|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2002) 4 ΑΑΔ 9
11 Ιανουαρίου, 2002
[ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
LEDRA BONDED STORES LTD,
Αιτητές,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
ΤΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΕΛΩΝΕΙΩΝ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 501/1999)
Διοικητική Πράξη ― Εκτελεστότητα ― Έννοια και προϋποθέσεις ύπαρξής της, από τη νομολογία ― Ειδικά οι χρηματικές διαφορές και η έλλειψη εκτελεστότητας των πράξεων που τις γεννούν.
Τελωνειακοί Δασμοί και Φόροι Καταναλώσεως ― Εγγύηση βάσει του Καν. 4(β)(i) των περί Προσωρινής Εισαγωγής (Εμπορεύματα δι' Έκθεσιν) Κανονισμών του 1968 (Κ.Δ.Π. 167/68) ― Περιστάσεις υπό τις οποίες κατέπεσε στην κριθείσα περίπτωση ― Η ενεργοποίηση της εγγύησης δεν συνιστά εκτελεστή διοικητική πράξη ― Η διαφορά που γεννάται είναι χρηματική.
Οι αιτητές προσέφυγαν κατά της αξίωσης καταβολής εισαγωγικών δασμών που τους επιβλήθηκε από τους καθ'ων η αίτηση, δυνάμει σχετικής εγγύησης που οι αιτητές είχαν παράσχει προηγουμένως.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
Η προσβαλλόμενη πράξη στερείται εκτελεστότητας, αφού δεν επιβάλλει στους αιτητές υποχρεώσεις που δεν υπήρχαν πριν την έκδοσή της. Η εγγύηση πάνω στην οποία βασίζεται η αξίωση για την καταβολή του ποσού υπογράφτηκε από αυτούς στις 4.11.1986 και αντικαταστάθηκε με άλλη στις 13.2.1992. Οι αιτητές είχαν δεσμευτεί να καταβάλουν, ύστερα από σχετική αξίωση του Διευθυντή του Τμήματος Τελωνείων, οποιοδήποτε ποσό που δεν υπερβαίνει το ποσό των £100.000 σε σχέση με φόρους ή επιβαρύνσεις, σε σχέση με εμπορεύματα που από καιρού εις καιρό θα ζητούσαν ή που ο Διευθυντής θα επέτρεπε να παραδοθούν χωρίς την πληρωμή του κατάλληλου φόρου, ή με την πληρωμή μειωμένου φόρου. Η ανάληψη αυτής της υποχρέωσης που αποτελεί το θεμέλιο της αξίωσης, έγινε από τους αιτητές πριν από την έκδοση της προσβαλλόμενης πράξης.
Εν πάση περιπτώσει, πρόκειται περί χρηματικής διαφοράς που συνίσταται στην αμφισβήτηση περί της συνδρομής ή μη των προϋποθέσεων υπό τις οποίες η εγγύηση που κατέθεσαν οι αιτητές θα καταπέσει υπέρ της Δημοκρατίας και συνεπώς θεωρείται ως αστικής φύσης χρηματική διαφορά, αποκλειστική αρμοδιότητα για την οποία έχουν τα πολιτικά δικαστήρια.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Δημοκρατία v. Sunoil Bunkering Ltd (1994) 3 Α.Α.Δ. 26,
ΣτΕ 809/54 (Ολ).,
ΣτΕ 177/55,
Pitsillos v. Republic (No.1) (1966) 3 C.L.R. 589,
Γεωργίου v. Αρχής Ηλεκτρισμού Κύπρου (1995) 3 Α.Α.Δ. 424.
Προσφυγή.
Γ. Ερωτοκρίτου, για τους Αιτητές.
Στ. Θεοδούλου, Ανώτερος Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, Δ.: Οι αιτητές αξιώνουν ακύρωση της επιβολής ή αξίωσης της καταβολής εισαγωγικών δασμών, έκτακτης προσφυγικής επιβάρυνσης και φόρου προστιθέμενης αξίας, ύψους £3.199, που τους κοινοποιήθηκε με επιστολή ημερ. 28.1.1999.
Οι αιτητές είναι εταιρεία περιορισμένης ευθύνης και είναι ιδιοκτήτες αποθηκών αποταμίευσης. Το Νιόβρη του 1986 και τον Οκτώβρη του 1992, η εταιρεία Executive Computers Ltd προέβη σε προσωρινή εισαγωγή για σκοπούς έκθεσης, χωρίς καταβολή των ανάλογων δασμών και φόρων, αριθμού ηλεκτρονικών υπολογιστών και εξαρτημάτων. Κι αυτό γιατί τελικός σκοπός ήταν η επανεξαγωγή τους.
