|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2000) 4 ΑΑΔ 707
31 Ιουλίου, 2000
[ΝΙΚΗΤΑΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
1. ΤΑΞΙ ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΛΙΜΙΤΕΔ,
2. ΑΚΗΣ (ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ ΔΕΜΑΤΩΝ ΕΞΠΡΕΣΣ) ΛΙΜΙΤΕΔ,
3. ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΑΚΡΗΣ ΙΝΤΕΡ ΕΞΠΡΕΣΣ ΛΙΜΙΤΕΔ,
Αιτήτριες,
v.
KYΠPIAKHΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΔΙΑ ΤΗΣ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΑΡΧΗΣ ΑΔΕΙΩΝ,
Καθ'ης η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 432/1998)
Αναθεωρητική Αρχή Αδειών ― Άδεια οδικής χρήσης μεταφορέα Α΄, τύπου βαν ― Ιεραρχική προσφυγή κατά της απόφασης της Αρχής Αδειών που ενέκρινε τις σχετικές άδειες ― Νομοθετικό πλαίσιο εξέτασης της ιεραρχικής προσφυγής ― Ειδικά η πτυχή της ανάγκης διεξαγωγής έρευνας από την Α.Α.Α. ― Δεν ήταν η δέουσα στην κριθείσα περίπτωση ― Περιστάσεις και συνέπειες.
Οι αιτητές προσέφυγαν κατά της απορριπτικής απόφασης των ιεραρχικών προσφυγών τους εναντίον της χορήγησης στο ενδιαφερόμενο μέρος αδειών οδικής χρήσης μεταφορέα Α΄ για 3 οχήματα, τύπου βαν για μεταφορά δεμάτων.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, ακυρώνοντας την επίδικη απόφαση, αποφάσισε ότι:
Η Α.Α.Α. άκουσε τους ενδιαφερομένους στα πλαίσια των εξουσιών που της παρέχει το Άρθρο 4Α(3) του περί Ρυθμίσεως της Τροχαίας Μεταφοράς Νόμου, (Ν. 9/82, όπως τροποποιήθηκε), το οποίο εισήχθη με τον τροποποιητικό Νόμο αρ. 84/84:
Η παράγραφος (4) της ίδιας διάταξης, όπως τροποποιήθηκε από το Άρθρο 4(1) του τροποποιητικού Νόμου 16(Ι)/96, καθορίζει την έκταση του ασκούμενου από την Α.Α.Α. ελέγχου.
Δεν φαίνεται ότι πραγματικά ερευνήθηκαν ή δόθηκαν τα σχετικά στοιχεία για να μπορέσει να μορφώσει σωστή άποψη είτε η Α.Α. είτε η Α.Α.Α..
Το ουσιαστικό περιεχόμενο της Έκθεσης που έγινε για χρήση της Α.Α.Α. δεν περιέχει τίποτε το ουσιαστικό, έτσι ώστε να διαφώτιζε την Αρχή στο έργο της. Αυτή η θεμελιακή και μοιραία για το κύρος της απόφασης παράλειψη αντανακλάται στην αιτιολογία που η καθ' ης παλεύει να δώσει για την απόφασή της. Δεν εξέτασε καθόλου την υπόθεση από της πλευράς των συγκοινωνιακών και μεταφορικών αναγκών στον υπό συζήτηση τομέα, για τον οποίο παραχώρησε τις νέες άδειες. Την απασχόλησε μόνο ότι το ενδιαφερόμενο μέρος χρειαζόταν περισσότερες άδειες για να εξυπηρετεί την πελατεία του. Οριστικά ο αναγνώστης της απόφασης δεν κατανοεί γιατί έπρεπε να χορηγηθούν οι άδειες, ενόψει μάλιστα των ισχυρισμών της αιτήτριας 1 και των άλλων ενισταμένων. Αν πάλι λήφθηκε υπόψη η εξήγηση της ενδιαφερόμενης εταιρείας - και αυτό φαίνεται να έγινε - ότι παρανομεί για να αντεπεξέλθει με τις υποχρεώσεις της, αυτό δεν συνιστά αιτιολογία. Είναι επιβράβευση θρασύτατης συμπεριφοράς που εκτρέφει και διαιωνίζει την παρανομία. Και το πιο σημαντικό τραυματίζει βαρύτατα την έννοια του κράτους δικαίου.
Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Petrides v. Republic (1983) 3 C.L.R. 216,
Skaros v. Republic (1986) 3 C.L.R. 2109.
Προσφυγή.
Προσφυγή από τις αιτήτριες εταιρείας, ασχολούμενες με τη μεταφορά δεμάτων, κατά της απόρριψης των ιεραρχικών προσφυγών της αιτήτριας 1 και επικύρωσης της απόφασης της Αρχής Αδειών η οποία χορήγησε στο ενδιαφερόμενο μέρος άδειες οδικής χρήσης μεταφορέα Α΄ για 3 οχήματα, για τις μεταφορές δεμάτων, στην Πόλη Χρυσοχούς, στη Λεμεσό και στη Λάρνακα.
Α. Χάσικος, για τις Αιτήτριες εταιρείες.
Α. Μαππουρίδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α΄, για την Καθής η αίτηση.
Cur. adv. vult.
NIKHTAΣ, Δ.: Οι αιτήτριες είναι εταιρείες περιορισμένης ευθύνης ασχολούμενες με τη μεταφορά δεμάτων, αφού έχουν εξασφαλίσει τις απαιτούμενες άδειες. Με την κοινή προσφυγή τους προσβάλλουν την απόφαση της Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών (Α.Α.Α.), ημερομηνίας 13/3/98, με την οποία απέρριψε τρεις ιεραρχικές προσφυγές της αιτήτριας 1. Και επικύρωσε απόφαση της Αρχής Αδειών (Α.Α.) που λήφθηκε στις 3/9/97. Η τελευταία χορήγησε στην εταιρεία Opportunity Express Ltd (ενδιαφερόμενο μέρος) άδειες οδικής χρήσης μεταφορέα Α΄ για 3 οχήματα, οφέλιμου βάρους κάτω των 5.000 κιλών, τύπου βαν, για μεταφορές δεμάτων. Με έδρα (σε σχέση με το κάθε αυτοκίνητο) την Πόλη Χρυσοχούς, τη Λεμεσό και τη Λάρνακα. Ας σημειωθεί ότι το ενδιαφερόμενο μέρος αποτάθηκε στις 15/1/97. Η αίτηση του υποβλήθηκε για 10 οχήματα (δύο σε κάθε μια από τις ελεύθερες πόλεις και δύο για την Πόλη Χρυσοχούς).
Η Ομοσπονδία Αυτοκινητιστών Π.Ε.Ε.Α., η Ομοσπονδία Καταστηματαρχών ΠΟΒΕΚ και άλλοι εμπλεκόμενοι, στους οποίους γνωστοποιήθηκε στο μεταξύ η απόφαση της Αρχής Αδειών, έφεραν ένσταση στην παραχώρηση νέων αδειών του τύπου αυτού. Κυρίως διότι, κατά τους ισχυρισμούς τους, οι υπάρχοντες αδειούχοι μεταφορείς εξυπηρετούσαν άρτια τις ανάγκες του κοινού στον τομέα αυτό.
Κατά την ακρόαση των ιεραρχικών προσφυγών ο Διευθυντής της αιτήτριας 1 υποστήριξε ότι ο κύκλος εργασιών της επιχείρησης του μειώθηκε λόγω της πληθώρας των υφιστάμενων ήδη αδειών. Ενώ οι αντίδικοι της και προσφεύγω στο πρακτικό της επίδικης απόφασης, το οποίο αντιγράφω:
"εξήγησαν ότι με τις άδειες θα καλύψουν τις ανάγκες τους ως γραφείο δικτυομένο σε όλες τις πόλεις, ανάγκες τις οποίες εξυπηρετούν σήμερα παράνομα."
