|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2003) 4 ΑΑΔ 770
2 Σεπτεμβρίου, 2003
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΧΧΑ,
Αιτητής,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
1. ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΚΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ,
2. ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΚΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 760/2002)
Αναθεωρητική Δικαιοδοσία ― Μόνο αποφάσεις στη σφαίρα του δημοσίου δικαίου ― Η απόρριψη αιτήματος για καταβολή της αποζημίωσης για την απαλλοτρίωση κτήματος που ανήκει σε τρίτο, εμπίπτει στη σφαίρα του ιδιωτικού δικαίου.
Ο αιτητής προσέφυγε κατά της απόφασης για καταβολή της αποζημίωσης για την απαλλοτρίωση ακινήτου εγγεγραμμένου επ' ονόματι τουρκοκυπρίου στον τελευταίο από τον οποίο ο αιτητής κατά τους ισχυρισμούς του είχε αποκτήσει δικαιώματα επί του ακινήτου.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
Η προσφυγή είναι απαράδεκτη. Οι καθ' ων η αίτηση αρνήθηκαν την καταβολή χρημάτων στον αιτητή στη βάση της αντίληψής τους αναφορικά με το τι επέβαλαν τα διαμορφωμένα αστικά δικαιώματα των εμπλεκομένων και ό,τι προκύπτει είναι διαφορά σαφώς στη σφαίρα του ιδιωτικού δικαίου.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Τamassos Tobacco v. Δημοκρατίας (1991) 3 C.L.R. 407,
Δημοκρατία ν. Τόκα (1995) 3 Α.Α.Δ. 218.
Προσφυγή.
Π. Αγγελίδης, για τον Αιτητή.
Δ. Καλλίγερος, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ' ων η αίτηση.
�Cur. adv. vult.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Μέρος του τεμαχίου 366, σύμπλεγμα C , Φ/Σχ.30/63Ε2 του χωριού Νήσου απαλλοτριώθηκε και η προσφυγή αφορά στην "απόφαση" του Επαρχιακού Κτηματολογικού Λειτουργού Λευκωσίας να καταβάλει την καθορισθείσα αποζημίωση προς τον "αποβιώσαντα τουρκοκύπριο Halil Hassan Tsingis".
Είχε εξηγηθεί στον αιτητή με την επιστολή ημερομηνίας 11.7.02 πως, σύμφωνα με γνωμάτευση του Γενικού Εισαγγελέα, "η αποζημίωση θα καταβληθεί στον εγγεγραμμένο νόμιμο ιδιοκτήτη του ακινήτου" αλλά ο αιτητής θεωρεί πως έχουμε εν προκειμένω παράνομη εκτελεστή απόφαση. Χωρίς βεβαίως να αμφισβητεί πως, πράγματι, το ακίνητο ήταν και εξακολουθεί να είναι εγγεγραμμένο στο όνομα του αναφερθέντος τουρκοκυπρίου. Στηρίζει τη διεκδίκησή του στο γεγονός της σύναψης σύμβασης αγοράς του ακινήτου από τον Tsingis στις 6.12.71. Αφού κατέβαλε έκτοτε την συμφωνηθείσα προκαταβολή των £100 το πωλητήριο έγγραφο που καταρτίστηκε κατατέθηκε αυθημερόν στο Κτηματολόγιο και ήδη, το 1972, με αγωγή διεκδίκησε ειδική εκτέλεση. Η τουρκική εισβολή και ο θάνατος του ιδιοκτήτη του ακινήτου, όπως το θέτει ο αιτητής, "είχαν ως αποτέλεσμα να μη προχωρήσει "η ως άνω αγωγή" και το 1982 απευθύνθηκε προς τον Κηδεμόνα του ακινήτου με αίτημα την εγγραφή του στο όνομά του. Δεν αντέδρασε όταν ο διευθυντής της Υπηρεσίας Διαχείρισης Τουρκοκυπριακών περιουσιών, με την επιστολή ημερομηνίας 30.4.82, τον πληροφόρησε πως το αίτημά του απερρίφθη και επανήλθε με την απαλλοτρίωση μέρους του ακινήτου προς επέκταση του κοιμητηρίου Νήσου το 1998. Το θέμα που τίθεται, όπως προκύπτει και από τη θεραπεία που επιδιώκεται, αφορά ουσιαστικά στο ποιος είναι πράγματι ο δικαιούχος στην αποζημίωση.
Εξ αρχής, με την ένστασή τους, οι καθ' ων η αίτηση εισηγήθηκαν πως το θέμα συνιστά διαφορά ιδιωτικού δικαίου, επισημαίνοντας ταυτόχρονα πως και διαφορετικά να ήταν τα πράγματα ό,τι καθόρισε την εξέλιξη ήταν, βασικά, η μη προσβληθείσα απόφαση του 1982 με την οποία απορρίφθηκε το αίτημά του αιτητή για εγγραφή του ακινήτου στο όνομα του. Ο αιτητής θεωρεί ότι με την προσφυγή προσβάλλεται εκτελεστή διοικητική πράξη. Όπως εξηγεί, επειδή "παράγονται έννομα αποτελέσματα και κατά τρόπο παράνομo και αυθαίρετα θίγονται τα συμφέροντα του αιτητή". Συναφώς, επειδή "διαμόρφωσε υποχρεώσεις και δικαιώματα που ίσχυαν άμεσα αλλά κατά τρόπο που παραβιάζει τα χρηστά ήθη και είναι αντίθετα προς ό,τι ο Νόμος προβλέπει". Εννοώντας, όπως αναφέρεται περαιτέρω στην αγόρευσή του, πως "όταν ο αγοραστής καταθέσει νόμιμο πωλητήριο έγγραφο στο Τμήμα Κτηματολογίου και Χωρομετρίας αποκτά δικαιώματα νόμιμης απόκτησης του κτήματος που αναφέρεται στο υπό αναφορά νόμιμο πωλητήριο έγγραφο, αν και εφόσον ο πωλητής είναι πρόθυμος να υλοποιήσει τις υποχρεώσεις που απορρέουν από το υπό αναφορά πωλητήριο έγγραφο.......". Και θεωρεί πως οι ισχυρισμοί περί διαφοράς ιδιωτικού δικαίου είναι απορριπτέοι χωρίς όμως και να τεκμηριώνει με κάποιο επιχείρημα αυτή τη θεώρηση.
Σε συμφωνία με την άποψη των καθ' ων η αίτηση καταλήγω πως η προσφυγή είναι απαράδεκτη. Οι καθ' ων η αίτηση αρνήθηκαν την καταβολή χρημάτων στον αιτητή στη βάση της αντίληψής τους αναφορικά με το τι επέβαλαν τα διαμορφωμένα αστικά δικαιώματα των εμπλεκομένων και ό,τι προκύπτει είναι διαφορά σαφώς στη σφαίρα του ιδιωτικού δικαίου. (Βλ. μεταξύ άλλων Τamassos Tobacco v. Δημοκρατίας (1991) 3 C.L.R. 407, Δημοκρατία ν. Τόκα (1995) 3 Α.Α.Δ. 218, Πορίσματα Νομολογίας του Συμβουλίου της Επικρατείας 1929-1959 σελ. 234, Π.Δ. Δαγτόγλου - Γενικό Διοικητικό Δίκαιο γ΄/1 1981, σελ. 268, Επ. Π. Σπηλιωτόπουλου - Εγχειρίδιο Διοικητικού Δικαίου 6η έκδοση σελ. 467 §487).
Η προσφυγή απορρίπτεται, με έξοδα.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.