CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

Το θέμα είχε συνέχεια, και στις 5.1.1993 ο Υπουργός πληροφόρησε εκ νέου το Δήμο ότι οι παραβάσεις δεν είχαν αρθεί και η αίτηση δεν μπορούσε να προωθηθεί ως εκ της μη παραχώρησης χαλάρωσης από το Διευθυντή. Ο Δήμος όμως επανήλθε με νέες εισηγήσεις για να πάρει την ίδια απάντηση στις 25.11.1993. Το 1995 υπήρξε νέα προσπάθεια του Δήμου και νέα εκτεταμένη έκθεση ημερομηνίας 18.8.1995 του Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως στην οποία γίνεται λεπτομερής αναφορά στις συνεχιζόμενες παρανομίες και στους λόγους για τους οποίους δεν είναι δυνατό να παραχωρηθεί χαλάρωση. Συναφώς, ακολούθησε και σωρεία επιστολών προς τον Υπουργό από γείτονες οι οποίοι ενίσταντο στη λειτουργία της δισκοθήκης υποδεικνύοντες τις πολλαπλές δυσμενείς συνέπειες της λειτουργίας της, καθώς και σχετικό παράπονο προς τον Επίτροπο Διοικήσεως. Το θέμα ήχθη ενώπιον της Υπουργικής Επιτροπής για την εξέταση Ιεραρχικών Προσφυγών και αιτήσεων για χαλαρώσεις και παρεκκλίσεις. Στο σημείωμα του προς την Επιτροπή ο Υπουργός αναφέρεται στις αιτούμενες χαλαρώσεις, παρατηρώντας ότι ο Δήμος και ο Έπαρχος υποστηρίζουν έγκριση τους χωρίς ικανοποιητική αιτιολογία και ότι έχουν υποβληθεί παράπονα για οχληρία και εκκρεμεί η εκτέλεση του διατάγματος κατεδάφισης, εισηγείται δε την απόρριψη της. Εξηγά το υπόβαθρο της αίτησης και τα προβλήματα παρανομίας στα οποία προσκρούει, τους οικονομικούς λόγους που επικαλείται η κα. Στεφανίδου, ο Δήμος και ο Έπαρχος για έγκριση της αίτησης, και τους λόγους για τους οποίους ο Διευθυντής του Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως τοποθετείται εναντίον της έγκρισης. Παρατηρεί επίσης ότι δεν έχει παραπεμφθεί στον Υπουργό για απόφαση η διαφορά άποψης μεταξύ του Δήμου και του Διευθυντή σύμφωνα με το άρθρο 9(4)(β) και έτσι δεν έχει ληφθεί απόφαση σύμφωνα με το άρθρο 9(4)(γ). Ως εκ τούτου, εισηγείται, το θέμα που έχει να αποφασισθεί είναι κατά πόσο η χαλάρωση μπορεί να εγκριθεί από την Υπουργική Επιτροπή κάτω από το άρθρο 9(4)(β)(ι) για εξαίρεση της περίπτωσης από τις πρόνοιες του άρθρου 9(4)(β), εισηγούμενος όμως ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει έστω και αν υφίσταντο λόγοι δημοσίου συμφέροντος αφού απαιτείται η σύμφωνη γνώμη του Διευθυντή του Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως που δεν υπάρχει. Τέλος, εισηγείται απόρριψη της αίτησης και λόγω της δημιουργούμενης οχληρίας. Η πρόταση του Υπουργού ήταν όπως η αίτηση απορριφθεί, χωρίς να εξετάζονται τα άλλα θέματα, για τους ακόλουθους λόγους:

Στην γραπτή του αγόρευση ο ευπαίδευτος συνήγορος για την κα. Στεφανίδου αναφέρεται στο ιστορικό του θέματος και αναπτύσσει τους λόγους ακύρωσης που προβάλλονται στην προσφυγή, με ιδιαίτερη έμφαση στην εισήγηση ότι η διοίκηση τελούσε υπό πλάνη καθ΄όσον εθεώρησε ότι το κτήμα ήταν εκτός της περιοχής υδατοπρομήθειας ώστε να είχε εφαρμογή το άρθρο 9(4)(β)(γ). Συναφώς, εισηγείται ότι αφ΄ης στιγμής ο Δήμος, ως αρμοδία αρχή, πληροφόρησε τη διοίκηση ότι το κτήμα ήταν εγκεκριμένο οικόπεδο και υδροδοτημένο, δεν ετίθετο θέμα εφαρμογής του άρθρου 9(4)(β)(γ).

Το πρώτο που έχω να παρατηρήσω αφορά την καθόλου δεκτότητα της προσφυγής που μπορεί εν πάση περιπτώσει να εξετασθεί από το Δικαστήριο, και συγκεκριμένα ότι η προσβαλλόμενη απόφαση δεν φαίνεται να είναι οτιδήποτε άλλο παρά επιβεβαιωτική των προηγουμένων και ειδικά εκείνης της 25.11.1993 που η ίδια επανέλαβε εκείνη της 5.1.1993. Έκτοτε, παρά το ότι η αίτηση επανεξετάσθηκε και υπήρξε νέα έκθεση του Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως το 1995, κανένα νέο στοιχείο δεν υπήρξε το οποίο να οδήγησε σε νέα έρευνα και λήψη νέας απόφασης. Τα όσα αναφέρει ο Δήμος στην επιστολή του της 24.5.1995 με την οποία ζήτησε επανεξέταση, όπως και η κα Στεφανίδου στη δική της επιστολή της 1.11.1995, ήσαν ενώπιον της διοίκησης ευθύς εξ αρχής, εξετάσθησαν και ελήφθησαν υπ΄όψη στη λήψη των εν λόγω προηγουμένων αποφάσεων όπως και της προσβαλλόμενης. Ο δε εξ αρχής βασικός λόγος απόρριψης της αίτησης, δηλαδή η άρνηση του Διευθυντή του Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως να συμφωνήσει στη χαλάρωση και η συνεχιζόμενη ύπαρξη των παρανομιών, εξακολουθούσε να διέπει τη στάση της διοίκησης και τη λήψη της προσβαλλόμενης απόφασης (ίδε: Kelpis v. Republic (1970) 3 CLR 196, Razis v. Republic (1983) 3 CLR 1917, Pieris v. Republic (1983) 3 CLR 1054). Ως εκ τούτου, δεν θεωρώ ότι η προσβαλλόμενη απόφαση συνιστά εκτελεστή διοικητική πράξη υποκείμενη σε προσβολή.

Προχωρώ όμως να εξετάσω και την ουσία της προσφυγής, για να διαπιστώσω ότι αυτή είναι εντελώς ανύπαρκτη. Η βασική θέση του κ. Κιτρομηλίδη ότι στη λήψη της προσβαλλόμενης απόφασης η διοίκηση τελούσε υπό πραγματική και νομική πλάνη δεν έχει έρεισμα. Ο πρώτος λόγος απόρριψης της αίτησης ήταν ότι δεν επληρούντο οι προϋποθέσεις του άρθρου 9(4)(β)(ι)(ιι) το οποίο είχε εφαρμογή καθ΄όσον το κτήμα ευρίσκετο εκτός της περιοχής υδατοπρομήθειας. Ο κ. Κιτρομηλίδης λέγει ότι αυτό ήταν λάθος αφού ο Δήμος αποφάνθηκε ότι το κτήμα ευρίσκετο εντός της υδατοπρομήθειας και έτσι δεν είχε εφαρμογή το άρθρο 9(4)(β) που έχει εφαρμογή μόνο στην περίπτωση κτήματος εκτός υδατοπρομήθειας. Ο Δήμος όμως δεν είπε ποτέ κάτι τέτοιο. Αυτό που είπε στην επιστολή του της 9.6.1990 ήταν ότι το κτήμα ήταν υδροδοτημένο, και όχι ότι ήταν στα όρια περιοχής υδατοπρομήθειας. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι στην επόμενη επιστολή του της 5.5.1993 ο Δήμος αναφέρει ότι με το εκπονούμενο νέο Τοπικό Σχέδιο το κτήμα θα ενταχθεί στα όρια της υδατοπρομήθειας και με την επιστολή του της 24.5.1995 αναφέρει ότι με το δημοσιευθέν νέο Τοπικό Σχέδιο το κτήμα έχει περιληφθεί στην οικιστική περιοχή με επακόλουθο να ενταχθεί και στα όρια της υδατοπρομήθειας, που αποκαλύπτει με βεβαιότητα ότι κατά το σχετικό χρόνο, δηλαδή πριν τη δημοσίευση του νέου Τοπικού Σχεδίου, το κτήμα δεν ήταν στα όρια της υδατοπρομήθειας. Όπως μάλιστα παρατηρεί το Τμήμα Πολεοδομίας και Οικήσεως στην έκθεση του της 18.8.1995, με τη δημοσίευση του νέου Τοπικού Σχεδίου το κτήμα εντάχθηκε στη ζώνη παραθεριστικής κατοικίας και δεν είχε ακόμα περιληφθεί στα όρια της υδατοπρομήθειας, όπως φαίνεται και από το σχετικό κτηματολογικό σχέδιο ημερομηνίας 1.12.1998. Όπως παρατηρείται δε περαιτέρω στην εν λόγω έκθεση ακόμα η προοπτική ένταξης του κτήματος στα όρια της περιοχής υδατοπρομήθειας μετά τη δημοσίευση του νέου Τοπικού Σχεδίου δεν διαφοροποιεί την κατάσταση αφού το θέμα της χαλάρωσης εξετάζεται με βάση το προ του νέου Τοπικού Σχεδίου καθεστώς. Δεν βλέπω λοιπόν πως η διοίκηση μπορούσε να τελεί υπό την πραγματική και νομική πλάνη που ισχυρίζεται ο κ. Κιτρομηλίδης. Εφαρμοζομένου δε του άρθρου 9(4)(β), όχι μόνο ήταν εύλογα επιτρεπτό στη διοίκηση να κρίνει ότι δεν πληρούντο οι προϋποθέσεις του άρθρου 9(4)(β)(ι)(ιι), αλλά και θα ήταν εκπληκτικό αν η διοίκηση είχε κρίνει άλλως.

Σημειώνω ότι τόσο η ίδια η προσβαλλόμενη απόφαση όσο και η προσφυγή ουσιαστικά δεν θίγουν την ουσία του θέματος, κατά πόσο δηλαδή η χαλάρωση δικαιολογείτο για λόγους δημοσίου συμφέροντος κάτω από την επιφύλαξη του άρθρου 9(4)(β)(ι). Η απόφαση αναφέρει ότι, χωρίς να εξετάζονται τα άλλα θέματα (που αφορούν τις παρανομίες) η αίτηση απορρίπτεται για τους τρεις παρατιθέμενους λόγους. Ο κ. Κιτρομηλίδης στην Απάντηση του λέγει ότι εδικαιολογείτο η έγκριση της χαλάρωσης για λόγους δημοσίου συμφέροντος. Το θέμα του δημοσίου συμφέροντος δεν περιλήφθηκε ειδικά από τη διοίκηση στους λόγους απόρριψης της αίτησης, ο δε δεύτερος λόγος απόρριψης της αίτησης, ότι η επιφύλαξη δεν έχει εφαρμογή αφού δεν συμφωνούσε ο Διευθυντής για τη χαλάρωση, δείχνει ότι η επιφύλαξη δεν εξετάσθηκε περαιτέρω. Αλλά και αν θεωρηθεί ότι περιλαμβάνει στον πρώτο λόγο απόρριψης της αίτησης στη γενική αναφορά ότι δεν ικανοποιούνται οι προϋποθέσεις του άρθρου 9(4)(β)(ι)(ιι), είναι προφανές, όπως και ο ίδιος ο Υπουργός εισηγήθηκε στο σημείωμα του προς την Υπουργική Επιτροπή το οποίο και υιοθετήθηκε, ότι κανένας λόγος δημοσίου συμφέροντος δεν δικαιολογούσε τη χαλάρωση και απεναντίας ότι το δημόσιο συμφέρον επέβαλλε την άρνηση της χαλάρωσης. Είναι δε κατανοητό το ότι ο κ. Κιτρομηλίδης μόνο στην Απάντηση του και περιορισμένα θίγει θέμα δικαιολόγησης της χαλάρωσης για λόγους δημοσίου συμφέροντος. Το εκπληκτικό είναι άλλο: είναι το ότι ο ίδιος ο Έπαρχος διανοήθηκε να επικαλεσθεί λόγους δημοσίου συμφέροντος για να υποστηρίξει τη χαλάρωση, και μάλιστα λόγους τόσο στερούμενους οντότητας, σοβαρότητας και πειστικότητας όπως ότι η οχληρία δεν δημιουργείται από την ίδια τη δισκοθήκη αλλά από τους θαμώνες της και ότι η επαγγελματική αποκατάσταση του επαναπατρισθέντος συζύγου της κας. Στεφανίδου και η ενθάρρυνση άλλων αποδήμων να επαναπατρισθούν θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως λόγοι δημοσίου συμφέροντος που να δικαιολογούσαν τη χαλάρωση. Εξ ίσου εκπληκτική είναι η ανεξήγητα πιεστική συνηγορία του Δήμου για τη χαλάρωση, αντί, ως όφειλε, να προβεί στην εφαρμογή του διατάγματος κατεδάφισης το οποίο είχε εκδοθεί από το δικαστήριο από το 1989, συμβάλλοντας έτσι στην αποκατάσταση της νομιμότητας, όπως εισηγήθηκε και ο Επίτροπος Διοικήσεως στην έκθεση του.