ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

14 Οκτωβρίου, 2004

[ΝΙΚΟΛΑЇΔΗΣ, Δ/στής]

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

L. ZOTIADES TRADING & CONSULTING LTD,

v.

ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑΣ ΤΕΛΩΝΕΙΩΝ ΜΕΣΩ

ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΩΣ,

__________

_________

Οι αιτητές οι οποίοι είναι ιδιωτική εταιρεία περιορισμένης ευθύνης, εγγεγραμμένη στη Λευκωσία, εισάγει και πωλεί, μεταξύ άλλων, κατεψυγμένα άψητα ζυμαρικά. Με την παρούσα προσφυγή αξιώνουν ακύρωση της απόφασης της καθ΄ ης η αίτηση ημερ. 23.8.2001 να επιστρέψει τους δασμούς και φόρους και/ή να ανακαλέσει τους τελωνισμούς τους οποίους επέβαλε βασιζόμενη στην κατηγορία 19.05 αντί της κατηγορίας 19.01.

Σε κάποιο προχωρημένο είναι αλήθεια στάδιο, η καθ΄ ης η αίτηση ήγειρε προδικαστική ένσταση υποστηρίζοντας ότι η προσβαλλόμενη πράξη δεν μπορεί να προσβληθεί με προσφυγή, γιατί δεν αποτελεί εκτελεστή διοικητική πράξη, αλλά είναι βεβαιωτικού χαρακτήρα.

Οι αιτητές ζήτησαν με επιστολή τους ημερ. 18.3.1999 να πληροφορηθούν από το Τμήμα Τελωνείων τη δασμολογική κατάσταση των δύο συγκεκριμένων προϊόντων. Στις 13.5.1999 οι αιτητές τελώνισαν, υπό διαμαρτυρία, τέτοια προϊόντα για ντόπια κατανάλωση, τα οποία η Διευθύντρια Τελωνείων κατέταξε στη δασμολογική κλάση 19.05.

Στις 12.8.1999 η καθ΄ ης η αίτηση πληροφόρησε τους αιτητές ότι μετά από μελέτη των δειγμάτων και στοιχείων που παρουσιάστηκαν με την επιστολή τους ημερ. 18.3.1999, τα ρηθέντα προϊόντα κατατάσσονται στη δασμολογική κλάση 19.05. Οι αιτητές στις 12.11.1999 διενήργησαν και πάλιν υπό διαμαρτυρία και δεύτερο τελωνισμό των ίδιων προϊόντων στη δασμολογική κλάση 19.05.

Η καθ΄ ης η αίτηση, ύστερα από γνωμοδότηση του Παγκόσμιου Οργανισμού Τελωνείων που εξασφάλισε στις 16.11.1999, διαφοροποίησε την πολιτική της στην κατάταξη των κατεψυγμένων άψητων προϊόντων αρτοποιίας, όπως είναι τα επίδικα και αποφάσισε ότι αυτά θα κατατάσσονται πλέον στη δασμολογική κλάση 19.01.

Εν όψει της πιο πάνω απόφασης οι αιτητές αξίωσαν, με επιστολή τους ημερ. 19.11.1999, την επιστροφή της διαφοράς του δασμού που είχαν πληρώσει λόγω της κατάταξης των προϊόντων τoυς στη δασμολογική κλάση 19.05. Το αίτημα απορρίφθηκε με επιστολή ημερ. 10.1.2000 γιατί αφορούσε τελωνισμό που έγινε σε χρόνο προγενέστερο της εγκυκλίου ημερ. 16.11.1999, με την οποία είχε αλλάξει η πολιτική δασμολόγησης. Στις 24.1.2000 οι αιτητές επανέλαβαν το αίτημά τους για επιστροφή του δασμού, προβάλλοντας ουσιαστικά τους ίδιους ισχυρισμούς.

Στις 23.8.2001, η καθ΄ ης η αίτηση ζήτησε γνωμάτευση από τη Νομική Υπηρεσία και στη συνέχεια πληροφόρησε τους αιτητές ότι ύστερα από επανεξέταση του αιτήματός τους, η θέση της παρέμενε η ίδια.

Οι αιτητές υποστηρίζουν ότι η προσβαλλόμενη πράξη είναι εκτελεστή και όχι βεβαιωτική προηγούμενης γιατί είχε προηγηθεί νέα έρευνα και επανεξέταση, η οποία συμπληρώθηκε πριν την προσβαλλόμενη πράξη. Υποστηρίζουν ακόμα ότι η πράξη την οποία η καθ΄ ης η αίτηση θεωρεί ως εκτελεστή, ούτως ώστε η προσβαλλόμενη να θεωρηθεί βεβαιωτική, είναι παράνομη και δεν φέρει τα απαιτούμενα από το νόμο στοιχεία τα οποία θα έπρεπε να φέρει για να θεωρηθεί ως εκτελεστή διοικητική πράξη. Σύμφωνα με τους αιτητές, είχε παραβιαστεί το άρθρο 5 του περί Γενικών Αρχών του Διοικητικού Δικαίου Νόμου του 1999, Ν.158(Ι)/99, σύμφωνα με το οποίο, η διοίκηση οφείλει στο έγγραφο με το οποίο κοινοποιείται η πράξη, να ενημερώνει τον ενδιαφερόμενο για τις θεραπείες που έχει για να προσβάλει την πράξη. Στο έγγραφο πρέπει να καθορίζεται η φύση και η μορφή της θεραπείας, η προθεσμία που τάσσει το Σύνταγμα ή ο νόμος και το αρμόδιο δικαστήριο ή το διοικητικό όργανο προς το οποίο μπορεί να απευθυνθεί ο ενδιαφερόμενος.

Πριν μπω στην εξέταση τους ουσίας της ένστασης της καθ΄ης η αίτηση, θα πρέπει να πω ότι η τελευταία θέση των αιτητών δεν είναι ορθή. Δεν αποτελεί προϋπόθεση του εκτελεστού μιας πράξης, η ενημέρωση του ενδιαφερόμενου για τις θεραπείες που έχει για προσβολή της πράξης. Τυχόν παράλειψη της διοίκησης να περιλάβει στην πράξη τα αναφερόμενα στο άρθρο 5 δεν στερεί από την πράξη τον εκτελεστό της χαρακτήρα. Εξ άλλου, αν έτσι είχαν τα πράγματα, τότε θα σήμαινε ότι και η προσβαλλόμενη πράξη, η οποία επίσης δεν περιέχει τα στοιχεία που επισημαίνουν οι αιτητές, δεν θα ήταν, εκτελεστή διοικητική πράξη και συνεπώς οι αιτητές δεν θα μπορούσαν να την προσβάλουν. Δεν εξετάζω στο σημείο αυτό, γιατί δεν εγείρεται το ερώτημα, κατά πόσο η έλλειψη αυτών των στοιχείων που αναφέρονται στο άρθρο 5 συνιστά λόγο ακυρώσεως. Κι΄ αυτό γιατί οι αιτητές συσχετίζουν το άρθρο 5 με την εκτελεστότητα της πράξης, κάτι που, όπως είδαμε, δεν είναι ορθό.

Είναι γνωστή η αρχή ότι σε ακυρωτικό έλεγχο τίθενται εκτελεστές διοικητικές πράξεις και όχι βεβαιωτικές προηγούμενης. Απόφαση θεωρείται βεβαιωτική προγενέστερης εκτελεστής πράξης, όταν εκδίδεται από την ίδια αρχή, απευθύνεται στο ίδιο πρόσωπο και σκοπεί στη ρύθμιση της ίδιας σχέσης, εδράζεται στην ίδια νομική και πραγματική βάση με προεκδοθείσα πράξη και παράγει ταυτόσημα με αυτήν νομικά αποτελέσματα (Pieris v. The Republic (1983) 3 C.L.R. 1054).

Βεβαιωτική είναι η πράξη που συνιστά απλή επανάληψη προγενέστερης εκτελεστής πράξης ή που στηρίζεται επί της αυτής πραγματικής ή νομικής βάσης. Πράξη που απλώς δηλοί απλή εμμονή της διοίκησης σε προηγούμενη πράξη, έστω και μη επαναλαμβάνουσα το περιεχόμενό της, αποτελεί επίσης βεβαιωτική πράξη (βλέπε Πορίσματα Νομολογίας του Συμβουλίου της Επικρατείας 1929 - 1959, σελ. 240).

Πότε υπάρχει νέα έρευνα είναι ζήτημα πραγματικό. Νέα έρευνα θεωρείται ότι υπάρχει αν πριν από την έκδοση της νεότερης πράξης λαμβάνει χώρα εξέταση στοιχείων που προέκυψαν πρόσφατα ή στοιχείων προϋπαρχόντων μεν, αλλά προηγουμένως αγνώστων τα οποία τώρα λαμβάνονται πρόσθετα υπ΄ όψιν (βλέπε Zenios Closures Ltd v. Δήμου Λεμεσού, Υποθ. Αρ. 1/93, ημερ. 29.6.1993, Σιακαλλής ν. Δημοκρατίας (1994) 3 Α.Α.Δ. 519, 523).

Η από νομικής μόνο πλευράς επανεξέταση της υπόθεσης εφ΄ όσον δεν στηρίζεται σε νέα πραγματικά στοιχεία, ακόμα και επί μεταβολής των νομικών διατάξεων που διέπουν τη συγκεκριμένη σχέση, δεν συνιστά νέα έρευνα (Kelpis v. Republic (1970) 3 C.L.R. 196, 203, Razis and Another v. Republic (1983) 3 C.L.R. 1017, Μαρκίδης ν. Συμβουλίου Αρχής Αρχιτεκτόνων Πολιτικών Μηχανικών. Υποθ. Αρ. 952/94, ημερ. 16.7.1996. Βλέπε ακόμα Μιχ. Στασινόπουλος "Δίκαιον των Διοικητικών Διαφορών" 4η ΄Εκδοση, σελ. 176).

Από τα ενώπιόν μου στοιχεία καταλήγω ότι η προσβαλλόμενη πράξη δεν είναι πράξη η οποία μπορεί να προσβληθεί με προσφυγή, αφού είναι βεβαιωτικού χαρακτήρα μια και απλώς επιβεβαιώνει την εμμονή της διοίκησης στην προηγούμενη της απόφαση, χωρίς να προϋπάρξει νέα έρευνα και εξέταση νέων στοιχείων. Η προσφυγή απορρίπτεται, με έξοδα εναντίον των αιτητών.

Φρ. Νικολαΐδης, Δ.