Θα μπορούσε εδώ να λεχθεί ότι η Α.Α.Α. άκουσε τους ενδιαφερομένους στα πλαίσια των εξουσιών που της παρέχει το άρθρο 4Α(3) του περί Ρυθμίσεως της Τροχαίας Μεταφοράς Νόμου, (αρ. 9/82, όπως τροποποιήθηκε), το οποίο εισήχθη με τον τροποποιητικό Νόμο αρ. 84/84:
"4Α.-(3) Η αναθεωρητική αρχή αδειών εξετάζει την ενώπιον αυτής ασκηθείσαν προσφυγήν άνευ υπαιτίου βραδύτητος, αφού ακούση τους ενδιαφερομένους ή δώση την ευκαιρίαν εις αυτούς να εκθέσουν τας απόψεις των, αποφασίζει δε επί ταύτης."
Η παράγραφος (4) της ίδιας διάταξης, όπως τροποποιήθηκε από το άρθρο 4(1) του τροποποιητικού νόμου 16(Ι)/96 καθορίζει την έκταση του ασκούμενου από την Α.Α.Α. ελέγχου. Η Αρχή αυτή μπορεί:
"(α) Να επικυρώσει την προσβληθείσα απόφαση·
(β) να ακυρώσει την προσβληθείσα απόφαση· ή
(γ) να παραπέμψει την προσβληθείσα απόφαση στην Αρχή Αδειών για επανεξέταση."
Είναι ουσιαστικά η εισήγηση των αιτητριών ότι η καθής δεν διενήργησε έρευνα με αποτέλεσμα να καταλήξει σε πλανεμένη απόφαση. Περαιτέρω, η κρίση της είναι αναιτιολόγητη. Αντιτάχθηκε ότι η απόφαση περιέχει πλήρη αιτιολογία και ότι η λακωνικότητα της, όπως αποφασίστηκε στην υπόθεση Petrides v. Republic (1983) 3 C.L.R. 216, δεν σημαίνει αυτόματα έλλειψη επαρκούς αιτιολογίας.
Κατά την εισήγηση, η αιτιολογία στην περίπτωση αυτή μπορεί να συναχθεί από τα στοιχεία των διοικητικών φακέλων. Αντιπαρατηρήθηκε περαιτέρω, αναφορικά με τον ισχυρισμό περί πλάνης, ότι δεν προβλήθηκαν ισχυρισμοί από μέρους της αιτήτριας για γεγονότα που δεν λήφθηκαν υπόψη και που ήταν καθήκον της να αποδείξει. Σχετικά με τον ισχυρισμό ότι της επίδικης απόφασης δεν προηγήθηκε έρευνα, ο Δικηγόρος της Δημοκρατίας με παρέπεμψε στην υπόθεση Skaros v. Republic (1986) 3 C.L.R. 2109, 2114 και στο βιβλίο του κ. Ν. Χαραλάμπους "Η Δράση και ο Έλεγχος της Δημόσιας Διοίκησης" σελ. 75-80. Επισημαίνω εδώ ότι μόνο με αυτό το γενικευτικό τρόπο ασχολήθηκε ο Δικηγόρος της Δημοκρατίας με τη μομφή της αιτήτριας ότι η απόφαση λήφθηκε χωρίς δέουσα έρευνα.
Για την κρινόμενη περίπτωση συντάχθηκε Έκθεση από τον Επαρχιακό Ελεγκτή Μεταφορών Λεμεσού. Το ενδιαφερόμενο μέρος, παρεμπιπτόντως, εδρεύει στη Λεμεσό. Διατηρεί επίσης γραφεία στο Παραλίμνι και τη Λάρνακα και διαθέτει δύο αδειούχα οχήματα για μεταφορά δεμάτων, που έχουν έδρα το Παραλίμνι. (βλ. Παράρτημα αρ. 3 στην Ένσταση). Εργοδοτεί δε πέντε άτομα. Το μόνο άλλο που αναφέρεται είναι ότι σύμφωνα με τη δήλωση εκπροσώπου της εταιρείας, αυτή προτίθεται να επεκτείνει τις δραστηριότητες του είδους αυτού σε ολόκληρη την Κύπρο. Επισημαίνεται ότι στην πρώτη σελίδα του Παραρτήματος 3 υπό την επικεφαλίδα "Παρατηρήσεις" αναφέρεται ότι πρέπει να δοθούν λεπτομέρειες:
"Ιδιαίτερα σ' ό,τι αφορά την κυκλοφορία των αδειούχων οχημάτων, τα μεταφερόμενα φορτία, τους ειδικούς όρους που τυχόν θα περιέχει η άδεια του σχετικού οχήματος και για οτιδήποτε άλλο στοιχείο που είναι σημαντικό για την εξεταζόμενη υπόθεση ....."
Δεν φαίνεται, ούτε μου υποδείχθηκε, ότι πραγματικά ερευνήθηκαν ή δόθηκαν τα στοιχεία αυτά ή άλλα σχετικά στοιχεία για να μπορέσει να μορφώσει σωστή άποψη είτε η Α.Α. είτε η Α.Α.Α.. Το μόνο που βλέπω (χωρίς όμως ουσιώδη υποστήριξη) είναι στο πρακτικό της Α.Α. (Παράρτημα 5) ότι το Τμήμα Οδικών Μεταφορών
"έχοντας υπόψη του ότι η υπηρεσία αυτή συνεχώς αναπτύσσεται, δεν έχει ένσταση να δοθούν άδειες σε εκείνες τις εταιρείες που θέλουν να επεκτείνουν τον κύκλο εργασίας τους."
Είναι εμφανής η γενικότητα της εισήγησης αυτής, αν έγινε.
Είναι βολικό να παραθέσω εδώ και την αιτιολογία της επίδικης απόφασης:
"Η Αναθεωρητική Αρχή Αδειών εσημείωσε το γεγονός ότι το ενδιαφερόμενο μέρος δεν έχει περιοριστεί μόνο στις χορηγηθείσες σε αυτόν άδειες αλλά έχει προβεί στην αγορά περισσοτέρων, έτσι κρίνει ότι υπό τις περιστάσεις τους είναι απαραίτητες οι εν λόγω άδειες.
Λαμβάνοντας υπόψη το σύνολο των ενώπιον μας στοιχείων και των όσων έχουν λεχθεί κατά την ακρόαση της προσφυγής, η Αρχή αποφασίζει να απορρίψει τις προσφυγές και να επικυρώσει την απόφαση της Αρχής Αδειών."
Έχω ήδη αναφερθεί και καταγράψει το ουσιαστικό περιεχόμενο της Εκθεσης που έγινε για χρήση της Α.Α.Α. Τίποτε το ουσιαστικό δεν περιέχει έτσι ώστε να διαφώτιζε την Αρχή στο έργο της. Αυτή η θεμελιακή και μοιραία για το κύρος της απόφασης παράλειψη αντανακλάται στην αιτιολογία που η καθής παλεύει να δώσει για την απόφαση της. Δεν εξέτασε καθόλου την υπόθεση από της πλευράς των συγκοινωνιακών και μεταφορικών αναγκών στον υπό συζήτηση τομέα, για τον οποίο παραχώρησε τις νέες άδειες. Την απασχόλησε μόνο ότι το ενδιαφερόμενο μέρος χρειαζόταν περισσότερες άδειες για να εξυπηρετεί την πελατεία του. Οριστικά ο αναγνώστης της απόφασης δεν κατανοεί γιατί έπρεπε να χορηγηθούν οι άδειες, ενόψει μάλιστα των ισχυρισμών της αιτήτριας 1 και των άλλων ενισταμένων. Αν πάλι λήφθηκε υπόψη η εξήγηση της ενδιαφερόμενης εταιρείας - και αυτό φαίνεται να έγινε - ότι παρανομεί για να αντεπεξέλθει με τις υποχρεώσεις της, δεν θα συμφωνήσω ότι αυτό συνιστά αιτιολογία. Είναι επιβράβευση θρασύτατης συμπεριφοράς που εκτρέφει και διαιωνίζει την παρανομία. Και το πιο σημαντικό τραυματίζει βαρύτατα την έννοια του κράτους δικαίου.
Η επίδικη απόφαση ακυρώνεται για τους λόγους που έδωσα. Με έξοδα σε βάρος της Δημοκρατίας.
Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα.