Ο αιτητής είναι ρωσσοπόντιος ελληνικής καταγωγής και Γεωργιανής ιθαγένειας. Ο αιτητής ήλθε στην Κύπρο με τη γυναίκα του το 1995. Εδώ, απέκτησαν (1996) ένα παιδί που διαμένει μαζί τους.

Στην αρχή παραχωρήθηκε στον αιτητή άδεια επισκέπτη και μετά άδεια εργασίας. Εργοδοτήθηκε στην εταιρεία DCS VENDING ENTERPRISES LTD ως χειριστής μηχανών. Η άδεια εργασίας ανανεωνόταν κανονικά μέχρι 26.1.2000. Η άδεια παραμονής έληξε οριστικά περί το τέλος Νοεμβρίου 2000.

Οι εργοδότες του αιτητή, με επιστολή τους ημερ. 8.8.2000 ζήτησαν παράταση της άδειας παραμονής του στην Κύπρο για ακόμα ένα χρόνο. Οι καθ΄ ων η αίτηση, με επιστολή τους ημερ. 21.8.00, τους πληροφόρησαν ότι το αίτημα για παράταση του χρόνου παραμονής του αιτητή στην Κύπρο για ένα ακόμα χρόνο δεν εγκρίθηκε και ότι ο αιτητής έπρεπε να αναχωρήσει μετά τις 26.11.00.

Ακολούθησε αλληλογραφία επί του θέματος μεταξύ των δικηγόρων του αιτητή και των καθ΄ ων η αίτηση. Η θέση των καθ΄ ων η αίτηση, όπως είχε αρχικά διατυπωθεί στην επιστολή τους ημερ. 21.8.00, παρέμεινε σταθερή και αμετάβλητη. Η πρώτη φάση της αλληλογραφίας μεταξύ του κ. Λ. Κληρίδη και των καθ΄ ων η αίτηση έληξε με επιστολή των καθ΄ ων η αίτηση ημερ. 29.11.00 στην οποία επαναλαμβανόταν η πάγια θέση τους ότι το αίτημα δεν μπορούσε να ικανοποιηθεί επειδή ο αιτητής συμπλήρωσε παραμονή πέντε ετών στην Κύπρο. Η επιστολή τελειώνει με την παράκληση, "παρακαλώ όπως συμβουλεύσετε τον αλλοδαπό να αναχωρήσει αμέσως από την Κύπρο, διαφορετικά θα απελαθεί".

Η παρούσα προσφυγή έχει ως αντικείμενο το περιεχόμενο της πιο πάνω επιστολής των καθ΄ ων η αίτηση ημερ. 29.11.00. Με την προσφυγή,επιδιώκεται η ακύρωση της απόφασης με την οποία απορρίφθηκε το αίτημα του αιτητή για παράταση της παραμονής και εργοδότησής του στην Κύπρο. Παρενθετικά σημειώνω ότι η αλληλογραφία μεταξύ των δικηγόρων του αιτητή και των καθ΄ ων η αίτηση συνεχίστηκε και μετά την καταχώρηση της προσφυγής και αφορούσε αίτημα του αιτητή για αναστολή μέτρων εναντίον του εκκρεμούσης της προσφυγής, χωρίς ωστόσο να έχει συγκατανεύσει η διοίκηση.

Με την παρούσα αίτηση επιδιώκεται η έκδοση προσωρινού διατάγματος με το οποίο να διατάσσονται οι καθ΄ ων η αίτηση όπως απόσχουν οποιασδήποτε ενέργειας για απέλαση του αιτητή και της οικογένειάς του μέχρι της εκδικάσεως και τελικής αποπερατώσεως της προσφυγής.

Ο περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεως Νόμος Κεφ. 105 (όπως έχει τροποποιηθεί) και οι περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεως Κανονισμοί του 1972 (Κ.Δ.Π. 242/72) ρυθμίζουν την είσοδο και την παραμονή των αλλοδαπών στη χώρα. Ο καν. 9(1) προβλέπει:

Και σύμφωνα με την παράγραφο 4 του ιδίου κανονισμού:

