ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

12 Σεπτεμβρίου, 2003

[ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ/στής]

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

1. ΑΓΑΠΙΟΣ ΑΓΑΠΙΟΥ,
2. ΧΡΙΣΤΑΚΗΣ ΛΑΜΠΡΙΑΝΟΥ,

ν.

ΑΡΧΗΣ ΛΙΜΕΝΩΝ ΚΥΠΡΟΥ,

ΚΩΣΤΑΣ Χ" ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΥ,

ν.

ΑΡΧΗΣ ΛΙΜΕΝΩΝ ΚΥΠΡΟΥ,

ΜΙΧΑΗΛ ΣΠΥΡΟΥ,

ν.

ΑΡΧΗΣ ΛΙΜΕΝΩΝ ΚΥΠΡΟΥ,

1. ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ ΜΑΛΛΙΩΤΗΣ,
2. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΗ,
3. ΜΑΡΙΟΣ ΣΠΑΘΑΡΗΣ,

ν.

ΑΡΧΗΣ ΛΙΜΕΝΩΝ ΚΥΠΡΟΥ,

1. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΜΠΟΥΡΙΔΗΣ,
2. ΠΑΝΙΚΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ,
3. ΑΝΔΡΕΑΣ ΣΥΖΙΝΟΣ,

ν.

ΑΡΧΗΣ ΛΙΜΕΝΩΝ ΚΥΠΡΟΥ,

- - - - - -

- - - - - -

Α Π Ο Φ Α Σ Η

Στις 6.7.98, κατόπιν επανεξέτασης του θέματος, το Διοικητικό Συμβούλιο της Αρχής αφού έλαβε υπόψη μεταξύ άλλων, τη νέα σύσταση που είχε υποβάλει ο Αν. Διευθυντής Εκμετάλλευσης, προήγαγε εκ νέου αναδρομικά τους ίδιους υποψηφίους.

Εναντίον της τελευταίας απόφασης καταχωρήθηκαν οι παρούσες προσφυγές.

Θα εξετάσω κατά προτεραιότητα τα θέματα που ήγειραν οι αιτητές στις περισσότερες προσφυγές και έχουν κοινές προεκτάσεις που καλύπτουν και επηρεάζουν όλες τις προσφυγές.

Οι αιτητές στις προσφυγές 721/01, 754/01 και 755/01 υπέβαλαν στα πλαίσια κοινού λόγου ακύρωσης, ότι η παράλειψη να ληφθεί νέα σύσταση από τον Προϊστάμενο του οικείου Τμήματος είναι παράνομη και καταχρηστική και ότι παραβιάζει τις αρχές της επανεξέτασης.

Οι καθ' ων η αίτηση αρχικά διαφώνησαν και υποστήριξαν στις γραπτές τους αγορεύσεις ότι ελήφθη υπόψη η σύσταση του Αν. Διευθυντή Εκμετάλλευσης κου Ασημένου, που δόθηκε κατά την προηγούμενη επανεξέταση στις 6.7.98. Τελικά, αφού έγιναν συμπληρωματικές διευκρινήσεις προκειμένου να ξεκαθαρίσει το θέμα, όλοι οι διάδικοι συμφώνησαν πως στην επίδικη συνεδρία δεν δόθηκε σύσταση από τον οικείο προϊστάμενο. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν έπρεπε να δοθεί σύσταση κατά την επανεξέταση ή όχι.

Η Αρχή εφάρμοσε το καθεστώς του ουσιώδους χρόνου σύμφωνα με το οποίο, η σύσταση δεν αποτελούσε θεσμοθετημένο κριτήριο (βλ. Κανονισμούς Αρχής Λιμένων Κύπρου - ΚΔΠ 317/82) γεγονός που επιβεβαιώθηκε στην Κοφτερού ν. Αρχής Λιμένων Κύπρου, (1996) 3 ΑΑΔ,181 από την οποία και η πιο κάτω περικοπή:

Ο συγκεκριμένος κανονισμός έχει ουσιαστικό περιεχόμενο και αναφέρεται στο νομοθετικό καθεστώς επί της διαδικασίας. Η εφαρμογή του κατά την επανεξέταση θα παραβίαζε την αρχή της αναδρομικότητας

