|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Υπόθεση Αρ. 440/2001
ΕΝΩΠΙΟΝ: ΦΡ. ΝΙΚΟΛΑΙΔΗ, Δ.
Αναφορικά με το ΄Αρθρο 146 του Συντάγματος
ΜΕΤΑΞΥ
:AEGEAN BREEZE (TOURIST ENTERPRISES) LTD,
από τη Λεμεσό
Αιτητών
- και -
Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσω
1. Υπουργού Οικονομικών
2. Εφόρου Φόρου Προστιθέμενης Αξίας
Καθ΄ων η αίτηση
_____________
22 Νοεμβρίου, 2002
Για τους αιτητές : κ. Αμπίζας.
Για τους καθ΄ων η αίτηση : κα Ε. Γεωργίου-Αντωνίου, Δικηγόρος της
Δημοκρατίας, για Γεν. Εισαγγελέα της
Δημοκρατίας.
______________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Οι αιτητές ασχολούνται με την ενοικίαση διαμερισμάτων και τουριστικών καταλυμάτων, το κέντρο δε των δραστηριοτήτων τους βρίσκεται στη Λεμεσό. ΄Ελεγχος που διενήργησε στις 9.2.2001 το Επαρχιακό Γραφείο Φόρου Προστιθέμενης Αξίας Λεμεσού στα υποστατικά τους έδειξε ότι ο τρόπος με τον οποίο μεταχειρίζονταν τις εισπράξεις τους, από κάποια τουριστικά διαμερίσματα, όταν η διαμονή των πελατών τους ήταν πέραν των 28 ημερών, ήταν λανθασμένος.
Για να καταλήξουν στο συμπέρασμα αυτό οι καθ΄ ων η αίτηση έλαβαν υπ΄ όψιν ότι συνήθως τα συγκεκριμένα διαμερίσματα ενοικιάζονταν για περίοδο 1-2 μηνών σε πρόσωπα των οποίων ο συνήθης τόπος διαμονής δεν ήταν η Δημοκρατία, ότι δεν υπήρχαν ενοικιαστήρια συμβόλαια και ότι παρεχόταν πρόσβαση σε διάφορες υπηρεσίες, όπως χρήση πισίνας, γηπέδου αντισφαίρισης, δορυφορικής τηλεόρασης κλπ. ΄Ελαβαν ακόμα υπ΄ όψιν τον τρόπο χρέωσης για τη χρήση τηλεφώνου και την παροχή υπηρεσίας τηλεομοιότυπου.
΄Ετσι ο ΄Εφορος Φόρου Προστιθέμενης Αξίας (στο εξής «ο ΄Εφορος»), έκρινε ότι οι φορολογικές δηλώσεις που είχαν υποβληθεί από τους αιτητές κατά τις φορολογικές περιόδους από 1.1.1998 μέχρι 3.12.2000 ήταν ελλιπείς και/ή εσφαλμένες. ΄Ετσι, αφού προέβη σε βεβαίωση φόρου εκροών με βάση το άρθρο 34(1) του περί Φόρου Προστιθέμενης Αξίας Νόμου του 1990, Ν.246/90 και του φόρου εισροών, δυνάμει του άρθρου 34(2) και αφού προηγουμένως έλαβε υπ΄ όψιν το πιστωτικό υπόλοιπό τους την 31.12.2000, ειδοποίησε τους αιτητές ότι όφειλαν κάποιο ποσό.
΄Οταν η ένσταση που υπέβαλαν μέσω λογιστικού γραφείου, απορρίφθηκε, οι αιτητές καταχώρησαν την παρούσα αίτηση. Υποστηρίζουν ότι από τη μια οι καθ΄ ων η αίτηση έσφαλαν στην ερμηνεία που έδωσαν στα σχετικά άρθρα του Νόμου, ενώ, από την άλλη, ότι πλανήθηκαν ως προς τα πραγματικά γεγονότα.
Το Παράρτημα ΙΙΙ του Ν.246/90, όπως τροποποιήθηκε, αναφέρεται στις παραδόσεις αγαθών και στις παροχές υπηρεσιών που εξαιρούνται από το φόρο. Οι μισθώσεις ακίνητης ιδιοκτησίας εξαιρούνται της επιβολής φόρου πλην των μισθώσεων καταλυμάτων που πραγματοποιούνται στα πλαίσια του ξενοδοχειακού τομέα ή άλλων τομέων παρεμφερούς χαρακτήρα.
Εξ άλλου, στο άρθρο 23(10) του Νόμου προβλέπεται:
«Το εδάφιο αυτό εφαρμόζεται στις περιπτώσεις όπου η παροχή υπηρεσιών συνίσταται στην προσφορά υπηρεσιών από ξενοδοχείο, πανδοχείο, οικοτροφείο ή παρόμοια καταλύματα ύπνου, ή διαμονής σε δωμάτια τα οποία διατίθενται για το σκοπό αυτό, ή για σκοπούς παροχής διατροφής, και-
(α) Η παροχή αυτή γίνεται σε φυσικό πρόσωπο για συνεχή περίοδο που υπερβαίνει τις τέσσερις (4) εβδομάδες.»
Οι αιτητές ισχυρίζονται ότι η περίπτωσή τους δεν εμπίπτει στις προνοούμενες διατάξεις, αφού δεν είναι ξενοδόχοι, δεν προσφέρουν ανάλογες υπηρεσίες, ούτε προσφέρουν υπηρεσίες πανδοχείου, οικοτροφείου ή παρόμοιων καταλυμάτων ύπνου.
