CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(2003) 4 ΑΑΔ 193

Συνεκδικαζόμενες Υποθέσεις Αρ. 1106/2000,

Μεταξύ:

Αιτητών

Καθ΄ ων η αίτηση

Μεταξύ:

Το ίδιο πρόβλημα απασχόλησε τον Νικολαίδη, Δ., στην υπόθεση Ζένιου κ.α. ν. Δημοκρατίας, υπόθ. αρ. 1379/00, ημερ. 10 Ιουνίου 2002. Έκρινε ότι επρόκειτο για περίπτωση επιδοκιμασίας και αποδοκιμασίας. Πρόσθεσε πως δεν παραβιαζόταν η αρχή της ισότητας αφού, λόγω της διαφοράς στον τρόπο διορισμού, οι αιτητές και τα ενδιαφερόμενα πρόσωπα ανήκαν σε ανόμοιες τάξεις. Έχω τη γνώμη πως ο εν λόγω Καν. 11(1)(γ) των περί Αστυνομίας (Προαγωγές) Κανονισμών του 1989 δεν είναι ultra vires του εξουσιοδοτούντος άρθρου 13Α (2)(α) του Νόμου, με το οποίο καθορίζεται μεταξύ άλλων ότι οι όροι προαγωγής θα προβλέπονται με Κανονισμούς. Και έχουμε εδώ ακριβώς ένα τέτοιο όρο. Ο αποκλεισμός τον οποίο θέτει ο Κανονισμός δεν είναι, κατά την άποψή μου, αυθαίρετος και δεν παραβιάζει οποιαδήποτε καθιερωμένη αρχή. Μέλη της Αστυνομικής Δύναμης που διορίζονται βάσει του Καν. 10* των περί Αστυνομίας (Γενικών) Κανονισμών του 1989, έξω από την κανονική διαδικασία διορισμού στην οποία αναφέρονται οι Κανονισμοί, «....... για εκτέλεση ειδικών καθηκόντων σε εξειδικευμένη υπηρεσία», περιορίζονται με αναφορά σε αυτά. Συναρτημένα δε καθώς αυτά είναι με το βαθμό στον οποίο διορίστηκαν, η ανέλιξή τους, δεν θα ήταν συμβατή, ένεκα της μεταβολής που θα επέφερε, με τις ανάγκες για τις οποίες είχε γίνει ο διορισμός τους. Οι ούτω διορισθέντες ανήκουν σε ειδική τάξη σε σχέση με την οποία δικαιολογείται, κατά την άποψή μου, η πρόνοια ότι δεν είναι προσοντούχοι για προαγωγή. Επομένως οι αιτητές στην προσφυγή αρ. 1106/2000 στερούνται εννόμου συμφέροντος και η προσφυγή τους δεν είναι παραδεκτή.

Σε αυτές τις προσφυγές τέθηκαν προς εξέταση διάφορα ζητήματα που αφορούσαν κυρίως τον τρόπο προσέγγισης και αξιολόγησης των αντίστοιχων στοιχείων των αιτητών και των ενδιαφερομένων προσώπων στα διάφορα στάδια της διαδικασίας η οποία ακολούθησε την πορεία που προδιαγράφεται στους Καν. 4-8 των περί Αστυνομίας (Προαγωγές) Κανονισμών του 1989. Αφού η Επιτροπή Αξιολόγησης συμπλήρωσε το έργο της με την υποβολή της Έκθεσής της, το Συμβούλιο Κρίσης προέβη στη συνολική αξιολόγηση (αριθμητική αποτίμηση) των υποψηφίων, στο ειδικό έντυπο. Στο πρώτο μέρος βαθμολογείται η απόδοση στην προσωπική συνέντευξη (με σύνολο ανώτατης βαθμολογίας το 45)^. στο δεύτερο μέρος γίνεται αριθμητική αναγωγή της αξιολόγησης στην οποία είχε προβεί η Επιτροπή Αξιολόγησης (με σύνολο ανώτατης βαθμολογίας και πάλι το 45)^. και στο τρίτο μέρος γίνεται αξιολόγηση από το ίδιο το Συμβούλιο Κρίσης, με αναφορά στα στοιχεία των Προσωπικών Φακέλων και ατομικών δελτίων των υποψηφίων (με ανώτατη βαθμολογία το 10). Έλαβαν ως συνολική βαθμολογία, ο αιτητής στην προσφυγή αρ. 1282/2000 Χριστόδουλος Χριστοδούλου 69.84 και ο αιτητής στην προσφυγή αρ. 1370/2000 Πελοπίδας Ευγενιάδης 72.06, ενώ τα ενδιαφερόμενα πρόσωπα έλαβαν από 81.28 μέχρι 88.78. Στον κατ΄ ακολουθίαν καταρτισθέντα πίνακα των συστηθέντων δεν περιλήφθηκαν οι αιτητές αφού είχαν βαθμολογία πολύ χαμηλότερη. Τα έντυπα μαζί με τον Πίνακα τέθηκαν ενώπιον του Αρχηγού ο οποίος, με την έγκριση του Υπουργού, όπως προβλέπεται από το άρθρο 13Α(1) του Νόμου και τον Καν. 8(6), έλαβε την προσβαλλόμενη απόφαση.

