|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1998) 4 ΑΑΔ 473
12 Ιουνίου, 1998
[ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 23, 28, 29 ΚΑΙ 146
ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
1. ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΙΩΑΝΝΟΥ,
2. ΓΕΩΡΓΙΑ ΙΩΑΝΝΟΥ,
3. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΙΩΑΝΝΟΥ,
4. ΙΩΑΝΝΗΣ ΙΩΑΝΝΟΥ,
5. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ,
Αιτητές,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 804/95)
Aναγκαστική Aπαλλοτρίωση ―�Διάταγμα Aπαλλοτρίωσης ― Aρχές επί της εκδόσεως διατάγματος ― Θεωρία και νομολογία ―�Περιστάσεις παραβίασης της υποχρέωσης διερεύνησης και αιτιολογίας στην κριθείσα περίπτωση.
Διοικητικό Δίκαιο ―�Διοικητική πράξη ― Aιτιολογία ― Aιτιολογία της εκδόσεως διατάγματος απαλλοτριώσεως ― Πορίσματα της επιστήμης ―�Πλημμελής αιτιολόγηση στην κριθείσα περίπτωση.
Προσφυγή βάσει του Άρθρου 146 του Συντάγματος ―�Λόγοι ακυρώσεως ― Έλλειψη δέουσας έρευνας και αιτιολογίας ― Περιστάσεις στοιχειοθέτησής τους κατά την έκδοση του επίδικου διατάγματος απαλλοτρίωσης ―�Tο δικαίωμα προσβολής του διατάγματος ανεξάρτητο από την ύπαρξη Τοπικού Σχεδίου.
Oι αιτητές προσέβαλαν το διάταγμα απαλλοτρίωσης της ιδιοκτησίας τους.
Tο Aνώτατο Δικαστήριο, ακυρώνοντας την επίδικη απόφαση, αποφάσισε ότι:
Tίθεται το ερώτημα κατά πόσον διεξήχθη η δέουσα, υπό τις περιστάσεις, έρευνα και/ή κατά πόσον η προσβαλλόμενη απόφαση είναι καθόλου ή επαρκώς αιτιολογημένη. Κρίνεται ότι η απάντηση πρέπει να είναι αρνητική. Από το υλικό ενώπιον του Δικαστήριου, το μόνο εύλογο συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι η καθ' ης η αίτηση, χωρίς ουσιαστικά να ασχοληθεί σε βάθος με το περιεχόμενο της ένστασης των δικηγόρων των αιτητών, που ήταν ιδιαίτερα σαφές, με την προσφυγή στη γενικότητα "αφού μελέτησε τις πιο πάνω ενστάσεις και έλαβε υπόψη τους λόγους που προβάλλονται στην κάθε ένσταση, τις παρατηρήσεις και υποδείξεις της απαλλοτριώνουσας αρχής ή του αρμοδίου Υπουργού, ανάλογα με την περίπτωση και όλα τα γεγονότα και περιστατικά", απέρριψε την ένσταση συνοπτικά χωρίς τον ιδιαίτερο προβληματισμό που απαιτούσε η περίπτωση, υπό το φως των νομικών αρχών που πρέπει να εφαρμόζονται σε τέτοιες περιπτώσεις.
Η προσβαλλόμενη απόφαση για την απαλλοτρίωση της ακίνητης ιδιοκτησίας των αιτητών πάσχει ως προϊόν μη δέουσας έρευνας και, ταυτόχρονα, ως μη επαρκώς αιτιολογημένη.
H προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα.
Aναφερόμενες υποθέσεις:
Αντωνίου v. Δημοκρατίας (1995) 4 Α.Α.Δ. 76,
Chrysochou Bros. v. CYTA a.o. (1966) 3 C.L.R. 482,
Hadjiioannou v. Republic (1983) 3 C.L.R. 536,
Λουκαΐδου v. Δημοκρατίας (1996) 4 A.A.Δ. 821.
Προσφυγή.
Προσφυγή με την οποία οι αιτητές προσβάλλουν την απόρριψη της ένστασής τους και της έκδοσης διατάγματος απαλλοτρίωσης της περιουσίας τους, το οποίο δημοσιεύθηκε στην Eπίσημη Eφημερίδα της Δημοκρατίας στις 23/6/95.
A. Σ. Aγγελίδης, για τους Aιτητές.
Γ. Παπαϊωάννου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Kαθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΓABPIHΛIΔHΣ, Δ.:�Οι αιτητές είναι ιδιοκτήτες ανά 1/5 μερίδιο έκαστος του Τεμαχίου με Αρ. 390 Φ/Σχ. LVIII/8, στην περιοχή "Ζακακιώτισσα", στα Κάτω Πολεμίδια, στην Επαρχία Λεμεσού.
Στις 23/9/1994 δημοσιεύτηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας γνωστοποίηση απαλλοτρίωσης του πιο πάνω τεμαχίου των αιτητών για την ανέγερση σχολικού κτιρίου Μέσης Εκπαίδευσης και την ανάπτυξη του οδικού δικτύου της περιοχής.
Στις 6/10/1994, με επιστολή του δικηγόρου τους προς την καθ' ην η αίτηση, οι αιτητές υπέβαλαν ένσταση κατά της γνωστοποίησης. Οι λόγοι που προβλήθηκαν ήσαν οι ακόλουθοι:-
(α) Τα κτήματα των αιτητών βρίσκονταν σε γη άμεσης οικοπεδοποίησης, σε μερικά δε από αυτά είχαν δοθεί άδειες διαχωρισμού οικοπέδων ενώ σε άλλα εγίνονταν ήδη μελέτες για το διαχωρισμό τους σε οικόπεδα.
(β) Τα κτήματα των αιτητών ήσαν κληρονομικά και αποτελούσαν τη μοναδική ακίνητη ιδιοκτησία στην οποία προγραμμάτιζαν να ανεγείρουν κατοικίες για τη στέγαση των οικογενειών και των παιδιών τους.
(γ) Οι αιτητές είχαν υποστεί κατ' επανάληψη τις αρνητικές συνέπειες κυβερνητικών απαλλοτριώσεων ακίνητης ιδιοκτησίας τους σε άλλες περιοχές.
(δ) Ο Δήμος Πολεμιδίων ενίστατο στη σκοπούμενη απαλλοτρίωση και, με επιστολή του προς το Υπουργείο Παιδείας ημερομηνίας 3/10/1994, εισηγείτο, ως καταλληλότερο χώρο, μέρος του Φυτωρίου Ζακακίου το οποίο ήταν εγκαταλελειμμένο και το οποίο απέχει μόνο 500 μέτρα από το ακίνητο των αιτητών.
(ε) Δεν προηγήθηκε η δέουσα έρευνα πριν αποφασιστεί η προώθηση της απαλλοτρίωσης του ακινήτου των αιτητών.
(ζ) Εκτός του χώρου του φυτωρίου Ζακακίου υπήρχε και άλλη κατάλληλη περιοχή για απαλλοτρίωση, συγκεκριμένα τουρκική περιουσία στην ίδια περιοχή.
Στις 15/6/1995 η Υπουργική Επιτροπή, στην οποία εκχωρήθηκαν οι εξουσίες του Υπουργικού Συμβουλίου για εξέταση ενστάσεων σε γνωστοποιήσεις απαλλοτρίωσης και για τη λήψη αποφάσεων για την έκδοση ή μη διαταγμάτων απαλλοτρίωσης, αφού εξέτασε, μεταξύ άλλων, την ένσταση των αιτητών απεφάσισε να την απορρίψει και να προχωρήσει στην έκδοση του σχετικού διατάγματος απαλλοτρίωσης το οποίο και δημοσιεύθηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας της 23/6/1995.
Οι αιτητές ενημερώθηκαν σχετικά με επιστολή του Υπουργείου ημερομηνίας 24/10/1995. Ενημερώθηκε επίσης ο δικηγόρος τους (Παράρτημα "Λ" στην ένσταση).
Η πιο πάνω απόφαση της καθ' ης η αίτηση προσβάλλεται με την προσφυγή.
Στο σημείο αυτό τονίζω ότι, σύμφωνα με τη νομολογία, το διάταγμα απαλλοτρίωσης συνιστά ξεχωριστή διοικητική πράξη και η ύπαρξη τοπικού Σχεδίου, όπως υπήρχε στην προκειμένη περίπτωση, δεν επηρεάζει το δικαίωμα για προσβολή του κύρους του (βλ. Αντωνίου ν. Δημοκρατίας (1995) 4 Α.Α.Δ. 76).
Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς των αιτητών, η προσβαλλόμενη απόφαση πάσχει για σωρεία λόγων μεταξύ των οποίων εκείνο της μη δέουσας έρευνας και εκείνο της παντελούς ελλείψεως ή μη επαρκούς αιτιολογίας.
Από τα ενώπιόν μου στοιχεία το ιστορικό της απόφασης που προσβάλλεται έχει ως ακολούθως.
Στις 16/9/1994 αρμόδιοι του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού υπέβαλαν στην τότε Υπουργό το ακόλουθο σημείωμα (Παράρτημα "Ε" στην ένσταση):-
"Όπως είναι υπόψη σας το Υπουργικό Συμβούλιο έχει υιοθετήσει, με την απόφασή του με αρ. 41.025 ημερ. 18.5.1994, εισήγηση του Υπουργείου Εσωτερικών για εκχώρηση στους Υπουργούς των εξουσιών του Συμβουλίου, που απορρέουν από τους περί Επιτάξεως και Αναγκαστικής Απαλλοτριώσεως Νόμους.
Με την πιο πάνω απόφαση απλουστεύεται η διαδικασία Επιτάξεως/Απαλλοτριώσεως γης σε σημαντικό βαθμό.
Πιο κάτω παρατίθεται η πρώτη περίπτωση Επιτάξεως/Απαλλοτριώσεως γης με τη νέα διαδικασία:
Με βάση ελεγμένα στοιχεία, το Σεπτέμβρη του 1995, οι μαθητές λυκειακού κύκλου των περιοχών στις οποίες λειτουργούν τα Λύκεια του Αγίου Ιωάννη, Αγίου Αντωνίου και Πολεμιδιών θα παρουσιάσουν αύξηση 300 περίπου μαθητών. Κανένα από τα τρία αυτά Λύκεια, ή άλλο της Λεμεσού, δεν μπορεί να δεχτεί έστω και ένα τμήμα μαθητών περισσότερο από αυτά που λειτουργούν φέτος σ' αυτά γιατί έχουν εξαντληθεί όλα τα μέτρα που συνήθως λαμβάνονται για αντιμετώπιση σοβαρών στεγαστικών προβλημάτων σε σχολεία. (Διακινούμενα τμήματα, διαχωρισμός αιθουσών διδασκαλίας, χρησιμοποίηση ακατάλληλων αιθουσών κ.α.)
2. Ενόψει των πιο πάνω υποβάλλεται εισήγηση για άμεση ανέγερση στην περιοχή νέου Λυκείου, η α΄ φάση του οποίου θα πρέπει, οπωσδήποτε, να συμπληρωθεί μέχρι το Σεπτέμβρη του 1995. Άλλως οι πρόσθετοι 300 περίπου μαθητές που, όπως έχει προαναφερθεί, θα φοιτήσουν στο λυκειακό κύκλο δε θα είναι δυνατό να στεγαστούν με καμιά διευθέτηση.
Με την εισήγηση συμφωνεί το Γραφείο Προγραμματισμού.
3. Ο χώρος για το νέο Λύκειο προβλέπεται στο τοπικό σχέδιο που ετοιμάστηκε από το Τμήμα Πολεοδομίας και Οικήσεως και έχει εγκριθεί από το Υπουργικό Συμβούλιο.
4. Με τη γνωστοποίηση της απόφασης για ανέγερση του νέου σχολικού κτιρίου στον πιο πάνω χώρο οι ιδιοκτήτες του, μερικοί των οποίων, άγνωστο πως, προωθούν την οικοπεδοποίησή του εξέφασαν την έντονη αντίθεσή τους στην παραχώρησή του για το έργο αυτό, γι' αυτό η Σχολική Εφορεία Λεμεσού εισηγείται την επίταξη/απαλλοτρίωση της γης.