της ακυρώσεως και της αναβίωσης του νομικού καθεστώτος του ουσιώδους χρόνου. Ιδιαίτερα στις περιπτώσεις ουσιαστικών διατάξεων, η αρχή αυτή είναι απαρέγκλιτη, ώστε να εξασφαλίζεται ισότητα μεταξύ των ενδιαφερομένων και να μην μεταβάλλονται τα αντικειμενικά

Το δεύτερο ζήτημα που προβάλλεται από κοινού, αναφέρεται στη σύνθεση του Διοικητικού Συμβουλίου της Αρχής στη συνεδρία της 24.7.01 που λήφθηκε η προσβαλλόμενη απόφαση. Από τα συμπληρωματικά στοιχεία που προσκόμισαν οι καθ' ων η αίτηση στο στάδιο των διευκρινήσεων (ημερήσια διάταξη της συγκεκριμένης συνεδρίας καθώς και μέρος των πρακτικών), φαίνεται ότι κατά τη συζήτηση των επίδικων προαγωγών δεν παρίσταντο αναρμόδια πρόσωπα και η Αρχή συνεδρίαζε υπό τη νόμιμη σύνθεση της. Πιο συγκεκριμένα ο νομικός σύμβουλός της Αρχής απεχώρησε πριν αρχίσει η συζήτηση και ο Διευθυντής κ. Ασημένος, παρίστατο μεν στην συζήτηση του πέμπτου θέματος της ημερήσιας διάταξης αλλά δεν σημειώνεται η παρουσία του κατά τη συζήτηση των συγκεκριμένων προαγωγών (τέταρτο κατά σειρά θέμα στην ημερήσια διάταξη). Συνεπώς ούτε αυτός ο λόγος ακυρώσεως ευσταθεί.

Ο αιτητής 2 Λαμπριανού, ισχυρίζεται ότι η Αρχή παρέλειψε να προβεί σε δέουσα έρευνα και δεν αιτιολόγησε την ενδιάμεση απόφαση της να απορρίψει την ένσταση που είχε υποβάλει σχετικά με τη βαθμολογία του για το έτος 1989.

Στα πρακτικά ημερ. 24.7.01 η Αρχή αναφέρει τα εξής:

Η αιτιολογία, της απόφασης της Αρχής να απορρίψει τις ενστάσεις του αιτητή και να λάβει υπόψη τις βαθμολογίες του 1989, συμπληρώνεται από τους φακέλους. Παρατηρώ ότι για τις όποιες τροποποιήσεις του προσυπογράφοντα λειτουργού σε αυτό το χρόνο, προηγήθηκε συζήτηση με τον αξιολογούντα λειτουργό και εδόθη ικανοποιητική αιτιολογία. Ο αιτητής απέτυχε να παρουσιάσει στοιχεία που να θέτουν σε αμφιβολία το θεμέλιο της έρευνας. Το τεκμήριο της νομιμότητας υπό τις περιστάσεις συνηγορεί υπέρ της επάρκειας της έρευνας.

Ακολούθως οι αιτητές διατείνονται ότι η αρχαιότητα τους η οποία ξεπερνούσε τα 4 χρόνια, παραγνωρίστηκε για άλλη μια φορά από την Αρχή, κατά παράβαση του δεδικασμένου. Στην πρώτη ακυρωτική απόφαση επί των Συνεκδ. Προσφυγών 619/95 κ.α. ημερ. 17.10.97 με την οποία προσβλήθηκε η αρχική διαδικασία προαγωγών, το Δικαστήριο αποδέχθηκε την παραγνώριση της αρχαιότητας των αιτητών ως λόγο ακύρωσης. Μεταφέρω το σχετικό απόσπασμα:

Καταλήγω ότι η απόφαση της Αρχής πάσχει και για τους πιο πάνω λόγους και ως εκ τούτου, η προσφυγή πρέπει να επιτύχει.

