Μεταξύ -

Νικόλαου Παπανικολάου από τη Λάρνακα

- και -

Κυπριακής Δημοκρατίας μέσω

Επιτροπής Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας

----------------------

Μεταξύ -

Ανδρέα Βλάμη

- και -

Κυπριακής Δημοκρατίας μέσω

Επιτροπής Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας

---------------------------

Για τον αιτητή στην προσφ. 882/98: Α. Κωνσταντίνου

Για τους αιτητές στις προσφ. 903, 997

και 998/98: Α.Σ. Αγγελίδης

Για τους αιτητές στις προσφ. 1112

και 1113/98: Α. Παπαχαραλάμπους

Για τον αιτητή στην προσφ. 1119/98: Δ. Χ"Νέστωρος

Για την καθής η αίτηση: Ρ. Παπαέτη, Δικηγόρος της

Δημοκρ ατίας

Σ. Γεωργιάδη και Γ. Μούσκο: Τ. Παπαδόπουλος

Γ. Γεωργίου, Α. Πετρίδου και

Κ. Πρωτοπαπά: Ι. Τυπογράφος

Α. Μακρή: Α. Δράκος

Α. Παπαντωνίου: Γ. Παπαντωνίου

---------------------------

Τα κύρια σημεία του ιστορικού και οι παράμετροι του θα διευκολύνουν, εκτός από την οφειλόμενη γενική κατατόπιση, και την ανάδειξη της επιχειρηματολογίας. Στις 16/2/98 η Επιτροπή αποφάσισε να ζητήσει από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού ως αρμόδια αρχή να ορίσει Σ.Ε. Αυτό υπαγορεύθηκε από τη δικαστική ετυμηγορία και μετά τη συμβουλή που έλαβε από τη Νομική Υπηρεσία της Δημοκρατίας. Στις 27/4/98 ο Πρόεδρος της Σ.Ε., που συγκροτήθηκε νόμιμα στο μεταξύ, διαβίβασε την έκθεση της μαζί με τον κατάλογο υποψηφίων. Ας σημειωθεί ότι η Σ.Ε. πρότεινε για προαγωγή και τους αιτητές σε όλες τις προσφυγές.

Στην προκείμενη περίπτωση η Σ.Ε. και η Ε.Ε.Υ, κατ' εφαρμογήν των προνοιών του παραπάνω νόμου, αγνόησαν τις εκθέσεις των ετών 1977-78 μέχρι 1992-93 καθώς και την αριθμητική βαθμολογία των ιδίων ετών, αλλά μελέτησαν και στηρίχθηκαν στα υπόλοιπα στοιχεία των φακέλων.

Οι προσφυγές προσβάλλουν την προαγωγή διαφορετικών Ε.Μ. Δε θα αναφέρω τα ονόματα τους σε κάθε προσφυγή. Σημασία έχει ότι προσβάλλεται η προαγωγή όλων. Διευκρινίζεται ωστόσο ότι οι προσφυγές εναντίον του Α. Τσούντα αποσύρθηκαν και έχουν απορριφθεί. Η δε προαγωγή του επικυρώθηκε. Επίσης απορρίφθηκε η προσφυγή του αιτητή αρ. 2 Κ. Αττά στην υπ' αρ. 882/98, αφού την απέσυρε. Επίσης στην προσφ. αρ. 998/98 ο κ. Αγγελίδης απέσυρε την προσφυγή του Α. Πολυδώρου κατά του Α. Παπαντωνίου με το ίδιο αποτέλεσμα. Όμως ο τελευταίος παρέμεινε ως Ε.Μ. σε άλλες προσφυγές.

Είναι πιο βολικό να συνεξεταστούν πρώτα οι προσφυγές 1112/98 και 1113/98. Προβάλλουν ένα κοινό λόγο ακύρωσης: ότι η αναδρομική προαγωγή των Ε.Μ. Σάββα Γεωργιάδη στην 1113/98 και στην 1112/98 του ιδίου Ε.Μ. και του Γεώργιου Μούσκου επηρεάζει δυσμενώς την προοπτική ανέλιξης τους και συγκεκριμένα ανατρέπεται η αρχαιότητα που διαμορφώθηκε προς όφελος τους.