Για τις πρώτες περιπτώσεις προσωρινής εισαγωγής που έγιναν το 1986 ίσχυσε, ως ασφαλιστική κάλυψη εγγύηση των αιτητών που είχε δοθεί βάσει του Κανονισμού 4(β)(i) των περί Προσωρινής Εισαγωγής (Εμπορεύματα δι' Έκθεσιν) Κανονισμών του 1968, Κ.Δ.Π. 167/68. Η εγγύηση αυτή ήταν γενική και κάλυπτε, μεταξύ άλλων, και την προσωρινή εισαγωγή εμπορευμάτων. Για την εισαγωγή που έγινε το 1992, τέθηκε ως ασφαλιστική κάλυψη, βάσει του ίδιου Κανονισμού, η εγγύηση των αιτητών υπ' αρ. 119/92, που είχε αντικαταστήσει την προηγούμενη.
Η περίοδος μέσα στην οποία έπρεπε να επανεξαχθούν τα πιο πάνω εμπορεύματα παρατάθηκε για τις τρεις πρώτες περιπτώσεις, με βάση την εξουσία που παρέχεται στο Διευθυντή από τον Κανονισμό 7. Μετά τη λήξη κάθε παράτασης που δόθηκε και αφού τα εμπορεύματα δεν είχαν επανεξαχθεί, οι καθ' ων η αίτηση κάλεσαν την εταιρεία Executive Computers Ltd να προσέλθει για διευθέτηση. Η εταιρεία δεν ανταποκρίθηκε ούτε και σε δεύτερη σχετική επιστολή. Έρευνες του Τμήματος Τελωνείων για εντοπισμό των εμπορευμάτων απέβησαν άκαρπες, ενώ διαπιστώθηκε ότι η εταιρεία τελούσε υπό εκκαθάριση.
Έτσι στις 13.8.1997 στάληκε στους αιτητές αξίωση του Τμήματος Τελωνείων για καταβολή από αυτούς του ποσού των £1.930, που αντιπροσώπευε εισαγωγικό δασμό, έκτακτη προσφυγική επιβάρυνση και φόρο προστιθέμενης αξίας, που όφειλαν στους καθ' ων η αίτηση, ως εγγυητές της πιο πάνω εταιρείας. Οι αιτητές παρέλειψαν να ανταποκριθούν και σε δεύτερη επιστολή που τους αποστάληκε στις 3.11.1997.
Στις 28.1.1999, οι καθ' ων η αίτηση πληροφόρησαν τους αιτητές ότι το οφειλόμενο ποσό ανερχόταν σε £3.199 αντί £1.930, που τους είχε γνωστοποιηθεί αρχικά. Η διαφορά οφειλόταν σε λανθασμένο υπολογισμό των συντελεστών εισαγωγικού δασμού και έκτακτης προσφυγικής επιβάρυνσης που έγινε με βάση τους προτιμησιακούς συντελεστές, αντί των γενικών συντελεστών που έπρεπε να χρησιμοποιηθούν.
Οι αιτητές αξιώνουν ακύρωση της απόφασης των καθ' ων η αίτηση να επιβάλουν ή να ζητήσουν την καταβολή των πιο πάνω δασμών, επιβαρύνσεων και φόρου.
Οι καθ' ων η αίτηση με προδικαστική ένστασή τους ισχυρίζονται ότι η προσβαλλόμενη πράξη δεν συνιστά εκτελεστή διοικητική πράξη. Ισχυρίζονται ότι η απόφαση συνιστά απόπειρά τους να ενεργοποιήσουν την εγγύηση των αιτητών υπέρ της εταιρείας Executive Computers Ltd και η οποιαδήποτε σχέση των αιτητών με τους καθ' ων η αίτηση, στα συμβατικά πλαίσια της εγγύησης, δεν μπορεί παρά να εντάσσεται στη σφαίρα του ιδιωτικού δικαίου και κατά συνέπεια η διεκδίκηση της πληρωμής του ποσού δεν συνιστά εκτελεστή διοικητική πράξη μέσα στα πλαίσια του Άρθρου 146 του Συντάγματος.
Έχει επανειλημμένα λεχθεί ότι το κριτήριο για την εκτελεστότητα διοικητικής πράξης είναι η παραγωγή εννόμων αποτελεσμάτων, δηλαδή η γένεση από αυτήν δικαιωμάτων και υποχρεώσεων που δεν υφίσταντο πριν την έκδοσή της και η μη εκπλήρωση των οποίων παρέχει το δικαίωμα στη Διοίκηση να επικαλεσθεί τα μέσα του δικαίου για την εκτέλεσή τους (Δημοκρατία ν. Sunoil Bunkering Ltd (1994) 3 A.A.Δ. 26, 31).