Στην κρινόμενη περίπτωση, η άδεια παραμονής και απασχόλησης του αιτητή η οποία, ήταν καθορισμένης χρονικής διάρκειας, έληξε κανονικά και ενόψει τούτου, η διοίκηση πληροφόρησε τον αιτητή ότι έπρεπε να εγκαταλείψει το έδαφος της Δημοκρατίας. Και εφόσον δεν προκύπτει από τα στοιχεία του φακέλου ότι έχει εκδοθεί διάταγμα απέλασης του αιτητή, καθίσταται σαφές ότι η προσφυγή δεν στρέφεται εναντίον διατάγματος απέλασης αφού ουδέποτε εκδόθηκε τέτοιο διάταγμα. Η προσφυγή δεν στρέφεται ούτε και εναντίον της ειδοποίησης της διοίκησης προς τον αιτητή να εγκαταλείψει τη χώρα λόγω λήξης της άδειας παραμονής και απασχόλησης του εφόσον αυτή η ειδοποίηση είναι πράξη πληροφοριακού χαρακτήρα και ως τέτοια δεν υπόκειται στον αναθεωρητικό έλεγχο που προβλέπει το άρθρο 146 του Συντάγματος.

Οπως σαφώς προκύπτει από το λεκτικό της ζητούμενης θεραπείας, η προσφυγή στρέφεται αποκλειστικά εναντίον της απόφασης των καθ΄ ων η αίτηση με την οποία απέρριψαν αίτημα του αιτητή για παράταση της παραμονής και εργοδότησής του στην Κύπρο.

Η γέννηση παιδιού στην Κύπρο από γονείς αλλοδαπούς των οποίων η παραμονή είναι προσωρινή, όπως συμβαίνει στην κρινόμενη περίπτωση, δεν δημιουργεί δικαιώματα στους γονείς ή στο ίδιο το παιδί που θα μπορούσαν να επηρεάσουν με οποιοδήποτε τρόπο, θετικά ή αρνητικά, τα εκ του νόμου απορρέοντα δικαιώματα και υποχρεώσεις τους καθ΄όσον αφορά την άδεια εισόδου και παραμονής τους στην Κύπρο. Ο ισχυρισμός περί επιλεκτικής εφαρμογής του νόμου και της κυβερνητικής πολιτικής επί θεμάτων που αφορούν την παραμονή αλλοδαπών στην Κύπρο δεν έχει τεκμηριωθεί με απτά στοιχεία και συνεπώς ο γενικός και αόριστος αυτός ισχυρισμός δεν συνιστά έκδηλη παρανομία στη βάση της οποίας θα μπορούσε να εκδοθεί το ζητούμενο προσωρινό διάταγμα. Γενικά η αναφορά του αιτητή στην ύπαρξη έκδηλης παρανομίας χωρίς στοιχειώδη τεκμηρίωση που θα μπορούσε να την κατατάξει εντός των ακραίων έστω εννοιολογικών ορίων που καθόρισε η νομολογία επί του θέματος αναπόφευκτα, οδηγεί την αίτηση σε αποτυχία καθόσον αφορά αυτή τη συγκεκριμένη πτυχή του θέματος.

Απομένει η εξέταση του κατά πόσο έχει στοιχειοθετηθεί η προϋπόθεση της έλευσης ανεπανόρθωτης ζημίας. Ο ισχυρισμός του αιτητή ότι θα υποστεί ανεπανόρθωτη ζημία αν δεν εκδοθεί το ζητούμενο προσωρινό διάταγμα συνάπτεται του παραπόνου για "άδικη" μεταχείρισή του, όπως ο ίδιος την αντιλαμβάνεται και συνάμα των δυσχερειών που θα έχει να αντιμετωπίσει αυτός και η οικογένειά του. Ο,τι όμως ο αιτητής θεωρεί ως άδικη μεταχείρηση που έχει ως απόρροια τη δυσχέρεια που λέγει ότι θα αντιμετωπίσει αυτός και η οικογένειά του, δεν αποτελούν στοιχεία τα οποία μπορούν να συνθέσουν την έννοια της ανεπανόρθωτης ζημιάς. Τα όσα ο αιτητής επικαλείται ή αναφέρει στην ένορκη δήλωσή του για να καταδείξει ότι θα υποστεί ανεπανόρθωτη ζημιά αν δεν εκδοθεί το ζητούμενο διάταγμα, δεν ταυτίζονται με την έννοια της ανεπανόρθωτης ζημιάς που απαιτείται ως προϋπόθεση για να επιτύχει η αίτηση. Δεν έχει αποδειχθεί ότι η ζημιά που ενδεχομένως θα επέλθει, δεν θα μπορεί να αποκατασταθεί με οποιαδήποτε από τις θεραπείες που μπορούν να παραχωρηθούν με την ακύρωση της προσβαλλόμενης απόφασης ή διαφορετικά.

Κατόπιν των ανωτέρω, αποφαίνομαι πως ο αιτητής απέτυχε να θεμελιώσει το αίτημα για έκδοση προσωρινού διατάγματος.