|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Υπόθεση Αρ. 903/96
ΕΝΩΠΙΟΝ: Π. ΑΡΤΕΜΗ, Δ.
Αναφορικά με τα Άρθρα 146 και 28 του Συντάγματος.
Μεταξύ:
Ελένης Θεοφίλου, από τη Λευκωσία,
Αιτήτρ ιας,
και
Κυπριακής Δημοκρατίας μεσω του
Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων
και της Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας,
Καθ΄ων η αίτηση.
- - - - - - - -
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ:
15.2.99ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ
Για την αιτήτρια: κ. Χ. Χριστοφίδης για κ. Παπαφιλίππου
Για τους καθ΄ων η αίτηση: κα Λ. Κουρσουμπά
Για ενδιαφερόμενο μέρος: Ουδεμία εμφάνιση
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Η αιτήτρια με την παρούσα προσφυγή, προσβάλλει την απόφαση της Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας (ΕΔΥ), ημερ. 19.7.96, με την οποία προάχθηκε το ενδιαφερόμενο μέρος Αυγή Χαραλάμπους στη μόνιμη θέση Βοηθού Πρώτου Λειτουργού Ευημερίας.
Η θέση είναι θέση προαγωγής και η ΕΔΥ επιλήφθηκε του θέματος πλήρωσης της σε συνεδρία της στην οποία παρίστατο και η Αναπληρώτρια Διευθύντρια του Τμήματος. Η Αναπληρώτρια Διευθύντρια σύστησε την αιτήτρια γιατί μεταξύ άλλων "διακρίθηκε για τις διοικητικές της ικανότητες, την ωριμότητα της και τις ικανότητες της να επικοινωνεί και να επιδρά θετικά στους λειτουργούς". Τη θεώρησε την πιο κατάλληλη να ασκήσει τα καθήκοντα της θέσης "λόγω της έκτασης και του περιεχομένου των εμπειριών της, της προσωπικότητας της και των διοικητικών της ικανοτήτων". Συγκρίνοντας την με το ενδιαφερόμενο μέρος η Αναπληρώτρια Διευθύντρια βρήκε ότι το ενδιαφερόμενο μέρος υστερεί "συγκριτικά της Θεοφίλου σε θέματα διοίκησης και επικοινωνίας με το προσωπικό και σε ικανότητα να εμβαθύνει στην αντιμετώπιση περίπλοκων προβλημάτων".
Η ΕΔΥ δεν ακολούθησε τη σύσταση της Αναπληρώτριας Διευθύντριας. Έκρινε κατά πλειοψηφία ότι το ενδιαφερόμενο μέρος υπερείχε των άλλων υποψηφίων και την επέλεξε ως την πιο κατάλληλη.
Ως λόγους ακυρότητας ο δικηγόρος της αιτήτριας αναφέρθηκε στην ικανότητα της αιτήτριας για διεκπεραίωση των καθηκόντων της θέσης του Βοηθού Πρώτου Λειτουργού. Η υπεροχή αυτή ήταν ξεκάθαρη και δεν αξιολογήθηκε σωστά από την ΕΔΥ. Επίσης στη σύσταση της Αναπληρώτριας Διευθύντριας αναφέρεται η υπεροχή της αιτήτριας. Υπήρξε παράλειψη από τους καθ΄ων η αίτηση να προβούν στη δέουσα έρευνα για να αξιολογήσουν ορθά τα πραγματικά γεγονότα.
Είναι επίσης η εισήγηση του πως η πλειοψηφία των μελών της ΕΔΥ δεν αιτιολόγησαν ειδικά την παραγνώριση της σύστασης της Αναπληρώτριας Διευθύντριας. Έπρεπε να ληφθεί υπόψη καθότι ήταν σύμφωνη με τα στοιχεία των φακέλων και τόνισαν τη σύσταση, ως ξεχωριστό στοιχείο κρίσεως της αξίας των υποψηφίων.
Τέλος, ο δικηγόρος της αιτήτριας ισχυρίστηκε ότι και η ίδια η απόφαση της ΕΔΥ στερείται αιτιολογίας.
Το θέμα των συστάσεων του Διευθυντή αποτέλεσε το αντικείμενο σωρείας αποφάσεων. Το όλο ζήτημα αναλύθηκε στην Ιωάννου ν. Α.Η.Κ., Α.Ε. 2063, ημερ. 15.9.98, όπου ο Καλλής Δ., εκδίδοντας την ομόφωνη απόφαση της Ολομέλειας, ανέφερε τα ακόλουθα στις σελ. 3-4:
"Οι συστάσεις του Διευθυντή αποτελούν ξεχωριστό, πρωτογενές, ουσιώδες και αυτοτελές στοιχείο κρίσεως (Βλ. Makrides v. Republic (1983) 3 C.L.R. 622, 632, Spanos v. Republic (1985) 3 C.L.R. 1826, 1831, Δημοκρατία ν. Χριστούδη, Α.Ε. 1636/21.6.96, Κέντα ν. Δημοκρατίας, Α.Ε. 1576/30.10.96 και Δημοκρατία ν. Ψωμά, Α.Ε. 197
H σημασία που αποδίδεται από το διοικητικό δίκαιο στις συστάσεις του Διευθυντή στοχεύει στο να διασφαλίσει ότι κατά τη διαδικασία της επιλογής το διορίζον όργανο λαμβάνει καθοδήγηση από λειτουργό ο οποίος βρίσκεται στην καλύτερη θέση να περιγράψει τις αρετές που χρειάζονται για την επιτυχή εκτέλεση των καθηκόντων μιας θέσης (Bλ. Constantinou v. Republic (1984) 3 C.L.R. 498, 501 - απόφαση Πική, Δ., όπως ήταν τότε) στην οποία τονίζεται, επίσης, ότι ο Διευθυντής βρίσκεται σε μοναδική θέση για να συμβουλεύσει την Ε.Δ.Υ. επί των ιδιοτήτων και της αξίας των υφισταμένων του (Βλ. και Ψωμά, πιο πάνω).
