Μετά πέντε σχεδόν χρόνια, στις 2.2.1999, η αιτήτρια, με επιστολή των δικηγόρων της, επικαλούμενη την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην ΑΕ2148, Ζωή Νικολαΐδου ν. Διευθυντή Κοινωνικών Ασφαλίσεων, 19.1.1999, ζήτησε την ταυτόχρονη προς αυτή πληρωμή τόσο της σύνταξης χηρείας όσο και της σύνταξης γήρατος.

Ο δικηγόρος του καθ΄ου η αίτηση πρόβαλε την προδικαστική ένσταση ότι η προσφυγή είναι απαράδεκτη για το λόγο ότι, κατά την εισήγησή του, η προσβαλλόμενη απόφαση δεν είναι εκτελεστή, αλλά βεβαιωτική προηγούμενης εκτελεστής, και δη εκείνης που κοινοποιήθηκε στην αιτήτρια με την επιστολή της 14.7.1994. Η εισήγηση με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Σύμφωνα με τη νομολογία, απόφαση η οποία απλώς επιβεβαιώνει προηγούμενη εκτελεστή δεν είναι εκτελεστή, εκτός εάν λήφθηκε ύστερα από νέα έρευνα κατά την οποία λήφθηκαν υπόψη νέα ουσιώδη πραγματικά ή νομικά στοιχεία που, αν και προϋπήρχαν της εκτελεστής, ήταν, κατά το χρόνο που λήφθηκε η εκτελεστή, άγνωστα ή δεν λήφθηκαν υπόψη. (Βλέπε, μεταξύ άλλων, Σιακαλλής ν. Δημοκρατίας (1994) 3 ΑΑΔ 519, Κωνσταντίνου ν. Δημοκρατίας, ΑΕ1603, 29.10.1996 και Ζίττης ν. Δημοκρατίας ΑΕ2082, 29.5.1998). Στην προκείμενη περίπτωση το μόνο στοιχείο στο οποίο βασίστηκε η αίτηση για επανεξέταση ήταν η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην υπόθεση Ζωή Νικολαΐδου (πιο πάνω) με την οποία ακυρώθηκε η απόφαση που προσβλήθηκε για το λόγο ότι το άρθρο 61(1) των περί Κοινωνικών Ασφαλίσεων Νόμων, πάνω στο οποίο στηρίχθηκε, κρίθηκε ότι παραβίαζε την αρχή της ισότητας που κατοχυρώνεται από το Άρθρο 28 του Συντάγματος. Με την εξαίρεση της περίπτωσης της κας Ζωής Νικολαΐδου, η απόφαση αυτή δεν συνιστούσε νέο νομικό στοιχείο από το οποίο να προκύπτει υποχρέωση επανεξέτασης οποιασδήποτε άλλης περίπτωσης, όπως αυτής της αιτήτριας, ώστε η τυχόν άρνηση ή παράλειψη επανεξέτασης να μπορεί να προσβληθεί ως άρνηση ή παράλειψη οφειλόμενης ενέργειας, ως εκτελεστή, δηλαδή, άρνηση ή παράλειψη. Η υποχρέωση επανεξέτασης, σε συμμόρφωση με την ακυρωτική απόφαση, περιοριζόταν, βάσει του Άρθρου 146(5) του Συντάγματος, μόνο στην περίπτωση της κας Ζωής Νικολαΐδου και δεν επεκτεινόταν σε οποιαδήποτε άλλη, έστω εντελώς παρόμοια, όπως ήταν αυτή της αιτήτριας, προηγούμενη περίπτωση. Τούτο δεν σημαίνει ότι ο καθ΄ου η αίτηση δεν είχε το δικαίωμα, αν έτσι έκρινε, να επανεξετάσει και την περίπτωση της αιτήτριας, και την ικανοποιήσει, υπό το φως της απόφασης στην υπόθεση Ζωή Νικολαΐδου. Κάτι τέτοιο, όμως, ανήκε στη διακριτική του εξουσία. Με την απόφασή του της 19.7.1999 άσκησε τη διακριτική του αυτή εξουσία υπέρ της μη επανεξέτασης του αιτήματος της αιτήτριας. Αποφάσισε, δηλαδή, να εμμείνει στην εκτελεστή απόφαση της 14.7.1994. Η εμμονή του αυτή, δοθέντος ότι δεν συνιστούσε, κατά τα προαναφερθέντα, άρνηση ή παράλειψη οφειλόμενης ενέργειας, δεν ήταν παρά βεβαιωτική, και, επομένως, μη εκτελεστή απόφαση.

Ρ. Γαβριηλίδης,