|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Υπόθεση αρ. 518/99
ΕΝΩΠΙΟΝ
: ΦΡ. ΝΙΚΟΛΑΙΔΗ, Δ.Αναφορικά με το ΄Αρθρο 146 του Συντάγματος
ΜΕΤΑΞΥ
:CHINA WANBAO ENGINEERING CORPORATION &
A. PANAYIDES CONTRACTING LTD
Αιτητών
- και -
Kυπριακής Δημοκρατίας, μέσω
Εφόρου Φόρου Προστιθέμενης Αξίας
Καθ΄ων η αίτηση
_____________
8 Μαρτίου, 20
00Για τους αιτητές : κ. Σπ. Ευαγγέλου.
Για τους καθ΄ων η αίτηση : κα Ε. Γεωργίου-Αντωνίου, Δικηγόρος της
Δημοκρατίας, για Γεν. Εισαγγελέα της
Δημοκρατίας.
_____________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Στους αιτητές που είναι κοινοπραξία μεταξύ κυπριακής και αλλοδαπής εταιρείας, ανατέθηκε η κατασκευή τμήματος του υπεραστικού δρόμου Λεμεσού-Πάφου.
Σε έλεγχο στα βιβλία τους που διενεργήθηκε στις 18.1.1999 από το Επαρχιακό Γραφείο Φόρου Προστιθέμενης Αξίας Λευκωσίας, διαπιστώθηκε ότι είχαν πιστωθεί με ποσό £16.368,96 ως φόρο εισροών. Η πίστωση έγινε, παρά το ότι η νομοθεσία δεν παρέχει ανάλογο δικαίωμα, μια και αφορούσε φόρο που επιβάρυνε τις δαπάνες για εργασίες σε ακίνητη ιδιοκτησία, δυνάμει του άρθρου 25(13)(α) του περί Φόρου Προστιθέμενης Αξίας Νόμου του 1990, Ν.246/90
. Το ποσό αφορούσε φόρο που επιβάρυνε εκσκαφές και τις δαπάνες αγοράς και εγκατάστασης δύο προκατασκευασμένων κτιρίων και δύο υποστέγων.Με βάση τις πιο πάνω διαπιστώσεις ο ΄Εφορος Φόρου Προστιθέμενης Αξίας (στο εξής "ο ΄Εφορος") προέβη σε βεβαίωση φόρου δυνάμει του άρθρου 34(2) ύψους £16.368,96, επιστρέφοντας στους αιτητές ποσό ύψους £22.163,27, αντί του ποσού των £34.683,61 με το οποίο είχαν πιστωθεί. Οι αιτητές ειδοποιήθηκαν σχετικά με επιστολή ημερ. 12.2.1999. Εναντίον της πιο πάνω απόφασης ασκήθηκε η παρούσα προσφυγή.
Στη γραπτή τους αγόρευση οι αιτητές ισχυρίζονται ότι η απόφαση του Εφόρου, στο βαθμό που αφορά εργασίες σε ακίνητη ιδιοκτησία είναι εσφαλμένη και αντίθετη με τις πρόνοιες του άρθρου 25(13) του Νόμου 246/90 και τις συνδυασμένες πρόνοιες του άρθρου 6(3), της παραγράφου (xvii), του Τρίτου Παραρτήματος του ίδιου νόμου και του ΄Αρθρου 24.2 του Συντάγματος.
Ο Φόρος Προστιθέμενης Αξίας που καταβάλλει κάθε υποκείμενο σ΄ αυτόν πρόσωπο, είναι η διαφορά μεταξύ του φόρου που το ίδιο επιβαρύνθηκε μέσα στα πλαίσια διεξαγωγής δραστηριοτήτων του ("φόρος εισροών") και του φόρου που επέβαλε αναφορικά με τις πωλήσεις του ("φόρος εκροών"). Στην περίπτωση που ο φόρος εισροών είναι μεγαλύτερος του φόρου εκροών, τότε ο φορολογούμενος δικαιούται σε πίστωση ή επιστροφή του επιπλέον ποσού.
Σύμφωνα με το άρθρο 25(13)(α) δεν παρέχεται δικαίωμα πίστωσης του φόρου με το οποίο έχουν επιβαρυνθεί οι δαπάνες που αφορούν την παράδοση υλικών ή την παροχή υπηρεσιών που χρησιμοποιούνται για εκτέλεση εργασιών σε ακίνητη ιδιοκτησία ή που αφορούν την αμοιβή εργολάβων για την εκτέλεση εργασιών σε ακίνητη ιδιοκτησία με μίσθωση έργου, ανεξάρτητα από το αν τα υλικά ή οι υπηρεσίες διατίθενται ή μη από τον εργολάβο. Τα πιο πάνω όμως δεν ισχύουν στην περίπτωση εργολάβων.
Είναι η θέση των αιτητών ότι αφού τους ανατέθηκε η κατασκευή μέρους του δρόμου Λεμεσού-Πάφου θεωρούνται εργολάβοι και κατά συνέπεια εξαιρούνται από τις πρόνοιες του άρθρου 25(13)(α). Περαιτέρω, συνεχίζουν οι αιτητές, από το ίδιο άρθρο προκύπτει καθαρά ότι ο νομοθέτης απαγορεύει τη διεκδίκηση φόρου εισροών σε σχέση με υλικά ή υπηρεσίες που χρησιμοποιούνται για εκτέλεση εργασιών σε ακίνητη ιδιοκτησία ή που αφορούν την αμοιβή εργολάβων για την εκτέλεση εργασιών σε ακίνητη ιδιοκτησία. Επομένως, θα πρέπει να διαπιστωθεί ποια
είναι η ακίνητη ιδιοκτησία πάνω στην οποία έγιναν οι εργασίες για τις οποίες δαπανήθηκαν τα διεκδικούμενα ποσά.Η επιχειρηματολογία των αιτητών περιορίστηκε στις δαπάνες στις οποίες προέβηκαν για την αγορά δύο προκατασκευασμένων κτιρίων από συγκεκριμένη εταιρεία. Τα κτίρια αυτά είναι μετακινούμενα και χρησιμοποιούνται ως γραφεία. Πρόβαλαν το επιχείρημα ότι αφού οι λυόμενες κατασκευές είναι μετακινούμενες δεν μπορούν να θεωρηθούν ως οικοδομές. Προς ενίσχυση των ισχυρισμών τους επικαλέστηκαν την υπόθεση
Jarrold v. John Good & Sons Ltd (1962) 40 Reports of Tax Cases 6811.Οι εργασίες σε ακίνητη ιδιοκτησία, κατά τους αιτητές, δεν πρέπει να επιβαρύνονται με Φόρο Προστιθέμενης Αξίας γιατί σύμφωνα με τις πρόνοιες του άρθρου 6(3)(ε) η εκτέλεση εργολαβικών εργασιών σε ακίνητη ιδιοκτησία περιλαμβανομένων και κατεδαφίσεων, εκσκαφών, κατασκευών, επεκτάσεων, επισκευών, συντηρήσεων οικοδομών κλπ, θεωρείται ως παράδοση αγαθών, με παραδιδόμενο αγαθό το ακίνητο.
Σύμφωνα με τις πρόνοιες της παραγράφου (xvii) του Τρίτου Παραρτήματος του Νόμου, η παράδοση ακίνητης ιδιοκτησίας είναι εξαιρούμενη παράδοση και δεν επιβαρύνεται με Φ.Π.Α. και συνεπώς οι εργασίες σε ακίνητη ιδιοκτησία θα έπρεπε να μην χρεώνονται με φόρο, όπως δεν επιβαρύνεται ούτε και η παράδοση ακινήτου.
Οι ισχυρισμοί των αιτητών είναι αβάσιμοι. Πράγματι οι πρόνοιες του άρθρου 25(13)(α) δεν εφαρμόζονται στην περίπτωση εργολάβων. ΄Ομως στην παρούσα περίπτωση οι αιτητές δεν θεωρούνται εργολάβοι. Η παράδοση των υλικών και η παροχή υπηρεσιών έγινε από τους προμηθευτές των κατασκευών. Οι αιτητές, παρ΄ όλον ότι είναι εργολάβοι κατ΄ επάγγελμα, στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν μπορούν να θεωρηθούν ως τέτοιοι μέσα στην έννοια του νόμου, αφού στην πραγματικότητα υπέχουν θέση καταναλωτή.
Οι αιτητές ισχυρίζονται επίσης ότι οι δαπάνες αφορούσαν την αγορά δύο προκατασκευασμένων κτιρίων τα οποία, αφού είναι μετακινούμενα, δεν μπορούν να θεωρηθούν ως οικοδομές. Σύμφωνα με το άρθρο 2(1) ο όρος "ακίνητη ιδιοκτησία" έχει την έννοια που αποδίδεται σ΄ αυτόν από τον εκάστοτε ισχύοντα περί Ακινήτου Ιδιοκτησίας (Διακατοχή, Εγγραφή και Εκτίμηση) Νόμο, Κεφ. 224.
Σύμφωνα με το άρθρο 2 του Κεφ. 224 ο όρος "ακίνητη ιδιοκτησία" περιλαμβάνει εκτός από τη γη και οικοδομές και άλλα κατασκευάσματα, οικοδομήματα ή προσαρτήματα που είναι στερεά συνδεδεμένα με τη γη ή με οποιανδήποτε οικοδομή ή άλλο κατασκεύασμα ή οικοδόμημα.
Στην παρούσα περίπτωση τα προκατασκευασμένα κτίρια, παρ΄ όλον ότι μπορούσαν να μετακινηθούν, δεν έπαυαν να είναι ακίνητη περιουσία μέσα στην έννοια του άρθρου 2 του Κεφ.224, αφού ήταν συνδεδεμένα με τη γη ή άλλο κατασκεύασμα.
΄Οπως παρατηρείται και στην υπόθεση Ambrosia Oils (1976) Ltd v. Δημοκρατίας, Α.Ε. 2204, ημερ. 15.7.1999, το άρθρο 25(13)(α) του Νόμου 246/90 δεν θέτει ως προϋπόθεση της εφαρμογής του το ότι η κατασκευή, σε σχέση με τις δαπάνες της οποίας διεκδικείται πίστωση φόρου, συνιστά η ίδια μέρος της ακίνητης ιδιοκτησίας. Αναφέρεται σε δαπάνες που αφορούν την παράδοση υλικών ή την παροχή υπηρεσιών που χρησιμοποιούνται για την εκτέλεση εργασιών σε ακίνητη ιδιοκτησία.
Από τα πιο πάνω είναι φανερό ότι και η εισήγηση για παραβίαση του ΄Αρθρου 24 του Συντάγματος στερείται οιασδήποτε βάσης. Η απόφαση του Εφόρου είναι σύμφωνη με τις πρόνοιες του νόμου και ως εκ τούτου κανένας από τους λόγους που έχουν εγερθεί προς ακύρωσή της δεν ευσταθεί. Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα εναντίον των αιτητών τα οποία υπολογίζω και επιδικάζω στις £350.
Φρ. Νικολαΐδης
Δ.
/ΜΔ