|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1998) 4 ΑΑΔ 1
13 Ιανουαρίου, 1998
[ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΜΙΧΑΗΛ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ ΛΤΔ,
Αιτήτρια,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ ΤΟΥ
1. ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ,
2. ΕΦΟΡΟΥ ΦΟΡΟΥ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΟΣ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 135/96)
Φορολογία Eισοδήματος ― Eταιρεία ― Συμψηφισμός ζημιών εξαρτημένης εταιρείας με βάση το Άρθρο 15(5) των περί Φορολογίας του Eισοδήματος Nόμων 1961-1991 ― Aδύνατος ο συμψηφισμός λόγω της μη θέσπισης Kανονισμών ― Mη υποχρέωση της Διοίκησης να εκδώσει τέτοιους Kανονισμούς ― Aπόφαση Oλομέλειας στη Δημοκρατία v. Kώστα Tύμβιου (1994) 3 A.A.Δ. 553.
Φορολογία Eισοδήματος ― Συμψηφισμός ζημιών δυνάμει του Άρθρου 15(5) του Nόμου ― Προσφυγή κατά της παράλειψης του Yπουργικού Συμβουλίου να εκδώσει Kανονισμούς ― Eκτός της δικαιοδοσίας του Aνωτάτου Δικαστηρίου.
Φορολογία Eισοδήματος ― Επιβολή φορολογίας μέσα σε προθεσμία έξι ετών από τη λήξη του φορολογικού έτους ― Άρθρο 23(1) των περί Bεβαιώσεως και Eισπράξεως Φόρων Nόμων (1978-1991) ― Στους χρονικούς περιορισμούς του Άρθρου 23(1) δεν περιλαμβάνεται η λήψη απόφασης από τον Διευθυντή επί ενστάσεως δυνάμει του Άρθρου 20.
H αιτήτρια εταιρεία προσέβαλε την απόφαση του Eφόρου Φόρου Eισοδήματος με την οποία απέρριψε την ένστασή της που υποβλήθηκε αναφορικά με την φορολογία εισοδήματος που της επιβλήθηκε για το έτος 1988, καθώς επίσης και το αίτημά της για συμψηφισμό των κερδών της με ζημιές εξαρτημένης της εταιρείας.
Tο Aνώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
1. Η πιο πάνω νομοθετική διάταξη του Άρθρου 15(5) καθώς και θέματα παρόμοια με αυτά που εγείρονται στην παρούσα προσφυγή εξετάστηκαν από την Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην υπόθεση Δημοκρατία v. Κώστα Γ. Τύμβιου (1994) 3 Α.Α.Δ. 553. Η απόφαση στην υπόθεση Τύμβιος υιοθετήθηκε στις υποθέσεις Πετρολίνα Λτδ v. Δημοκρατίας (1996) 4 Α.Α.Δ. 895 και Μιχαήλ Θεοδοσίου Λτδ v. Δημοκρατίας (1997) 4 Α.Α.Δ. 2231.
Στην υπόθεση Τύμβιος κρίθηκε ότι λόγω της μη έκδοσης των κανονισμών όπως προβλέπει το Άρθρο 15(5) του νόμου δεν παρέχεται εξουσία για συμψηφισμό γιατί η εξουσία αυτή είναι ζήτημα συνηρτημένο με την έκδοση των κανονισμών από το Υπουργικό Συμβούλιο. Κατά συνέπεια λόγω της μη έκδοσης των κανονισμών δεν δημιουργείται οποιοδήποτε δικαίωμα ή υποχρέωση για συμψηφισμό.
Αποφασίστηκε επίσης ότι η εξουσιοδότηση που παρέχεται από το Άρθρο 15(5) για έκδοση κανονισμών δεν συνδέεται με υποχρέωση για έκδοση κανονισμών έτσι ώστε να τίθεται θέμα παράλειψης οφειλόμενης ενέργειας.
2. Το αίτημα της αιτήτριας για δηλωτική απόφαση του δικαστηρίου πως η παράλειψη του Υπουργικού Συμβουλίου να εκδόσει τους κανονισμούς που προβλέπει το Άρθρο 15(5) του Νόμου είναι άκυρη κρίνεται ως εντελώς ανεδαφικό. Η έννοια της "παράλειψης" υπό τη μορφή που εμφανίζεται στην υπό συζήτηση υπόθεση δεν συνεπάγεται οποιαδήποτε ακυρότητα. Αν γινόταν το ζητούμενο θα υπήρχε εννοιολογική σύγχυση και η κατάληξη θα ήταν ακατανόητη. Εξάλλου το αίτημα βρίσκεται εκτός της αρμοδιότητας αυτού του Δικαστηρίου.
3. Ο ισχυρισμός της αιτήτριας ότι η επίδικη φορολογία επιβλήθηκε μετά τη λήξη της προθεσμίας των έξι ετών από τη λήξη του φορολογικού έτους 1988 κατά παράβαση του Άρθρου 23(1) των Περί Βεβαιώσεως και Εισπράξεως Φόρων Νόμων 1978-1991 δεν ευσταθεί. Η επίδικη φορολογία όπως σαφώς προκύπτει από τα γεγονότα επιβλήθηκε στις 5.12.94. Η απόρριψη της ένστασης έγινε σε χρόνο μεταγενέστερο ήτοι, στις 19.12.1995 αλλά για αυτή την ενέργεια δεν υπάρχει χρονικός περιορισμός. Η λήψη απόφασης από το Διευθυντή επί ενστάσεων με βάση το Άρθρο 20 του Νόμου δεν καλύπτεται από τους χρονικούς περιορισμούς που θέτει το Άρθρο 23(1) του Νόμου.
H προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.
Aναφερόμενες υποθέσεις:
Δημοκρατία v. Τύμβιου (1994) 3 Α.Α.Δ. 553,
Πετρολίνα Λτδ v. Δημοκρατίας (1996) 4 Α.Α.Δ. 895,
Μιχαήλ Θεοδοσίου Λτδ ν. Δημοκρατίας (1997) 4 Α.Α.Δ. 2231,
Mazmanian v. Δημοκρατίας (1996) 4 Α.Α.Δ. 1495,
Ιgnatiou v. Republic (1989) 3 C.L.R. 346,
Βογαζιανός v. Δημοκρατίας (1993) 4 A.A.Δ. 2975,
Ιωνίδης κ.ά. v. Δημοκρατίας (1994) 4 Α.Α.Δ. 426.
Προσφυγή.
Προσφυγή με την οποία προσβάλλεται η απόφαση του Eφόρου για τη μη αποδοχή του συμψηφισμού των ζημιών της εξηρτημένης εταιρείας Pοultry Breeders (Kellaki) Ltd με τα κέρδη της αιτήτριας.
Γ. Κακογιάννης, για την Aιτήτρια.
Γ. Λαζάρου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Kαθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
KPAMBHΣ, Δ.: Η αιτήτρια είναι εταιρεία περιορισμένης ευθύνης. H εταιρεία Poultry Breeders (Kellaki) Ltd είναι εξηρτημένη εταιρεία της αιτήτριας.
Η αιτήτρια στους λογαριασμούς της που υπέβαλε για το φορολογικό έτος 1988 παρουσίασε πράξη συμψηφισμού των κερδών της με τη ζημιά της εξηρτημένης εταιρείας της Poultry Breeders (Kellaki) Ltd που ανερχόταν στις ΛΚ66255.
Ο Έφορος Φόρου Εισοδήματος με επιστολή του ημερομ. 24.11.94 πληροφόρησε την αιτήτρια ότι δεν μπορούσε να δεκτεί τους λογαριασμούς όπως είχαν υποβληθεί επειδή δεν ήταν επιτρεπτή η πράξη του συμψηφισμού για το σκοπό υπολογισμού του φορολογητέου εισοδήματος της αιτήτριας.
Στις 16.2.94 η αιτήτρια μέσω των ελεγκτών της υπέβαλε ένσταση στην εν λόγω απόφαση του Εφόρου Φόρου Εισοδήματος καθώς και για την επιβολή Φόρου Εισοδήματος εκ ΛΚ28.341.25 για το φορολογικό έτος 1988 για το λόγο ότι η απόφαση είναι αυθαίρετη, υπερβολική και λανθασμένη.
Οι καθ' ων η αίτηση με νέα επιστολή τους ημερομ. 19.12.95 και με ειδοποίηση επιβολής φορολογίας ημερομ. 21.12.95 για το φορολογικό έτος 1988 πληροφόρησαν την αιτήτρια ότι εμμένουν στην αρχική τους απόφαση για μη αποδοχή του συμψηφισμού των ζημιών της εξηρτημένης εταιρείας Poultry Breeders (Kellaki) Ltd με τα κέρδη της εταιρείας. Το φορολογητέο εισόδημα της αιτήτριας εταιρείας καθορίστηκε για το έτος 1988 στο ποσό των ΛΚ85914.- και ο πληρωτέος φόρος στις ΛΚ31233,66.
Με την παρούσα προσφυγή η αιτήτρια εταιρεία επιδιώκει ακύρωση της φορολογίας που της επιβλήθηκε για το φορολογικό έτος 1988 καθώς και δήλωση του Δικαστηρίου ότι η απόφαση του Εφόρου Φόρου Εισοδήματος με την οποία απέρριψε την ένστασή της για συμψηφισμό των κερδών της με τις ζημιές της εξαρτώμενης εταιρείας της για το έτος 1988 είναι άκυρη και στερημένη οποιουδήποτε αποτελέσματος.
Η αιτήτρια ζητά επίσης δήλωση του Δικαστηρίου ότι η παράλειψη των καθ' ων η αίτηση να εκδώσουν κανονισμούς με βάση το άρθρο 15(5) των περί Φορολογίας του Εισοδήματος Νόμων 1961-1991 μέχρι την καθορισμένη προθεσμία της 31.5.89 είναι άκυρη και όπως η θέσπιση των εν λόγω κανονισμών θεωρηθεί ως γενόμενη και ως έχουσα αναδρομική ισχύ από 31.5.89. Τέλος η αιτήτρια, ζητά την ακύρωση της φορολογίας επειδή η επιβολή της εν λόγω φορλογίας έγινε μετά την πάροδο έξι ετών από τη λήξη του φορολογικού έτους 1988 δηλαδή εκτός της χρονικής προθεσμίας που προβλέπει ο περί Βεβαιώσεως και Εισπράξεως Φόρων Νόμος 1978 -1991.
Το άρθρο 15(5) των περί Φορολογίας του Εισοδήματος Νόμων 1961-1991 προνοεί ότι:
"Υπό τοιαύτας προϋποθέσεις και καθ' ην διαδικασίαν ήθελον καθορισθή διά Κανονισμών εκδοθησομένων μέχρι την 31ην Μαΐου 1989 δυνάμει του παρόντος Νόμου, εις περιπτώσεις ιθυνούσης και εξηρτημένων αυτής εταιρειών ως αύται ήθελον καθορισθή, δύναται να γίνει αποδεκτός ο συμψηφισμός ζημιών οιασδήποτε ή οιωνδήποτε εκ τούτων εταιρείας ή εταιρειών μετά του φορολογητέου εισοδήματος του αυτού έτους ετέρας ή ετέρων εκ τούτων εταιρείας ή εταιρειών."
Η πιο πάνω νομοθετική διάταξη καθώς και θέματα παρόμοια με αυτά που εγείρονται στην παρούσα προσφυγή εξετάστηκαν από την Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην υπόθεση Δημοκρατία ν. Κώστα Γ. Τύμβιου (1994) 3 Α.Α.Δ. 553. Η απόφαση στην υπόθεση Τύμβιος (ανωτέρω) υιοθετήθηκε στις υποθέσεις Πετρολίνα Λτδ ν. Δημοκρατίας (1996) 4 A.A.Δ. 895 και Μιχαήλ Θεοδοσίου Λτδ ν. Δημοκρατίας (1997) 4 A.A.Δ. 2231.
Στην υπόθεση Τύμβιος (ανωτέρω) κρίθηκε ότι λόγω της μη έκδοσης των κανονισμών όπως προβλέπει το άρθρο 15(5) του νόμου δεν παρέχεται εξουσία για συμψηφισμό γιατί η εξουσία αυτή είναι ζήτημα συνηρτημένο με την έκδοση των κανονισμών από το Υπουργικό Συμβούλιο. Κατά συνέπεια λόγω της μη έκδοσης των κανονισμών δεν δημιουργείται οποιοδήποτε δικαίωμα ή υποχρέωση για συμψηφισμό.
Αποφασίστηκε επίσης ότι η εξουσιοδότηση που παρέχεται από το άρθρο 15(5) για έκδοση κανονισμών δεν συνδέεται με υποχρέωση για έκδοση κανονισμών έτσι ώστε να τίθεται θέμα παράλειψης οφειλόμενης ενέργειας.
Το αίτημα της αιτήτριας για δηλωτική απόφαση του δικαστηρίου πως η παράλειψη του Υπουργικού Συμβουλίου να εκδόσει τους κανονισμούς που προβλέπει το άρθρο 15(5) του Νόμου είναι άκυρη κρίνεται ως εντελώς ανεδαφικό. Η έννοια της "παράλειψης" υπό τη μορφή που εμφανίζεται στην υπό συζήτηση υπόθεση δεν συνεπάγεται οποιαδήποτε ακυρότητα. Αν γινόταν το ζητούμενο θα υπήρχε εννοιολογική σύγχυση και η κατάληξη θα ήταν ακατανόητη. Εξάλλου το αίτημα βρίσκεται εκτός της αρμοδιότητας αυτού του Δικαστηρίου.
Ο ισχυρισμός της αιτήτριας ότι η επίδικη φορολογία επιβλήθηκε μετά τη λήξη της προθεσμίας των έξι ετών από τη λήξη του φορολογικού έτους 1988 κατά παράβαση του άρθρου 23(1) των περί Βεβαιώσεως και Εισπράξεως Φόρων Νόμων 1978-1991 δεν ευσταθεί. Η επίδικη φορολογία όπως σαφώς προκύπτει από τα γεγονότα επιβλήθηκε στις 5.12.94. Η απόρριψη της ένστασης έγινε σε χρόνο μεταγενέστερο ήτοι, στις 19.12.1995 αλλά για αυτή την ενέργεια δεν υπάρχει χρονικός περιορισμός. Η λήψη απόφασης από το Διευθυντή επί ενστάσεων με βάση το άρθρο 20 του Νόμου δεν καλύπτεται από τους χρονικούς περιορισμούς που θέτει το άρθρο 23(1) του Νόμου. Σχετικές επί του θέματος είναι οι αποφάσεις στις υποθέσεις Sarkis Mazmanian v. Δημοκρατίας (1996) 4 Α.Α.Δ. 1495, Ιγνατίου ν. Δημοκρατίας (1989) 3 C.L.R. 346, Βογαζιανός ν. Δημοκρατίας (1993) 4 A.A.Δ. 2975 και Ιωνίδης κ.ά. ν. Δημοκρατίας (1994) 4 Α.Α.Δ. 426.
Στην Ιωνίδης (ανωτέρω) λέχθηκαν τα ακόλουθα, τα οποία και υιοθετώ:
"Η εισήγηση δε πως η περίοδος των 6 ετών που καθορίζει το άρθρο 23(1) αφορά και απόφαση που λαμβάνεται μετά από την καταχώριση ένστασης του φορολογουμένου δεν είναι ορθή, όπως καταδεικνύεται από τη νομολογία πάνω στο ζήτημα, στην οποία κάμνει αναφορά η δικηγόρος της Δημοκρατίας. Όταν ο φορολογούμενος υποβάλλει ένσταση, η απόφαση του εφόρου πάνω σ' αυτή μπορεί να απολήξει είτε σε ευνοϊκό ή δυσάρεστο αποτέλεσμα για τον πολίτη.
Αφού εξέτασα τις πιο πάνω αποφάσεις της νομολογίας μας υιοθετώ τον λόγο (ratio) τους. Ακολουθεί πως ο σχετικός λόγος ακυρώσεως δεν μπορεί να πετύχει."
Για τους πιο πάνω λόγους η αίτηση απορρίπτεται με έξοδα.
H προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.