Χρηματική διαφορά που συνίσταται σε αμφισβήτηση της συνδρομής ή μη των προϋποθέσεων υπό τις οποίες εγγύηση που κατατέθηκε καταπίπτει υπέρ του Δημόσιου, θεωρήθηκε κατά την ελληνική νομολογία, ως αστικής φύσης (Πορίσματα Νομολογίας του Συμβουλίου της Επικρατείας 1929-1959, σελ. 236). Μάλιστα στην υπόθεση ΣτΕ 809/54 (Ολ.) αποφασίστηκε ότι η διαφορά που συνίσταται σε αμφισβήτηση περί της συνδρομής ή μη των προϋποθέσεων υπό τις οποίες η κατατεθείσα εγγύηση καταπίπτει υπέρ του Δημόσιου, αναρμοδίως εισάγεται ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας γιατί αφορά χρηματική αποκλειστικώς διαφορά που υπάγεται στην αρμοδιότητα των πολιτικών δικαστηρίων (βλέπε επίσης ΣτΕ 177/55, όπου επαναλαμβάνεται ότι η διαφορά, αν υφίστανται οι προϋποθέσεις για να καταπέσει η κατατεθείσα εγγύηση υπέρ του Δημόσιου, αφορά χρηματική αποκλειστικώς διαφορά που υπάγεται στην αρμοδιότητα των πολιτικών δικαστηρίων).
Στην υπόθεση Pitsillos v. The Republic (No.1) (1966) 3 C.L.R. 589, όπου ζητήθηκε η ακύρωση της αξίωσης καταβολής ποσού για κατανάλωση νερού, το Δικαστήριο απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι θέματα που προκύπτουν από ενέργειες της Διοίκησης που βασίζονται σε συμβάσεις με πολίτες, εμπίπτουν στο ιδιωτικό δίκαιο και σαν τέτοια δεν υπόκεινται στην αρμοδιότητα ακυρωτικής προσφυγής σύμφωνα με το Άρθρο 146 του Συντάγματος (για τις προϋποθέσεις που πρέπει να υπάρχουν για να θεωρηθεί πράξη ως εκτελεστή, βλέπε επίσης Γεωργίου ν. Αρχής Ηλεκτρισμού Κύπρου (1995) 3 Α.Α.Δ. 424.)
Η προσβαλλόμενη πράξη στερείται εκτελεστότητας, αφού δεν επιβάλλει στους αιτητές υποχρεώσεις που δεν υπήρχαν πριν την έκδοσή της. Η εγγύηση πάνω στην οποία βασίζεται η αξίωση για την καταβολή του ποσού υπογράφτηκε από αυτούς στις 4.11.1986 και αντικαταστάθηκε με άλλη στις 13.2.1992. Οι αιτητές είχαν δεσμευτεί να καταβάλουν, ύστερα από σχετική αξίωση του Διευθυντή του Τμήματος Τελωνείων, οποιοδήποτε ποσό που δεν υπερβαίνει το ποσό των £100.000 σε σχέση με φόρους ή επιβαρύνσεις, σε σχέση με εμπορεύματα που από καιρού εις καιρό θα ζητούσαν ή που ο Διευθυντής θα επέτρεπε να παραδοθούν χωρίς την πληρωμή του κατάλληλου φόρου, ή με την πληρωμή μειωμένου φόρου. Η ανάληψη αυτής της υποχρέωσης που αποτελεί το θεμέλιο της αξίωσης, έγινε από τους αιτητές πριν από την έκδοση της προσβαλλόμενης πράξης.
Εν πάση περιπτώσει, όπως είδαμε και προηγουμένως, πρόκειται περί χρηματικής διαφοράς που συνίσταται στην αμφισβήτηση περί της συνδρομής ή μη των προϋποθέσεων υπό τις οποίες η εγγύηση που κατέθεσαν οι αιτητές θα καταπέσει υπέρ της Δημοκρατίας και συνεπώς θεωρείται ως αστικής φύσης χρηματική διαφορά, αποκλειστική αρμοδιότητα για την οποία έχουν τα πολιτικά δικαστήρια.
Το παρόν Δικαστήριο στερείται δικαιοδοσίας να επιληφθεί της παρούσας προσφυγής και γι' αυτό η προσφυγή απορρίπτεται, με έξοδα εναντίον των αιτητών, τα οποία υπολογίζω και επιδικάζω στις £400.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.