|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Υπόθεση αρ. 930/2004
19 Οκτωβρίου, 2005
[Μ. ΦΩΤΙΟΥ, Δ/στής]
IDREES ALI,
Αιτητής
- και -
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ
1. ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
2. ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΑΣΥΛΟΥ, ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ
3. ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΕΩΣ
Καθών η αίτηση.
------------------------------------------
Αίτηση ημερ. 8/4/05 για ασφάλεια εξόδων
Λ. Χριστοδουλίδου-Ζαννέτου (κα), Ανώτερος Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους αιτητές (Κυπριακή Δημοκρατία)
Γ. Ερωτοκρίτου, για τον καθού η αίτηση
----------------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Μ. ΦΩΤΙΟΥ, Δ: Ο καθού η αίτηση (αιτητής στην κυρίως προσφυγή), Πακιστανός υπήκοος, αποτάθηκε στις 23/7/04 στην αρμόδια αρχή για παροχή πολιτικού ασύλου, αίτημα το οποίο απορρίφθηκε. Έτσι στις 29/9/04 καταχώρησε την υπό τον άνω αριθμό και τίτλο προσφυγή με την οποία προσβάλλει τη νομιμότητα των εκδοθέντων διαταγμάτων σύλληψης, κράτησης και απέλασης.
Ένσταση στην κυρίως προσφυγή καταχωρήθηκε στις 14/12/04 και στις 17/12/04 δόθηκαν οδηγίες για γραπτές αγορεύσεις. Παρά το ότι δόθηκαν 3 αναβολές και παράταση χρόνου, (15/3/05, 8/4/05 και 1/5/05) ο αιτητής δεν καταχώρησε τη γραπτή του αγόρευση. Στο μεταξύ στις 8/4/05 καταχωρήθηκε η παρούσα αίτηση από την Κυπριακή Δημοκρατία με την οποία ζητείται διάταγμα του δικαστηρίου που να διατάσσει (α) τον αιτητή στην κυρίως προσφυγή να δώσει ασφάλεια εξόδων ύψους £1,000, (β) αναστολή της διαδικασίας μέχρι να δοθεί η ασφάλεια εξόδων και (γ) απόρριψη της προσφυγής σε περίπτωση που δεν συμμορφωθεί ο αιτητής με τέτοιο διάταγμα.
Νομική βάση της αίτησης ουσιαστικά είναι τα άρθρα 2, 14, 17, 18 και 19 του περί του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου Διαδικαστικού Κανονισμού και η Δ.60 θ. 1 και 5 των περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Κανονισμών. Όσον αφορά τα γεγονότα στα οποία στηρίζεται η αίτηση, αυτά περιέχονται σε ένορκη δήλωση της Λένιας Γεωργιάδου, Βοηθού Γραμματειακού Λειτουργού στη Νομική Υπηρεσία της Δημοκρατίας.
Η πλευρά του καθού η αίτηση (αιτητή στην κυρίως προσφυγή) καταχώρησε ένσταση η οποία ουσιαστικά έχει την ίδια νομική βάση με την αίτηση. Αναφορικά με τα γεγονότα στηρίζεται σε ένορκη δήλωση της Έλενας Ερωτοκρίτου δικηγόρου στο δικηγορικό γραφείο που εκπροσωπεί τον καθού η παρούσα αίτηση.
Η ουσία των ισχυρισμών της πλευράς των αιτητών., όπως προκύπτει από την αίτηση και την αγόρευση της κας Χριστοδουλίδου, ειναι ότι ο αιτητής στην προσφυγή, εφόσον κανονικά κατοικεί στο εξωτερικό (Πακιστάν) η Κυπριακή Δημοκρατία δικαιούται να ζητεί ασφάλεια εξόδων. Κατά την αγόρευση της μεταξύ άλλων βασίστηκε και στην υπόθεση Baljinder Singh v. Κυπριακής Δημοκρατίας υποθ. αρ. 110/05 ημερ. 23/5/05, όπου ο Αρτέμης Δ. επέτρεψε τέτοια αίτηση.
Η ουσία των θέσεων της πλευράς του καθού η αίτηση είναι ότι η αίτηση αντικρούεται με τον σχετικό Διαδικαστικό Κανονισμό για παροχή ασφάλειας εξόδων αφού ουσιαστικά η διαταγή του Δικαστηρίου για παροχή από τον αιτητή ασφάλειας εξόδων θα ισοδυναμεί με άρνηση πρόσβασης στη δικαιοσύνη, διότι λόγω οικονομικής αδυναμίας, ο καθού δε θα είναι σε θέση να συμμορφωθεί.