Οι αιτητές επικαλούνται την υπεροχή τους σε αρχαιότητα σε συνάρτηση προς την κατ΄ ισχυρισμό γενική και αόριστη αιτιολογία της απόφασης.

Οι αιτητές, ήταν ανάμεσα στους αιτητές στις συνεκδ. υποθ. αρ. 619/95 κ.α. (ανωτέρω) από τις οποίες, όπως ήδη αναφέρθηκε, προκύπτει δεδικασμένο που αφορά στην υπεροχή τους σε αρχαιότητα κατά 4 και πλέον χρόνια έναντι των ενδ. μερών Χριστοδούλου και Στυλιανού. Αυτή η υπεροχή δεν μπορούσε να μηδενιστεί με την αναφορά από την Αρχή ότι πρόκειται για μη ουσιαστική ή βαρύνουσα διαφορά στην αρχαιότητα. Προς αποφυγή επαναλήψεων παραπέμπω στους λόγους που παρέθεσα πιο πάνω στα πλαίσια της προσφυγής 721/01 σύμφωνα με τους οποίους, η παραγνώριση της αρχαιότητας των αιτητών γίνεται δεκτός ως λόγος ακύρωσης της προαγωγής των Στυλιανού ε.μ.3 και Χριστοδούλου ε.μ.5 κατά τον ίδιο τρόπο.

Σε ό,τι αφορά στα ενδ. μέρη 2 και 4, ο ισχυρισμός των αιτητών για υπεροχή τους κατά 1½ έτος δεν τεκμηριώνεται από τα στοιχεία που είναι ενώπιον του Δικαστηρίου, αφού αυτοί έχουν ακριβώς την ίδια αρχαιότητα.

Περαιτέρω οι αιτητές έκαναν λόγο για αόριστη αιτιολογία που δόθηκε καταχρηστικά και ανατρέπει τα βαθμολογημένα στοιχεία κρίσης, προσδίδοντας υπεροχή στα ενδ. μέρη σε ήδη βαθμολογημένα κριτήρια. Το Συμβούλιο της Αρχής, δικαιολόγησε την επιλογή των ενδ. μερών ως καταλληλοτέρων υποψηφίων ως εξής:

Θα περιοριστώ στο σχολιασμό της συγκριτικής αξιολόγησης μόνο των ε.μ. 1, 2 και 4 σε σχέση με τους αιτητές, αφού έχει ήδη διαπιστωθεί λόγος ακύρωσης για την επιλογή των ε.μ. 3 και 5.

Αναφορικά με το κριτήριο της αρχαιότητας η κρίση της Αρχής είναι σωστή αφού οι αιτητές έχουν την ίδια αρχαιότητα με τα ε.μ. 2 και 4 ενώ υστερούν κατά ένα περίπου έτος έναντι του ε.μ. 1. Καθόσον αφορά στο κριτήριο της αξίας, δεδομένης της ισοβαθμίας τους στις εκθέσεις κατά τα έτη 1992,1993 και 1994 δεν φαίνεται να υπάρχουν διακρίσεις. Οι ελαφρές αποκλίσεις ανάλογα με τη χρονική περίοδο δεν αλλοιώνουν την γενική ισοδυναμία τους. (Το ε.μ. 4 στην έκθεση του 1994 έχει 7Ε και 1 ΛΚ έναντι 6Ε και 2 ΛΚ του αιτητή Χατζηαγαθαγγέλου που αφορούν στα στοιχεία της διευθυντικής ικανότητας και της υπευθυνότητας ενώ στην έκθεση του 1990 περιέχεται η παρατήρηση ότι «αυτός διακρίνεται στον υπέρτατο βαθμό»).

Σύμφωνα με την εικόνα που παρουσιάζουν οι υπηρεσιακές τους εκθέσεις, η επίκληση της υπεροχής των ε.μ. στα ήδη βαθμολογημένα κριτήρια «υπηρεσιακή κατάρτιση» και «διοικητική και οργανωτική ικανότητα» είναι ανεπίτρεπτη, εφόσον έρχεται σε σύγκρουση με τις βαθμολογίες των υποψηφίων στα επιμέρους αυτά θέματα .