Η προσβαλλόμενη απόφαση, κατά το μέρος που αφορά τις παραπάνω προσφυγές, έχει προκύψει από την ακυρωτική απόφαση στις προσφ. 220/96 κ.α. Νικόλαος Παπανικολάου κ.α. ν. Επιτροπής Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας ημερ. 2/2/98. Μιά από τις περιπτώσεις που διοικητική πράξη μπορεί, κατ' εξαίρεση, να έχει αναδρομική δύναμη είναι όταν η πράξη εκδίδεται:

Περαιτέρω, εδώ η ακύρωση οφειλόταν σε τυπικούς λόγους που αφορούσαν τη σύνθεση του οργάνου (βλ. Σπηλιωτόπουλος "Εγχειρίδιο Διοικητικού Δικαίου" (1993) παραγρ. 501, σελ. 477). Επομένως, εφαρμόζεται και το άρθρ. 7(γ) του ίδιου νόμου που επιτρέπει την πρόσδοση αναδρομικής ισχύος σε νέα διοικητική πράξη που επαναλαμβάνει προηγούμενη πράξη, η οποία ακυρώθηκε για τυπικούς λόγους.

Στην απόφαση της Ολομέλειας Παναγιώτη Βανέζη κ.α. ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (1989) 3 (Δ) Α.Α.Δ. 2522 έχει λεχθεί από τον Στυλιανίδη Δ (όπως ήταν τότε), στη σελ. 2534:

Σχετικό είναι και το παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο του Φ. Βεγλερή "Η συμμόρφωση της Διοικήσεως εις τας αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας" σελ. 95:

Βλ. επίσης "Σύστημα του ισχύοντος στην Ελλάδα Διοικητικού Δικαίου" 5η έκδοση 1976, του Γ. Μ. Παπαχατζή, σελ. 537. Η επανεξέταση διενεργήθηκε με βάση το νομικό και πραγματικό καθεστώς, που ίσχυε όταν λήφθηκε η προηγούμενη απόφαση στις 5/2/96. Επομένως, για αποκατάσταση της νομιμότητας ήταν αναπόφευκτο να δοθεί αναδρομική δύναμη στην εκκαλούμενη πράξη. Οι δύο αυτές προσφυγές εναντίον των Ε.Μ. Γεωργιάδη και Μούσκου απορρίπτονται. Εξακολουθούν όμως να εμπλέκονται σ' άλλες προσφυγές ως Ε.Μ.

Προβλήθηκε στις υπόλοιπες προσφυγές (πλην της υπ' αρ. 882/98) ο ισχυρισμός ότι λανθασμένα λήφθηκε υπόψη το αποτέλεσμα των προφορικών συνεντεύξεων,που είχαν διεξαχθεί κατά την προηγούμενη διαδικασία από την Σ.Ε. Και τούτο διότι διαπιστώθηκε δικαστικά πως η σύνθεση της έπασχε. Η εισήγηση είναι ότι η απόδοση σ' αυτές είχε πρωτεύουσα και αποφασιστική σημασία για την επιλογή των Ε.Μ. Θα έπρεπε όμως να αγνοηθούν πλήρως για να μην παραβιασθεί το δεδικασμένο που είχε προκύψει από την ακυρωτική απόφαση.

Η νομιμότητα της προφορικής εξέτασης δεν καλύπτεται εδώ από την ακυρωτική απόφαση. Επαναλαμβάνω ότι με την τελευταία δεν εξετάστηκε ούτε επιλύθηκε οποιοδήποτε άλλο θέμα πλην της νομιμότητας της σύνθεσης της Σ.Ε. Επομένως οι συνεντεύξεις νόμιμα συσταθμίστηκαν από την Ε.Ε.Υ. με τους άλλους παράγοντες.

Το επόμενο κοινό επιχείρημα αφορά την κατοχή του προσόντος της παραγρ. 4 του σχεδίου υπηρεσίας. Απαιτείται "πολύ καλή γνώση μιας τουλάχιστο από τις επικρατέστερες ευρωπαϊκές γλώσσες". Το ζήτημα τίθεται σε σχέση με την αγγλική γλώσσα για τα Ε.Μ. Αντώνιο Παπαντωνίου (πιστοποιητικό Ινστιτούτου Ξένων Γλωσσών 1986-1987 του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού), Γεώργιο Μούσκο (πιστοποιητικό εκμάθησης (second class certificiate) της Αγγλικής γλώσσας από το Institute of Commerce (Stage Elementary) ημερ. 23/9/77). Και Σάββα Γεωργιάδη, επειδή η Αγγλική, όπως είπε η Σ.Ε. και η Ε.Ε.Υ., ήταν υποχρεωτικό μάθημα κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Πρέπει να λεχθεί ότι δεν εντόπισα οτιδήποτε στους φακέλους που υποστηρίζει την παραπάνω διαπίστωση.