Από τις αγορεύσεις των ευπαιδεύτων συνηγόρων φαίνεται να είναι κοινώς αποδεκτό ότι το θέμα είναι στη διακριτική ευχέρεια του δικαστηρίου. Άλλωστε τούτο είναι σαφώς νομολογημένο από αριθμό αποφάσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου που ερμήνευσαν τις πρόνοιες της Δ.60 των περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Κανονισμών. (βλ. μεταξύ άλλων Continental Insurance Co. of Hampshire v. O´Regan (1988) 1 A.AΔ. 1087, Union des Co-operatives v. Apak Agro (αρ. 2) (1992) 1 (Β) Α.Α.Δ. 1170, Alahmari v. Alia The Royal Jordanian Airline (1990) 1 A.A.. 434, HE.NI.PA Estates Co. Ltd. V. Club Dido Gesmbh (1995) 1 A.AΔ. 373 και Vincent David Conway v. Νεόφυτου Ηλία. Π.Ε. 11265 ημερ. 21/10/02). Τούτο προκύπτει και από το λεκτικό του Καν. 14 του περί του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου Διαδικαστικού Κανονισμού του 1962 που διαλαμβάνει ότι «το Δικαστήριον ή Δικαστής δύναται καθ' οιονδήποτε στάδιον της διαδικασίας να διατάξη οιονδήποτε διάδικον να δώση εγγύησιν δια τα συνεπαγόμενα έξοδα». Βέβαια η βάση της αίτησης στην δική μας περίπτωση είναι ουσιαστικά η Δ.60 των περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Κανονισμών αφού η Δημοκρατία στηρίζεται στο γεγονός ότι ο αιτητής στην κυρίως προσφυγή είναι κάτοικος εξωτερικού.
Στις προαναφερθείσες υποθέσεις Continental Insurance Co. of Hampshire και Vincent David Conway αποφασίστηκε ότι το δικαστήριο δε θα εκδώσει τέτοιο διάταγμα εκεί που ο καθού η αίτηση είναι τέτοιας κακής οικονομικής κατάστασης που θα αδυνατεί να συμμορφωθεί, καθότι σε τέτοια περίπτωση πλήττεται ο πυρήνας του συνταγματικού του δικαιώματος να προσφύγει στο δικαστήριο.
Με τα γεγονότα της δικής μας υπόθεσης όπως παρουσιάζονται τόσο από την πλευρά των αιτητών (Κυπριακής Δημοκρατίας) όσο και του καθού η αίτηση, είμαι της άποψης ότι η έκδοση τέτοιου διατάγματος εναντίον αλλοδαπού που βρίσκεται στη Δημοκρατία όχι για σκοπούς εργασίας αλλά για σκοπούς αιτήματος πολιτικού ασύλου και ο οποίος κατά την καταχώρηση της υπόθεσης του τελούσε και συνεχίζει να τελεί υπό κράτηση και με την προσφυγή αμφισβητεί αυτή τούτη την κράτηση, θα συνιστά ουσιαστικά άρνηση του δικαιώματος του να προσφύγει στη δικαιοσύνη αφού λόγω της κακής οικονομικής του κατάστασης δε θα μπορεί να συμμορφωθεί με το διάταγμα.
Η προαναφερθείσα υπόθεση αρ. 110/05 ημερ. 23/5/05 διαφοροποιείται από την παρούσα (α) διότι εκεί ο αιτητής είχε αποσύρει το αίτημα για πολιτικό άσυλο και (β) με την κυρίως προσφυγή δεν προσέβαλλε συγκεκριμένη διοικητική πράξη αλλά το αιτητικό ήτο ασαφές και αόριστο με αποτέλεσμα να υπάρχει αδυναμία της κυρίως υπόθεσης του.
Με βάση τα πιο πάνω και με τα γεγονότα της παρούσας υπόθεσης έχω καταλήξει να ασκήσω τη διακριτική μου ευχέρεια ενάντια της αίτησης. Αφήνω ανοικτό το ενδεχόμενο αν σε αιτήσεις τέτοιας φύσης μπορεί να εγκριθεί αίτημα για ασφάλεια εξόδων ανεξάρτητα από την οικονομική κατάσταση του αιτητή στην κυρίως προσφυγή, τη στιγμή που ο προσφεύγων στο δικαστήριο είναι πρόσωπο που ουσιαστικά αμφισβητεί διατάγματα κράτησης και απέλασης.
Ως αποτέλεσμα η παρούσα αίτηση απορρίπτεται αλλά υπό τις περιστάσεις χωρίς έξοδα.
Μ. Φωτίου, Δ.
/ΚΑς