Η Αρχή, εξαίρει επίσης τη γνώση και την εμπειρία των ενδ. μερών κάνοντας ιδιαίτερη μνεία στα ακαδημαϊκά προσόντα τους. Για το προσόν του ε.μ. 3 έχει ήδη γίνει λόγος ανωτέρω. Τα αντίστοιχα προσόντα των ε.μ. 2 και 4 (απολυτήριο της σχολής Ραδιοτηλεγραφητών των Τεχνικών Σχολών Θεσσαλονίκης «Ο Λεύκιππος» και Diploma in Store-Keeping & Store Management και Diploma in Modern Management αντίστοιχα) θεωρώ πως δεν αποτελούσαν προσόντα στα οποία θα έπρεπε να δοθεί ιδιαίτερη βαρύτητα εφόσον δεν προβλέπονταν ως πλεονέκτημα από το σχέδιο υπηρεσίας. Και εφόσον η Αρχή παρέλειψε να αιτιολογήσει την σχετικότητα τους με τα προαπαιτούμενα καθήκοντα της θέσης, το Δικαστήριο δεν μπορεί να αξιολογήσει πρωτογενώς αυτά τα πτυχία. Η άποψη της Αρχής ότι η κατοχή των εν λόγω προσόντων από τα ενδ. μέρη συνεπάγεται γνώση και εμπειρία στον ανώτατο βαθμό για την εκτέλεση των καθηκόντων της θέσης έχρηζε περαιτέρω εξήγησης, δοθέντος ότι δεν επρόκειτο για προσόντα που συνιστούσαν πλεονέκτημα. Βλ. Δ. Πασχαλίδη ν. ΕΔΥ, Υπόθ. αρ. 190/01, 14.8.02.

Η αοριστία της αιτιολογίας που δόθηκε από την Αρχή δεν επιτρέπει τον πλήρη και αποτελεσματικό αναθεωρητικό έλεγχο, ενώ καθιστά πιθανή την εμφιλοχώρηση πλάνης αναφορικά με τα προσόντα και την αξία των ενδιαφερομένων μερών.

Κατόπιν των ανωτέρω, οι προσφυγές επιτυγχάνουν στο σύνολό τους και η απόφαση ακυρώνεται.

Με την προσφυγή αυτή, προσβάλλεται μόνο η προαγωγή του Δ.Χριστοδούλου (ε.μ.5) στην επίδικη θέση. Οι αιτητές εστιάζουν τους ισχυρισμούς τους στο θέμα της αιτιολογίας. Υποστηρίζουν πως η Αρχή ενήργησε με καταφανή πλάνη περί τα πράγματα και περί τα προσόντα των αιτητών και παραβίασε την αρχή της ίσης μεταχείρισης των υποψηφίων.

Το μείζον κριτήριο επιλογής στο οποίο στηρίχθηκε η Αρχή ήταν τα προσόντα των υποψηφίων. Η Αρχή αποφαίνεται σχετικά με τα «ακαδημαϊκά προσόντα και την επιτυχία σε εξετάσεις» των ενδ. μερών ότι βοηθούν στη εκτέλεση των καθηκόντων της θέσης και προσδίδουν γνώση και εμπειρία στους κατόχους τους.

Ωστόσο, η διαφοροποίηση αυτή των προσόντων στην περίπτωση του ε.μ. 5 δεν βασίζεται πάνω σε αντικειμενική και εύλογη διάκριση, ούτε επεξηγείται. Το συγκεκριμένο ενδ. μέρος ήταν μόνο απόφοιτος του Λανιτείου Γυμνασίου Λεμεσού. Από την άλλη οι αιτητές ήταν κάτοχοι υπέρτερων ακαδημαϊκών προσόντων. Ο αιτητής αρ. 1 ήταν πτυχιούχος Οικονομικών Επιστημών από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και της Μέσης Ιδιωτικής Σχολής Εργοδηγών Μηχανικών Αεροσκαφών, ο αιτητής αρ. 2 κατείχε δίπλωμα Δοκίμου Αξιωματικού Ασυρμάτου της Δημόσιας Σχολής Εμπορικού Ναυτικού Ρόδου, πιστοποιητικό εκπαίδευσης του πρώτου κύκλου σπουδών της Δημόσιας Σχολής Εμπορικού Ναυτικού Σωστικών και Πυροσβεστικών Μέσων, πτυχίο μετεκπαίδευσης του Ε΄ κύκλου σπουδών στη συντήρηση των γυροπυξίδων, ραντάρ, ραδιογνωομετρών, βυθόμετρων, δρομόμετρων, και πηδαλίων από τη Δημόσια Σχολή Ηλεκτρονικών Ναυτικών Οργάνων, δίπλωμα Ραδιοτηλεγραφητού Β΄ τάξεως από το Υπουργείο Εμπ. Ναυτιλίας της Ελλάδας και ο αιτητής αρ. 3 ήταν πτυχιούχος του Τμήματος Αγγλικών Σπουδών από τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και L.C.C. (Book keeping Elementary, Book keeping Intermediate).

Αξίζει να σημειωθεί ότι η Αρχή, αναφέρθηκε μόνο στο πτυχίο Α.ΣΟ.Ε.Ε. άλλου ενδ. μέρους, χωρίς να ερευνήσει καθόλου τα ισάξια προσόντα των αιτητών. Αυτό, συνιστά αντιφατική συμπεριφορά της Διοίκησης και υποδηλώνει παραβίαση της αρχής του ενιαίου μέτρου κρίσης των υποψηφίων. Συμπερασματικά οι πιο πάνω λόγοι οδηγούν στην ακύρωση της απόφασης προαγωγής του ενδ. μέρους 5.

Οι αιτητές είχαν επιλεγεί από την Αρχή στις δυο προηγούμενες διαδικασίες και η προαγωγή τους ακυρώθηκε δυο φορές με τις προηγούμενες ακυρωτικές αποφάσεις. Σύμφωνα με τον πρώτο λόγο ακύρωσης, η μη επιλογή τους κατά την παρούσα επανεξέταση της θέσης, συνιστά αντιφατική συμπεριφορά και παρέκκλιση της καθ' ης η αίτηση από προηγούμενη απόφαση της που έχρηζε ειδικής αιτιολογίας.

Ο ισχυρισμός αυτός κρίνεται ως αντινομικός και παραγνωρίζει την έννοια της επανεξέτασης και των αρχών συμμόρφωσης προς το ακυρωτικό δεδικασμένο. Κατά την επανεξέταση, ύστερα από ακυρωτική απόφαση, διενεργείται νέα έρευνα με βάση το πραγματικό και νομικό καθεστώς που ίσχυε κατά τη λήψη απόφασης που ακυρώθηκε, χωρίς το διορίζον όργανο να δεσμεύεται ως προς την τελική του κρίση. Η Αρχή ήταν υποχρωμένη να επαναθεωρήσει τα σχετικά στοιχεία αποβάλλοντας ό,τι αποκηρύχθηκε ως παράνομο κατά την προηγούμενη εξέταση, όχι όμως και να επαναδιορίσει τα ίδια πρόσωπα.

Σύμφωνα με τα όσα κατέγραψε το Συμβούλιο στο πρακτικό λήψης της απόφασης και παρατέθηκαν ανωτέρω, τα κριτήρια της αρχαιότητας και της αξίας εξουδετερώθηκαν ως συγκριτικοί παράγοντες αφού δεν κρίθηκαν ουσιαστικές οι διαφορές των υποψηφίων.

Τα ενδ. μέρη 1, 2, 3 και 4 κατέχουν διπλώματα και πτυχία που αν και δεν προβλέπονται στο σχέδιο υπηρεσίας ως πλεονέκτημα, ωστόσο συνεκτιμούνται με την ανάλογη βαρύτητα το καθένα, εφόσον είναι συναφή με τα καθήκοντα της επίδικης θέσης. Συνεπώς τα συγκεκριμένα ενδ. μέρη υπερέχουν οριακά έναντι των αιτητών στον τομέα των προσόντων.

Α. Κραμβής, Δ.