Οι αιτητές υποστήριξαν ότι η Ε.Ε.Υ. δε διενήργησε τη δέουσα έρευνα αναφορικά με τα παραπάνω πιστοποιητικά. Η δικηγόρος της Δημοκρατίας υπέβαλε ότι η Ε.Ε.Υ. συμμορφώθηκε με την υποχρέωση της αυτή, τονίζοντας ότι τα Ε.Μ. για πάνω από 36 χρόνια διδάσκουν αγγλικά στα δημοτικά σχολεία. Η δικηγόρος των Ε.Μ. Γεωργιάδη και Μούσκου υπέβαλε ότι από το γεγονός αυτό τεκμαίρεται η γνώση τους στον απαιτούμενο βαθμό. Και πρόσθεσε ότι αντίθετη άποψη θα ισοδυναμούσε με παραβίαση της αρχής της καλής πίστης του διοικουμένου προς τη διοίκηση και θα κλόνιζε την εμπιστοσύνη του σ' αυτή.

Στην προσφ. 973/93 Παπαδάμου ν. Δημοκρατίας ημερ. 2/10/96, αναφέρονται τα εξής:

Η απόφαση αυτή επικροτείται και αποτελεί μέρος του σκεπτικού της απόφασης της Ολομέλειας στην Α.Ε. 2310 Ελένης Θεοφίλου ν. Κυπριακής Δημοκρατίας ημερ. 31/3/99.

Στην Συμεωνίδου κ.α. ν. Δημοκρατίας (1997) 3 Α.Α.Δ. 145 ως προς τα ενδεικτικά γνώσης τονίστηκε στη σελ. 164 ότι:

Σχετικό θεωρώ και το παρακάτω απόσπασμα από τη Θεοφίλου, ανωτέρω, που καθορίζει την υποχρέωση διερεύνησης:

Το θέμα έχει φωτισθεί ολόπλευρα από την πληθύ της σχετικής νομολογίας. Δεν υπάρχει όμως λόγος για άλλες παραπομπές εκτός από μια σύντομη αναφορά στην 619/94 Λουΐζα Τ. Χριστοδουλίδου ν. Ε.Δ.Υ. ημερ. 18/4/97. Κρίθηκε ακυρωτέα η επίδικη απόφαση γιατί δεν ήταν γνωστό το επίπεδο γνώσης που συνεπαγόταν η επιτυχία στις εξετάσεις Αγγλικής του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης.

Διαπιστώνω ότι δεν έχει διεξαχθεί, στην προκείμενη περίπτωση, είτε από την Ε.Ε.Υ. είτε από τη Σ.Ε., οποιαδήποτε έρευνα ή περαιτέρω έρευνα αναφορικά με τα παραπάνω ενδεικτικά γνώσης στα οποία στηρίχθηκαν. Γιαυτό και η προαγωγή των Ε.Μ. Σ. Γεωργιάδη, Γ. Μούσκου και Α. Παπαντωνίου είναι ακυρωτέα για έλλειψη δέουσας έρευνας.

Ο παραπάνω ισχυρισμός αποσύρθηκε από τον κ. Α. Κωνσταντίνου, που εκπροσωπεί τον αιτητή (αρ. 1) στην 882/98. Τέθηκε όμως και παραμένει στις υπόλοιπες προσφυγές. Το επιχείρημα αντισυνταγματικότητας αφορά τις παρακάτω διατάξεις του άρθρ. 5:

Tα ίδια ή παρόμοια επιχειρήματα για την αντισυνταγματικότητα του Νόμου προβλήθηκαν στην Α.Ε.2681 Δημήτριος Δ. Δημητριάδης ν. Κυπριακής Δημοκρατίας ημερ. 27/2/01. Δεν έγιναν όμως αποδεκτά. Απορρίπτοντας την ένσταση αντισυνταγματικότητας ο Γαβριηλίδης Δ., που έδωσε την απόφαση πλειοψηφίας, υιοθέτησε την προσέγγιση του πρωτόδικου δικαστή, τονίζοντας πως το θέμα έτυχε όμοιας αντιμετώπισης σε δύο άλλες πρωτόδικες αποφάσεις: 414/97 Πρωτοπαπάς ν. Δημοκρατίας ημερ. 31/8/99 και 465/98 Κωνσταντινίδου ν. Δημοκρατίας ημερ. 8/3/00.

Το σχετικό απόσπασμα με το οποίο συμφώνησε η πλειοψηφία, από την πρωτόδικη απόφαση του Κρονίδη Δ έχει ως εξής:

Το αποτέλεσμα είναι ότι καταρρέει μετά την απόφαση αυτή το επιχείρημα αντισυνταγματικότητας.

Η κα Παπαέτη υποστήριξε, επικαλούμενη το σύγγραμμα του Α. Ράϊκου "Δικονομικόν Εκλογικόν Δίκαιον" (1981) σελ. 296-297, ότι η ακύρωση της εκλογής Κατσαμπά ενεργεί:

Αντιτάχθηκε ότι δεν είναι η ίδια η θέση του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Αντίθετα με τα ισχύοντα στην Ελλάδα, εδώ αποφασίστηκε στην Μαυρογένης, ανωτέρω, ότι το Δικαστήριο δεν έχει εξουσία να ορίσει ότι η απόφαση του θα ισχύσει από χρόνο μέλλοντα. Έχει μόνο αναδρομική ισχύ. Έτσι ο κ. Κατσαμπάς δεν κατείχε ποτέ το βουλευτικό αξίωμα. Τέλος, η δικηγόρος της Δημοκρατίας υπέβαλε ότι η επιτυχία εκλογικής αίτησης δε θίγει την ύπαρξη του νομοθετικού σώματος ή το κύρος των νόμων που θεσπίστηκαν κατά την περίοδο της εκκρεμοδικίας. Απλώς, όπως είπε, "αλλάσσει η σύνθεση".

Μου φαίνεται ότι δεν είναι διαφορετική η θεώρηση του θέματος από το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο (Α.Ε.Δ.) ως προς τις επιπτώσεις δικαστικής απόφασης που ακυρώνει την εκλογή βουλευτή. Το συνάγω από το τι αναφέρει ο Δ. Θ. Τσάτσος στο σύγγραμμα του "Συνταγματικό Δίκαιο" τόμος Β (1992) στη σελ. 252:

Όμως το ζήτημα των επιπτώσεων τέτοιας διαπίστωσης ρυθμίζεται από τον Κανονισμό της Βουλής. Στην ίδια σελίδα αναφέρεται ότι:

Η διάκριση μεταξύ των δύο αυτών μορφών αντισυνταγματικότητας είναι σημαντική. Οι Σκουρής και Βενιζέλος "Ο δικαστικός έλεγχος της συνταγματικότητας των νόμων" (1985) στη σελ. 83 παρατηρούν:

Σημασία έχει και η παραπέρα διάκριση μεταξύ εξωτερικής και εσωτερικής τυπικής συνταγματικότητας. Στην ίδια σελίδα (υποσ. 1) αναφέρεται ότι:

Από καμιά συνταγματική ή άλλη διάταξη δεν προκύπτει ότι η ακύρωση της εκλογής ενός βουλευτή η οποία, κατά το δίκαιο μας, όπως διαπλάστηκε από την Μαυρογένης, ενεργεί ex tunc, καθιστά τον ψηφισθέντα νόμο ανυπόστατο. Ούτε προκύπτει ως λογική ή νομική συνέπεια η εκμηδένιση ολόκληρης της νομοθετικής παραγωγής της Βουλής στην οποία μετείχε. Εξάλλου κατά το άρθρ. 77 του Συντάγματος, η Βουλή βρίσκεται σε απαρτία "εφόσον παρίσταται τουλάχιστον το εν τρίτον του συνολικού αριθμού των βουλευτών", ενώ με βάση το άρθρ. 78 οι νόμοι ψηφίζονται με απλή πλειοψηφία των παρόντων βουλευτών. Δεν είναι καν γνωστόν, όπως επισήμανα, αν ο κ. Χρ. Κατσαμπάς ήταν μεταξύ των παρόντων που ψήφισαν. Πέραν τούτου, δε θα εξέταζα το θέμα, αφού, από απόψεως εξωτερικών στοιχείων, δεν φαίνεται οτιδήποτε μεμπτό. Ο νόμος δημοσιεύθηκε στην Επίσημη Εφημερίδα, σύμφωνα με τη σχετική διάταξη του Συντάγματος.

Η εισήγηση στην 882/98 αφορά πάλιν την εφαρμογή του νόμου του 1995, αλλά προβάλλονται διαφορετικές πλημμέλειες: ότι η Σ.Ε. ακολούθησε αντίθετη πορεία από την Ε.Ε.Υ. Συγκεκριμένα έχει λεχθεί ότι η Ε.Ε.Υ., υπακούοντας στις πρόνοιες του νόμου, αγνόησε όλες τις βαθμολογίες και έλαβε υπόψη το λοιπό περιεχόμενο τους. Ενώ η Σ.Ε. βασίστηκε στην υπόθεση Χαραλάμπους και αγνόησε πλήρως τις εκθέσεις τη περιόδου από 1977-78 μέχρι 1992-1993. Με άλλα λόγια αγνοήθηκε η πρόσφατη καριέρα των υποψηφίων. Η υπόθεση Χαραλάμπους αφορούσε θέσεις δασκάλων και όχι επιθεωρητών. Πεπλανημένα, κατά την ίδια εισήγηση, παραγνωρίστηκαν οι υπηρεσιακές εκθέσεις των δύο τελευταίων ετών, που έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα, σύμφωνα με τη νομολογία, αλλά και το σχέδιο υπηρεσίας της θέσης.

Η υπόθεση Βανέζη κ.α. ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (1989) 3 (Δ) Α.Α.Δ. 2522, στην οποία στήριξε αυτό το μέρος της εισήγησης του ο κ. Αγγελίδης, δεν μπορεί νομίζω να παραλληλίζεται με την κρινόμενη. Εκεί, μετά την ακύρωση της προαγωγής αστυνομικών, ψηφίστηκε ο ν. 18/87, που τροποποίησε τα άρθρ. 13 με την προσθήκη του εδ. 5 ότι "Κανονισμοί δυνάμει του παρόντος άρθρου δυνατό να έχουν αναδρομική ισχύ". Στη συνέχεια ψηφίστηκαν οι περί Αστυνομίας (Τροποποιητικοί) Κανονισμοί, οι οποίοι, με ρητή πρόνοια, κατάργησαν τους παλιούς κανονισμούς του 1958, που διείπαν τα σχετικά θέματα. Γιαυτό και το Δικαστήριο εφάρμοσε, ορθά, όπως κρίθηκε, το νέο νομοθετικό καθεστώς. Η υπόθεση Ηλιάδη κ.α ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (1991) 3 Α.Α.Δ. 25, καθιστά σαφές ότι μόνο "κατ' εξαίρεση .............. είναι εφαρμοστέο το ισχύον νομικό καθεστώς όταν το νεώτερο νομοθέτημα είναι αναδρομικής ισχύος ή προκύπτει από αυτό ότι ο νομοθέτης δεν ανέχεται εφεξής την εφαρμογή των παλαιών διατάξεων".

Αυτό δε συμβαίνει εδώ. Στην προκείμενη περίπτωση ο νόμος που ίσχυε κατά το χρόνο της έκδοσης της αρχικής απόφασης ήταν ο ν. 78(1)/95, ο οποίος θεσπίστηκε για να αντιμετωπισθούν οι συνέπειες από την απόφαση Χαραλάμπους. Διαφορετικά θα διαγραφόταν η όλη υπηρεσιακή εικόνα. Έχω κατά νουν το απόσπασμα του πρακτικού, που επικαλέστηκε ο κ. Κωνσταντίνου για να δείξει την ολική παραγνώριση των εκθέσεων. Πρέπει όμως να διαβασθεί σε συνδυασμό με τί αναφέρεται από τη Σ.Ε. προηγουμένως και με το τεκμήριο κανονικότητας. Αναφέρει το πρακτικό ρητά τις υπηρεσιακές εκθέσεις:

Επομένως δε θεμελιώθηκε η σχετική πρόταση.

Στρέφομαι στο επιχείρημα που έχει υπόβαθρο την υπόθεση Χαραλάμπους, ότι, δηλαδή, αφορούσε μόνο τους δασκάλους και όχι τους επιθεωρητές, αφού η βαθμολογία των τελευταίων έγινε σύμφωνα με την ΚΔΠ 223/76 με ανώτατο όριο βαθμολόγησης τον αρ. 40. Ένα πρόσθετο επιχείρημα ήταν ότι ο νόμος του 1995 συνιστούσε επέμβαση της νομοθετικής εξουσίας στα έργα της εκτελεστικής κατά παράβαση της αρχής της διάκρισης των λειτουργιών.

Ο νόμος όμως αυτός κρίθηκε από την Ολομέλεια, όπως παρατήρησα σε άλλο μέρος της απόφασης μου, συνταγματικός. Προκύπτει δε από τις πρόνοιες του ότι ισχύει και για τους επιθεωρητές. Το άρθρ. 3 του ν. 78(1)/95 ορίζει ότι:

Επισημαίνεται ότι τα άρθρ. 35Α και 35Β του οικείου Νόμου (του περί Δημοσίας Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας Νόμου 10/69, όπως τροποποιήθηκε) αδρανοποιήθηκαν. Ίσχυσαν αντί αυτών τα άρθρ. 4 και 5 του προσωρινού νόμου.

Στη συζήτηση χρησιμοποιήθηκε από τους διαδίκους η απόφαση της Ολομέλειας στην Α.Ε. 2451 Κεπεγιάννη ν. Κυπριακής Δημοκρατίας ημερ. 4/2/2000. Έχω τη γνώμη ότι δεν εφαρμόζεται εδώ, εφόσο ο προσωρινός νόμος έχει ρητά προβλέψει τη δυνατότητα διαχωρισμού των υπηρεσιακών εκθέσεων στο περιγραφικό μέρος και το βαθμολογικό. Και ο νόμος θεωρήθηκε συνταγματικός.

Θα εξετάσω τώρα ισχυρισμούς αναφορικά με επιμέρους ζητήματα. Προβάλλεται η υπεροχή των αιτητών στα κριτήρια προαγωγής με έμφαση (από ορισμένους) είτε στην αρχαιότητα είτε στα προσόντα ή σε συνδυασμό και των δύο. Επίσης είναι ουσιαστικά κοινό το επιχείρημα ότι δόθηκε υπερβολική σημασία στις προσωπικές συνεντεύξεις.

Πρέπει να έχουμε υπόψη ότι όλοι οι αιτητές και Ε.Μ. (συνολικά 33), είχαν τα πρακάτω απαιτούμενα από το σχέδιο υπηρεσίας προσόντα:

Η Επιτροπή διαπίστωσε τα παρακάτω αναφορικά με την αξία:

Είναι ορθό να λεχθεί ότι ισοδυναμία διαπιστώθηκε και στον τομέα των προσόντων. Όπου δε συμβαίνει να υπάρχει πρόσθετο προσόν αιτητή έναντι προαχθέντος, τούτο δεν αποτελεί, όπως περαιτέρω διαπιστώθηκε, με βάση το παραπάνω σχέδιο υπηρεσίας, πλεονέκτημα. Επομένως, σύμφωνα με την πάγια νομολογιακή αρχή, τέτοιο προσόν μόνο περιθωριακή αξία μπορεί να έχει (βλ. Μυτίδης ν. Δημοκρατίας (1991) 4 (Α) Α.Α.Δ. 808). Στον Πίνακα Α, που επισυνάπτεται, φαίνονται τα στοιχεία που αφορούν την αρχαιότητα των αιτητών και τη βαθμολογία τους στην προφορική εξέταση. Ενώ στον Πίνακα Β, που επίσης επισυνάπτεται, καταγράφονται τα ίδια στοιχεία για τα Ε.Μ.

Εκείνο που προκαλεί έντονο προβληματισμό ενόψει της ουσιαστικής ισοδυναμίας στον τομέα της αξίας και των προσόντων είναι η σημασία που έχει προσλάβει η προσωπική συνέντευξη. Η νομολογία θεωρεί ότι το μέσο αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία σε θέσεις, όπως εδώ, πρώτου διορισμού και προαγωγής. Είναι όμως συμπληρωματικό στοιχείο κρίσης, όπως το θεώρησε η Επιτροπή και όπως προβλέπει ο νόμος του 1995 και δεν έχει αναχθεί σε αυτοτελές κριτήριο που μπορεί να αποτελέσει το δείκτη επιλογής. Ιδίως όταν παραγνωρίζεται αρχαιότητα, που σε μερικές περιπτώσεις, όπως φαίνεται από τους πίνακες φτάνει μέχρι 7 χρόνια χωρίς να παρέχεται δικαιολογία. Έστω, και αν η μισθολογική κατάταξη είναι η υπ' αρ. 12-13 (συνδυασμένες κλίμακες), που μπορεί η θέση να χαρακτηρισθεί ως υψηλόβαθμη. Στην Στυλιανού κ.α. ν. Δημοκρατίας (1994) 3 Α.Α.Δ. 387 υπογραμμίστηκε ότι:

Έχω ήδη αποφασίσει ότι η προαγωγή των Ε.Μ. Γ. Μούσκου, Σ. Γεωργιάδη και Α. Παπαντωνίου ακυρώνεται για έλλειψη δέουσας έρευνας αναφορικά με το επίπεδο γνώσης της αγγλικής με βάση τα κατεχόμενα πιστοποιητικά. Πέραν τούτου ακυρώνεται, με την εξαίρεση της Αν. Πετρίδου, που έχει μεγάλη αρχαιότητα έναντι πάντων, και η προαγωγή των Γ. Γεωργίου, Α. Μακρή, Π. Νικολάου, Κ. Πρωτοπαπά και Α. Μυτιληναίου. Στην περίπτωση τους είναι κατάδηλο πως είχε ειδικό βάρος το αποτέλεσμα της συνέντευξης. Διαμόρφωσε αποφαστικά την κρίση της Επιτροπής, έξω από το πνεύμα της νομολογίας που έχω παραθέσει.

Η σχετική αρχαιότητα του κάθε αιτητή (είναι από 1 χρόνο 3 μήνες μέχρι και 7 χρόνια) προκύπτει από τους Πίνακες Α και Β. Δεν εξηγεί πειστικά η Επιτροπή γιατί παραγνωρίστηκε. Η Πετρίδου είχε προαχθεί το 1977 στην προηγούμενη θέση. Η αρχαιότητα της φτάνει και μέχρι 11 χρόνια. Στα υπόλοιπα στοιχεία υπάρχει ισοβαθμία και στην συνέντευξη βαθμολογήθηκε με το χαρακτηρισμό "εξαιρετικά -". Σε σχέση με την κριτική του κ. Κωνσταντίνου για κάποια δυσμενή σχόλια στις υπηρεσιακές εκθέσεις και κάποιες καταγγελίες παρατηρώ ότι δεν μεταβάλλεται η συνολική υπηρεσιακή της εικόνα αφού είχε σχετική βαθμολογία 9 έως 10. Περαιτέρω, οι σχετικές καταγγελίες διερευνήθηκαν και απορρίφθηκαν.

Ένα άλλο ζήτημα που έχει εγερθεί στην 882/98 είναι κατά πόσον το Ε.Μ. Σάββας Γεωργιάδης διπλωματούχος Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, είχε το ζητούμενο προσόν, όπως καθορίζεται πιο πάνω. Το Υπουργείο Παιδείας θεώρησε ότι δεν το κατείχε, αλλά ύστερα από ένσταση του, η Επιτροπή έγραψε στο Ε.Μ. απλώς ότι "κατέχει τα προσόντα". Δεν έδωσε όμως οποιαδήποτε δικαιολογία ούτε φαίνεται να έκαμε την παραμικρή έρευνα αν το πτυχίο Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης είναι συναφές με τα απαιτούμενα. Αυτό αποτελεί πρόσθετο λόγο ακύρωσης.

Το τελευταίο είναι η αιτιολογία που δόθηκε για την επίδικη απόφαση κατά το μέρος που αφορά τον αιτητή Α. Πολυδώρου (998/98). Είναι ως εξής:

Η επίδικη θέση καθορίζεται στο οικείο σχέδιο υπηρεσίας ως θέση πρώτου διορισμού και προαγωγής. Σύμφωνα με το άρθρ. 25(3) του περί Δημόσιας Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας Νόμου αρ. 10/69, όπως τροποποιήθηκε:

Όμως "προαγωγή" σημαίνει:

Αναφορικά με την αιτιολογία που δόθηκε για την προαχθείσα Α. Πετρίδου, βρίσκω ότι είναι ικανοποιητική και ότι συμπληρώνεται από τα στοιχεία των φακέλων.

Σ. Νικήτας,

Δ.

/ΚΑΣ