|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομοθεσία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
M. & M. Transport Ltd ν. Kυπριακής Δημοκρατίας (2000) 4 ΑΑΔ 109
Λοΐζος Λουκά & Υιοί Λτδ ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (2001) 4 ΑΑΔ 238
Kυπριακή Eταιρεία Kονσερβοποιΐας Λτδ ν. KυπριακήςΔημοκρατίας (2000) 4 ΑΑΔ 247
(1997) 4 ΑΑΔ 2059
10 Σεπτεμβρίου, 1997
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΛΟΪΖΟΣ ΛΟΥΚΑ & ΥΙΟΙ ΛΤΔ.,
Αιτητές,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
1. ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ,
2. ΕΦΟΡΟΥ ΦΟΡΟΥ ΠΡΟΣΤΙΘΕΜΕΝΗΣ ΑΞΙΑΣ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 396/96)
Φόρος Προστιθέμενης Αξίας — Παροχή υπηρεσιών — Η περίπτωση παροχής υπηρεσιών που προβλέπεται στο Άρθρο 6(8) του περί Φόρου Προστιθέμενης Αξίας Νόμου (Ν. 246/90) — Ερμηνεία.
Προσφυγή βάσει του Άρθρου 146 του Συντάγματος — Λόγοι ακυρώσεως —Πλάνη περί το νόμο— Περιστάσεις βασιμότητάς της στην κριθείσα περίπτωση.
Η αιτήτρια εταιρεία προσέβαλε τη σε βάρος της επιβολή φορολογίας προστιθέμενης αξίας.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, ακυρώνοντας την επίδικη απόφαση, αποφάσισε ότι:
1. Οι καθ' ων η αίτηση παραγνωρίζουν πως το Άρθρο 6(8) του Ν. 246/90 δεν εφαρμόζεται σε κάθε αγαθό ή περιουσιακό στοιχείο, όπως για παράδειγμα, το Άρθρο 6(6). Ταξινομείται η διάθεση, η χρησιμοποίηση ή η προσφορά τους προς χρησιμοποίηση ως παροχή υπηρεσιών εφόσον είναι αγαθά ή περιουσιακά στοιχεία "που κατέχονται ή χρησιμοποιούνται για τους σκοπούς της επιχείρησης".
Στην πραγματικότητα δεν έστρεψε ο Έφορος την προσοχή του προς την πιο πάνω βασική προϋπόθεση. Αναφέρεται, όπως και η έκθεση του λειτουργού που τέθηκε ενώπιόν του, σε περιουσιακά στοιχεία των αιτητών, χωρίς άλλα. Υπάρχουν στοιχεία που τείνουν να δείξουν πως δεν κατέχονταν ή χρησιμοποιούνταν τα περιουσιακά στοιχεία για τους σκοπούς της επιχείρησης των αιτητών, με την έννοια του άρθρου. Φαίνεται πως πράγματι η μόνη χρήση για την οποία προόριζαν οι αιτητές τα περιουσιακά στοιχεία ήταν η τοποθέτηση σ' αυτά των προϊόντων τους, όχι από τους ίδιους αλλά από τους πελάτες τους. Και αν αυτή ήταν η πραγματικότητα, αν ουδέποτε δηλαδή τα περιουσιακά στοιχεία κατέχονταν ή χρησιμοποιούνταν σε πρώτο στάδιο από τους αιτητές, για τους σκοπούς της επιχείρησής τους, δεν θα μπορεί να τίθεται ζήτημα διάθεσης τους κλπ για ιδιωτικούς σκοπούς ή άλλους σκοπούς. Η περίπτωση θα βρισκόταν έξω από την εμβέλεια του άρθρου, εμφανής σκοπός του οποίου είναι η φορολόγηση της υπηρεσίας που προκύπτει από τη διάθεση ή χρήση αγαθών ή περιουσιακών στοιχείων για ιδιωτικούς ή άλλους σκοπούς, όταν αυτά κατέχονται ή χρησιμοποιούνται, εννοείται κατά το χρόνο της χρησιμοποίησής τους από τους τρίτους [ή και από τον ίδιο τον ασκούντα την επιχείρηση όταν είναι φυσικό πρόσωπο, ενόψει του Άρθρου 6(9)] της διάθεσης ή της προσφοράς τους για χρησιμοποίηση από αυτούς, για τους σκοπούς της επιχείρησης. Εξ ού και το άρθρο αναφέρεται σε διάθεση, χρησιμοποίηση ή προσφορά για χρησιμοποίηση "με οδηγίες ή παραλείψεις ή ανοχή του προσώπου που ασκεί την επιχείρηση".
2. Δεν είναι ορθό όμως να διατυπωθεί άποψη ως προς την κατάσταση των πραγμάτων. Η διαπίστωση πως ο Έφορος κατέληξε στην απόφαση ως εάν να μην έθετε ο Νόμος και την προϋπόθεση που υποδείχθηκε, καθιστά την απόφαση του άκυρη ως πλανημένη κατά νόμο. Θα εναπόκειται στον Έφορο να αποφασίσει έτσι ή αλλιώς ενόψει των γεγονότων όπως θα τα διαπιστώσει, με γνώμονα τη νομοθετική ρύθμιση.
Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδο.
Προσφυγή.
Προσφυγή με την οποία προσβάλλεται η απόφαση του Εφόρου Προστιθέμενης Αξίας με την οποία έκρινε ότι υπήρχε παροχή υπηρεσίας όταν περιουσιακά στοιχεία των αιτητών χρησιμοποιούνταν από τους πελάτες τους χωρίς χρηματική αντιπαροχή.
Γ. Αμπίζας, για τους Αιτητές.
Μ. Ραφτόπουλος, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Περιουσιακά στοιχεία των αιτητών (ψυγεία, ράφια και μηχανές "post-mix") χρησιμοποιούνταν από τους πελάτες τους, χωρίς χρηματική αντιπαροχή. Ο Έφορος έκρινε πως υπήρχε παροχή υπηρεσίας δυνάμει του άρθρου 6(8) του περί Φόρου Προστιθέμενης Αξίας Νόμου του 1990 (Ν. 246/90) και βεβαίωσε, ως οφειλόμενο φόρο, το ποσό των £59,263,80.
Βεβαίωσε και άλλο ποσό για άλλες αιτίες και η προσφυγή αναφερόταν στο σύνολο, δηλαδή σε απόφαση για £67,497.49 σεντ. Κατά λάθος, όπως διευκρινίστηκε. Τίθεται υπό αμφισβήτηση η απόφαση μόνο ως προς το πρώτο ποσό. Ως προς τα υπόλοιπα, εγκαταλείφθηκε. Και υπό συζήτηση είναι η εμβέλεια και οι προϋποθέσεις ενεργοποίησης του άρθρου 6(8) που είναι μέρος των διατάξεων που καθορίζουν, σύμφωνα με το άρθρο 6(1), "τί είναι ή τί θεωρείται ότι είναι παράδοση αγαθών και τί είναι ή τί θεωρείται ότι είναι παροχή υπηρεσιών". Το παραθέτω γιατί είναι χρήσιμο να το έχουμε εξ αρχής υπόψη.
"Όταν αγαθά ή περιουσιακά στοιχεία που κατέχονται ή χρησιμοποιούνται για τους σκοπούς της επιχείρησης, με οδηγίες ή παραλείψεις ή ανοχή του προσώπου που ασκεί την επιχείρηση, διατίθενται για ιδιωτικούς σκοπούς ή χρησιμοποιούνται ή προσφέρονται για να χρησιμοποιηθούν από οποιοδήποτε πρόσωπο για σκοπούς άλλους από τους σκοπούς της επιχείρησης, με αντιπαροχή ή χωρίς αντιπαροχή, τότε αυτό αποτελεί παροχή υπηρεσιών".
Τα περιουσιακά στοιχεία παραδίδονταν από τους αιτητές στους μεταπωλητές πελάτες τους για να τοποθετούνται σ' αυτά και να εκτίθενται προς λιανική πώληση αναψυκτικά, χυμοί και άλλα συναφή που οι αιτητές, στο πλαίσιό της επιχείρησής τους, εμφιάλωναν και διέθεταν χονδρικώς. Και, όπως προνοούσε γραπτή σύμβαση, που σε κάθε περίπτωση συναπτόταν, θα παρέμεναν ιδιοκτησία των αιτητών και θα τοποθετούνταν σ' αυτά μόνο προϊόντα των αιτητών.
Είναι ευνόητο και το δέχονται και οι δυο πλευρές πως αυτή η διευθέτηση ωφελούσε τις επιχειρήσεις και των δύο μερών. Προωθούσε τις αντίστοιχες πωλήσεις και των δύο, στην περίπτωση δε των μεταπωλητών χωρίς οικονομική επιβάρυνσή τους. Κατά τους αιτητές, αυτή η πραγματικότητα, καθιστά ανεφάρμοστο το άρθρο 6(8) στην περίπτωση. Παρέδιδαν τα περιουσιακά στοιχεία για τους σκοπούς της επιχείρησής τους και το γεγονός ότι παρεμφερώς εξυπηρετείτο και η επιχείρηση τρίτων, είναι αδιάφορο. Κατά τους καθ' ων η αίτηση, από τη στιγμή που στα περιουσιακά στοιχεία τοποθετούνταν προϊόντα που πλέον ανήκαν στους μεταπωλητές, ήταν οι δικές τους λιανικές πωλήσεις που προωθούνταν, εκείνοι είσπρατταν το τίμημα και ήταν η δική τους επιχείρηση που προαγόταν. Το έμμεσο όφελος που αποκόμιζαν οι αιτητές δεν ανατρέπει το γεγονός ότι με τη χρήση τους από τρίτα πρόσωπα εξυπηρετούνταν, έστω όχι αποκλειστικά, σκοποί άλλοι από τους σκοπούς της επιχείρησης των αιτητών.
Οι καθ' ων η αίτηση παραγνωρίζουν πως το άρθρο δεν εφαρμόζεται σε κάθε αγαθό η περιουσιακό στοιχείο, όπως για παράδειγμα, το άρθρο 6(6). Ταξινομείται η διάθεση, η χρησιμοποίηση ή η προσφορά τους προς χρησιμοποίηση ως παροχή υπηρεσιών εφόσον είναι αγαθά ή περιουσιακά στοιχεία "που κατέχονται ή χρησιμοποιούνται για τους σκοπούς της επιχείρησης". Αναφέρθηκε ο κ. Αμπίζας σ' αυτή την προϋπόθεση και, παράλληλα προς ισχυρισμούς για πλάνη και ελλιπή αιτιολόγηση, τόνισε το αντιφατικό να θεωρεί ο Έφορος πως τα περιουσιακά στοιχεία κατέχονταν ή χρησιμοποιούνταν για τους σκοπούς της επιχείρησης των αιτητών και την ίδια στιγμή να κρίνει πως η κατάληξή τους στους μεταπωλητές, που ήταν εξ αρχής ο μόνος προορισμός τους, εξυπηρετούσε άλλους σκοπούς.
Στην πραγματικότητα δεν έστρεψε ο Έφορος την προσοχή του προς την πιο πάνω βασική προϋπόθεση. Αναφέρεται, όπως και η έκθεση του λειτουργού που τέθηκε ενώπιόν του, σε περιουσιακά στοιχεία των αιτητών, χωρίς άλλα. Υπάρχουν στοιχεία που τείνουν να δείξουν πως δεν κατέχονταν ή χρησιμοποιούνταν τα περιουσιακά στοιχεία για τους σκοπούς της επιχείρησης των αιτητών, με την έννοια του άρθρου. Φαίνεται πως πράγματι η μόνη χρήση για την οποία προόριζαν οι αιτητές τα περιουσιακά στοιχεία ήταν η τοποθέτηση σ' αυτά των προϊόντων τους, όχι από τους ίδιους αλλά από τους πελάτες τους. Και αν αυτή ήταν η πραγματικότητα, αν ουδέποτε δηλαδή τα περιουσιακά στοιχεία κατέχονταν ή χρησιμοποιούνταν σε πρώτο στάδιο από τους αιτητές, για τους σκοπούς της επιχείρησής τους, δεν θα μπορεί να τίθεται ζήτημα διάθεσής τους κλπ για ιδιωτικούς σκοπούς ή άλλους σκοπούς. Η περίπτωση θα βρισκόταν έξω από την εμβέλεια του άρθρου, εμφανής σκοπός του οποίου είναι η φορολόγηση της υπηρεσίας που προκύπτει από τη διάθεση ή χρήση αγαθών ή περιουσιακών στοιχείων για ιδιωτικούς ή άλλους σκοπούς, όταν αυτά κατέχονται ή χρησιμοποιούνται, εννοείται κατά το χρόνο της χρησιμοποίησης τους από τους τρίτους [ή και από τον ίδιο τον ασκούντα την επιχείρηση όταν είναι φυσικό πρόσωπο, ενόψει του άρθρου 6(9)] της διάθεσης ή της προσφοράς τους για χρησιμοποίηση από αυτούς, για τους σκοπούς της επιχείρησης. Εξ ου και το άρθρο αναφέρεται σε διάθεση, χρησιμοποίηση ή προσφορά για χρησιμοποίηση "με οδηγίες ή παραλείψεις ή ανοχή του προσώπου που ασκεί την επιχείρηση".
Δεν είναι ορθό όμως να διατυπώσω άποψη ως προς την κατάσταση των πραγμάτων. Η διαπίστωση πως ο Έφορος κατέληξε στην απόφαση ως εάν να μην έθετε ο Νόμος και την προϋπόθεση που υπέδειξα, καθιστά την απόφαση του άκυρη ως πλανημένη κατά νόμο. Θα εναπόκειται στον Έφορο να αποφασίσει έτσι ή αλλιώς ενόψει των γεγονότων όπως θα τα διαπιστώσει, με γνώμονα τη νομοθετική ρύθμιση.
Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα. Η προσβαλλόμενη απόφαση, ως προς το μέρος της που αφορά στο ποσό 59.263.80 σεντ, ακυρώνεται. Τα έξοδα να υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή για να εγκριθούν από το Δικαστήριο.
Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα.