|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΥΠΟΘΕΣΗ ΑΡ. 820/99
ΕΝΩΠΙΟΝ: Τ. ΗΛΙΑΔΗ, Δ.
Αναφορικά με το Αρθρο 146 του Συντάγματος.
ΜΕΤΑΞΥ:
1. Λούκα Λούκα, από την Κάτω Πάφο,
2. Νεόφυτου Γεωργίου, από την Κάτω Πάφο,
3. Βαγγέλη Μαυρονικόλα, από την Κάτω Πάφο,
Αιτητών
και
1. Δημοκρατίας της Κύπρου δια του
Τμήματος Πολεοδομίας & Οικήσεως,
2. Δήμου Γεροσκήπου,
Καθ'ων η αίτηση
-------------------------
26 Ιουλίου 1999
Αίτηση ημερομηνίας 18/6/99
Για τους Αιτητές: κ. Λ. Κληρίδης.
Για τους Καθ'ων η αίτηση 1: κ. Δ. Καλλίγερος.
Για τους Καθ'ων η αίτηση 2: κ. Τσιαπαλής.
Για τα Ενδιαφερόμενα Μέρη Αρη Ζήνωνος, Δημήτρη Ζήνωνος και
Πολυδεύκη Ζήνωνος: κ. Κ. Ευσταθίου.
------------------------
ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ
(α) Τα γεγονότα
Οι αιτητές είναι ιδιοκτήτες των αδειούχων δισκοθηκών Down Town, Shot's Club και ΧΑΡΟΥΠΙ που βρίσκονται κοντά στο κέντρο Summer Cinema Club που λειτουργεί ως εστιατόριο - μπαρ στην γεωργική περιοχή της Γεροσκήπου. Στις 18/6/99 οι αιτητές καταχώρησαν μονομερή (ex parte) αίτηση με την οποία ζητούσαν την έκδοση διατάγματος το οποίο θα ανέστελλε τη λειτουργία του πιο πάνω κέντρου. Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς των αιτητών που περιέχονται σε σχετική συνοδευτική ένορκη δήλωση, το Summer Cinema Club λειτουργούσε ως εστιατόριο με άδεια λειτουργίας από 7.00 - 12.00 μ.μ. Οι ιδιοκτήτες ζήτησαν την αλλαγή χρήσης του υποστατικού από εστιατόριο σε δισκοθήκη αλλά η Πολεοδομική Αρχή απέρριψε τη σχετική αίτηση. Η λειτουργία της δισκοθήκης προκαλεί κυκλοφοριακή συμφόρηση, ηχητική ρύπανση και επηρεάζει τα οικονομικά συμφέροντα των αιτητών που διατηρούν παρακείμενες δισκοθήκες. Οι αιτητές επικαλέστηκαν επίσης το Πόρισμα της Επιτρόπου Διοίκησης ημερομηνίας 20/5/99 με το οποίο επεκρινόταν η στάση του Δήμου Γεροσκήπου να χορηγήσει άδεια οικοδομής, χωρίς την προηγούμενη εξασφάλιση πολεοδομικής άδειας.
Με βάση τα πιο πάνω στοιχεία το Δικαστήριο εξέδωσε στις 23/6/99 διάταγμα με το οποίο διατάττονταν οι καθ'ων η αίτηση να προβούν στις αναγκαίες ενέργειες για την αναστολή της λειτουργίας της δισκοθήκης μέχρι την εκδίκαση της προσφυγής. Εναντίον της συνέχισης του διατάγματος καταχωρήθηκαν ενστάσεις από το Τμήμα Πολεοδομίας και Οικήσεως (χωρίς ένορκη δήλωση), από το Δήμο Γεροσκήπου (με ένορκη δήλωση του Δήμαρχου Γεροσκήπου Μενέλαου Χριστοδούλου) και από τα ενδιαφερόμενα μέρη (με ένορκη δήλωση του Δημήτρη Ζ. Γεωργίου). Τα πρόσωπα που προέβηκαν σε ένορκες δηλώσεις υποβλήθηκαν σε αντεξέταση εκ μέρους των αιτητών.
Από την αντεξέταση των πιο πάνω προσώπων και από το περιεχόμενο των εγγράφων που έχουν καταχωρηθεί προέκυψαν συγκεκριμένα στοιχεία τα οποία κρίνω σκόπιμο να παραθέσω περιληπτικά, αφού δεν μπορούν να παραγνωριστούν μέσα στα πλαίσια των κατευθυντήριων γραμμών που καθορίζουν την έκδοση ή συνέχιση ενός προσωρινού διατάγματος.
Το υποστατικό λειτουργούσε ως εστιατόριο - μπαρ και είχε,
(1) Αδεια οικοδομής ως εστιατόριο - μπαρ,
(2) Αδεια λειτουργίας ως εστιατόριο - μπαρ από τον ΚΟΤ,
(3) Αδεια χρήσης μεγαφώνων για τη μετάδοση μουσικής από την Επαρχιακή Διοίκηση Πάφου,
(4) Αδεια πώλησης οινοπνευματωδών ποτών από το Δήμο Γεροσκήπου.
Στις 11/4/97 υποβλήθηκε αίτηση στο Δήμο Γεροσκήπου για την αλλαγή της χρήσης του υποστατικού από εστιατόριο - μπαρ σε δισκοθήκη που απορρίφθηκε. Την 1/7/97 ο Δήμος Γεροσκήπου ενέκρινε την εκτέλεση έργων που αφορούσαν προσθηκο-μετατροπές, που συμπεριλάμβαναν μεταξύ άλλων την κατασκευή περίφραξης και μπαρ για το εστιατόριο.
Η Πολεοδομική Αρχή απέστειλε επιστολή ημερομηνίας 2/7/99 στο Δήμο Γεροσκήπου με την οποία γνωστοποιούσε στο Δήμο ότι η μετατροπή του υποστατικού σε υπαίθριο μπαρ/δισκοθήκη είχε γίνει χωρίς την άδεια της Πολεοδομικής Αρχής. Ο Δήμος Γεροσκήπου μετά από επιτόπια εξέταση που διενεργήθηκε από τις Τεχνικές του Υπηρεσίες, διεπίστωσε ότι δεν υπήρξε οποιαδήποτε παραβίαση της Αδειας Οικοδομής και ότι δεν γινόταν χρήση του υποστατικού ως δισκοθήκη. Ο Δήμος Γεροσκήπου αρνήθηκε τον ισχυρισμό ότι είχαν επηρεαστεί οι ανέσεις της περιοχής και ειδικότερα ότι υπήρξε κυκλοφοριακή συμφόρηση και ηχητική ρύπανση, γιατί η περιοχή είναι ερημική και δεν υποβλήθηκε οποιοδήποτε παράπονο από οποιοδήποτε κάτοικο.
Αναφορικά με τον ισχυρισμό των αιτητών ότι υπήρξε παραβίαση νομοθετικών προνοιών της Πολεοδομικής Αρχής ο Δήμος Γεροσκήπου πιστεύει ότι δεν χρειαζόταν προς τούτο άδεια της Πολεοδομικής Αρχής σύμφωνα με τις πρόνοιες του άρθρου 3(1) του σχετικού Νόμου.
(β) Η νομική πλευρά
Οι αρχές που καθορίζουν την έκδοση ενός προσωρινού διατάγματος στο Διοικητικό Δίκαιο έχουν καθοριστεί σε σειρά αποφάσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Απώτερος σκοπός της έκδοσης ενός προσωρινού διατάγματος είναι η διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης πριν από την έκδοση της προσβαλλόμενης πράξης και αναστολή της απόφασης μέχρι νεώτερης απόφασης του Δικαστηρίου. Το προσωρινό αυτό μέτρο συνιστά μια δραστική θεραπεία και πρέπει να χρησιμοποιείται με φειδώ (ίδε Clerides and others (No.1) v. The Republic [1966] 3 C.L.R. 701). Και τούτο γιατί το Ανώτατο Δικαστήριο μέσα στα πλαίσια της αναθεωρητικής του δικαιοδοσίας να ελέγχει διοικητικές αποφάσεις, δεν ενδείκνυται να παρεμβαίνει σε αυτές προτού ολοκληρωθεί η έρευνα του για την εγκυρότητα της προσβαλλόμενης πράξης. Το προσωρινό διάταγμα στο Διοικητικό Δίκαιο δεν σχετίζεται με το συντηρητικό διάταγμα που εκδίδεται σύμφωνα με τις πρόνοιες του άρθρου 32 του περί Δικαστηρίων Νόμου 14/60 (ίδε Moyo and another v. The Republic [1988] 3 C.L.R. 976).
Προτού εκδοθεί ένα προσωρινό διάταγμα ο αιτητής θα πρέπει να αποδείξει
(α) έκδηλη παρανομία της προσβαλλόμενης πράξης ή
(β) σοβαρή πιθανότητα να υποστεί ανεπανόρθωτη ζημιά αν το διάταγμα δεν εκδοθεί.
Ο καθορισμός της έκδηλης παρανομίας υπήρξε ένα θέμα που απασχόλησε πολλές φορές το Δικαστήριο. Οπως έχει λεχθεί στην υπόθεση
Frangos and others v. The Republic (1982) 3 C.L.R. 53 στη σ. 58,"Although what amounts to flagrant illegality is nowhere exhaustively defined, it appears to me to involve a clear violation of the procedure envisaged by the law or unquestionable disregard of the fundamental precepts of administrative law. The notion does not encompass any defective exercise of discretionary powers vested in an organ of public administration."
Η παρανομία πρέπει να προβάλλει από μόνη της ως "έκδηλη, διαβόητη και σκανδαλώδης". (Ιδε
Economides v. Republic (1982) 3 C.L.R. 837). Ομως η παρανομία πρέπει να είναι έκδηλη με την έννοια ότι είναι αυταπόδεικτη και οφθαλμοφανής, χωρίς να χρειάζεται διερεύνηση αντιφατικών γεγονότων. Επεται ότι η ύπαρξη συγκρουόμενων γεγονότων εξουδετερώνει το αυταπόδεικτο της παρανομίας. (Ιδε Frangos and others v. The Republic (1982) 3 C.L.R. 53 στη σ. 58 και Moyo and another v. Republic (1988) 3 C.L.R. 976). Οπως έχει αναφερθεί στην υπόθεση Λοϊζίδη ν. Υπουργού Εξωτερικών ([1995] 3 Α.Α.Δ. 233, η έκδηλη παρανομία καθορίζεται ως,"εκείνη που, αν δεν αναδύεται αυτόματα, ανακύπτει κατόπιν αναλογισμού ως προς τις επιπτώσεις στοιχείων ενυπαρχόντων στο διαθέσιμο υλικό εφόσον βέβαια ό,τι απορρέει παραμένει αντικειμενικά αναντίλεκτο και μη υποκείμενο σε στάθμιση για έκφραση κρίσης."
Η ίδια γραμμή ακολουθήθηκε στην υπόθεση Κροκίδου κ.α. ν. Δημοκρατίας 141/89, Απόφαση της Ολομέλειας της 29/5/90 όπου αναφορικά με την έννοια της έκδηλης παρανομίας το Δικαστήριο ανέφερε ότι,
"Είναι η κατάλληλη στιγμή να αναφερθούμε στη σημασία της φράσης "προφανής παρανομία". Το εννοιολογικό της πλαίσιο προσδιόρισε η νομολογία. Η πρώτη διαπίστωση είναι ότι υποδηλώνει τις περιπτώσεις που η παραβίαση είναι οφθαλμοφανής χωρίς να χρειάζεται η διερεύνηση αντιφατικών γεγονότων."
