Κουπεπίδης Ντίνος ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (2003) 4 ΑΑΔ 518

Έννομο Συμφέρον ― Αποδοχή διοικητικής πράξης ― Στερεί από τον αιτητή το έννομο συμφέρον να την προσβάλει ― Αρχή του απαραδέκτου της ταυτόχρονης επιδοκιμασίας και αποδοκιμασίας.

Διοικητική πράξη ― Πληροφοριακή ― Δεν αποτελεί εκτελεστή διοικητική πράξη, επιστολή με την οποία πληροφορούνται οι διοικούμενοι αναφορικά με τις πρόνοιες του νόμου, πριν την υποβολή νομότυπης αίτησης.

Έννομο Συμφέρον ― Επιχειρηματία για απόρριψη αιτήματος άδειας εισόδου και εργασίας αλλοδαπών ― Στερείται άμεσου εννόμου συμφέροντος ― Το συμφέρον του μόνο έμμεσο.

Ο αιτητής προσέφυγε κατά της απόρριψης του αιτήματός του για παραχώρηση άδειας εργασίας αλλοδαπών προκειμένου να εργαστούν στο μουσικοχορευτικό κέντρο που διατηρούσε.

Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:

1. Είναι γεγονός ότι ο αιτητής ουδέποτε προσέβαλε εν προκειμένω την απόφαση της Υπουργικής Επιτροπής. Αντίθετα με βάση αυτή την απόφαση πέτυχε να του επιτραπεί να εργοδοτήσει στο κέντρο του εννέα αλλοδαπές καλλιτέχνιδες. Αποδέχθηκε συνεπώς ο αιτητής την απόφαση της Υπουργικής Επιτροπής από την οποία απεκόμισε και αποκομίζει οφέλη και δεν μπορεί να ζητά την ακύρωσή της. Μακρά και πάγια νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου καθιέρωσε τον κανόνα ότι είναι ανεπίτρεπτη η παράλληλη επιδοκιμασία και αποδοκιμασία της ίδιας απόφασης.

2. Αλλά και πέραν των πιο πάνω, η προσβαλλόμενη απόφαση δεν είναι εκτελεστή διοικητική πράξη αλλά πληροφοριακού ή βεβαιωτικού χαρακτήρα. Ο αιτητής ζητούσε να του επιτραπεί να εργοδοτεί αλλοδαπές καλλιτέχνιδες πέραν του αριθμού των εννέα που ήδη εργοδοτούσε εντελώς αφηρημένα χωρίς την υποβολή οποιασδήποτε αίτησης για άδεια εισόδου και εργοδότησης οποιασδήποτε αλλοδαπής καλλιτέχνιδας. Ζητούσε στην πραγματικότητα την πληροφόρηση εκ των προτέρων της αρμοδίας αρχής. Η αρμόδια αρχή, ασχέτως από τον τρόπο σύνταξης της επίδικης επιστολής, τον πληροφόρησε για την κατάσταση των πραγμάτων και την απόφαση της Υπουργικής Επιτροπής.

Πράξη πληροφοριακού χαρακτήρα είναι αυτή όπου η διοίκηση δεν προβαίνει σε οποιαδήποτε ενέργεια, είτε αυτή μπορεί να είναι πράξη ή παράλειψη, αλλά απλώς πληροφορεί τον διοικούμενο για κάποιο ζήτημα για το οποίο απευθύνθηκε σχετικά σ΄ αυτήν.

3. Ενώπιον του Λειτουργού Μετανάστευσης δεν υπήρχε οποιοδήποτε αίτημα από αλλοδαπές καλλιτέχνιδες για είσοδο στη Δημοκρατία και παροχή σ' αυτές άδειας εργασίας στο κέντρο του αιτητή. Στην υπόθεση Amanda Marga Ltd. v. Republic (1985) 3 C.L.R. 2583 με παρόμοια γεγονότα (ακόμα σ΄ αυτή αναφέρετο και το όνομα του αλλοδαπού) η προσφυγή απερρίφθη γιατί η αιτήτρια εταιρεία δεν είχε ευθέως έννομο συμφέρον.

Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.

Αναφερόμενες υποθέσεις:

Ραφτόπουλος ν. Δημοκρατίας (2002) 3 Α.Α.Δ. 241,

Krashias Modern Land & Building Developers Ltd. ν. Δήμου Έγκωμης (1995) 3 Α.Α.Δ. 198,

Κεφάλα ν. Δημοκρατίας (2000) 3 Α.Α.Δ. 133,

Amanda Marga Ltd. v. Republic (1985) 3 C.L.R. 2583.

Προσφυγή.

Χρ. Ματθαίου, για τον Αιτητή.

Γ. Γεωργαλλής, για τους Καθ' ων η αίτηση.

�

Cur. adv. vult.

ΚΡΟΝΙΔΗΣ, Δ.: Ο αιτητής με την προσφυγή του αυτή ζητά την ακόλουθη θεραπεία:-

«Δήλωση και/ή διαταγή και/ή απόφαση του Δικαστηρίου ότι η πράξη και/ή η απόφαση του λειτουργού και/ή Αν. Λειτουργού Μεταναστεύσεως η οποία κοινοποιήθηκε στον Αιτητή με επιστολή του ημερ. 7.5.01, να απορρίψει σχετικό αίτημα του Αιτητή που υποβλήθηκε με επιστολή μου ημερ. 11.4.01 για παραχώρηση άδειας εργασίας για ακόμη 5 καλλιτέχνιδες για να εργαστούν στο μουσικοχορευτικό του κέντρο DIVA στη Λευκωσία είναι άκυρη και/ή παράνομη και/ή στερείται οποιουδήποτε έννομου αποτελέσματος και/ή δε θα έπρεπε να ελάμβανε χώρα.»

Ο αιτητής είναι επιχειρηματίας και διευθυντής του μουσικοχορευτικού κέντρου "DIVA NIGHT CLUB" στη Λευκωσία. Ο Κυπριακός Οργανισμός Τουρισμού παρέχοντας τη σχετική άδεια κατέταξε το κέντρο του στην κατηγορία μουσικοχορευτικών Κέντρων Α΄ τάξεως. Ο αιτητής στις 11.4.201 υπέβαλε στο Λειτουργό Μετανάστευσης αίτηση για να του επιτραπεί να εργοδοτήσει ακόμα πέντε αλλοδαπές καλλιτέχνιδες, πέραν των εννέα που ήδη εργοδοτούσε. Ο Λειτουργός Μετανάστευσης απάντησε στον αιτητή ότι ένα τέτοιο αίτημα δεν θα μπορούσε να εγκριθεί γιατί ήδη εργοδοτούσε εννέα καλλιτέχνιδες, αριθμός που ήταν ο μέγιστος που δικαιούται το κέντρο του, σύμφωνα με την απόφαση της Υπουργικής Επιτροπής, ημερομηνίας 4.8.1999.

Την πιο πάνω απόφαση της Υπουργικής Επιτροπής ο Λειτουργός Μετανάστευσης την κοινοποίησε με επιστολή ημερ. 24.8.1999 σ' όλους τους ενδιαφερόμενους, συμπεριλαμβανομένου του αιτητή, γεγονός το οποίο δεν αμφισβητήθηκε από τον τελευταίο. Το ότι ήταν εν γνώσει του γεγονότος αυτού προκύπτει και από επιστολή του δικηγόρου του, ημερ. 9.11.1999 προς την Επίτροπο Διοικήσεως, αντίγραφο της οποίας βρίσκεται στο διοικητικό φάκελο που είναι τεκμήριο ενώπιον μου.

Ο αιτητής στη γραπτή του αγόρευση, ως λόγους ακύρωσης προβάλλει το αναιτιολόγητο της επίδικης απόφασης, την παραβίαση του Άρθρου 25 του Συντάγματος και ότι η Υπουργική Επιτροπή ήταν αναρμόδια να εκδόσει απόφαση με βάση το άρθρο 20 του Κεφ. 105 σχετικά με τον αριθμό των αλλοδαπών καλλιτέχνιδων που εργοδοτούνταν σε κέντρα αναψυχής.

Ο δικηγόρος των καθ΄ων η αίτηση, με τη γραπτή αγόρευση, προβάλλει δύο προδικαστικές ενστάσεις που αναφέρονται στο έννομο συμφέρον του αιτητή. Δεν προβάλλονται αυτές οι ενστάσεις στη γραπτή ένσταση. Παρά ταύτα, και σύμφωνα με πάγια νομολογία, είναι δυνατό να εξεταστούν νοουμένου ότι και αυτεπάγγελτα το Δικαστήριο έχει εξουσία να τις εξετάσει αφού το έννομο συμφέρον είναι εκ των ουκ άνευ για τη νομιμοποίηση του προσφεύγοντος και κατά συνέπεια είναι δημοσίας τάξεως.

Στην πρώτη προδικαστική ένσταση προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι ο αιτητής απώλεσε το έννομο συμφέρον του αφού αποδέχθηκε σιωπηρά την απόφαση της Υπουργικής Επιτροπής αφού με βάση αυτήν πέτυχε την παροχή άδειας για εργοδότηση στο κέντρο του των εννέα αλλοδαπών καλλιτέχνιδων.

Είναι γεγονός ότι ο αιτητής ουδέποτε προσέβαλε την απόφαση της Υπουργικής Επιτροπής. Αντίθετα με βάση αυτή την απόφαση πέτυχε να του επιτραπεί να εργοδοτήσει στο κέντρο του εννέα αλλοδαπές καλλιτέχνιδες. Αποδέχθηκε συνεπώς ο αιτητής την απόφαση της Υπουργικής Επιτροπής από την οποία απεκόμισε και αποκομίζει οφέλη και δεν μπορεί να ζητά την ακύρωση της. Μακρά και πάγια νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου καθιέρωσε τον κανόνα ότι είναι ανεπίτρεπτη η παράλληλη επιδοκιμασία και αποδοκιμασία της ίδιας απόφασης. (Βλέπε, μεταξύ άλλων: Ραφτόπουλος ν. Δημοκρατίας (2002) 3 Α.Α.Δ. 241.

Αλλά και πέραν των πιο πάνω, είμαι της γνώμης ότι η προσβαλλόμενη απόφαση δεν είναι εκτελεστή διοικητική πράξη αλλά πληροφοριακού ή βεβαιωτικού χαρακτήρα. Ο αιτητής ζητούσε να του επιτραπεί να εργοδοτεί αλλοδαπές καλλιτέχνιδες πέραν του αριθμού των εννέα που ήδη εργοδοτούσε εντελώς αφηρημένα χωρίς την υποβολή οποιασδήποτε αίτησης για άδεια εισόδου και εργοδότησης οποιασδήποτε αλλοδαπής καλλιτέχνιδας. Ζητούσε στην πραγματικότητα την πληροφόρηση εκ των προτέρων της αρμοδίας αρχής. Η αρμόδια αρχή, ασχέτως από τον τρόπο σύνταξης της επίδικης επιστολής, τον πληροφόρησε για την κατάσταση των πραγμάτων και την απόφαση της Υπουργικής Επιτροπής.

Πράξη πληροφοριακού χαρακτήρα, όπως για παράδειγμα πράξη που πληροφορεί τον αιτητή για μια κατάσταση πραγμάτων ή για τις πρόνοιες ενός νόμου, ή πράξη στην οποία εκφράζεται η πρόθεση και όχι η βούληση της διοίκησης δεν είναι εκτελεστή. (Βλέπε: Krashias Modern Land & Building Developers Ltd. ν. Δήμου Έγκωμης (1995) 3 Α.Α.Δ. 198 και Κεφάλα ν. Δημοκρατίας (2000) 3 Α.Α.Δ. 133).

Με τη δεύτερη προδικαστική ένσταση προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι ο αιτητής στερείται εννόμου συμφέροντος γιατί μόνο οι αλλοδαπές θα είχαν τέτοιο έννομο συμφέρον να προσβάλουν την απόφαση.

Έχω καταλήξει ότι και η δεύτερη προδικαστική ένσταση ευσταθεί. Ενώπιον του Λειτουργού Μετανάστευσης δεν υπήρχε οποιοδήποτε αίτημα από αλλοδαπές καλλιτέχνιδες για είσοδο στη Δημοκρατία και παροχή σ' αυτές άδειας εργασίας στο κέντρο του αιτητή. Στην υπόθεση Amanda Marga Ltd. v. Republic (1985) 3 C.L.R. 2583 με παρόμοια γεγονότα (ακόμα σ' αυτή αναφέρετο και το όνομα του αλλοδαπού) ο Πικής, Δ. (όπως ήταν τότε) απέρριψε την προσφυγή γιατί η αιτήτρια εταιρεία δεν είχε ευθέως έννομο συμφέρον. Αναφέρονται τα εξής στη σελίδα 2586 με τα οποία και συμφωνώ:-

«A question untouched by the parties but one I cannot overlook in the exercise of my powers under Article 146 of the Constitution, concerns the legitimacy of the interest of the applicants to prosecute the present recourse. Neither the Aliens and Immigration Law nor the Regulations made thereunder confer upon citizens of the Republic a right to employ aliens. The only right conferred by law is to aliens wishing to enter the country, a right to apply for entry coupled with a corresponding obligation on the part of the authorities to consider their application. Of course nothing prohibits the making of an application as in this case on behalf of an alien for entry. The fact that the application is made by a third person on behalf of the alien does not transfer any right in the representative, whoever he may be, whether a stranger or a prospective employer. Under Article 146.2 a direct personal interest is necessary in order to legitimize a party applying for the review of administrative action. The interest of the applicants in this case is indirect; it emanates from alleged violation of the right or interest of a third person, namely, Mr. Dacosta. Only he had a sufficient interest to seek the review of the decision of the Immigration Authorities denying him entry to the country.»

Η προσφυγή ως εκ τούτου απορρίπτεται ως απαράδεκτη με έξοδα υπέρ των καθ΄ων η αίτηση.

Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.

cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο

	CyLaw \| Αναφορικά μ'εμάς \| Επικοινωνία