CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:

Westpark Ltd. ν. Δήμου Πάφου (Aρ. 1) (1997) 3 ΑΑΔ 63

Westpark Ltd και Άλλος ν. Δήμου Πάφου (1997) 3 ΑΑΔ 510

Westpark Ltd. ν. Δήμου Πάφου (Aρ. 2) (1997) 3 ΑΑΔ 525

Θεσμοί Πολιτικής Δικονομίας στους οποίους κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:

Θεσμοί Πολιτικής Δικονομίας Δ.9735

Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:

Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή

Ενώπιον: ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗ, Δ.

Μεταξύ:-

Η αιτήτρια υπ΄ αρ. 1 είναι εγγεγραμμένη ιδιοκτήτρια των τεμαχίων 131/1/1, 131/2/1, 83, 84/1 και 85/1 στην Πάφο. Στις 9/8/1984 ο αιτητής υπ΄ αρ. 2 υπέβαλε στον καθ΄ ου η αίτηση αίτηση για διαχωρισμό των εν λόγω τεμαχίων σε οικόπεδα. Στις 8/10/1986 η εκτελεστική επιτροπή του καθ΄ ου η αίτηση ενέκρινε την έκδοση της άδειας που ζητήθηκε και, αφού πληρώθηκαν τα σχετικά δικαιώματα, στις 11/6/1987 εκδόθηκε η υπ΄ αρ. 9735 άδεια διαχωρισμού για 222 οικόπεδα. Στην άδεια τέθηκαν διάφοροι όροι μεταξύ των οποίων και η τοποθέτηση σωλήνων νερού. Μετά ενάμιση περίπου χρόνο, συγκεκριμένα στις 23/12/1988, η αιτήτρια υπ΄ αρ. 1 υπέβαλε στον καθ΄ ου η αίτηση κατασκευαστικά σχέδια για τους μελλοντικούς δρόμους με μηκοτομές, διατομές (υψόμετρα δρόμων) και χωροταξικό σχέδιο για μελέτη και έγκριση. Λίγες μέρες αργότερα, στις 9/1/1989, η αιτήτρια υπ΄ αρ. 1 κοινοποίησε στον καθ΄ ου η αίτηση επιστολή του Κτηματολογίου ημερ. 4/11/1989 ότι η χωρομετρική εργασία είχε συμπληρωθεί και ζήτησε, μεταξύ άλλων, να πληροφορηθεί το κατασκευαστικό κόστος του συστήματος για την παροχή πόσιμου νερού στα τεμάχια, προτού ακόμα εγκριθούν τα κατασκευαστικά σχέδια που είχαν υποβληθεί και χωρίς να έχει γίνει οποιαδήποτε κατασκευαστική εργασία του διαχωρισμού. Εν τω μεταξύ, επειδή η εκδοθείσα άδεια διαχωρισμού είχε λήξει στις 10/6/1988, ο αιτητής υπ΄ αρ. 2 με επιστολή του ημερ. 11/10/1988 ζήτησε την ανανέωση της. Ο καθ΄ ου η αίτηση, με επιστολή του ημερομηνίας 18/10/1988, πληροφόρησε τον αιτητή υπ΄ αρ. 2 ότι για την ανανέωση της άδειας διαχωρισμού θα έπρεπε να υποβληθεί κανονική αίτηση πάνω στο καθορισμένο έντυπο, τοπογραφικά σχέδια και τίτλο ιδιοκτησίας των τεμαχίων. Αφού υποβλήθηκαν τα σχετικά έγγραφα δημιουργήθηκε νέος φάκελος. Ακολούθως διεξήχθη αλληλογραφία μεταξύ της αιτήτριας υπ΄ αρ. 1 και του καθ΄ ου η αίτηση σχετικά με την εργασία για την κατασκευή των δρόμων στα υπό διαχωρισμό τεμάχια. Στις 16/6/1989 η αιτήτρια υπ΄ αρ. 1 έστειλε νέα επιστολή με την οποία, αφού παρέπεμπε στην επιστολή της της 9/1/1989, ζητούσε από τον καθ΄ ου η αίτηση την