|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Κυπριακή νομοθεσία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
(1997) 4 ΑΑΔ 2162
12 Σεπτεμβρίου, 1997
[ΚΡΟΝΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 28 ΚΑΙ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ALOX LTD.,
Αιτητές,
ν.
1. ΕΦΟΡΟΥ ΦΟΡΟΥ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΟΣ,
2. ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 657/96)
Φορολογία — Φορολογία εισοδήματος — Συμψηφισμός ζημιών μεταξύ ιθύνουσας εταιρείας και εξαρτημένων αυτής εταιρειών— Άρθρο 15(5) του περί Φορολογίας του Εισοδήματος Νόμου το οποίο προσέθεσε ο τροποποιητικός Νόμος 163/87 — Ερμηνεία από τη νομολογία της Ολομέλειας του Ανωτάτου Δικαστηρίου — Συνέπειες στην κριθείσα περίπτωση.
Η αιτήτρια εταιρεία προσέβαλε την παράλειψη εκ μέρους της διοίκησης να προβεί στην έκδοση και θέσπιση των κανονισμών περί των οποίων προνοεί το Άρθρο 15(5) της φορολογικής, του εισοδήματος, νομοθεσίας.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
Το εγειρόμενο με την προσφυγή αυτή θέμα, εξετάστηκε στην απόφαση της Ολομέλειας Δημοκρατία ν. Ετ. Κ. Γ. Τύμβιου Λτδ. (1994) 3 Α.Α.Δ. 553.
Ο ευπαίδευτος συνήγορος της αιτήτριας, ισχυρίζεται ότι η πιο πάνω απόφαση διαφοροποιείται από την παρούσα υπόθεση. Η διαφοροποίηση δε, κατά το συνήγορο, έγκειται στο γεγονός ότι έχει παρέλθει χρόνος 7 1/2 ετών από την ημερομηνία που έπρεπε, κατ' αυτόν, να εκδοθούν από τη Διοίκηση οι Κανονισμοί. Προφανώς βασίζεται στην τελευταία πρόταση της σελίδας 560 της απόφασης ότι: "δεν συντρέχουν εξαιρετικές προϋποθέσεις.". Συναρτά δε τις εξαιρετικές προϋποθέσεις με την πάροδο του χρόνου.
Το Δικαστήριο διαφωνεί με τη θέση αυτή. Από το κείμενο της απόφασης είναι καθαρό ότι η φράση "εξαιρετικές προϋποθέσεις" δεν αναφέρεται στο χρόνο.
Τα ίδια επιχειρήματα καθ' όσον αφορά το χρόνο που διέρρευσε με συνάρτηση με την υπόθεση Τύμβιος (πιο πάνω), είχαν προβληθεί στην υπόθεση Πετρολίνα Λτδ ν. Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσω Εφόρου Φόρου Εισοδήματος (1996) 4 Α.Α.Δ. 895.
Το Δικαστήριο είναι σε πλήρη συμφωνία με την πιο πάνω απόφαση την οποία και υιοθετεί στο σύνολό της.
Η νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου έχει επιλύσει το εγειρόμενο στην προσφυγή αυτή θέμα και απαντά με πληρότητα στα παράπονα της αιτήτριας.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Δημοκρατία ν. Ετ. Κ. Γ. Τύμβιου Λτδ (1994) 3 Α.Α.Δ. 553,
Πετρολίνα Λτδ ν. Δημοκρατίας (1996) 4 Α.Α.Δ. 895.
Προσφυγή.
Προσφυγή με την οποία προσβάλλεται η επιβληθείσα στους αιτητές φορολογία Φόρου Εισοδήματος για τα έτη 1992 και 1993.
Μ. Πελίδης, για τους Αιτητές.
Ρ. Πετρίδου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΚΡΟΝΙΔΗΣ, Δ.: Η αιτήτρια Εταιρεία στην προσφυγή αυτή ζητά την ακόλουθη θεραπεία:-
"Α. Δήλωσιν του Δικαστηρίου ότι η απόφασις των καθ' ων η αίτησις 1 ημερομηνίας 16.5.96 είναι παράνομη και/ή άκυρη και ελήφθη κατά παράβασιν ρητής πρόνοιας του Περί Φορολογίας του Εισοδήματος Νόμου.
Β. Δήλωσιν του Δικαστηρίου ότι η καθυστέρησις και/ή η μέχρι σήμερον παράλειψις εις την έκδοσιν κανονισμών που να ρυθμίζουν την διαδικασία του Άρθρου 15 του Περί Φορολογίας του Εισοδήματος Νόμου είναι παράνομος, αντισυνταγματική και βασικά ματαιώνει την νομοθετικήν βούλησιν.".
Η αιτήτρια επδιώκει την ακύρωση της επίδικης πράξης για ένα βασικά λόγο, ότι η παράλειψη της διοίκησης να εκδώσει κανονισμούς σύμφωνα με το άρθρο 15 του περί Φορολογίας του Εισοδήματος Νόμου (Νόμος 163/87) είναι παράνομος, ματαιώνει τη νομοθετική βούληση και παραβιάζει τις αρχές του Διοικητικού Δικαίου.
Με τον τροποποιητικό Νόμο 163/87 προστέθηκε στο άρθρο 15 του βασικού νόμου το εδάφιο 5 το οποίο έχει ως ακολούθως:-
"(5) Υπό τοιαύτας προϋποθέσεις και καθ' ην διαδικασίαν ήθελον καθορισθή διά Κανονισμών εκδοθησομένων μέχρι την 31ην Ιανουαρίου 1989 δυνάμει του παρόντος Νόμου, εις περιπτώσεις ιθυνούσης και εξηρτημένων αυτής εταιρειών, ως αύται ήθελον καθορισθή, δύναται να γίνη αποδεκτός ο συμψηφισμός ζημιών οιασδήποτε ή οιωνδήποτε εκ τούτων εταιρείας ή εταιρειών μετά του φορολογητέου εισοδήματος του αυτού έτους ετέρας ή ετέρων εκ τούτων εταιρείας ή εταιρειών.".
Είναι παραδεκτό γεγονός ότι η Διοίκηση δεν εξέδωσε τους σχετικούς Κανονισμούς ούτως ώστε να γίνει δυνατή η εφαρμογή της σχετικής διάταξης του Νόμου.
Η προσφυγή στρέφεται εναντίον των φορολογιών Φόρου Εισοδήματος για τα έτη 1992 και 1993. Ο Έφορος Φόρου Εισοδήματος με απόφασή του απέκλεισε οποιοδήποτε συμψηφισμό ζημιών που είχαν οι εταιρείες του ίδιου συγκροτήματος με κέρδη της αιτήτριας Εταιρείας και απέστειλε στην αιτήτρια φορολογίες του Φόρου Εισοδήματος για τα έτη 1992-1993. Η αιτήτρια Εταιρεία υπέβαλε ένσταση διαμαρτυρόμενη για την απόφαση του Εφόρου. Ο Έφορος Φόρου Εισοδήματος με επιστολή του ημερομηνίας 16.5.1996 απέρριψε την ένσταση με το αιτιολογικό ότι οι πρόνοιες του άρθρου 15(5) των περί Φορολογίας του Εισοδήματος Νόμων, 1961-1993 δεν μπορούν να εφαρμοστούν, εφ' όσον οι σχετικοί κανονισμοί που θα καθορίζουν (α) τις προϋποθέσεις, (β) τις ιθύνουσες και εξαρτώμενες εταιρείες οι οποίες θα είχαν την ωφέλεια της έκπτωσης και (γ) τη διαδικασία, δεν έχουν εκδοθεί.
Εναντίον αυτής της απόφασης στρέφεται η παρούσα προσφυγή.
Το εγειρόμενο με την προσφυγή αυτή θέμα, εξετάστηκε στην απόφαση της Ολομέλειας Δημοκρατία ν. Ετ. Κ. Γ. Τύμβιου Λτδ (1994) 3 Α.Α.Δ. 553. Στη σελίδα 560 αναφέρονται τα εξής τα οποία αποτελούν και το λόγο (ratio) της απόφασης:-
"Συνοψίζοντας, το άρθρο 15(5) δε δημιουργεί συγκεκριμένο δικαίωμα στους εφεσίβλητους. Ο νομοθέτης άφησε ουσιώδη στοιχεία να ρυθμιστούν με δευτερογενή νομοθεσία.
Η χρήση της εξουσιοδοτικής διάταξης για την έκδοση κανονιστικής πράξης που προβλέπει ο Νόμος βρίσκεται στην ευχέρεια της Διοίκησης. Η σχετική νομοθετική πρόνοια δεν είναι επικρατέστερη από την ελευθερία της Διοίκησης για έκδοση της κανονιστικής πράξης. Δεν συντρέχουν εξαιρετικές προϋποθέσεις.
Η Διοίκηση ορθά ερμήνευσε και εφάρμοσε το Νόμο στο χρόνο της έκδοσης της προσβαλλόμενης διοικητικής απόφασης.".
Ο ευπαίδευτος συνήγορος της αιτήτριας, ισχυρίζεται ότι η πιο πάνω απόφαση διαφοροποιείται από την παρούσα υπόθεση. Η διαφοροποίηση δε, κατά το συνήγορο, έγκειται στο γεγονός ότι έχει παρέλθει χρόνος 7 1/2 ετών από την ημερομηνία που έπρεπε, κατ' αυτόν, να εκδοθούν από τη Διοίκηση οι Κανονισμοί. Προφανώς βασίζεται στην τελευταία πρόταση της σελίδας 560 της απόφασης ότι: "δεν συντρέχουν εξαιρετικές προϋποθέσεις.". Συναρτά δε τις εξαιρετικές προϋποθέσεις με την πάροδο του χρόνου.
Δεν συμφωνώ με τη θέση αυτή. Από το κείμενο της απόφασης είναι καθαρό ότι η φράση "εξαιρετικές προϋποθέσεις" δεν αναφέρεται στο χρόνο.
Τα ίδια επιχειρήματα καθ' όσον αφορά το χρόνο που διέρρευσε με συνάρτηση με την υπόθεση Τύμβιος (πιο πάνω), είχαν προβληθεί στην υπόθεση Πετρολίνα Λτδ ν. Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσω Εφόρου Φόρου Εισοδήματος (1996) 4 Α.Α.Δ. 895. Ο Πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου Πικής, αναφέρει τα εξής στην απόφαση του:-
"Οι αιτητές υποστήριξαν ότι η απόφαση στην Α.Ε. 1350 διακρίνεται από την παρούσα υπόθεση, με αναφορά στα γεγονότα της. Το διακριτικό στοιχείο έγκειται στη διαφορά του χρόνου ο οποίος διέρρευσε μεταξύ της θέσπισης του Ν. 163/87 με τον οποίο προστέθηκε η παράγραφος (5) του Άρθρου 15 και του χρόνου κατά τον οποίο λήφθηκε η απόφαση που αποτέλεσε το επίδικο θέμα της προσφυγής, η απόφαση στην οποία αποτέλεσε το αντικείμενο της Α.Ε. 1350, αφενός, και του αντίστοιχου χρόνου ο οποίος διέρρευσε μεταξύ της έκδοσης του προαναφερθέντος νόμου και της διοικητικής απόφασης που εξετάζεται σ' αυτή την προσφυγή, αφετέρου.
Κρίνω ότι δε χωρεί η προτεινόμενη διάκριση, για τους εξής λόγους:-
(α) Το Άρθρο 15(5), όπως αποφασίστηκε στην Α.Ε. 1350, ".... δε δημιουργεί συγκεκριμένο δικαίωμα στους εφεσίβλητους. Ο νομοθέτης άφησε ουσιώδη στοιχεία να ρυθμιστούν με δευτερογενή νομοθεσία." Συνεπώς, ο νόμος δε στοιχειοθετεί δικαίωμα και δεν παρέχει εξουσία για συμψηφισμό του κέρδους και της ζημίας ιθύνουσας και θυγατρικής εταιρείας.
(β) Η εξουσιοδότηση που παρέχεται από το Άρθρο 15(5) για την έκδοση Κανονισμών (δευτερογενής νομοθεσία) δε συνοδεύεται, όπως έκρινε το Δικαστήριο στην Α.Ε. 1350, και με υποχρέωση για την έκδοσή τους, ώστε να τίθεται ζήτημα παράλειψης συμμόρφωσης με νομοθετική επιταγή. Εφόσο δεν υπήρχε υποχρέωση για την έκδοση της δευτερογενούς νομοθεσίας και η έκδοσή της επαφιόταν στη διακριτική ευχέρεια του εξουσιοδοτημένου οργάνου (Υπουργικό Συμβούλιο), η πάροδος του χρόνου δεν είχε οποιεσδήποτε επιπτώσεις στην εφαρμογή του Άρθρου 15(5).
Ενόψει των ανωτέρω, δε διαπιστώνονται βάσιμοι λόγοι για τη διάκριση της απόφασης στην Α.Ε. 1350 με την παρούσα υπόθεση, διαπίστωση που επισφραγίζει και την τύχη της προσφυγής αυτής. Προκύπτει από την προαναφερθείσα υπόθεση ότι δεν υφίσταται το δικαίωμα το οποίο επικαλούνται οι αιτητές, ούτε εξουσία για το συμψηφισμό τον οποίο ζητούν.". Είμαι σε πλήρη συμφωνία με την πιο πάνω θέση του Εντίμου Προέδρου, θέση την οποία και υιοθετώ στο σύνολό της και δεν έχω να προσθέσω οτιδήποτε.
Η νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου έχει επιλύσει το εγειρόμενο στην προσφυγή αυτή θέμα και απαντά με πληρότητα στα παράπονα της αιτήτριας.
Για όλους τους πιο πάνω λόγους η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα εξ £150,- υπέρ των καθ' ων η αίτηση. Η επίδικη απόφαση επικυρώνεται στην ολότητά της.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.