Ο άλλος λόγος που επιτρέπει την έκδοση ενός προσωρινού διατάγματος είναι η σοβαρή πιθανότητα πρόκλησης ανεπανόρθωτης ζημιάς στον αιτητή αν δεν εκδοθεί το διάταγμα. Προς τούτο ο αιτητής πρέπει να παρουσιάσει μαρτυρία για την απόδειξη ανεπανόρθωτης ζημιάς που δεν μπορεί να αποκατασταθεί με οποιαδήποτε από τις θεραπείες που μπορούν να παραχωρηθούν με την ακύρωση της συγκεκριμένης διοικητικής πράξης. Ανεξάρτητα από τα πιο πάνω το Δικαστήριο έχει τη διακριτική ευχέρεια να αρνηθεί την έκδοση ενός προσωρινού διατάγματος αν η έκδοση του μπορεί να δημιουργήσει ανυπέρβλητα εμπόδια στο έργο της Διοίκησης (ίδε
Miltiadous v. The Republic [1972] 3 C.L.R. 341, Monica Rodat v. The Republic [1983] 3 C.L.R. 937).Εχω παραθέσει πιο πάνω τα στοιχεία όπως είχαν παρουσιαστεί αρχικά από τους αιτητές και τα στοιχεία που προέκυψαν από την αντεξέταση των προσώπων που έχουν προβεί σε ένορκες δηλώσεις εκ μέρους των καθ'ων η αίτηση, όπως επίσης και τα στοιχεία που προκύπτουν από το περιεχόμενο των εγγράφων που υπάρχουν μέσα στο σχετικό φάκελο. Η γενική εικόνα που προκύπτει
είναι ότι υπάρχει μια μεγάλη ασάφεια όσον αφορά τα πραγματικά γεγονότα που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε συμπέρασμα ότι υπάρχει έκδηλη παρανομία, στο βαθμό που θα δικαιολογούσε τη συνέχιση του διατάγματος. Από τα στοιχεία που παραμένουν αναντίλεκτα είναι ότι τα υποστατικά είχαν άδεια οικοδομής, άδεια λειτουργίας ως εστιατόριο - μπαρ, άδεια χρήσης μεγαφώνων για αναμετάδοση μουσικής και άδεια πώλησης οινοπνευματωδών ποτών. Η ύπαρξη πολεοδομικής άδειας αμφισβητείται. Οι αιτητές ισχυρίζονται ότι το υποστατικό δεν είχε πολεοδομική άδεια ενώ οι καθ'ων η αίτηση προβάλλουν τη θέση ότι με τις προσθήκες και μετατροπές που έγιναν η έκδοση μιας τέτοιας άδειας για το συγκεκριμένο υποστατικό δεν ήταν αναγκαία. Η αμφισβήτηση των γεγονότων καθιστά αδύνατο για το Δικαστήριο σε αυτό το στάδιο να εκφέρει συγκεκριμένη άποψη ότι η διαδικασία που ακολουθήθηκε ήταν παράνομη ή όχι. Επεται ότι η ισχυριζόμενη παρανομία δεν είναι έκδηλη. (Ιδε Frangos and others v. The Republic (1982) 3 C.L.R. 53, 58).Ο ισχυρισμός για την πρόκληση ανεπανόρθωτης ζημιάς παρέμεινε μετέωρος. Υπάρχει μια αναφορά στην αίτηση ότι "επηρεάζονται τα συμφέροντα των τριών αιτητών οι οποίοι διατηρούν δισκοθήκες στην Κάτω Πάφο υπό τις επωνυμίες Down Town, Shot's Club και ΧΑΡΟΥΠΙ και μια αναφορά στην ένορκη δήλωση του β΄ αιτητή ότι "η μη έκδοση του αιτούμενου διατάγματος συνεπάγεται ανεπανόρθωτην ζημιάν τόσον δι' εμέ όσον και δια τους άλλους δύο ιδιοκτήτες δισκοθήκων στην περιοχή αιτητές, Λουκά Λουκά και Βαγγέλη Μαυρονικόλα". Η σοβαρή πιθανότητα ότι οι αιτητές θα υφίσταντο ανεπανόρθωτη ζημιά σε περίπτωση μη συνέχισης του διατάγματος έχει αμφισβητηθεί από τους καθ'ων η αίτηση. Οι πιο πάνω αόριστες αναφορές για ανεπανόρθωτες ζημιές δεν στοιχειοθετούν την προϋπόθεση που θα δικαιολογούσε τη συνέχιση του διατάγματος, που είναι η σοβαρή πιθανότητα πρόκλησης ανεπανόρθωτης ζημιάς.
Το προσωρινό διάταγμα της 23/6/99 ακυρώνεται. Εχοντας υπόψη τα ιδιάζοντα περιστατικά της υπόθεσης δεν εκδίδεται οποιοδήποτε διάταγμα για έξοδα.
Με βάση την πιο πάνω κατάληξη έχω αποφασίσει να μην εξετάσω σε αυτό το στάδιο τη δραστική εισήγηση που υποβλήθηκε από τους καθ'ων η αίτηση της εφαρμογής των προνοιών του άρθρου 134.2 του Συντάγματος, για την απόρριψη της προσφυγής ως πρόδηλα αβάσιμης λόγω μη ύπαρξης έννομου συμφέροντος.
Τ. ΗΛΙΑΔΗΣ, Δ.