|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Δεν έχει εντοπιστεί νομοθεσία ή απόφαση ή δικονομικός θεσμός στον οποίο να κάνει αναφορά η απόφαση αυτή
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
LELLA KENTONIS INVESTMENT CO LTD κ.α ν. ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, Υπόθεση Αρ. 773/2010, 4 Απριλίου 2012
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Υπόθεση Αρ.281/2003
20 Ιανουαρίου, 2005
[ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ Τ0 ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
Αιτητές,
ν.
ΔΗΜΟΥ ΛΕΜΕΣΟΥ,
Καθ΄ου η Αίτηση.
______________
Α. Μιχαηλίδης, για τους Αιτητές.
Κ. Κακουλλή (κα), για τον Καθ΄ου η Αίτηση.
Α. Κουντουρή (κα), για Ενδιαφερόμενα Μέρη.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Π. ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Με την προσφυγή προσβάλλεται η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Λεμεσού, ημερομηνίας 28.11.02, με την οποία κατακυρώθηκε, μετά από επανεξέταση, η προσφορά της εταιρείας Vert et Blanc Enterprises Ltd για την ανέγερση δύο πολυόροφων χώρων στάθμευσης στη Λεμεσό.
Ο Δήμος Λεμεσού ζήτησε τον Απρίλιο του 1996 προσφορές για την ανέγερση στο κέντρο της πόλης δύο πολυόροφων χώρων στάθμευσης μηχανοκίνητων οχημάτων με το σύστημα «σχεδίαση - κατασκευή - εκχώρηση - παράδοση».
Οι αιτητές, σε συνεργασία, και η ενδιαφερόμενη εταιρεία υπέβαλαν προσφορά για την ανέγερση και των δύο πολυόροφων χώρων στάθμευσης.
Το Δημοτικό Συμβούλιο του καθ΄ου η αίτηση κατακύρωσε την προσφορά της ενδιαφερόμενης εταιρείας.
Η απόφαση αυτή προσβλήθηκε ανεπιτυχώς από τους αιτητές με την προσφυγή 985/96. Καταχώρησαν εναντίον της πρωτόδικης απόφασης την Α.Ε. 2680, με την οποία ανατράπηκε η πρωτόδικη απόφαση και ακυρώθηκε η απόφαση του καθ΄ου η αίτηση.
Το Εφετείο ανέφερε στην απόφαση του, που εξέδωσε στις 29.6.01, ότι η προσφορά της ενδιαφερόμενης εταιρείας δεν περιοριζόταν σε μόνο την ανέγερση χώρων στάθμευσης, αλλά εκτεινόταν, συνδυάζοντάς τους με την ανέγερση καταστημάτων και γραφείων. Καθώς και ότι στην έκθεση αξιολόγησης γινόταν εισήγηση να ληφθεί αυτό υπόψη, προφανώς ως μέρος της οικονομικής πρότασης, όταν θα αποφασιζόταν ποια ήταν η πιο συμφέρουσα προσφορά.
Παραθέτω το πιο κάτω απόσπασμα από την απόφαση του Εφετείου:
«Είναι, κατά την άποψή μας, προφανές ότι η πρόσκληση για προσφορές περιόριζε το έργο σε δύο πολυόροφους χώρους στάθμευσης - σταθμούς όπως συντομογραφικά αναφέρονται - και δεν επέτρεπε την ανέγερση άλλων αυτοτελών οικοδομών που δεν συναρτώνταν λειτουργικά με αυτούς. Το τεχνικό μέρος της προσφοράς δεν μπορούσε να επεκταθεί πέραν αυτού του έργου το οποίο καθοριζόταν στην πρόσκληση. Το αντίθετο θα σήμαινε πως ζητούνταν προσφορές χωρίς σταθερές και ομοιόμορφες προδιαγραφές, ανάλογα με ό,τι οι προσφοροδότες θα θεωρούσαν σκόπιμο οι ίδιοι να προσθέσουν, μικρό ή μεγάλο, διαμορφώνοντας εν τέλει οι ίδιοι το σύνολο του έργου. Είναι επομένως αυτονόητο ότι με την οικονομική πρόταση δεν μπορούσε να μεταβληθεί το βασικό δεδομένο της έκτασης του έργου, το οποίο αποτελούσε σημείο αναφοράς. Άλλωστε, οι όροι που αφορούσαν την οικονομική πρόταση - παράγραφος 10.2 και η Προσθήκη αρ. 1, που παραθέσαμε - δεν δικαιολογούσαν, κατά τη γνώμη μας, διαφορετική ερμηνευτική προσέγγιση. Είναι νομίζουμε σαφές ότι οι εν λόγω όροι αναφέρονταν στο καθεστώς και τρόπο λειτουργίας των σταθμών.
Δεν είχε, λοιπόν, τη δυνατότητα ο Δήμος να λάβει υπόψη, ως μέρος της οικονομικής πρότασης του ενδιαφερομένου προσώπου, τα όσα αφορούσαν την εκτός όρων επέκταση του έργου. Αντικρίζουμε εδώ το ζήτημα των όρων, όπως αντικρίστηκε και πρωτόδικα, από τη σκοπιά της στάθμισης στοιχείων και όχι της εγκυρότητας της προσφοράς του ενδιαφερομένου προσώπου αφού, καθώς προκύπτει από τα όσα προαναφέραμε, δεν μας παρέχεται τέτοια δυνατότητα.
Ως προς το ζήτημα της αιτιολογίας, η κατάληξή μας ότι ο Δήμος εσφαλμένα ήταν που αντίκρισε τα δεδομένα που αφορούσαν την έκταση του έργου, ως στοιχεία άρρηκτα συνυφασμένα με την οικονομική πρόταση, έχει ως αντίκτυπο την αφαίρεση του ερείσματος της εξήγησης που ο Δήμος έδωσε για την προτίμηση της προσφοράς του ενδιαφερομένου προσώπου. Πέρα όμως από αυτό, θεωρούμε πως η αιτιολογία δεν θα μπορούσε να ήταν πλήρης χωρίς συγκεκριμένη αναφορά στον όρο που αφορούσε τη σημασία, αντιστοίχως, της τεχνικής και οικονομικής πρότασης.»
Το Δημοτικό Συμβούλιο του καθ΄ου η αίτηση προέβηκε σε επανεξέταση, έχοντας ενώπιόν του τη νέα αξιολόγηση των προσφορών που έγινε από τους συμβούλους μηχανικούς του Δήμου, από την οποία προέκυπτε ότι η προσφορά της ενδιαφερόμενης εταιρείας υπερτερούσε τόσο στην τεχνική όσο και στην οικονομική αξιολόγηση από την προσφορά των αιτητών και αποφάσισε την κατακύρωσή της.
Οι δικηγόροι του ΕΜ πρόβαλαν προδικαστική ένσταση ότι οι αιτήτριες εταιρείες δεν έχουν έννομο συμφέρον για την άσκηση της προσφυγής και ότι έννομο συμφέρον είχε μόνο η κοινοπραξία, την οποία συγκροτούσαν οι εταιρείες αυτές. Παρέπεμψαν στην Ioannou & Paraskevaides Ltd v. Κυπριακής Δημοκρατίας, Υπ. Αρ. 1096/03, ημερομηνίας 29.1.04. Η ένσταση αυτή δεν είχε τεθεί στην προσφυγή 985/96. Προχώρησα στην εξέτασή της, αφού η ύπαρξη των απαιτούμενων προϋποθέσεων για υποβολή μιας προσφυγής εξετάζεται αυτεπάγγελτα. Στην υπόθεση που παρέπεμψαν οι δικηγόροι του ΕΜ προσφεύγουσα εταιρεία ήταν μια από τις εταιρείες της κοινοπραξίας, που υπέβαλε προσφορά για το σχεδιασμό, ανέγερση, ανάπτυξη και διαχείριση των αερολιμένων Λάρνακας και Πάφου. Κρίθηκε ότι η προσφεύγουσα δεν ήταν προσφοροδότης η ίδια και δεν ήταν αποδέκτης της προσβαλλόμενης πράξης. Φορέας των δικαιωμάτων, αλλά και των υποχρεώσεων ήταν η κοινοπραξία ως ενιαία οντότητα, όσο και αν αυτή δεν είχε νομική προσωπικότητα. Καθώς και ότι ο επηρεασμός του συμφέροντος της προσφεύγουσας δεν ήταν ευθύς. Διερχόταν μέσα από τον επηρεασμό του συμφέροντος της κοινοπραξίας, προς την οποία δεν ήταν δυνατό να εξομοιωθεί.
Τα πραγματικά περιστατικά της εξεταζόμενης προσφυγής διαφέρουν. Η προσφυγή ασκήθηκε και από τις δύο εταιρείες, οι οποίες υπέβαλαν από κοινού προσφορά. Από τη συνεργασία αυτή η κοινοπραξία ήταν φορέας δικαιωμάτων, αλλά και υποχρεώσεων, ως ενιαία οντότητα. Αφού η προσφυγή ασκήθηκε από τις δύο εταιρείες που αποτελούσαν την κοινοπραξία, η ένσταση δεν έχει βάση και απορρίπτεται.
Οι δικηγόροι των αιτητών πρόβαλαν ότι η προσφορά του ΕΜ δεν πληρούσε τους τεθέντες όρους και δεν μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο επανεξέτασης από τον καθ΄ου η αίτηση.
Το Εφετείο στην απόφασή του έκρινε το ζήτημα των όρων, όπως κρίθηκε και πρωτόδικα, από τη σκοπιά της στάθμισης στοιχείων και όχι της εγκυρότητας της προσφοράς του ΕΜ, αφού δεν παρεχόταν τέτοια δυνατότητα. Συνεπώς ο ισχυρισμός αυτός απορρίπτεται.
Ισχυρίστηκαν, περαιτέρω, ότι η επίδικη απόφαση λήφθηκε με βάση νέα δεδομένα και όχι με αυτά που ίσχυαν κατά το χρόνο που λήφθηκε η απόφαση που ακυρώθηκε. Αναφέρθηκαν στη νέα αξιολόγηση των προσφορών που έγινε από τους συμβούλους μηχανικούς του καθ΄ου η αίτηση, με την οποία αντικαταστάθηκε ο χώρος που καταλάμβαναν τα γραφεία και τα καταστήματα του αρχιτεκτονικού σχεδίου της προσφοράς του ΕΜ με ανάλογο αριθμό χώρων στάθμευσης.
Η δικηγόρος του καθ΄ου η αίτηση, υποστηρίζοντας την εγκυρότητά της επίδικης απόφασης, πρόβαλε ότι η επίδικη απόφαση εκδόθηκε από τον καθ΄ου η αίτηση χωρίς να λάβει υπόψη το μέρος της προσφοράς της ενδιαφερόμενης εταιρείας που αφορούσε την εκτός όρων επέκταση του έργου.
Όπως αναφέρθηκε, το Εφετείο κατέληξε στην απόφασή του ότι ο καθ΄ου η αίτηση δεν είχε τη δυνατότητα να λάβει υπόψη, ως μέρος της οικονομικής πρότασης του ΕΜ, τα όσα αφορούσαν την εκτός όρων επέκταση του έργου.
Αντ΄αυτού, οι σύμβουλοι μηχανικοί του καθ΄ου η αίτηση προέβηκαν, παράνομα, όπως προανέφερα, σε επέμβαση στα σχέδια της προσφοράς της ενδιαφερόμενης εταιρείας, αυξάνοντας τον αριθμό των χώρων στάθμευσης.
Ο ισχυρισμός τους γίνεται αποδεκτός. Το Δημοτικό Συμβούλιο βασίστηκε κατά τη λήψη της επίδικης απόφασης στη νέα αξιολόγηση των προσφορών που έγινε από τους συμβούλους μηχανικούς με την παράτυπη επέμβαση στα σχέδια της ενδιαφερόμενης εταιρείας. Η απόφασή του καθίσταται έτσι πάσχουσα.
Ο ισχυρισμός των δικηγόρων των αιτητών ότι η επίδικη απόφαση πάσχει επειδή δε ζητήθηκε από το ΕΜ να υποβάλει νέα σχέδια χωρίς την εκτός των όρων επέκταση του έργου είναι ανεδαφικός.
Το Δημοτικό Συμβούλιο του καθ΄ου η αίτηση όφειλε να προβεί στην επανεξέταση της ακυρωθείσας απόφασης με βάση το πραγματικό και νομικό καθεστώς που ίσχυε κατά το χρόνο που εκδόθηκε η απόφαση αυτή.
Η προσφυγή επιτυγχάνει. Η διοικητική απόφαση ακυρώνεται με έξοδα υπέρ των αιτητών.
Π. Αρτέμης, Δ.
/Χ.Π.