|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2000) 4 ΑΑΔ 719
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΥΠΟΘΕΣΗ ΑΡ. 505/98.
ΕΝΩΠΙΟΝ
: Τ. ΗΛΙΑΔΗ, Δ.Αναφορικά με το άρθρο 146 του Συντάγματος.
Μεταξύ:
Ελένης Νικολάου,
Αιτήτριας
και
Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσω
1. Υπουργού Οικονομικών,
2. Διευθυντού Τμήματος Εσωτερικών Προσόδων,
Καθ΄ ων η αίτηση.
________________
18 Αυγούστου, 2000
.Για την αιτήτρια: Μ. Β. Ιωάννου.
Για τους καθ΄ ων η αίτηση: Ε. Κλεόπα (κα.), Δικηγόρος της Δημοκρατίας,
εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα.
_________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Τα γεγονότα
Η αιτήτρια, που κατάγεται από τον ΄Αγιο Τύχωνα Λεμεσού, μετανάστευσε το 1957, σε ηλικία 18 χρονών, στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου παρέμεινε μέχρι το 1984. Η αιτήτρια, που είναι κάτοχος Αγγλικού διαβατηρίου, αγόρασε ακίνητη περιουσία στην Κύπρο και όταν αργότερα προέβη στην πώληση της, της επεβλήθη Φορολογία Κεφαλαιουχικών Κερδών ύψους £75.000. Κατόπιν ένστασης του δικηγόρου της αιτήτριας, ότι αυτή ήταν μόνιμη κάτοικος εξωτερικού, οι καθ΄ ων η αίτηση, αφού συζήτησαν μαζί με την αιτήτρια και το δικηγόρο της τις διάφορες πτυχές της υπόθεσης και αφού η αιτήτρια υπέγραψε δήλωση ότι αποδεχόταν να πληρώσει ένα συγκεκριμένο ποσό πλέον τόκους προς συμβιβασμό της διαφοράς, αποδέκτηκαν την ένσταση και μείωσαν το οφειλόμενο ποσό σε £16.446. Ακολούθως της ζητήθηκε η καταβολή του πιο πάνω ποσού μετά τόκων από το 1982. Κρίνω σκόπιμο να παραθέσω σε αυτό το στάδιο το κείμενο της πιο πάνω δήλωσης που έχει καθοριστικό χαρακτήρα στην περαιτέρω πορεία της προσφυγής:
"
Δήλωση
Εγώ, η υποφαινόμενη Ελένη Ηρ. Νικολάου, αρ. ταυτ. 0388225, δηλώ ότι αποδέχομαι να πληρώσω το πιο κάτω ποσό φόρου κεφαλαιουχικών κερδών πλέον τόκους για πλήρη διευθέτηση των ενστάσεων που υπάρχουν από πωλήσεις κτημάτων μου. Η διευθέτηση αυτή έγινε για σκοπούς συμβιβασμού."
Η αιτήτρια πρόσβαλε την ορθότητα της πιο πάνω απόφασης ισχυριζόμενη, μεταξύ άλλων, ότι είναι αποτέλεσμα νομικής πλάνης, ότι αποτελεί κατάχρηση εξουσίας και ότι δεν είναι πλήρως αιτιολογημένη. Το συγκεκριμένο παράπονο της αιτήτριας εστιάζεται στο ότι οι τόκοι που επιβλήθηκαν έπρεπε να είχαν επιβληθεί από το 1982 (όταν διευθετήθηκε η διαφορά) και όχι από το 1982 (όταν έγινε ο αρχικός καθορισμός του ποσού). Οι καθ΄ ων η αίτηση ισχυρίζονται ότι η απόφαση είναι καθόλα νόμιμη και έχουν εγείρει δύο προδικαστικές ενστάσεις. Πιο συγκεκριμένα προβάλλεται η εισήγηση ότι η αιτήτρια έχει εγκαταλείψει το έννομο συμφέρον της με τη δήλωση της της 27.6.90, και ότι η προσβαλλόμενη απόφαση της 29.4.98 είναι επιβεβαιωτικού χαρακτήρα.
Αποποίηση εννόμου συμφέροντος
Οι καθ΄ ων η αίτηση ισχυρίζονται ότι με την έγγραφη δήλωση της 27.6.90, με την οποία η αιτήτρια δεχόταν να πληρώσει τα καθοριζόμενα ποσά διάφορων κεφαλαιουχικών κερδών "πλέον τόκους για πλήρη διευθέτηση των ενστάσεων που εκκρεμούσαν", η αιτήτρια απεμπόλισε το έννομο συμφέρον που είχε.