5. Παρακαλώ την έγκρισή σας για δημοσίευση στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας του Διατάγματος Επιτάξεως και της Γνωστοποιήσεως Απαλλοτριώσεως που επισυνάπτονται ως Παραρτήματα "Α" και "Β", σύμφωνα με το άρθρο 4 του περί Επιτάξεως Ιδιοκτησίας Νόμου αρ. 21 του 1962 και το άρθρο 4 του περί Αναγκαστικής Απαλλοτριώσεως Νόμου αρ. 15 του 1962, αντίστοιχα."
Στο κάτω μερος του σημειώματος υπάρχει το εξής χειρόγραφο:-
"Εγκρίνεται η πρόταση επίταξης και απαλλοτρίωσης του χώρου
Κλαίρη Αγγελίδου
19/4/94"
Στις 15/6/1995 συνήλθε η αρμόδια Υπουργική Επιτροπή για εξέταση των ενστάσεων που υποβλήθηκαν μετά τη δημοσίευση της γνωστοποίησης απαλλοτρίωσης. Το σχετικό απόσπασμα από τα πρακτικά που τηρήθηκαν έχει ως εξής (Παράρτημα "Ι" στην ένσταση):-
"(ε) Γνωστοποίηση Απαλλοτρίωσης της Κυπριακής Δημοκρατίας που δημοσιεύθηκε από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού στην επίσημη εφημερίδα της Δημοκρατίας με Αρ. 2908 και ημερομ. 23.9.94 (Α.Δ.Π. 1486)
Σκοπός: Ανέγερση νέου σχολικού κτιρίου Μέσης Εκπαίδευσης στα Κάτω Πολεμίδια και την ανάπτυξη του οδικού δικτύου της περιοχής.
Έκταση σκοπούμενης απαλλοτρίωσης: Έξι εκτάρια και 430 τετραγωνικά μέτρα περίπου.
Ενστάσεις από: .............................................................................. .........................................................................................
10. Γρηγόρη, Γεωργία, Ελευθερία, Ιωάννη
και Διονύσιο Ιωάννου, ιδιοκτ. τεμ. 390
------------------------------------------------------
2. Η Υπουργική Επιτροπή, αφού μελέτησε τις πιο πάνω ενστάσεις και έλαβε υπόψη τους λόγους που προβάλλονται στην κάθε ένσταση, τις παρατηρήσεις και υποδείξεις της απαλλοτριώνουσας αρχής ή του αρμόδιου Υπουργού, ανάλογα με την περίπτωση, και όλα γενικά τα γεγονότα και περιστατικά της κάθε περίπτωσης:
(α) αποφάσισε να απορρίψει όλες τις πιο πάνω αναφερόμενες ενστάσεις, περιλαμβανόμενης εν μέρει και της ένστασης της Χριστίνας Παπακυριακού, που αναφέρεται στην παράγραφο (γ) ανωτέρω, και
(β) έκρινε σκόπιμο να απαλλοτριωθεί η ακίνητη ιδιοκτησία για τους σκοπούς που καθορίζονται στην αντίστοιχη γνωστοποίηση και αποφάσισε να εκδοθούν τα αντίστοιχα Διατάγματα Απαλλοτριώσεως σύμφωνα το άρθρο 6 των περί Αναγκαστικής Απαλλοτριώσεως Νόμων του 1962 έως 1992 και όπως προνοείται στην προαναφερόμενη Απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου με Αρ. 41.025."
Όπως παρατηρεί ο Π.Δ. Δαγτόγλου στο "Γενικό Διοικητικό Δίκαιο", Τέταρτη Έκδοση, 1997, παράγραφοι 1325 και 1346:-
"... Επειδή η στέρηση της ιδιοκτησίας, ως στέρηση ατομικού δικαιώματος, αποτελεί ιδιαιτέρως επαχθές μέτρο, πρέπει να επιβάλλεται ως έσχατο μέσο, τότε δηλαδή μόνο, όταν ο σκοπός της αναγκαστικής απαλλοτριώσεως δεν μπορεί να ικανοποιηθεί ούτε από την ελεύθερη αγορά ή την περιουσία του δημοσίου (π.χ. τα κρατικά ή δημοτικά ακίνητα), ούτε από την περιουσία μεν του καθ' ου η αναγκαστική απαλλοτρίωση, αλλά με τρόπο λιγότερο επαχθή ... .
... η διοίκηση οφείλει, έστω και αν δεν το προβλέπει ρητώς ο νόμος, να εξετάσει την ανάγκη της αναγκαστικής απαλλοτριώσεως, να ερευνήσει δηλαδή αν είναι δυνατή η εξυπηρέτηση της δημόσιας ωφέλειας με μέσο ηπιότερο της αναγκαστικής απαλλοτριώσεως. Οφείλει επίσης να περιορίσει την έκταση και ένταση της αναγκαστικής απαλλοτριώσεως στο απολύτως αναγκαίο μέτρο. Οι υποχρεώσεις αυτές, που το Συμβούλιο της Επικρατείας ανάγει στις αρχές της χρηστής διοικήσεως και της νόμιμης χρήσεως της διακριτικής ευχέρειας, προκύπτουν από την αρχή της αναλογικότητας που διέπει την δράση της διοικήσεως σε ένα κράτος δικαίου. ..."
Εξ άλλου, σύμφωνα με τη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, που έχει υιοθετηθεί και από τη δική μας νομολογία, η διοίκηση δεν πρέπει να καταφεύγει στο επαχθές μέτρο της αναγκαστικής απαλλοτρίωσης εκτός μόνο στις περιπτώσεις απόλυτης ανάγκης. Επίσης, κατά την άσκηση της διακριτικής της εξουσίας ως προς την εκλογή του καταλλήλου ακινήτου η διοίκηση πρέπει να ερευνά "συν άλλοις" και αν υπάρχουν και άλλα ακίνητα εξ' ίσου κατάλληλα προς ικανοποίηση του σκοπού της απαλλοτρίωσης και να προτιμά εκείνο ή εκείνα από τα ακίνητα η απαλλοτρίωση των οποίων θα επιφέρει στέρηση της ιδιοκτησίας "ήττον επαχθή δια τον ιδιοκτήτη αυτού έναντι άλλων ιδιοκτητών αλλά εξ' ίσου καταλλήλων προς τον δι' ων η απαλλοτρίωσις σκοπόν ακινήτων" (Σ.τ.Ε. 608/1955 και 92/1957, Chrysochou Bros. and 1. The Cyprus Telecommunications Authority, 2. The Republic of Cyprus, through The Council of Ministers (1966) 3 C.L.R. 482, HjiIoannou v. Republic (1983) 3 C.L.R. 536, Αγγελική Λουκαΐδου ν. Δημοκρατίας (1996) 4 Α.Α.Δ. 821 - υπό Καλλή, Δ.).
Αναφορικά με το ζήτημα της αιτιολογίας των πράξεων απαλλοτρίωσης ο γενικός κανόνας, σύμφωνα με τον Δαγτόγλου (πιο πάνω), είναι ότι:-
"Η πράξη απαλλοτριώσεως, ως επαχθής για τον ιδιώτη, αλλά και ως επιτρεπόμενη από το Σύνταγμα μόνο "διά δημόσιαν ωφέλειαν προσηκόντως αποδεδειγμένην", έχει ανάγκη αιτιολογίας, που να αναφέρεται στην εξυπηρέτηση του επιδιωκόμενου σκοπού στην συγκεκριμένη περίπτωση, στην ανάγκη της επιβολής αναγκαστικής απαλλοτριώσεως και μάλιστα στην έκταση στην οποία επιβάλλεται. Η αιτιολογία μπορεί να περιέχεται στην απαλλοτριωτική πράξη ή να προκύπτει από τα στοιχεία του φακέλου που την συνοδεύει."
Για το ίδιο θέμα ο Ι.Δ. Σαρμάς "Η συνταγματική και διοικητική νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας", Δεύτερη Έκδοση, 1994, αναφέρει τα ακόλουθα στις σελίδες 768-769:-
"Κατά το νόημα των κριθέντων υπό της ΣτΕ 4651/1986, η πράξη διά της οποίας η Διοίκηση προβαίνει στην αναγκαστική απαλλοτρίωση ατομικής ιδιοκτησίας, είναι μεν πράξη διακριτικής ευχερείας, πλην όμως, ως εκ του αντικειμένου της, συνισταμένου στην πλήρη αφαίρεση ατομικού δικαιώματος, πρέπει να εμφανίζεται ως εμπεριστατωμένως αιτιολογημένη, προκειμένου να παρέχεται η δυνατότης στον ακυρωτικό δικαστή, σε περίπτωση αμφισβητήσεως της νομιμότητός της, να ασκήση τον έλεγχο αυτού εντός των ορίων της δικαιοδοσίας του. Είναι δε, κατά το Δικαστήριο, εμπεριστατωμένως αιτιολογημένη πράξη αναγκαστικής απαλλοτριώσεως, εφ' όσον η διοικητική αρχή που την εξέδωσε έχει αιτιολογημένως διαπιστώσει:
1ον. Ότι υφίσταται η ανάγκη αποκτήσεως υπό της Διοικήσεως χώρου προς ικανοποίηση δημοσίας ωφελείας.
2ον. Ότι ο επιλεγείς χώρος είναι κατ' αρχήν σε θέση να καλύψη την διαπιστωθείσα ανάγκη.
3ον. Ότι ο επιλεγείς χώρος είναι ο πλέον κατάλληλος εκ των περισσοτέρων χώρων που προσφέρονται.
4ον. Ότι ο χώρος που επελέγει είναι, ως προς την έκταση αυτού, ο απαιτούμενος.
Αντιθέτως, δεν απαιτείται να προκύπτη ότι ο μόνος τρόπος αποκτήσεως υπό της Διοικήσεως του επιλεγέντος χώρου είναι η αναγκαστική απαλλοτρίωση αυτού (ΣτΕ 4389/1976)."
Υπό το φως των πιο πάνω αρχών τίθεται το ερώτημα κατά πόσον, στην ενώπιόν μου υπόθεση, διεξήχθη η δέουσα, υπό τις περιστάσεις, έρευνα και/ή κατά πόσον η προσβαλλόμενη απόφαση είναι καθόλου ή επαρκώς αιτιολογημένη. Κρίνω ότι η απάντηση πρέπει να είναι αρνητική. Από το υλικό που έχω μπροστά μου το μόνο εύλογο συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι η καθ' ης η αίτηση, χωρίς ουσιαστικά να ασχοληθεί σε βάθος με το περιεχόμενο της ένστασης των δικηγόρων των αιτητών, που ήταν ιδιαίτερα σαφές, με την προσφυγή στη γενικότητα "αφού μελέτησε τις πιο πάνω ενστάσεις και έλαβε υπόψη τους λόγους που προβάλλονται στην κάθε ένσταση, τις παρατηρήσεις και υποδείξεις της απαλλοτριώνουσας αρχής ή του αρμοδίου Υπουργού, ανάλογα με την περίπτωση και όλα τα γεγονότα και περιστατικά", απέρριψε την ένσταση συνοπτικά χωρίς τον ιδιαίτερο προβληματισμό που απαιτούσε η περίπτωση, υπό το φως των νομικών αρχών που πρέπει να εφαρμόζονται σε τέτοιες περιπτώσεις.
Η προσβαλλόμενη απόφαση για την απαλλοτρίωση της ακίνητης ιδιοκτησίας των αιτητών πάσχει ως προϊόν μη δέουσας έρευνας και, ταυτόχρονα, ως μη επαρκώς αιτιολογημένη. Ενόψει του ευρήματός μου αυτού δεν θεωρώ σκόπιμο να προχωρήσω και εξετάσω τους υπόλοιπους λόγους ακυρώσεως που προβάλλονται.
Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα.
Η προσβαλλόμενη απόφαση (Διάταγμα Απαλλοτριώσεως) ακυρώνεται βάσει του άρθρου 146(4)(β) του Συντάγματος.
H�προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα.