Μεταξύ -

Ανδρέα Ξενοφώντος από τη Λευκωσία

- και -

Κυπριακής Δημοκρατίας μέσω

1. Υπουργού Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης

2. Αρχηγού Αστυνομίας

------------------------

Για τον αιτητή: Μ. Κυπριανού

Για τους καθών η αίτηση: Μ. Φλωρέντζος, Εισαγγελέας της Δημοκρατίας

----------------------

Ο αιτητής στρέφεται περαιτέρω (παράγρ. Β του αιτητικού) κατά της "παράλειψης και/ή άρνησης" των καθών να τον προάξουν στην ίδια θέση. Δικαίως νομίζω οι τελευταίοι πρόβαλαν ένσταση (προδικαστική) στη συζήτηση του αιτήματος. Είναι φυσικά δυνατή η άσκηση προσφυγής και για παράλειψη της διοίκησης να προβεί σε οφειλόμενη νόμιμη ενέργεια, όπως και για την άρνηση της να προβεί στην ενέργεια αυτή. Όμως τέτοια παράλειψη ή άρνηση θεμελιώνεται μόνο εφόσο με ρητή διάταξη η διοίκηση υποχρεούται να ενεργήσει με τον καθοριζόμενο τρόπο, όχι όμως και στην περίπτωση που παρέχεται σε αυτή διακριτική εξουσία να εκδώσει ή να μην εκδώσει την πράξη. Στην παρούσα περίπτωση οι καθών ουδεμία οφειλόμενη ενέργεια παρέλειψαν. Επομένως το αίτημα Β απορρίπτεται.

Η προαγωγική διαδικασία στην Αστυνομία έχει θεσμοθετηθεί από τους περί Αστυνομίας (Προαγωγές) Κανονισμούς του 1989 (Κ.Δ.Π. 52/89), που αποτέλεσαν και το πλαίσιο συζήτησης της υπόθεσης. Ιχνογραφώ τα βασικά του συστήματος, με την υπόμνηση, που δε χρειάζεται να επαναλάβω, πως τηρήθηκε πιστά στην περίπτωση αυτή.

Προτού το όλο ζήτημα καταλήξει στον Α.Α., η αξιολόγηση των υποψηφίων για προαγωγή γίνεται σε δύο στάδια. Συστήνεται (με βάση τον καν. 5) Επιτροπή Αξιολόγησης (Ε.Α.) που, ύστερα από μελέτη των προσωπικών φακέλων, των ατομικών δελτίων των υποψηφίων, των προσόντων τους, όπως ορίζονται από τους καν. 3 και 6 και άλλων στοιχείων της παραγ. 6(2), συντάσσει έκθεση αξιολόγησης για τον κάθε υποψήφιο. Η έκθεση αξιολόγησης αποτυπώνεται πάνω στο ειδικό έντυπο, που καθορίστηκε από τον Α.Α. με την έγκριση του Υπουργού. Για να καταρτίσει τις εκθέσεις, η Ε.Α. συμβουλεύεται τον υπεύθυνο αξιωματικό [(βλ. επιφύλαξη του καν. 6(2)]. Ο ρόλος της Ε.Α. τελειώνει με την ετοιμασία καταλόγου των προσοντούχων και την αποστολή του στον Πρόεδρο του Συμβουλίου Κρίσεως (Σ.Κ.).

Η συγκρότηση του Σ.Κ. διέπεται από τον καν. 7, ενώ η λειτουργία και ο ρόλος του ως προωθημένου οργάνου αξιολόγησης από τον καν. 8. Το Σ.Κ. καλεί τους υποψηφίους, όπως έγινε στην περίπτωση αυτή, σε προφορική συνέντευξη, που σκοπό έχει να εξακριβώσει το επίπεδο γνώσεων του εξεταζόμενου στα θέματα που καθορίζει η παράγρ. 2 του καν. 8. Καταγράφω την τελευταία του πρόταση γιατί αποτελεί τον άξονα της υπόθεσης του αιτητή:

Με βάση το περιεχόμενο των προσωπικών φακέλων, των ατομικών δελτίων και το αποτέλεσμα της συνέντευξης, το Σ.Κ.:

Συμπληρώνω, λέγοντας ότι ο αιτητής δεν περιλήφθηκε στον κατάλογο που είχε καταρτίσει το Σ.Κ.

Στην αρχική, μονοσέλιδη, αγόρευση του, ο δικηγόρος του αιτητή ανέπτυξε ένα μόνο λόγο ακύρωσης: ότι η γενική εντύπωση αναφορικά με την απόδοση των υποψηφίων κατά την προφορική συνέντευξη, δεν καταγράφτηκε, όπως ορίζει ο καν. 8(2), ανωτέρω. Και πρόσθεσε ότι δεν παρέχεται οποιαδήποτε εξήγηση για τον αποκλεισμό του αιτητή. Οι καθών αντέδρασαν, ενιστάμενοι στη συζήτηση του ισχυρισμού αυτού γιατί δεν τέθηκε το απαραίτητο δικονομικό υπόβαθρο στο δικόγραφο της προσφυγής.

Αναγνωρίζοντας έμμεσα το δικαιολογημένο της ένστασης των καθών, ο αιτητής υπέβαλε αίτηση τροποποίησης των λόγων ακύρωσης για να καλυφθεί το κενό, την οποία επέτρεψα. Ας σημειωθεί ότι οι καθών δεν έφεραν ένσταση. Οι δύο νέοι λόγοι (αρ. 9 και 10) έχουν ως εξής:

Έτσι λοιπόν ο αιτητής δεν έχει έννομο συμφέρον να προσβάλει την απόφαση του Α.Α. και την τελείωση της από τον Υπουργό ή ακόμη οποιοδήποτε τυχόν ελάττωμα της όλης διαδικασίας, αφού δε συστήθηκε. Ο κ. Φλωρέντζος παρέπεμψε στην Ιωάννου κ.α. ν. Δημοκρατίας (1993) 3 Α.Α.Δ. 390, στην οποία επιβεβαιώθηκε ότι η ύπαρξη έννομου συμφέροντος συναρτάται με την κατοχή των προσόντων, που απαιτούνται για κατάληψη της θέσης.

Αναφορά έγινε, ως προς την ουσία του θέματος, στην υπόθεση Δημοκρατία ν. Αντωνίου κ.α. (1993) 3 Α.Α.Δ. 325 (απόφαση Ολομέλειας), όπου συζητήθηκε, για πρώτη φορά ζήτημα εγκυρότητας του εντύπου του Α.Α. και άλλα συναφή θέματα. Κρίθηκε ότι το περιεχόμενο του και η διάρθρωση του γενικά συνάδουν με τις πρόνοιες της Κ.Δ.Π. 52/89. Και ότι η ανώτατη βαθμολογία σε κάθε ενότητα (προσωπική συνέντευξη, έκθεση της Ε.Α. και Αξιολόγηση του Συμβουλίου)

Συνηγορώντας υπέρ της θέσης ότι ο αιτητής πλήττει με έννομο συμφέρον την απόφαση αποκλεισμού του, ο κ. Κυπριανού είπε πως δε θα αξιολογούσε τον αιτητή η Ε.Α. αν δεν κατείχε τα προσόντα. Αντιτάχθηκε ότι το άρθρ. 13Α του περί Αστυνομίας Νόμου, Κεφ. 285, όπως τροποποιήθηκε θέτει σαν προϋπόθεση προαγωγής τη συμπερίληψη υποψηφίου στον κατάλογο συστηθέντων. Περαιτέρω ότι ο νόμος 158(1)/99 (που κωδικοποιεί τις γενικές αρχές του διοικητικού δικαίου), τον οποίο επικαλέστηκε ο αιτητής, δεν ήταν κατά τον κρίσιμο χρόνο σε ισχύ. Συμφώνησε ωστόσο πως ισχύουν οι γενικές αρχές που διέπουν την υποχρέωση αιτιολόγησης των διοικητικών πράξεων, όπως διαμορφώθηκαν από τη νομολογία.

Στο στάδιο των προφορικών διευκρινίσεων, ο κ. Κυπριανού περιόρισε την υπόθεση του μόνο στον λόγο 9, ανωτέρω και συγκεκριμένα στο ότι η βαθμολογία του Σ.Κ., που αφορά τα στοιχεία του προσωπικού φακέλου και ατομικού δελτίου, δεν παρέχει αιτιολογία. Παρέπεμψε δε, για ενίσχυση της θέσης του, στις υποθ. αρ. 165/97 κ.α. Ευθυμίου κ.α. ν. Δημοκρατίας ημερ. 14/12/98, 172/98 Μουστάκας κ.α. ν. Δημοκρατίας ημερ. 25/2/2000 και 216/99 Χήρα ν. Δημοκρατίας ημερ. 17/5/2000, οι οποίες, κατά το δικηγόρο των καθών, δεν έχουν εφαρμογή στην προκείμενη περίπτωση.

Εκτός από το άρθρ. 13Α του Κεφ. 285, οι καθών στηρίχθηκαν και στον Καν. 8 με βάση τον οποίο ο Α.Α. επιλέγει και προάγει από τον πίνακα συστηθέντων από το Σ.Κ. Όμως ο αιτητής υπέστη αξιολόγηση. Και προϋπόθεση της αξιολόγησης είναι η κατοχή των προβλεπόμενων προσόντων. Ο καν. 4(2) δίνει την αφοπλιστική απάντηση στον ισχυρισμό ότι ο αιτητής δεν είχε τα προσόντα:

Παραμένει εντούτοις το ερώτημα αν ο αιτητής είναι επιτρεπτό να προσβάλει τις προαγωγές, αφού δεν μπήκε στον πίνακα. Η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι καταφατική, εφόσον ο αιτητής αμφισβητεί με το λόγο ακύρωσης (αρ. 9) τη μη συμπερίληψη του στον πίνακα εκείνο. Η υπόθεση αρ. 2/96 Χρ. Χ"Χριστοδούλου ν. Δημοκρατίας ημερ. 26/8/97, που παρέπεμψαν οι καθών, διακρίνεται για το λόγο ότι σε εκείνη δεν προσβλήθηκε άμεσα η σύσταση του Σ.Κ. Τα νομικά σημεία που είχαν τεθεί με την προσφυγή στόχευαν μόνο στην απόφαση του Υπουργού. Εδώ διαφέρει ριζικά η κατάσταση. Αμφισβητείται το κύρος της σύστασης, το οποίο κατέστη επίδικο θέμα. Σχετικές είναι οι υποθέσεις αρ. 933/97 Ιταλού ν. Δημοκρατίας ημερ. 9/9/99 και οι συνεκδικασθείσες υποθέσεις αρ. 136/98, 137/98, 175/98 και 176/98 Χρ. Παπαστυλιανού κ.α. ν. Δημοκρατίας ημερ. 6/10/2000. Έτσι ο αιτητής, που θίγεται από την επίμαχη σύσταση, έχει έννομο συμφέρον να προσφύγει.

Ο σχετικός ισχυρισμός του αιτητή, που εξέθεσα προηγουμένως, μαζί με το κείμενο του κανονισμού, δεν μπορεί να γίνει δεκτός ενόψει της απόφασης στην Δημοκρατία ν. Αντωνίου, ανωτέρω. Προβλήθηκε, αλλά δεν επικράτησε ο ίδιος ισχυρισμός ότι, δηλαδή, με τη χρήση του εντύπου δεν είχαν καταγραφεί οι εντυπώσεις από τη συνέντευξη. Αναφέρει στο προκείμενο η απόφαση (σελ. 342):

Η αιτιολογία για το θέμα (σελ. 3 του εντύπου) φαίνεται στο σχετικό πρακτικό, που αναπαράγεται εδώ:

Η αιτιολογία αυτή δεν είναι ικανοποιητική γιατί από τα στοιχεία που αναπληρώνουν την ελλείπουσα από το σώμα της πράξης αιτιολογία δεν προκύπτουν άμεσα, αλλά χρειάζονται αναζήτηση και εκτίμηση τους, πράγμα που εκφεύγει των ορίων του δικαστικού ελέγχου. Θα παραπέμψω για ότι πιστεύω ήταν ανάλογες καταστάσεις στις αποφάσεις Ευθυμίου κ.α. ν. Δημοκρατίας, Χήρα ν. Δημοκρατίας και Παπαστυλιανού ν. Δημοκρατίας, ανωτέρω, στις οποίες πέτυχαν οι προσφυγές γιατί δεν αιτιολογήθηκε ικανοποιητικά η απόδοση βαθμών για τα στοιχεία του φακέλου και του ατομικού δελτίου. Το τελευταίο που ήθελα να θίξω είναι ότι ο αιτητής με μεγαλύτερη βαθμολογία θα μπορούσε να έχει θέση στον πίνακα συστηθέντων.

1. Γ. Αλλαγιώτης

2. Γ. Γεωργίου

3. Κλ. Ζαβρός (αποσύρθηκε η προσφυγή εναντίον του)

4. Α. Θεοδούλου

5. Μ. Παπαγεωργίου

6. Σ. Πουρουτίδης

7. Γ. Χ"Μιχαλάκης