ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

ΕΝΩΠΙΟΝ: Γ.Κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ.

Αναφορικά με το Άρθρο 146 του Συντάγματος

Ανδρέα Σωκράτους, από τη Λεμεσό,

Αιτητή

Καθ΄ ων η αίτηση

Προσβάλλεται η απόφαση του Διοικητή του 8ου Συντάγματος Πεζικού της Εθνικής Φρουράς, ημερ. 10 Αυγούστου 1998, με την οποία έκρινε τον αιτητή ένοχο πειθαρχικού παραπτώματος, με επακόλουθο την επιβολή τιμωρίας. Καταλογίστηκε στον αιτητή ότι την 7 Ιουλίου 1998, ως Διοικητής της 803 Διμοιρίας Διανομών, δεν έλαβε τα ενδεικνυόμενα και προβλεπόμενα από τις διαταγές μέτρα για τη μη επιβίβαση προσωπικού στο πήγμα οχήματος μαζί με υλικά.

Οι περιστάσεις από τις οποίες προέκυψε το θέμα ήταν οι ακόλουθες. Ο αιτητής, μόνιμος αξιωματικός του Στρατού της Δημοκρατίας, με το βαθμό Ανθυπολοχαγού στο Σώμα Εφοδιασμού-Μεταφορών, ανέλαβε ως διοικητής της 803 ΔΔ τη μεταφορά υλικού από το ΚΕΝ Πάφου σε νέο στρατόπεδο στην Κισσόνεργα, στο πλαίσιο μεταστάθμευσης που άρχισε την 1 Ιουνίου 1998, κατόπιν σχετικής διαταγής του 8ου Συντάγματος Πεζικού στο οποίο η μονάδα του υπάγεται. Στις 7 Ιουλίου 1998, διαρκούντος αυτού του έργου, διέταξε τη διενέργεια δρομολογίου για τη μεταφορά πετρελαίου σε βαρέλια. Επειδή η μονάδα διέθετε ως μόνο όχημα το φορτηγό στο οποίο θα φορτώνονταν τα βαρέλια και στο οποίο καθίσματα υπήρχαν για μόνο οδηγό και συνοδηγό, ενώ για τη μεταφορά χρειάζονταν περισσότεροι άντρες, διευθετήθηκε ώστε άλλοι πέντε να μεταβούν με το ιδιωτικό όχημα του ενός. Μετά τη συμπλήρωση του πρώτου δρομολογίου διατάχθηκε και δεύτερο το οποίο, σε αντιστοιχία με τις ανάγκες, έγινε με λιγότερους άνδρες - μόνο δύο επιπλέον αντί πέντε - ενώ στους υπόλοιπους τρεις, ένας από τους οποίους ήταν και εκείνος που είχε διαθέσει το ιδιωτικό του όχημα, ανατέθηκαν άλλα καθήκοντα στη μονάδα. Οι δύο επιπλέον άντρες, που θα βοηθούσαν στο δεύτερο δρομολόγιο τον οδηγό και συνοδηγό του φορτηγού, δεν μετέβησαν αυτή τη φορά με ιδιωτικό όχημα αλλά μέσα στο πήγμα του φορτηγού μαζί με το φορτίο. Ενώ επέστρεφαν στο στρατόπεδο, ο ένας από τους δύο στο πήγμα του οχήματος έπεσε και τραυματίστηκε θανάσιμα.

Επισημαίνω κατ΄ αρχάς ότι οι περιστάσεις μπορεί να δικαιολογούν ευρύτερη έρευνα από εκείνη που χρειάζεται για τους σκοπούς του Καν. 6. Οπότε μπορεί να την αναλάβει η ιεραρχία σε υψηλότερο επίπεδο. Αυτό όμως δεν αναιρεί τη διαδικασία η οποία προβλέπεται στον Καν. 6 και η οποία διατηρεί την αυτοτέλεια της, λαμβανομένου ταυτόχρονα υπόψη ότι ο διοικών αξιωματικός θα έχει εν τέλει το ωφέλημα των στοιχείων που προκύπτουν από τη γενικότερη έρευνα και μπορεί να ενεργήσει ανάλογα. Τέτοιου είδους ζήτημα εξέτασα και στην Αντωνίου ν. Δημοκρατίας, υπόθ. αρ. 736/97, ημερ. 31 Δεκεμβρίου 1998, όπου ανέφερα, σχετικά τα εξής:

Εδώ όμως τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι. Δεν πρόκειται για περίπτωση όπου απλώς διατέθηκαν στο διοικούντα αξιωματικό τα προκύψαντα στοιχεία ώστε, υπό το φως τους, να προχωρήσει αυτός ανεπηρεάστος στα περαιτέρω. Όπως ήδη ανέφερα, φαίνεται πως αυτός ενήργησε με βάση την υπόδειξη της Ταξιαρχίας όπως διατυπωνόταν στο έγγραφο το "σχετικό" το οποίο του κοινοποιήθηκε. Επομένως, ενώ διεξήχθη από την Ταξιαρχία ευρεία έρευνα η οποία κάλυπτε και το ζήτημα για τον αιτητή, εν τούτοις, αφού ο διοικών αξιωματικός δεν φαίνεται να έλαβε την προσβαλλόμενη απόφαση με αναφορά σε δική του γνώση ως προς τα όσα υποτίθεται ότι τη συνέθεταν, η απόφαση στερείτο πραγματικού ερείσματος. Κατ΄ επέκταση το ίδιο, καθώς είναι άλλωστε προφανές από το κείμενο το οποίο παρέθεσα, στερείται η απόφαση και οποιασδήποτε αιτιολογίας. Ο συνήγορος της Δημοκρατίας εισηγήθηκε ότι παρόμοια ή ανάλογη ήταν και η διοικητική απόφαση περί διάπραξης πειθαρχικού αδικήματος, με την οποία ασχολήθηκε η Ολομέλεια στη Δημοκρατία ν. Κυριάκου, Α.Ε. 1907, ημερ. 5 Μαρτίου 1998 και την οποία έκρινε αιτιολογημένη. Δεν συμμερίζομαι την άποψη περί ομοιότητος ή αναλογίας εκείνης της περίπτωσης με την παρούσα. Εκεί, όπως υπέδειξε η Ολομέλεια, αποκαλύπτετο όντως στο πρακτικό σαφής και πλήρης αιτιολογία: η αιτιολογία βρισκόταν στη δεύτερη πρόταση και εξηγούσε το εύρημα για ενοχή στο πειθαρχικό αδίκημα το οποίο εκτίθετο στην πρώτη. Να προσθέσω μόνο ότι ακόμη και αν ο διοικών αξιωματικός είχε το φάκελο ανάκρισης, το περιεχόμενο του φακέλου δεν οδηγούσε αναπόφευκτα σε μόνο μια κατεύθυνση. Ως εκ τούτου θα χρειαζόταν αξιολόγηση για τη διατύπωση ευρημάτων. Δεν θα ήταν λοιπόν δυνατό να αναζητηθεί η αιτιολογία στο περιεχόμενο του φακέλου.