Οι επικρίσεις που διατυπώθηκαν από τον αιτητή στην προσφυγή αρ. 1282/2000 καλύπτουν ολόκληρο το φάσμα της διαδικασίας, με ιδιαίτερη όμως συζήτηση επιμέρους πτυχών που αφορούν το έργο της Επιτροπής Αξιολόγησης, με βασικό παράπονο ότι θα έπρεπε να βαθμολογείτο ψηλότερα. Παρατηρώ επί του προκειμένου ότι κατά την αριθμητική αναγωγή αυτής της αξιολόγησης, με ανώτατη βαθμολογία το 45 ο αιτητής έλαβε 42 και τα ενδιαφερόμενα πρόσωπα 43. Επομένως, και αν ακόμα λάμβανε το ανώτατο όριο των 45, η κατάταξή του δεν θα διέφερε ουσιωδώς και δεν θα δικαιολογείτο να συστηθεί. Γι΄ αυτό δεν χρειάζεται να ασχοληθώ με τις λεπτομέρειες των επιμέρους. Σε ό,τι αφορά τη βαθμολογία του αιτητή στην προσωπική συνέντευξη, η από μέρους του εισήγηση ότι το αποτέλεσμα θα έπρεπε να αιτιολογείτο με συσχετισμούς και εξειδικεύσεις, δεν υποστηρίζεται από τη νομολογία: βλ. την απόφαση της Ολομέλειας στη Δημοκρατία ν. Αντωνίου κ.α. (1993) 3 Α.Α.Δ. 325. Σε ό,τι αφορά δε την αξιολόγηση στην οποία προέβη το ίδιο το Συμβούλιο Κρίσης, το πρόβλημα αιτιολόγησης το οποίο επισημάνθηκε στην Ευθυμίου κ.α. ν. Δημοκρατίας, υπόθ. αρ. 165/97 κ.α. ημερ. 14 Δεκεμβρίου 1998 (Κωνσταντινίδη, Δ.) και στην απόφασή μου στη Μουστάκα κ.α. ν. Δημοκρατίας, υπόθ. αρ. 172/98 κ.α. ημερ. 25 Φεβρουαρίου 2000, στην προκείμενη περίπτωση αντιμετωπίστηκε ικανοποιητικά, κατά την άποψή μου, με τη συμπλήρωση του συνοδευτικού επεξηγηματικού εντύπου. Ως προς ειδικότερα την αρχαιότητα, φαίνεται από το επεξηγηματικό έντυπο ότι λήφθηκε και αυτή υπόψη από το Συμβούλιο Κρίσης και το ότι δεν της δόθηκε μεγάλη σημασία δεν αποτελεί πλημμέλεια αφού, σύμφωνα με τον Καν. 3(2):

Υπό το φως της τελικής βαθμολογίας των υποψηφίων δεν θα ήταν λοιπόν δυνατόν να συστηθεί ο αιτητής στην προσφυγή αρ. 1282/2000 από το Συμβούλιο Κρίσης. Με αυτό ως δεδομένο δεν θα ήταν επομένως εφικτό να διοριστεί από τον Αρχηγό ο οποίος, καθώς ορίζει το άρθρο 13Α(5) του Νόμου, «προβαίνει στην επιλογή όσων θα προαχθούν από τους Πίνακες που καταρτίστηκαν από το Συμβούλιο Κρίσης».