Η ανεπιφύλακτη αποδοχή της διοικητικής πράξης οδηγεί αναπόφευκτα στην απώλεια του έννομου συμφέροντος που θα επέτρεπε μετέπειτα προσβολή της εγκυρότητας της διοικητικής πράξης. ΄Οπως έχει τονιστεί από τον τότε Πρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου κ. Μ. Τριανταφυλλίδη στην απόφαση Κοζάκου ν. Δημοκρατίας (Αίτηση 159/89/26.10.90):
"It is well established, by now, in the administrative law of Cyprus, on the basis of relevant principles which have been expounded in Greece in relation to a legislative provision there (section 48 of Law 3713/1928) which corresponds to our Article 146.2 above, that a person, who, espressly or impliedly, accepts an act or decision of the administration, is deprived, because of such acceptance, of a legitimate interest entitling him to make an administrative recourse for the annulement of such act or decision (See inter alia, Πορίσματα Νομολογίας του Συμβουλίου της Επικρατείας, 1929-1959, σελ. 260-261, Piperis v. The Republic (1979) 3 C.L.R. 295, 298, Ioannou and others v. The Republic (1968) 3 C.L.R. 146, 153, Markou v. The Republic (1968) 3 C.L.R. 267, 276 and Pericleous v. The Republic (1971) 3 C.L.R. 141, 145, 146)."
Η ίδια γραμμή υιοθετήθηκε και στην υπόθεση Gulf Agency Ltd ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (Αίτηση 954/88/9.9.89) όπου τονίστηκε από τον Γ. Χρυσοστομή, Δ. ότι:
"Είναι βασική αρχή του διοικητικού δικαίου ότι απαραίτητη προϋπόθεση, σύμφωνα με την παράγραφο 2 του ΄Αρθρου 146 του Συντάγματος για την καταχώρηση προσφυγής, είναι η ύπαρξη έννομου συμφέροντος στο πρόσωπο του αιτητή. Αν ο αιτητής συναίνεσε ή αποδέχθηκε την έκδοση της πράξης, το έννομο συμφέρον δεν δημιουργείται, η αποδοχή της πράξης θα πρέπει να είναι ελεύθερη και ανεπιφύλακτη και να μη έλαβε χώρα κάτω από την πίεση της επέλευσης επιβλαβών συνεπειών για τον αιτητή (Βλέπε, μεταξύ άλλων, Μάρκου ν. Δημοκρατίας (1968) 2 Α.Α.Δ. 267, 276, Μυριάνθης ν. Δημοκρατίας (1977) 3 Α.Α.Δ. 165, Νεοκλέους ν. Δημοκρατίας (1980) 3 Α.Α.Δ. 497, 508, Χριστοδουλίδης ν. Δημοκρατίας (1985) 3 Α.Α.Δ. 1979, 1996, Δημητρίου ν. Δημοκρατίας (1986) 3 Α.Α.Δ. 920, 925, Σαρκής ν. Συμβουλίου Βελτιώσεως Παραλιμνίου (1986) 3 Α.Α.Δ. 2457, 2462, Αλεξάνδρου ν. Δημοκρατίας (1986) 3 Α.Α.Δ. 2554, 2558, Πορίσματα Νομολογίας του Συμβουλίου της Επικρατείας, 1929-1959, σελ. 260-261
΄Εχοντας υπόψη τα πιο πάνω έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η αιτήτρια, μέσα στα πλαίσια του συμβιβασμού της διαφοράς που είχε προκύψει, αποδέκτηκε την καταβολή του συμφωνημένου συγκεκριμένου ποσού μετά τόκων υπογράφοντας τη σχετική δήλωση χωρίς καμιά επιφύλαξη. Η αποδοχή αυτή της αποστερεί το έννομο συμφέρον να αμφισβητήσει την ορθότητα της επιβολής του τόκου από το 1982.
΄Εχοντας υπόψη το πιο πάνω συμπέρασμα δεν κρίνω σκόπιμο να εξετάσω τους υπόλοιπους λόγους που έχουν προβληθεί.
Η αίτηση απορρίπτεται. ΄Εχοντας υπόψη τα ιδιάζοντα περιστατικά της υπόθεσης έχω αποφασίσει να μην προβώ στην έκδοση οποιουδήποτε διατάγματος για έξοδα.
Τ. ΗΛΙΑΔΗΣ,
Δ.
/ΕΑΠ.