CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

ΜΕΤΑΞΥ:

Αιτητή

Καθ΄ων η αίτηση

ΜΕΤΑΞΥ:

Αιτητή

Καθ΄ων η αίτηση

Oι αιτητές προσβάλλουν την προαγωγή του ενδιαφερόμενου μέρους στη μόνιμη (Τακτικός Προϋπολογισμός) θέση Ανώτερου Τεχνικού (Ηλεκτρολογίας), Τμήμα Ηλεκτρομηχανολογικών Υπηρεσιών, ημερ. 20.2.1997. Στη συνεδρία της Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας (στο εξής "η Επιτροπή") είχε κληθεί να παραστεί και ο Διευθυντής του Τμήματος Ηλεκτρομηχανολογικών Υπηρεσιών ο οποίος σύστησε για προαγωγή τον αιτητή στην προσφυγή αρ. 479/97, Ανδρέα Μαρδαπήττα. Μετά την αποχώρηση του Διευθυντή η Επιτροπή, αφού εξέτασε τα ενώπιόν της στοιχεία, αποφάσισε όπως μη υιοθετήσει τη σύσταση του Διευθυντή και αντί του Μαρδαπήττα επέλεξε το ενδιαφερόμενο μέρος, που σύμφωνα με την Επιτροπή, με βάση το σύνολο των καθιερωμένων κριτηρίων υπερείχε των άλλων υποψηφίων.

Ο πρώτος ισχυρισμός του αιτητή στην προσφυγή 413/97 ότι δηλαδή αγνοήθηκε ως ένας των προσοντούχων δεν φαίνεται να υποστηρίζεται καθ΄ οιονδήποτε τρόπο από τα πρακτικά. Κατ΄ αρχήν, ακόμα και στη σύσταση του Διευθυντή ο αιτητής αναφέρεται προσωπικά, υποδεικνύεται δε ότι υπηρετεί με απόσπαση σε άλλο κλάδο του Υπουργείου Συγκοινωνιών. Παρατηρούμε εξ άλλου ότι στο πρακτικό γίνεται επανειλημμένα αναφορά είτε στους υποψήφιους ονομαστικά, είτε στους υποψήφιους στο σύνολό τους. ΄Οσον αφορά δε τον ισχυρισμό ότι ο Διευθυντής δεν προέβη σε οποιαδήποτε σύγκριση μεταξύ εκείνων που ο ίδιος θεώρησε ως προσοντούχους και προχώρησε σε σύσταση ενός και μόνο υποψήφιου, είναι καθιερωμένο ότι δεν είναι ανάγκη να εκφραστούν απόψεις για κάθε ένα από τους υποψήφιους για προαγωγή (βλέπε Tapakis and Another v. Republic (1987) 3 C.L.R. 450).

Ειδική αναφορά στο πρακτικό για κάθε ένα από τους υποψήφιους χωριστά δεν είναι αναγκαία, αφού ελλείψει οιασδήποτε ένδειξης ότι οιοσδήποτε υποψήφιος παραγνωρίστηκε, τεκμαίρεται ότι όλοι οι υποψήφιοι λήφθηκαν δεόντως υπ΄ όψιν (Adamou v. Republic (1987) 3 C.L.R. 1720). ΄Ετσι ανατρέπεται και ο ισχυρισμός ότι η Επιτροπή δεν προέβη στην αναγκαία σύγκριση μεταξύ όλων των υποψηφίων και ειδικότερα μεταξύ του αιτητή και του ενδιαφερόμενου μέρους.

Είναι γνωστή η αρχή της νομολογίας ότι απαιτείται ειδική αιτιολογία στις περιπτώσεις απόκλισης από τη σύσταση του προϊσταμένου. Οι λόγοι της απόκλισης πρέπει να καταγράφονται καθαρά, ενώ μη συμμόρφωση με τον κανόνα αυτό οδηγεί στην ακύρωση της επίδικης προαγωγής (βλέπε μεταξύ άλλων Theodossiou v. Republic 2 R.S.C.C. 44, Ευαγγελή και ΄Αλλος ν. Δημοκρατίας, Α.Ε. 790, ημερ. 27.2.1990).

Στο πρακτικό της συνεδρίας ημερ. 20.2.1997 φαίνεται σαφώς η αιτιολογία που δόθηκε από την Επιτροπή για τη υιοθέτηση της σύστασης του Διευθυντή. Η Επιτροπή επιλέγοντας το ενδιαφερόμενο μέρος έλαβε υπ΄ όψιν, σύμφωνα πάντα με το τηρηθέν πρακτικό, την ουσιαστική υπεροχή του στην αρχαιότητα και στην πείρα, ενώ σημείωσε ότι η υπεροχή του αιτητή σε αξία είναι οριακή και κατά την κρίση της δεν είναι τέτοια που να δικαιολογεί την επιλογή του αιτητή υπό το φως της έκτασης σε πείρα και αρχαιότητα του ενδιαφερόμενου μέρους. Αναφορά γίνεται επίσης και στα προσόντα των δύο υποψηφίων.

΄Οπως αναφέρεται και στα Πορίσματα Νομολογίας του Συμβουλίου της Επικρατείας 1929 - 1959, σελ. 267 και επ. όταν πράξη της διοίκησης φέρει επάλληλες αιτιολογίες, αρκεί η νομιμότητα μιας από αυτές για να στηρίξει την απόφαση (ΣτΕ 2066/56. Βλέπε όμως και 1901/58). Ενίοτε μάλιστα, το Συμβούλιο της Επικρατείας στην έρευνα της υπόθεσης μπορεί να θεωρήσει νόμιμη μια πράξη ως επιστηριζομένη σε άλλη αιτιολογία, παρά την έλλειψη νομιμότητας της αιτιολογίας που διαλαμβάνεται στην πράξη (ΣτΕ 2122/56). (Για την επικουρική δευτερεύουσα αιτιολογία και τη σημασία της βλέπε επίσης Μιχ. Στασινόπουλου, Δίκαιον των Διοικητικών Διαφορών, τέταρτη έκδοση, σελ. 228 και επ.).