μέσα στα πλαίσια της αναθεωρητικής του δικαιοδοσίας να ελέγχει διοικητικές αποφάσεις, δεν ενδείκνυται να παρεμβαίνει σε αυτές προτού ολοκληρωθεί η έρευνα του για την εγκυρότητα της προσβαλλόμενης πράξης. Πρέπει να σημειωθεί ότι το προσωρινό διάταγμα στο Διοικητικό Δίκαιο δεν σχετίζεται με το συντηρητικό διάταγμα που εκδίδεται σύμφωνα με τις πρόνοιες του άρθρου 32 του περί Δικαστηρίων Νόμου 14/60 (βλ. Moyo and another v. The Republic (1988) 3 C.L.R. 976).
Προτού εκδοθεί ένα προσωρινό διάταγμα ο αιτητής θα πρέπει να αποδείξει
(α) Έκδηλη παρανομία της προσβαλλόμενης πράξης ή
(β) Σοβαρή πιθανότητα να υποστεί ανεπανόρθωτη ζημιά αν το διάταγμα δεν εκδοθεί, εφόσον δεν δημιουργούνται ανυπέρβλητα εμπόδια στη διοίκηση (βλ. Moyo and another v. The Republic (πιο πάνω)).
Ο καθορισμός της έκδηλης παρανομίας ήταν ένα θέμα που απασχόλησε πολλές φορές τα Δικαστήρια. Οι προεκτάσεις της έκδηλης παρανομίας εξετάστηκαν στη υπόθεση Frangos and others v. The Republic (1982) 3 C.L.R. 53, όπου σημειώθηκε ότι,
"Although what amounts to flagrant illegality is nowhere exhaustively defined, it appears to me to involve a clear violation of the procedure envisaged by the law or unquestionable disregard of the fundamental precepts of administrative law. The notion does not encompass any defective exercise of discretionary powers vested in an organ of public administration."
Η παρανομία πρέπει να προβάλλει από μόνη της ως "έκδηλη, διαβόητη και σκανδαλώδης" (βλ. Economides v. Republic (1982) 3 C.L.R. 837). Όμως η παρανομία πρέπει να είναι έκδηλη με την έννοια ότι είναι αυταπόδεικτη και οφθαλμοφανής, χωρίς να χρειάζεται διερεύνηση αντιφατικών γεγονότων. Όπως έχει αναφερθεί στην υπόθεση Λοïζíδη ν. Υπουργού Εξωτερικών (1995) 3 Α.Α.Δ. 233, η έκδηλη παρανομία καθορίζεται ως,
"εκείνη που, αν δεν αναδύεται αυτόματα, ανακύπτει κατόπιν αναλογισμού ως προς τις επιπτώσεις στοιχείων ενυπαρχόντων στο διαθέσιμο υλικό εφόσον βέβαια ό,τι απορρέει παραμένει αντικειμενικά αναντίλεκτο και μη υποκείμενο σε στάθμιση για έκφραση κρίσης."
Η ίδια γραμμή ακολουθήθηκε στην υπόθεση Κροκíδου κ.ά. ν. Δημοκρατíας (Αíτηση 141/89 της 29/5/90, απόφαση της Ολομέλειας) όπου αναφορικά με την έννοια της έκδηλης παρανομίας το Δικαστήριο ανέφερε ότι,
"Είναι η κατάλληλη στιγμή να αναφερθούμε στη σημασία της φράσης "προφανής παρανομία". Το εννοιολογικό της πλαίσιο προσδιόρισε η νομολογία. Η πρώτη διαπίστωση είναι ότι υποδηλώνει τις περιπτώσεις που η παραβίαση είναι οφθαλμοφανής χωρίς να χρειάζεται η διερεύνηση αντιφατικών γεγονότων."
Στην παρούσα περίπτωση η αιτήτρια εταιρεία ισχυρίζεται ότι η διοικητική πράξη της καθ'ης η αίτηση της 30/9/2005 είναι έκδηλα παράνομη αφού
(i) Δεν είναι δεόντως αιτιολογημένη,
(ii) Συνιστά λανθασμένη άσκηση διακριτικής ευχέρειας γιατί παραγνωρίζει τις υποχρεώσεις της Αρχής Λιμένων Κύπρου έναντι των αιτητών και
(iii) Προσβάλλει τις αρχές της χρηστής διοίκησης και καλής πίστης γιατί η αιτήτρια επένδυσε στη δημιουργία και επιχωμάτωση του χώρου βασιζόμενη στις διαβεβαιώσεις ότι θα της παρεχωρείτο η μίσθωση του χώρου και/ή δικαίωμα προτεραιότητας.
Από τα όσα έχουν εκτεθεί πιο πάνω φαίνεται ότι η αιτήτρια απέτυχε να αποδείξει ότι η επίδικη απόφαση της 30/9/2005 μολύνεται με στοιχεία έκδηλης παρανομίας. Οι λόγοι που προβάλλονται ως στοιχεία παρανομίας δεν ενισχύουν τις θέσεις της αιτήτριας ότι η επίδικη απόφαση ήταν έκδηλα παράνομη. Αντίθετα συνιστούν λόγους οι οποίοι θα εξεταστούν μέσα στα πλαίσια της ουσίας της προσφυγής. Όπως έχει τονιστεί από το Δικαστή Λοϊζου στην υπόθεση Sofocleous v. Republic (1971) 3 C.L.R. 345,
"It may, therefore be said with certainty that when an administrative act is flagrantly illegal a provisional order may be granted. It is, however, a ground to be approached with the utmost caution, as it may be tantamount to disposing the case on its merits, something discouraged by Rule 13 of the Supreme Constitutional Court Rules, though this rule cannot be held as divesting this Court from being the watchdog of legality."
Έπεται ότι η σχετική εισήγηση για την ύπαρξη έκδηλης παρανομίας απορρίπτεται.
(γ) Ανεπανόρθωτη βλάβη.
Ο άλλος λόγος που επιτρέπει την έκδοση ενός προσωρινού διατάγματος είναι η σοβαρή πιθανότητα πρόκλησης ανεπανόρθωτης ζημιάς στον αιτητή αν δεν εκδοθεί το διάταγμα. Προς τούτο ο αιτητής πρέπει να παρουσιάσει μαρτυρία για την απόδειξη ανεπανόρθωτης ζημιάς που δεν μπορεί να αντικατασταθεί με οποιαδήποτε από τις θεραπείες που μπορούν να παραχωρηθούν με την ακύρωση της συγκεκριμένης διοικητικής πράξης. Ανεξάρτητα από τα πιο πάνω το Δικαστήριο έχει τη διακριτική ευχέρεια να αρνηθεί την έκδοση ενός προσωρινού διατάγματος αν η έκδοση του μπορεί να δημιουργήσει ανυπέρβλητα εμπόδια στο έργο της Διοίκησης (βλ. Miltiadous v. The Republic (1972) 3 C.L.R. 341, Monica Rodat v. The Republic (1983) 3 C.L.R. 937).
Η αιτήτρια ισχυρίζεται ότι με την παραχώρηση συγκεκριμένων χώρων στις διάφορες εταιρείες για τη διευκόλυνση της διεξαγωγής των επιχειρήσεών τους δεν θα υπάρχει πιθανότητα παραχώρησης του χώρου που χρειάζεται η αιτήτρια και έτσι θα υπόκειται "σε ταλαιπωρία στη διεκπεραίωση των εργασιών τους, χάσιμο χρόνου και έξοδα", ότι "η αποθήκευση των πρώτων υλών των αιτητών στο σημείο που προτείνει η καθ'ης η αίτηση δεν αποτελεί ορθή πρακτική για την ομαλή και απρόσκοπτη λειτουργία του εργοστασίου" και ότι "η ζημιά των αιτητών από την κακή λειτουργία του εργοστασίoυ τους είναι αδύνατο να αποτιμηθεί σε χρήμα".
Τα όσα έχουν προβληθεί εκ μέρους της αιτήτριας εταιρείας δεν στοιχειοθετούν το στοιχείο της ανεπανόρθωτης βλάβης, σε βαθμό που αυτή δεν θα μπορεί να εκτιμηθεί σε αργότερο στάδιο. Τα στοιχεία που έχουν παρουσιαστεί φαίνεται ότι μπορούν να συνιστούν δυσχέρειες στην εκτέλεση των εργασιών της αιτήτριας με πιθανή πρόκληση ζημιών, οι οποίες όμως απέχουν από την έννοια της ανεπανόρθωτης ζημιάς.
Έπεται ότι η εισήγηση για την πιθανότητα πρόκλησης ανεπανόρθωτης βλάβης δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή.
Η αίτηση απορρίπτεται.
Τ. ΗΛΙΑΔΗΣ,
Δ.
/ΔΓ