Είναι ακριβώς λόγω της σημασίας των συστάσεων του Διευθυντή που η νομολογία έχει καθιερώσει την αρχή της αιτιολόγησης από το διορίζον όργανο της απόκλισης από τις συστάσεις του διευθυντή, με καθαρή, ειδική, πειστική και επαρκή αιτιολογία η οποία πρέπει να καταγράφεται στο πρακτικό της απόφασης. Η αιτιολόγηση επιβάλλεται, καθώς έχει νομολογηθεί, για την προστασία των νομίμων δικαιωμάτων των υποψηφίων, δυνάμει του άρθρου 151 του Συντάγματος σε συνδυασμό με το άρθρο 146 (Βλ. Theodossiou v. Republic, 2 R.S.C.C. 44, 48, Lardis v. Republic (1967) 3 C.L.R. 64, HjiConstantinou & Others v. Republic (1973) 3 C.L.R. 65, Pissas v. Republic (1974) 3 C.L.R. 476, Republic v. Kastellanos (1988) 3 C.L.R. 2249, 2258, Leonidou and Another v. Republic (1988) 3 C.L.R. 652, 657, Δήμος Λευκωσίας ν. Κοσμά, Α.Ε. 1608/17.6.96, Δημοκρατία ν. Χριστούδη, Α.Ε. 1636/21.6.96 και Κέντα ν. Δημοκρατίας, Α.Ε. 1576/30.10.96)."
Η απόφαση της πλειοψηφίας της ΕΔΥ για επιλογή του ενδιαφερομένου μέρους φαίνεται στο σχετικό πρακτικό και έχει ως ακολούθως:
"
Επιλέγοντας τη Χαραλάμπους, η πλειοψηφία της Επιτροπής έλαβε υπόψη ότι η Θεοφίλου που δεν επιλέγηκε συστήθηκε από την Αναπληρώτρια Διευθύντρια, αλλά έκρινε ότι η αιτιολογία της σύστασης δεν ήταν τέτοια που να δικαιολογεί την παραγνώριση της αρχαιότητας που έχει η Χαραλάμπους, δεδομένου και του γεγονότος ότι η Χαραλάμπους, όπως αντικατοπτρίζεται στις ετήσιες αξιολογήσεις, έχει την ίδια αξιολόγηση με τη Θεοφίλου κατά τα τελευταία πέντε χρόνια και καλύτερη αξιολόγηση στο στοιχείο της ηγετικής ικανότητας κατά τα προηγούμενα χρόνια και ότι οι δύο υποψήφιες έχουν τα ίδια προσόντα."
Είναι γεγονός πως η αιτήτρια και το ενδιαφερόμενο μέρος στο στοιχείο της αξίας με βάση τις υπηρεσιακές/εμπιστευτικές εκθέσεις είναι περίπου ίσες με οριακά καλύτερη βαθμολογία του ενδιαφερομένου μέρους. Όσον αφορά τα στοιχεία της οργανωτικής και ηγετικής ικανότητας πάλι υπάρχει κάποια ελαφρή υπεροχή της ενδιαφερόμενης στις παλαιότερες όμως αξιολογήσεις. Το ενδιαφερόμενο μέρος υπερέχει σε αρχαιότητα της αιτήτριας στην προηγούμενη θέση κατά 23 περίπου μήνες.
Έχοντας εξετάσει με προσοχή την αιτιολογία της ΕΔΥ αναφορικά με την παραγνώριση της σύστασης της Αναπληρώτριας Διευθύντριας κρίνω ότι αυτή δεν ικανοποιεί τις προϋποθέσεις της νομολογίας και συγκεκριμένα το ότι "η αιτιολογία της σύστασης δεν ήταν τέτοια που να δικαιολογεί την παραγνώριση της αρχαιότητας που είχε η Χαραλάμπους" δεν αποτελεί κατά την κρίση μου καθαρή, ειδική και πειστική αιτιολογία για παραγνώριση της σύστασης, που όπως έχει τονισθεί, αποτελεί ξεχωριστό και πρωτογενές ουσιώδες στοιχείο κρίσεως που προσθέτει στο κριτήριο της αξίας. Με την απόφαση της αυτή και τη συνοδεύουσα αιτιολογία που φαίνεται στο απόσπασμα που παρέθεσα πιο πάνω, εκτός της έλλειψης της ειδικής αιτιολογίας που απαιτείται, φαίνεται να έχει αναχθεί το κριτήριο της αρχαιότητας σε κριτήριο ίσης σημασίας με εκείνο της αξίας. Ως εκ τούτου, κρίνω ότι η αιτιολογία της παραγνώρισης της σύστασης της Αναπληρώτριας Διευθύντριας πάσχει και ως εκ τούτου η επίδικη απόφαση πρέπει να ακυρωθεί.
Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα και η επίδικη διοικητική απόφαση ακυρώνεται.
Π. Αρτέμης,
Δ.
/Χ.Π.