΄Οσον αφορά την πλάνη ως προς τα πραγματικά γεγονότα, υποστηρίζουν ότι οι καθ΄ ων η αίτηση λανθασμένα υπέθεσαν ότι τα διαμερίσματα στο συγκεκριμένο συγκρότημα ενοικιάζονταν σε τουρίστες, ενώ τους διέφυγε ότι στα ίδια υποστατικά προσφέρονταν δύο ειδών υπηρεσίες. Από τη μια, σε τουρίστες, που χρεώνονταν κανονικά με φόρο προστιθέμενης αξίας και από την άλλη, σε μακροχρόνιους ενοικιαστές, όπως στην περίπτωση των υπαλλήλων συγκεκριμένης εταιρείας. Σύμφωνα πάντα με τους αιτητές, λανθασμένα ο λειτουργός στην έκθεσή του αναφέρεται σε τουρίστες και λανθασμένα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι τα διαμερίσματα εμπίπτουν στην κατηγορία του ξενοδοχειακού τομέα.
Δεν φαίνεται να διέφυγε από τους καθ΄ ων η αίτηση ότι προσφέρονταν δύο ειδών υπηρεσίες. Αντίθετα ο λειτουργός που διεξήγαγε την έρευνα επισήμανε την ύπαρξη συμφωνίας μεταξύ των αιτητών και της άλλης εταιρείας για την ενοικίαση 17 διαμερισμάτων για διαμονή μελών του προσωπικού της εταιρείας, για περίοδο που δεν ξεπερνούσε τους δύο μήνες και για τις χρεώσεις αυτές δεν επιβλήθηκε φόρος προστιθέμενης αξίας.
Συμφωνώ με την εισήγηση του ευπαίδευτου συνηγόρου των καθ΄ ων η αίτηση ότι η παροχή υπηρεσιών από τους αιτητές με «καταλύματα ύπνου ή διαμονής σε δωμάτια», είναι φορολογητέα. Οι αιτητές στο συγκεκριμένο συγκρότημα προσέφεραν προσωρινή διαμονή σε άτομα για χρονική περίοδο μέχρι και δύο μήνες, χωρίς οποιοδήποτε ενοικιαστήριο έγγραφο, ενώ παράλληλα παρείχαν υπηρεσίες, όπως τη χρήση πισίνας, μπαρ, γηπέδου αντισφαίρισης, καθώς και κρεβατάκια στην πισίνα, χωρίς οποιαδήποτε χρέωση.
Αξίζει να σημειωθεί ότι στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου υπάρχει πανομοιότυπη νομοθετική πρόνοια, τα ειδικά δικαστήρια έχουν ερμηνεύσει τη σχετική διάταξη ως περιλαμβάνουσα και καταλύματα του ίδιου χαρακτήρα με τα υπό εξέταση (βλέπε
Mc Grath v. C & E Comrs [1992] STC 371 και Namecourt Ltd v. C & E Comrs [1983] VATTR 22).Η ερμηνεία που δόθηκε από τον ΄Εφορο στις πιο πάνω νομοθετικές διατάξεις είναι ορθή. Το λεκτικό του Νόμου είναι σαφές, οπότε και αποδίδεται στις λέξεις η φυσική και συνήθης έννοιά τους (βλέπε Μακεδόνας ν. Δημοκρατίας, Α.Ε. 1796, ημερ. 25.2.1998 και Ξενοδοχειακές Επιχειρήσεις Πλάζα Λτδ κ.α. ν. Συμβουλίου Βελτιώσεως Γερμασόγειας, Α.Ε. 1804, ημερ. 2
0.5.1998).΄Οπως έχει λεχθεί από την Ολομέλεια στην υπόθεση Κυπριανού ν. Αρχής Τηλεποικοινωνιών Κύπρου, Υποθ. Αρ. 672/96, ημερ. 29.5.1998 η λεκτική διατύπωση της διάταξης αποτελεί την αφετηρία, αλλά και το όριο όλων των ερμηνευτικών προσπαθειών.
΄Ολα τα εκτεθέντα γεγονότα τείνουν στο να καταδείξουν ότι τα συγκεκριμένα διαμερίσματα ήταν διαρρυθμισμένα για να χρησιμοποιούνται από πρόσωπα ουχί ως συνήθης τόπος διαμονής. Γι΄ αυτό το λόγο εμπίπτουν μέσα στο άρθρο 23(10) του Νόμου 246/90 και η παραχώρησή τους επιβαρύνεται με φόρο προστιθέμενης αξίας.
Σύμφωνα με το άρθρο 34(1) του Νόμου, σε περίπτωση κατά την οποία ο ΄Εφορος κρίνει ότι οι φορολογικές δηλώσεις που υποβλήθηκαν είναι ελλιπείς ή περιέχουν σφάλματα, τότε έχει εξουσία να βεβαιώσει το ποσό του οφειλόμενου φόρου, χρησιμοποιώντας κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο την κρίση του (βλέπε επίσης Kokos Athanasiou Motors Ltd v. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 229/96, ημερ. 6.2.1997
).Κανένας από τους δύο προβαλλόμενους λόγους δεν ευσταθεί
και γι΄ αυτό η προσφυγή απορρίπτεται, με έξοδα εναντίον των αιτητών, τα οποία υπολογίζω και επιδικάζω στις £400.
Φρ. Νικολαΐδης, Δ.
/ΜΔ