|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1997) 4 ΑΑΔ 3381
29 Δεκεμβρίου, 1997
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
POLYXENI HOTEL APARTMENTS LTD,
Αιτητές,
v.
1. ΕΦΟΡΟΥ ΦΟΡΟΥ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΟΣ,
2. ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ,
ΔΙΑ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 1054/95)
Φορολογία — Φορολογία εισοδήματος — Η υποχρέωση του φορολογουμένου να τηρεί βιβλία και σωστούς λογαριασμούς που να δείχνουν το αντικείμενο του φόρου — Πηγάζει από το Άρθρο 24.1 του Συντάγματος — Η δυνατότητα μη παραχώρησης εκπτώσεων δυνάμει του Άρθρου 48 των περί Βεβαιώσεως και Εισπράξεως Φόρων Νόμων του 1978-1994 — Επέκταση ης περιόδου φορολόγησης πέραν της εξαετίας με βάση το Άρθρο 23.2 των Νόμων — Περιστάσεις ευλόγου διαπίστωσης της ύπαρξης εσκεμμένης παράλειψης του φορολογουμένου στην κριθείσα περίπτωση.
[Πέραν των ανωτέρω τίτλων η απόφαση του Δικαστηρίου διαβάζεται ως σύνολο.]
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Ζαχαροπλαστικές Επιχειρήσεις ΟΚΑΠΙ Λτδ ν. Δημοκρατίας (1990) 4 A.A.Δ. 2312,
Ζαχαροπλαστικές Επιχειρήσεις ΟΚΑΠΙ Λτδ ν. Δημοκρατίας (1995) 3 Α.Α.Δ. 48.
Προσφυγή.
Προσφυγή εναντίον της απόφασης του Εφόρου Φόρου Εισοδήματος με την οποία προσδιορίστηκε το εισόδημα της αιτήτριας και της επιβλήθηκε η ανάλογη φορολογία.
Ρ. Ερωτοκρίτου, για τον Αιτητή.
Ελ. Κλεόπα, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ.: Η αιτήτρια εταιρεία προσβάλλει την απόφαση του Εφόρου Φόρου Εισοδήματος με την οποία προσδιορίστηκε το εισόδημα της, και επιβλήθηκε η ανάλογη φορολογία για τα έτη 1986, 1987 και 1988, με τον ισχυρισμό ότι ελήφθη χωρίς τη δέουσα έρευνα, είναι αντίθετη με το νόμο και μετά την πάροδο των 6 ετών, που επιτρέπουν οι περί Βεβαιώσεως και Εισπράξεως Φόρων Νόμοι του 1978-1994.
Η αιτήτρια εταιρεία, που ιδρύθηκε το 1984, ασχολείται με την ανέγερση και εκμετάλλευση τουριστικών διαμερισμάτων. Οι εξηλεγμένοι λογαριασμοί για το φορολογητέο εισόδημα και της έκτακτης εισφοράς για τα τρία επίδικα έτη υποβλήθηκαν στις 14.2.90.
Ο Έφορος επέβαλε αρχικές φορολογίες φόρου εισοδήματος, για τα έτη 1982-1988, σύμφωνα με τη δήλωση της αιτήτριας. Από έλεγχο όμως των βιβλίων της εταιρείας, και άλλων στοιχείων που είχε ο 'Εφορος για το έτος 1987, καθώς και τον έλεγχο του γενικού καθολικού της για το 1986, διαπιστώθηκαν τα πιο κάτω, όπως καταδεικνύεται και από το διοικητικό φάκελο που έχει κατατεθεί: Η αιτήτρια δεν υπέβαλε οποιαδήποτε στοιχεία αναφορικά με τις εισπράξεις που είχε από τη διαχείριση του μπαρ και εστιατορίου των διαμερισμάτων, ούτε και για άλλα έσοδα που είχε, όπως π.χ. εισπράξεις από τηλεφωνήματα. Αντί να καταχωρούνται καθημερινά οι εισπράξεις που γίνονταν, καταχωρείτο στο τέλος του έτους μια ένδειξη για όλα τα εισοδήματα της εταιρείας, η οποία και ήταν ανάλογη με τις καταθέσεις που η ίδια έκαμνε στην τράπεζα. Το 1987 παρουσιάζεται μια ημερολογιακή εγγραφή που αφορά χρεώσεις αγοράς για το μπαρ με ποσό £6,000, αλλά ταυτόχρονα το ίδιο ποσό πιστώνεται στο λογαριασμό εισπράξεων του μπαρ χωρίς να υπάρχουν οποιαδήποτε αποδεικτικά στοιχεία γι' αυτές τις αγορές ή τις εισπράξεις.
Τον Μάιο του 1995 ο Έφορος με επιστολή που απηύθυνε στην αιτήτρια παρατηρούσε πως τα βιβλία της δεν ήσαν ικανοποιητικά και γι' αυτό δεν θα παραχωρούσε κεφαλαιουχικές εκπτώσεις για τα επίδικη έτη. Αφού ζήτησε απ' αυτή να παρουσιάσει τα βιβλία της για το 1988, προχώρησε σε αναθεωρημένες φορολογίες για το φόρο εισοδήματος της και προέβη στις αρχικές για την έκτακτη εισφορά. Η αιτήτρια με ένσταση, μέσω των λογιστών της, διαμαρτυρήθηκε για τη μη παραχώρηση των κεφαλαιουχικών εκπτώσεων. Δεν παρέδωσε όμως τα βιβλία της για το έτος 1988, και δεν υπέβαλε τα άλλα στοιχεία όπως αυτά ζητήθηκαν από τον Έφορο. Έτσι, στις 29.9.95 ο Έφορος πήρε την απόφαση του για τις ενστάσεις και απέστειλε την τελική φορολόγηση για τα επίδικα έτη. Στις 2.10.95, η αιτήτρια με έγγραφο διάβημα της ενέστη στις επίδικες φορολογίες, γιατί, μεταξύ άλλων, επιβλήθηκαν μετά την πάροδο των 6 ετών, που καθορίζει ο πιο πάνω νόμος.
Από την έκθεση των γεγονότων καθίσταται πρόδηλο πως η προσβαλλόμενη απόφαση ελήφθη κατά νόμο και μέσα στα πλαίσια της διακριτικής ευχέρειας του Εφόρου μετά από ενδελεχή και εμπεριστατωμένη έρευνα.
Φαίνεται πως ακόμη δεν έχει γίνει κατανοητή η υποχρέωση του πολίτη, που απορρέει από το Σύνταγμα και τους φορολογικούς νόμους όπως επανειλημμένα έχει επισημανθεί και καθοριστεί από το Ανώτατο Δικαστήριο. Στην προσφυγή Ζαχαροπλαστικές Επιχειρήσεις ΟΚΑΠΙ Λτδ ν. Δημοκρατίας (1990) 3 A.A.Δ. 2312, λέχθηκαν τα εξής:
«Ο φορολογούμενος έχει υποχρέωση να τηρεί βιβλία και να κρατεί σωστούς λογαριασμούς, που να δείχνουν το αντικείμενο του φόρου. Η υποχρέωση αυτή του πολίτη πηγάζει από το Άρθρο 24.1 του Συντάγματος, το οποίο επιβάλλει όπως καθένας συνεισφέρει στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις του - (βλ. Angele Mazmanian ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (1989) 3(E) A.A.Δ. 3361.»
Η πιο πάνω απόφαση επικυρώθηκε από την Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου (δες Ζαχαροπλαστικής Επιχειρήσεις ΟΚΑΠΙ Λτδ ν. Δημοκρατίας (1995) 3 A.A.Δ. 48).
Αναφορικά με τις επιτρεπόμενες εκπτώσεις, ειδικά το άρθρο 48 του Νόμου προβλέπει πως είναι δυνατό να μη χορηγηθούν αν δεν παρουσιαστούν στον Έφορο αληθείς λογαριασμοί που να δείχνουν το βεβαιώσιμο αντικείμενο φόρου, επιμελημένοι από ανεξάρτητο εγκεκριμένο λογιστή.
Τα πιο πάνω γεγονότα δικαιολογούν επίσης την απόφαση του Εφόρου που ελήφθη πράγματι μετά την πάροδο του χρονικού ορίου των 6 ετών, με βάση τις πρόνοιες του εδαφίου 2 του άρθρου 23 που προβλέπει:
«Οσάκις τις είναι ένοχος δόλου ή εσκεμμένης παραλείψεως, το χρονικόν όριον των 6 ετών το οποίον αναφέρεται εν τω εδαφίω 1 αυξάνεται εις 12 έτη.»
Δεν υφίσταται εδώ ζήτημα δόλου, αλλά εσκεμμένης παραλείψεως όπως ο ίδιος ο Έφορος κρίνει στην απόφαση του, η οποία ήταν εύλογα επιτρεπτή, με βάση τα αδιαμφισβήτητα στοιχεία. Η ελάχιστη βραδυπορία που σημειώθηκε, πέραν των 6 ετών, σημειώθηκε στο στάδιο της αναθεώρησης και λόγω της εξέτασης των ενστάσεων της αιτήτριας, της οποίας η συμπεριφορά αναφορικά με τη διαπίστωση του πραγματικού εισοδήματος της όχι μόνο δεν ήταν βοηθητική αλλά σχεδόν αρνητική.
Για τους πιο πάνω λόγους κρίνω πως η επίδικη απόφαση του Εφόρου ελήφθη μέσα στα πλαίσια του νόμου και της διακριτικής του ευχέρειας.
Η προσφυγή απορρίπτεται με £300 έξοδα.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.