|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1997) 4 ΑΑΔ 2231
16 Σεπτεμβρίου, 1997
[ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 146,24 ΚΑΙ 30 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΜΙΧΑΗΛ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ ΛΤΔ.,
Αιτητής,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΕΦΟΡΟΥ ΦΟΡΟΥ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΟΣ,
Καθ' ου η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 342/96)
Φορολογία — Φορολογία εισοδήματος — Συμψηφισμός κερδών και ζημιών μεταξύ ιθύνασας και θυγατρικών εταιρειών — Άρθρο 15(5) των περί Φορολογίας του Εισοδήματος Νόμων 1961 - 1991 — Ερμηνεία από τη νομολογία της Ολομέλειας του Ανωτάτου Δικαστηρίου — Υιοθέτησή της στην κριθείσα περίπτωση.
Φορολογία — Φορολογία εισοδήματος — Ο περιορισμός της εξαετίας για τη βεβαίωση του φόρου — Δεν περιλαμβάνει την απόφαση επί ενστάσεως κατά της φορολογίας.
Η αιτήτρια εταιρεία προσέβαλε τις σε βάρος της επιβληθείσες φορολογίες εισοδήματος.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
1. Το Άρθρο 15(5) όσο και τα θέματα που εγείρονται στην παρούσα προσφυγή υπήρξαν αντικείμενο εξέτασης από την Ολομέλεια στην υπόθεση Δημοκρατία ν. Κώστας Γ. Τύμβιος Λτδ (1994) 3 Α.Α.Δ. 553 που υιοθετήθηκε και στην υπόθεση Πετρολίνα Λτδ ν. Δημοκρατίας (1996) 4 Α.Α.Δ. 895.
Στην απόφαση της Ολομέλειας κρίθηκε ότι υπό τις συνθήκες δεν παρέχεται εξουσία για συμψηφισμό γιατί η εξουσία αυτή συναρτάται με την έκδοση κανονισμών για την έκδοση των οποίων εξουσιοδοτείται το Υπουργικό Συμβούλιο. Εφόσον όμως δεν έχουν εκδοθεί κανονισμοί δεν δημιουργείται οποιοδήποτε δικαίωμα ή υποχρέωση για συμψηφισμό. Περαιτέρω, αποφασίστηκε ότι η εξουσιοδότηση που παρέχεται από το Άρθρο 15(5) για έκδοση κανονισμών δεν συνδέεται με υποχρέωση για έκδοση κανονισμών ώστε να τίθεται θέμα παράλειψης οφειλόμενης ενέργειας.
2. Όσον αφορά τον ισχυρισμό της αιτήτριας για επιβολή της φορολογίας μετά την πάροδο 6 ετών από τη λήξη του φορολογικού έτους 1989 πρέπει να παρατηρηθεί ότι η φορολογία έγινε εντός της πιο πάνω περιόδου και μόνο η απόρριψη της ένστασης ήταν εκτός της περιόδου αυτής. Σύμφωνα με τη νομολογία δεν υπάρχει χρονικός περιορισμός στην λήψη απόφασης από το Διευθυντή πάνω σε ένσταση και οι χρονικοί περίοδοι που προβλέπονται στο Άρθρο 23(1) του περί Βεβαίωσης και Είσπραξης Φόρων Νόμου δεν εφαρμόζονται στην περίπτωση λήψης απόφασης από τον Έφορο πάνω σε ένσταση με βάση το Άρθρο 20 του Νόμου.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Δημοκρατία ν. Κώστας Γ. Τύμβιου Λτδ (1994) 3 Α.Α.Δ. 553,
Πετρολίνα Λτδ ν. Δημοκρατία (1996) 4 Α.Α.Δ. 895,
Ιωνίδης κ.ά. ν. Δημοκρατίας (1994) 4 Α.Α.Δ. 426.
Προσφυγή.
Προσφυγή με την οποία προσβάλλεται η επιβολή φορολογίας στην αιτήτρια για τα έτη 1989 και 1990.
Στ. Στεφανή για Γ. Κακογιάννη, για την Αιτήτρια.
Ε. Νικολαΐδου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τον Καθ' ου η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Με την παρούσα προσφυγή η αιτήτρια εταιρεία προσβάλλει την επιβολή φορολογίας σε αυτή για τα φορολογικά έτη 1989 και 1990 και επιπρόσθετα ζητά δήλωση του Δικαστηρίου ότι η απόφαση του Εφόρου Φόρου Εισοδήματος να απορρίψει ένσταση της για συμψηφισμό των ζημιών εξαρτώμενης της εταιρείας με τα κέρδη που πραγματοποίησε για τα έτη 1989 και 1990 η αιτήτρια, είναι άκυρη και στερημένη οποιουδήποτε αποτελέσματος. Περαιτέρω, ζητά δήλωση του Δικαστηρίου ότι η παράλειψη των καθ' ων η αίτηση να εκδώσουν κανονισμούς με βάση το άρθρο 15(5) των περί Φορολογίας του Εισοδήματος Νόμων 1961-1991 μέχρι την καθορισμένη προθεσμία της 31.5.89, είναι άκυρη και πως η θέσπιση τέτοιων κανονισμών οφείλει να εκτελεσθεί αναδρομικά, ή όπως τέτοια θέσπιση θεωρηθεί ως γενόμενη. Τέλος, ζητά την ακύρωση της επιβολής φορολογίας με το επιχείρημα ότι η επιβολή αυτή έγινε εκτός της χρονικής προθεσμίας που προβλέπει ο περί Βεβαιώσεως και Εισπράξεως Φόρων Νόμος 1978-1991.
Μετά την υποβολή δηλώσεων και λογαριασμών για τα έτη 1989 και 1990 στις 19.12.95 ο Έφορος έστειλε στην αιτήτρια φορολογίες στις οποίες δεν επιτράπηκε συμψηφισμός των ζημιών της εξαρτώμενης της Poultry Breeder (Kellaki) Ltd με τα κέρδη της εταιρείας. Στις 15.1.96 η αιτήτρια υπέβαλε ένσταση και ο καθ' ου η αίτηση μετά από εξέταση της υπόθεσης αποφάσισε τελικά να απορρίψει τις ενστάσεις και να αποστείλει στην αιτήτρια τελικές ειδοποιήσεις επιβολής φορολογίας.
Το άρθρο 15(5) της σχετικής νομοθεσίας προνοεί τα ακόλουθα:
"Υπό τοιαύτας προϋποθέσεις και καθ' ην διαδικασίαν ήθελον καθορισθή διά Κανονισμών εκδοθησομένων μέχρι την 31ην Μαΐου 1989 δυνάμει του παρόντος Νόμου, εις περιπτώσεις ιθυνούσης και εξηρτημένων αυτής εταιρειών ως αύται ήθελον καθορισθή, δύναται να γίνει αποδεκτός ο συμψηφισμός ζημιών οιασδήποτε ή οιωνδήποτε εκ τούτων εταιρείας ή εταιρειών μετά του φορολογητέου εισοδήματος του αυτού έτους ετέρας ή ετέρων εκ τούτων εταιρείας ή εταιρειών."
Το άρθρο αυτό όσο και τα θέματα που εγείρονται στην παρούσα προσφυγή υπήρξαν αντικείμενο εξέτασης από την Ολομέλεια στην υπόθεση Δημοκρατία ν. Κώστας Γ. Τύμβιος Λτδ (1994) 3 Α.Α.Δ. 553, που υιοθετήθηκε και στην υπόθεση Πετρολίνα Λτδ ν. Δημοκρατίας (1996) 4 Α.Α.Δ. 895.
Στην απόφαση της Ολομέλειας κρίθηκε ότι υπό τις συνθήκες δεν παρέχεται εξουσία για συμψηφισμό γιατί η εξουσία αυτή συναρτάται με την έκδοση κανονισμών για την έκδοση των οποίων εξουσιοδοτείται το Υπουργικό Συμβούλιο. Εφόσον όμως δεν έχουν εκδοθεί κανονισμοί δεν δημιουργείται οποιοδήποτε δικαίωμα ή υποχρέωση για συμψηφισμό. Περαιτέρω, αποφασίστηκε ότι η εξουσιοδότηση που παρέχεται από το άρθρο 15(5) για έκδοση κανονισμών δεν συνδέεται με υποχρέωση για έκδοση κανονισμών ώστε να τίθεται θέμα παράλειψης οφειλόμενης ενέργειας.
Ο ευπαίδευτος συνήγορος της αιτήτριας με την απαντητική του αγόρευση πρόβαλε τον ισχυρισμό ότι η Τύμβιος (πιο πάνω) διαφοροποιείται από την παρούσα περίπτωση λόγω διαφορετικών γεγονότων. Δεν προσδιορίζει όμως πού έγκειται η κατ' ισχυρισμό διαφοροποίηση και δεν διαπιστώνεται λόγος για διάκριση της απόφασης στην πιο πάνω υπόθεση από την παρούσα.
Όσον αφορά τον ισχυρισμό της αιτήτριας για επιβολή της φορολογίας μετά την πάροδο 6 ετών από τη λήξη του φορολογικού έτους 1989 πρέπει να παρατηρηθεί ότι η φορολογία έγινε εντός της πιο πάνω περιόδου και μόνο η απόρριψη της ένστασης ήταν εκτός της περιόδου αυτής. Σύμφωνα με τη νομολογία δεν υπάρχει χρονικός περιορισμός στην λήψη απόφασης από το Διευθυντή πάνω σε ένσταση και οι χρονικοί περίοδοι που προβλέπονται στο άρθρο 23(1) του περί Βεβαίωσης και Είσπραξης Φόρων Νόμου δεν εφαρμόζονται στην περίπτωση λήψης απόφασης από τον Έφορο πάνω σε ένσταση με βάση το άρθρο 20 του Νόμου. Στην υπόθεση Ιωνίδης κ.ά. ν. Δημοκρατίας (1994) 4 Α.Α.Δ. 426, λέχθηκαν τα ακόλουθα, τα οποία και υιοθετώ:
"..................................
"Η εισήγηση δε πως η περίοδος των 6 ετών που καθορίζει το άρθρο 23(1) αφορά και απόφαση που λαμβάνεται μετά από την καταχώριση ένστασης του φορολογουμένου δεν είναι ορθή, όπως καταδεικνύεται από τη νομολογία πάνω στο ζήτημα, στην οποία κάμνει αναφορά η δικηγόρος της Δημοκρατίας. Όταν ο φορολογούμενος υποβάλλει ένσταση, η απόφαση του εφόρου πάνω σ' αυτή μπορεί να απολήξει είτε σε ευνοϊκό ή δυσάρεστο αποτέλεσμα για τον πολίτη."
Αφού εξέτασα τις πιο πάνω αποφάσεις της νομολογίας μας υιοθετώ τον λόγο (ratio) τους. Ακολουθεί πως ο σχετικός λόγος ακυρώσεως δεν μπορεί να πετύχει."
Με βάση τις πιο πάνω αποφάσεις η προσφυγή της αιτήτριας εταιρείας απορρίπτεται με έξοδα σε βάρος της.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.