Παπακώστα Σταύρος ν. Kυπριακής Δημοκρατίας (1998) 4 ΑΑΔ 62

Έννομο συμφέρον ― Συνδρομή του και στο πρόσωπο μη προσοντούχο όταν αυτός προσβάλλει διορισμό προσώπων που είναι κατ' ισχυρισμόν επίσης μη προσοντούχα.

Προσφυγή βάσει του Άρθρου 146 του Συντάγματος ― Kατάργηση δίκης ― Περιστάσεις συνεχίσεως της δίκης στην κριθείσα περίπτωση όπου είχε λήξη η περίοδος της επί συμβάσει προσλήψεως που αποτελούσε και το επίδικο αντικείμενο.

Eκπαιδευτικοί Λειτουργοί ― Eπί συμβάσει κάλυψη θέσεων δασκάλων δημοτικής εκπαιδεύσεως ― H προϋπόθεση της παρακολούθησης ταχύρρυθμης σειράς μαθημάτων προκειμένου να μπορεί να είναι κανείς υποψήφιος ― Περιστάσεις της παραβίασης της αρχής της ισότητας.

O αιτητής προσέβαλε το διορισμό των ενδιαφερομένων μερών με σύμβαση στη θέση Δασκάλου Δημοτικής Eκπαίδευσης.

Tο Aνώτατο Δικαστήριο ακυρώνοντας την επίδικη απόφαση, αποφάσισε ότι:

1. Kρίνεται ότι ο αιτητής έχει το απαιτούμενο έννομο συμφέρον για να προσβάλει την επίδικη απόφαση και απορρίπτεται η προδικαστική ένσταση.

2. Έχοντας υπόψη ότι τυχόν επιτυχία στην προσφυγή του αιτητή τον καθιστά υποψήφιο για παρόμοιο προσωρινό διορισμό στο μέλλον χωρίς να προηγούνται οι προηγουμένως ξαναδιορισθέντες που είχαν την ταχύρρυθμη εκπαίδευση, κρίνεται ότι η προσφυγή του, παρόλον ότι έχει λήξει η διάρκεια του με σύμβαση διορισμού των ενδιαφερομένων μερών, μπορεί να συνεχισθεί.

3. Επισημαίνεται ότι η προτίμηση εκείνων που έχουν παρακολουθήσει τα μαθήματα ταχύρρυθμης εκπαίδευσης εκτός του ότι δεν στηρίζεται σε οποιοδήποτε νόμο κοινοποιήθηκε με πολύ ανεπαρκή τρόπο στους ενδιαφερόμενους και εν πάση περιπτώσει η εκπαίδευση αυτή ακολούθησε το διορισμό τους. Ως εκ τούτου, με το να προτιμούνται εκείνοι που παρακολούθησαν την ταχύρρυθμη εκπαίδευση αφού αυτό γίνεται μετά το διορισμό τους, καταλήγει σε άνιση μεταχείριση μεταξύ εκείνων που διορίστηκαν κατά πρώτον και μετά ακολούθησαν την ταχύρρυθμη εκπαίδευση και εκείνων που δεν διορίστηκαν κατά τη χρονική εκείνη περίοδο: τούτο γιατί, μιά και οι διορισθέντες θα προτιμούντο για επαναδιορισμό, αποκλείονταν έτσι οι υπόλοιποι και είχαν μόνο περιορισμένη ευκαιρία για διορισμό, δηλαδή μόνο σε περίπτωση που οι επαναδιοριζόμενοι δεν επαρκούσαν για την πλήρωση των κενών θέσεων.

H προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα.

Aναφερόμενες υποθέσεις:

Χαραλάμπους v. Συμβουλίου Υδατοπρομήθειας (1996) 4 Α.Α.Δ. 1517,

Κουτσού v. Δημοκρατίας (1992) 4 Α.Α.Δ. 4508,

Ιωαννίδης v. Δημοκρατίας (1994) 4 Α.Α.Δ. 563,

Sarris v. Republic (1987) 3 C.L.R. 186.

Προσφυγή.

Προσφυγή εναντίον της απόφασης για το διορισμό τεσσάρων ενδιαφερομένων μερών στη θέση δασκάλου στη Δημοτική Eκπαίδευση αντί του αιτητή.

Α. Σ. Αγγελίδης, για τον Αιτητή.

Τζ. Καρακάννα, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για την Kαθ' ης η αίτηση.

Σ. Δράκος για Xρ. Πουργουρίδη, για τα Eνδιαφερόμενα μέρη 1 και 2.

Α. Ευσταθίου, για το Eνδιαφερόμενο μέρος 3.

Γ. Παπαντωνίου, για το Eνδιαφερόμενο μέρος 4.

Cur. adv. vult.

APTEMHΣ, Δ.: Ο αιτητής ζητά από το Δικαστήριο την ακύρωση του διορισμού στη θέση δασκάλου στη Δημοτική Εκπαίδευση τεσσάρων ενδιαφερομένων μερών, ως άκυρη και παράνομη. Όπως προέκυψε αναφορικά με το ενδιαφερόμενο μέρος 3, το οποίο αναφέρεται ως Μαρία Ιωαννίδου, δεν υπήρχε τέτοιο πρόσωπο, αλλά Μαρία Ιωάννου. Εν τέλει η Μαρία Ιωάννου εμφανίστηκε στη διαδικασία και εκπροσωπήθηκε με δικηγόρο και έλαβε ενεργό μέρος με την καταχώρηση αγόρευσης. Ως εκ τούτου θα θεωρήσω το γεγονός του λανθασμένου ονόματος ως οφειλόμενο σε παραδρομή και την προσφυγή έγκυρη και εναντίον αυτού του ενδιαφερομένου μέρους.

Κατόπιν επιστολής του αιτητή ημερ. 27.2.95 που ακολούθησε αίτηση του το 1987 για εγγραφή στους πίνακες διοριστέων καθηγητών μουσικής, η Ε.Ε.Υ., με επιστολή ημερ. 8 Μαρτίου, τον πληροφόρησε ότι δεν μπορούσε να περιληφθεί στους πίνακες διοριστέων καθηγητών της μουσικής, γιατί δεν είχε τα αναγκαία προσόντα. Επειδή όμως οι προσοντούχοι καθηγητές μουσικής που περιλαμβάνονταν στους πίνακες διοριστέων δεν επαρκούσαν για να καλύψουν τις διδακτικές ανάγκες και των δημοτικών σχολείων, ήταν δυνατόν πτυχιούχοι Ωδείων να διοριστούν προσωρινά για κάλυψη των αναγκών αυτών. Επίσης τον πληροφόρησαν ότι το 1987 και 1988 το Υπουργείο Παιδείας κάλεσε τους ενδιαφερόμενους για απασχόληση στα δημοτικά σχολεία να παρακολουθήσουν ειδική ταχύρρυθμη σειρά μαθημάτων στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. Όπως φαίνεται από την επιστολή η ταχύρρυθμη αυτή εκπαίδευση γινόταν μετά τον προσωρινό διορισμό που γινόταν με βάση τα προσόντα των υποψηφίων, δηλαδή προηγούμενων των κατόχων πτυχίων Φυγής και ακολουθούντων των κατόχων πτυχίων Αντίστιξης κ.λ.π. Η επιστολή καταλήγει ως ακολούθως:

"Σύμφωνα με την τακτική που εφαρμόστηκε ύστερα από κοινή απόφαση της Επιτροπής Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας και του Υπουργείου Παιδείας & Πολιτισμού κατά τους διορισμούς στα Δημοτικά Σχολεία προηγούνται όσοι παρακολούθησαν την πιο πάνω ειδική ταχύρρυθμη σειρά μαθημάτων και εάν μετά τον επαναδιορισμό τους παραμένουν κενές θέσεις προσλαμβάνονται υποψήφιοι, σύμφωνα με τα προσόντα τους, όπως αναφέρθηκε πιο πάνω."

Είναι το επιχείρημα του αιτητή ότι με την τελευταία αυτή "κοινή απόφαση" οποιαδήποτε μεταγενέστερη πράξη της Ε.Ε.Υ. καθίσταται δέσμια της απόφασης αυτής, η οποία και λήφθηκε χωρίς κανένα νομικό έρεισμα. Επίσης, παραπονείται ότι η κλήση για ταχύρρυθμη εκπαίδευση δημοσιεύτηκε μόνο μία φορά και δεν ήταν δυνατόν με βεβαιότητα να περιέλθει σε γνώση των ενδιαφερομένων. Περαιτέρω, ισχυρίζεται ότι τούτο δεν έχει και τόση σημασία αφού η ταχύρρυθμη αυτή εκπαίδευση γινόταν μετά τον προσωρινό επί συμβάσει διορισμό. Επίσης πρόβαλε το γεγονός ότι παρόλον ότι στην περίπτωση του δεν κατέχει το προσόν της ταχύρρυθμης εκπαίδευσης, εντούτοις κατέχει πιστοποιητικό Παιδαγωγικής από το Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Οι καθ' ων η αίτηση προβάλλουν προδικαστική ένσταση με τον ισχυρισμό ότι ο αιτητής δεν έχει έννομο συμφέρον γιατί δεν κατέχει τα προσόντα διορισμού στη θέση καθηγητή της μουσικής. Ο αιτητής αντιπαραβάλλει το επιχείρημα ότι είχε ηθικό συμφέρον, το οποίο αναγνωρίζεται από τη νομολογία και, επιπρόσθετα, η θέση του ισχυροποιείται από το γεγονός ότι κανείς από τα ενδιαφερόμενα μέρη δεν κατείχε επίσης τα προσόντα.

Στην υπόθεση Χαραλάμπους ν. Συμβουλίου Υδατοπρομήθειας (1996) 4 Α.Α.Δ. 1517, λέχθηκαν τα ακόλουθα:

"Έχει επίσης γίνει αναφορά από όλες τις πλευρές στην υπόθεση Christodoulou and Others v. CY.T.A. (1973) 3 C.L.R. 695, όπου το δικαστήριο αποφάσισε ότι η αιτήτρια είχε ηθικό έννομο συμφέρον να προσβάλει την απόφαση προαγωγής του ενδιαφερομένου μέρους παρόλο που δεν είχε επιλεγεί λόγω μη κατοχής από αυτήν του απαραίτητου ακαδημαϊκού προσόντος επειδή και το ενδιαφερόμενο μέρος δεν κατείχε το προσόν αυτό."

Επίσης σχετική είναι και η απόφαση του Κωνσταντινίδη Δ, Κουτσού ν. Δημοκρατίας (1992) 4 Α.Α.Δ. 4508, σχετικό απόσπασμα της οποίας παραθέτω:

"Η ύπαρξη εννόμου συμφέροντος αποφασίζεται με βάση τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κάθε περίπτωσης. Σε σειρά αποφάσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου έχει γίνει δεκτό πως, ενόψει ιδιαιτέρων περιστατικών, θεμελιώνεται η νομιμοποίηση για την προσβολή της πράξης, παρά το γεγονός ότι ο αιτητής δεν συγκεντρώνει τα προσόντα της θέσης, είτε γιατί έχει ηθικό έννομο συμφέρον είτε γιατί αποκαλύπτεται κάποιας μορφής δυσμενής επηρεασμός του. Ιδιαίτερα στις περιπτώσεις που ο λόγος της προσβολής του διορισμού ή της προαγωγής αναφέρεται στη μη κατοχή από τον διορισθέντα ή τον προαχθέντα των προσόντων της θέσης (βλ. Petrakis Panayides v. Republic (1973) 3 C.L.R. 378, Christodoulou and Others v. Cyprus Telecommunications Authority (1973) 3 C.L.R. 695, Χρίστος Κυριάκου και Άλλοι ν. Αρχής Τηλεπικοινωνιών Κύπρου (1991) 4 Α.Α.Δ. 1443. Όπως παρατηρεί ο Επαμεινώδας Σπηλιωτόπουλος στο Εγχειρίδιο Διοικητικού Δικαίου, 5η έκδοση, 1991, σελ.433:

"Το έννομο συμφέρον αφορά κάθε νομική η πραγματική κατάσταση που αναγνωρίζεται από το δίκαιο, από την οποία ο αιτών, βάσει ενός ειδικού δεσμού αντλεί ωφέλεια, η οποία θίγεται αμέσως ή εμμέσως από την προσβαλλόμενη πράξη ή παράλειψη, δηλαδή μεταβλήθηκε ή δεν ρυθμίστηκε, με συνέπεια την πρόκληση υλικής ή ηθικής βλάβης σ' αυτόν."

Στην υπόθεση Ευάγγελος Ευαγγέλου ν. Δημοκρατίας (1989) 3 Α.Α.Δ. 2434, θεωρήθηκε ότι ο αιτητής που υποστήριζε πως το ενδιαφερόμενο μέρος δεν είχε το απαιτούμενο προσόν, είχε έννομο συμφέρον να προσβάλει το διορισμό παρά το ότι ο ίδιος δεν είχε καν υπηρετήσει με σύμβαση και, επομένως, ούτε εκείνος είχε το απαιτούμενο προσόν."

Έχοντας υπόψη τα πιο πάνω κρίνω ότι ο αιτητής έχει το απαιτούμενο έννομο συμφέρον για να προσβάλει την επίδικη απόφαση και απορρίπτω την προδικαστική ένσταση.

Στη γραπτή αγόρευση των καθ' ων η αίτηση εγέρθηκε το επιχείρημα ότι ο επί συμβάσει διορισμός των ενδιαφερομένων μερών είχε λήξει και τα ενδιαφερόμενα μέρη ξαναδιορίστηκαν με προσωρινό διορισμό. Ως εκ τούτου, υπέβαλε ότι, αφού η νέα διοικητική αυτή πράξη δεν έχει προσβληθεί, η παρούσα προσφυγή έπαυσε να έχει αντικείμενο, η δε δίκη έχει καταργηθεί. Προς υποστήριξη της θέσης αυτής παραθέτει απόσπασμα από την απόφαση Ιωαννίδης ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (1994) 4 A.A.Δ. 563. Παρόμοια επιχειρηματολογία προβάλλεται και εκ μέρους του ενδιαφερομένου μέρους Μαρίας Ιωάννου. Στην απαντητική του αγόρευση ο αιτητής αντίκρουσε το επιχείρημα αυτό αναφερόμενος στη δυνατότητα προσβολής μιάς τέτοιας πράξης, παραπέμποντας στις απόφάσεις Sarris v. Republic (1987) 3 C.L.R. 186, 229 και 283. Παραθέτει επίσης το ακόλουθο απόσπασμα από το βιβλίο "Η συμμόρφωση της διοικήσεως εις τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας" του Θ. Βεγλερή στη σελ.111:

"Η αδυναμία αποκαταστάσεως ενταύθα έγκειται εν τη παρόδω του χρόνου ή του γεγονότος όπερ εσκόπει η διοικητική πράξις. Ουδεμία διοικητική ενέργεια δύναται να ανορθώση το υπό της παρανόμου πράξεως παραχθέν και συνδεόμενον με την ανεπίστρεπτον πάροδον του χρόνου αποτέλεσμα. Η ακύρωσις των πράξεων τούτων εκ των υστέρων, όταν πλέον αύται διά της εκτελέσεως αυτών εξήντλησαν πάσαν την νομικήν αυτών ενέργειαν, αποβαίνει πλατωνική, και εστερημένη επιρροής επί της διοικητικής ενέργειας. Δεν δύναται βεβαίως να λεχθή ότι είναι άνευ αξίας, εφ' όσον προλειαίνει δια του κύρους του εκ της αποφάσεως του Συμβουλίου Επικρατείας δεδικασμένου της, συμβιβαστικήν ή δικαστικήν εκκαθάρισιν των χρηματικών αξιώσεων του υποστάντος υλικήν ζημίαν εκ της εκτελεσθείσης πράξεως".

Με βάση τις πιο πάνω αρχές και έχοντας υπόψη ότι τυχόν επιτυχία στην προσφυγή του αιτητή τον καθιστά υποψήφιο για παρόμοιο προσωρινό διορισμό στο μέλλον χωρίς να προηγούνται οι προηγουμένως ξαναδιορισθέντες που είχαν την ταχύρρυθμη εκπαίδευση, κρίνω ότι η προσφυγή του, παρόλον ότι έχει λήξει η διάρκεια του με σύμβαση διορισμού των ενδιαφερομένων μερών, μπορεί να συνεχισθεί.

Επισημαίνει στην απαντητική του αγόρευση ο αιτητής ότι κανένας των ενδιαφερομένων μερών δεν κατέχει πτυχία Φυγής ή Αντίστιξης, τα οποία, σύμφωνα με την επιστολή στην οποία αναφέρθηκα πιο πάνω δίδουν προβάδισμα του υποψηφίου, γεγονός που καθιστά τον αιτητή που τα κατέχει έκδηλα υπερέχοντα των υπολοίπων. Επισημαίνω ότι η προτίμηση εκείνων που έχουν παρακολουθήσει τα μαθήματα ταχύρρυθμης εκπαίδευσης εκτός του ότι δεν στηρίζεται σε οποιοδήποτε νόμο κοινοποιήθηκε με πολύ ανεπαρκή τρόπο στους ενδιαφερόμενους και εν πάση περιπτώσει η εκπαίδευση αυτή ακολούθησε το διορισμό τους. Ως εκ τούτου, με το να προτιμούνται εκείνοι που παρακολούθησαν την ταχύρρυθμη εκπαίδευση αφού αυτό γίνεται μετά το διορισμό τους καταλήγει σε άνιση μεταχείριση μεταξύ εκείνων που διορίστηκαν κατά πρώτον και μετά ακολούθησαν την ταχύρρυθμη εκπαίδευση και εκείνων που δεν διορίστηκαν κατά τη χρονική εκείνη περίοδο: τούτο γιατί, μια και οι διορισθέντες θα προτιμούντο για επαναδιορισμό, αποκλείονταν έτσι οι υπόλοιποι και είχαν μόνο περιορισμένη ευκαιρία για διορισμό, δηλαδή μόνο σε περίπτωση που οι επαναδιοριζόμενοι δεν επαρκούσαν για την πλήρωση των κενών θέσεων.

Ως εκ τούτου κρίνω ότι, για τους πιο πάνω λόγους, η απόφαση της Ε.Ε.Υ. επί του προκειμένου είναι παράνομη και την ακυρώνω με έξοδα υπέρ του αιτητή.

H προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα.

cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο

	CyLaw \| Αναφορικά μ'εμάς \| Επικοινωνία