επίσπευση της κοστολόγησης του συστήματος για την παροχή πόσιμου νερού ώστε να μην υπάρξει περαιτέρω καθυστέρηση της εργασίας. Υπενθύμιζε μάλιστα τον καθ΄ ου η αίτηση ότι οι σχετικές κατασκευαστικές εργασίες είχαν ήδη ανατεθεί στην εταιρεία "Χαραλαμπίδης Πέτρος και Αδελφοί Λτδ.". Στις 31/7/1989 και 1/9/1989 η αιτήτρια υπ΄ αρ. 1 επανήλθε ζητώντας την χωρίς άλλη καθυστέρηση κοστολόγηση της παροχής πόσιμου νερού στα τεμάχια διαμαρτυρόμενη, ταυτόχρονα, για την καθυστέρηση που σημειώθηκε στην απάντηση των προηγούμενων επιστολών της. Επίσης, στις 3/10/1989, παραλήφθηκε από τον καθ΄ ου η αίτηση αντίγραφο επστολής της εταιρείας "Χαραλαμπίδης Πέτρος και Αδελφοί Λτδ", με θέμα "Διασωληνώσεις ΄Υδατος για Δ.9735", ημερομηνίας 25/9/1989, με την οποία πληροφορούσε την αιτήτρια υπ΄ αρ. 1 ότι, λόγω της καθυστέρησης της τοποθέτησης των σωλήνων και παροχών ύδατος, το όλο έργο καθυστερούσε όλο και περισσότερο. Στις 14/10/1989 ακολούθησε νέα επιστολή της αιτήτριας υπ΄ αρ. 1 με την οποία, αφού παρέπεμπε στις προηγούμενες επιστολές της με ημερομηνίες 9/1/1989, 16/6/1989, 31/7/1989 και 1/9/1989, ζητούσε την επίσπευση της διαδικασίας παροχής πόσιμου νερού στα τεμάχια. Στις 9/1/1990, το Συμβούλιο του καθ΄ ου η αίτηση απεφάσισε, κατά πλειοψηφία, "να καταβάλλονται δικαιώματα προμήθειας νερού με την υποβολή αίτησης για υδροδότηση άσχετα από το χρόνο εξασφάλισης της άδειας οικοδομής ή διαχωρισμού οικοπέδων". Ακολούθως η αιτήτρια υπ΄ αρ. 1, με επιστολή της ημερ. 12/2/1990, υπέβαλε συμπληρωμένο έντυπο αίτησης, ημερ. 12/2/1990, για τη διασωλήνωση των οικοπέδων. Ταυτόχρονα ζήτησε την επίσπευση της διαδικασίας παροχής πόσιμου νερού στα τεμάχια και τόνισε ότι η αίτηση υποβαλλόταν άνευ βλάβης και με πλήρη επιφύλαξη αναφορικά με το ύψος των απαιτουμένων δικαιωμάτων. Στις 30/3/1990 ο καθ΄ ου η αίτηση ενέκρινε την αίτηση και απεφάσισε την καταβολή του ποσού των £133.200,00 ως δικαιώματα προμήθειας οικιακού νερού σύμφωνα με τους Δημοτικούς Κανονισμούς Πάφου. Ακολούθως, με επιστολή του ημερομηνίας 3/4/1990, πληροφόρησε την αιτήτρια υπ΄ αρ. 1 ότι, για να μπορέσει να προωθηθεί η αίτηση της για υδροδότηση των οικοπέδων, θα έπρεπε προηγουμένως να καταβληθεί στο Δημοτικό Ταμείο το ποσό των £133.200,00 ως δικαιώματα οικιακού νερού σύμφωνα με τους Δημοτικούς Κανονισμούς 237Α και 238Α (Κ.Δ.Π. 285/88 όπως τροποποιήθηκε από την Κ.Δ.Π. 140/89). Κατόπιν τούτου, στις 9/4/1990, η αιτήτρια υπ΄ αρ. 1 πλήρωσε με επιταγή το ποσό των £133.200,00 με επιφύλαξη των δικαιωμάτων της αναφορικά με το ύψος των δικαιωμάτων που καταβλήθηκαν. Στις 11/6/1990 χορηγήθηκε η ζητηθείσα ανανέωση της άδειας διαχωρισμού.

΄Οσον αφορά τη νομιμότητα της υπό (α) επίδικης απόφασης σχετικές είναι δύο αποφάσεις της Ολομέλειας του Ανωτάτου Δικαστηρίου με τις οποίες απορρίφθηκαν δύο εφέσεις μεταξύ των ιδίων ενώπιον μου διαδίκων. Οι εφέσεις στρέφονταν εναντίον πρωτόδικων αποφάσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου με τις οποίες είχαν απορριφθεί προσφυγές των αιτητών σε σχέση με παρόμοιο ζήτημα, ήτοι την υδροδότηση άλλων οικοπέδων τους τα οποία ήσαν υπό διαχωρισμό σύμφωνα με άλλες άδειες του ίδιου καθ΄ ου η αίτηση Δήμου. Στις εφέσεις εκείνες η Ολομέλεια, αφού διεξήλθε την όλη αλληλογραφία η οποία είχε ανταλλαγεί μεταξύ των εφεσείοντων-αιτητών και του εφεσίβλητου-καθ΄ ου η αίτηση και αφού τόνισε τη διάκριση μεταξύ της εγκατάστασης διασωληνώσεων σε οικόπεδα αφ΄ ενός και της χορήγησης του δικαιώματος προμήθειας νερού αφ΄ ετέρου, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι εφεσείοντες είχαν ζητήσει τη χορήγηση δικαιώματος προμήθειας νερού για πρώτη φορά στις 9/9/1989, μετά δηλαδή τις 25/11/1988, ημερομηνία κατά την οποία τέθηκε σε ισχύ η τροποποίηση του Κανονισμού 237Α των Δημοτικών Κανονισμών Πάφου (Κ.Δ.Π. 285/88 όπως τροποποιήθηκε από την Κ.Δ.Π. 140/89) και, επομένως, δεν είχαν έννομο συμφέρο να ζητήσουν την ακύρωση της απόφασης με την οποία εγκρίθηκε το αίτημα τους για προμήθεια οικιακού νερού, και τούτο κατ΄ εφαρμογή της αρχής ότι ο πολίτης στερείται έννομου συμφέροντος να προσβάλει απόφαση την έκδοση της οποίας αξίωσε με αίτημα του προς τη διοίκηση. (Βλ., 1. Westpark Ltd, 2. Terence Spiby v. Δήμου Πάφου, Α.Ε. 1703, απόφαση δόθηκε 28/11/1997, και WESTPARK LTD., v. Δήμου Πάφου, Α.Ε. 1745, απόφαση δόθηκε 28/11/1997.)

΄Εχω διεξέλθει όλα τα έγγραφα που τέθηκαν ενώπιον μου. Η θέση του δικηγόρου του καθ΄ ου η αίτηση ότι η αιτήτρια ζήτησε για πρώτη φορά την παροχή δικαιώματος προμήθειας οικιακού νερού στις 12/2/1990 με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Τούτο προκύπτει όχι μόνο από τις πιο πάνω πέντε επιστολές της προς τον καθ΄ ου η αίτηση αλλά και από την επιστολή των εργολάβων της, ημερομηνίας 25/9/1989, που κοινοποιήθηκε, όπως εξήγησα, στο Δήμο Πάφου, και η οποία έχει ως θέμα "Διασωληνώσεις ΄Υδατος για Δ.9735". Δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά μεταξύ των γεγονότων της παρούσας υπόθεσης και των γεγονότων των υποθέσεων με τις οποίες ασχολήθηκε η Ολομέλεια. Με τις επιστολές της αιτήτριας στις οποίες έχω αναφερθεί, αλλά και την πιο πάνω επιστολή του εργολάβου της, προκύπτει ότι εκείνο που ζητούσε η αιτήτρια, μέχρι τις 12/2/1990, δεν ήταν η χορήγηση του δικαιώματος προμήθειας οικιακού νερού αλλά η κοστολόγηση του έργου των σχετικών διασωληνώσεων. Εφ΄ όσον η αιτήτρια ζήτησε για πρώτη φορά δικαίωμα προμήθειας οικιακού νερού στις 12/2/1990, ορθά εφαρμόσθηκε ο Κανονισμός 237Α, όπως είχε τροποποιηθεί με την Κ.Δ.Π. 140/89, και ορθά λήφθηκε η προσβαλλόμενη απόφαση. Εφ΄ όσο δε το αίτημα έγινε αποδεκτό η αιτήτρια δεν έχει έννομο συμφέρον να την προσβάλει βάσει της αρχής που επαναλήφθηκε στις πιο πάνω αποφάσεις της Ολομέλειας.