|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Κυπριακή νομοθεσία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
(1997) 4 ΑΑΔ 1860
8 Αυγούστου, 1997 [ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ/στής] ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ,
STARRY SKY RESTAURANT LTD,
Αιτήτρια,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
1.ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ,
2. ΕΦΟΡΟΥ ΦΟΡΟΥ ΠΡΟΣΤΙΘΕΜΕΝΗΣ ΑΞΙΑΣ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 99/96)
Φόρος Προστιθέμενης Αξίας — Επιβολή πρόσθετης φορολογίας — Ένσταση δυνάμει του Άρθρου 52 του Ν.246/90 — Απόφαση επί της ενστάσεως — Ενέργεια του Υπουργού Οικονομικών διά των λειτουργών του — Αυτονοήτως επιτρεπτή.
Προσφυγή βάσει του Άρθρου του Συντάγματος — Λόγοι ακυρώσεως — Αναρμοδιότητα — Πλημμελής προβολή του λόγου στο δικόγραφο της Αιτήσεως — Περιστάσεις αβασιμότητάς του.
Η αιτήτρια εταιρεία προσέβαλε την απόρριψη της ένστασής της εναντίον πρόσθετης φορολογίας προστιθέμενης αξίας που επιβλήθηκε σε βάρος της.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
Το Άρθρο 52 του Περί Φόρου Προστιθέμενης Αξίας Νόμου (Ν. 246/90) προνοεί ότι πρόσωπο μπορεί να υποβάλει ένσταση για οποιαδήποτε απόφαση ή πράξη του Εφόρου την οποία εξετάζει ο Υπουργός Οικονομικών και αποφασίζει επ' αυτής. Από τον σχετικό φάκελο του Υπουργείου Οικονομικών προκύπτει ότι όταν υπεβλήθη η ένσταση ζητήθηκαν οι απόψεις του Εφόρου Φ.Π.Α. Ο Υπουργός φαίνεται ότι αφού εξέτασε την έκθεση του έλαβε την απορριπτική του απόφαση υιοθετώντας βασικά τις θέσεις του Εφόρου Φ.Π.Α.
Είναι έτσι προφανές ότι η τελική απόφαση λήφθηκε από τον Υπουργό και όχι από τον Έφορο Φ.Π.Α. όπως ισχυρίζεται η αιτήτρια. Ασφαλώς για να αποφασίσει ο Υπουργός και να διεξάγει την αναγκαία έρευνα θα έπρεπε εκ των πραγμάτων να αποταθεί στον Έφορο Φ.Π.Α. για να ζητήσει τα γεγονότα και τις εξηγήσεις για την απόφαση την οποία έλαβε ο Έφορος. Δεν θα αναμένετο ο ίδιος ο Υπουργός να ελέγξει προσωπικά τα βιβλία της αιτήτριας και όλα τα στοιχεία που αυτή είχε για να καταλήξει στην απόφασή του. Ο Νικολαΐδης, Δ., στη Λαΐφης ν. Δημοκρατίας (1996) 4 Α.Α.Δ. 2433, αναφέρεται στο θέμα αυτό.
Κατά συνέπεια των πιο πάνω έστω και αν γίνουν δεκτό ότι ο λόγος περί αναρμοδιότητας οργάνου που έλαβε την απόφαση καλύπτεται από τους λόγους ακυρότητας που προέβαλε η αιτήτρια και πάλιν θα θεωρείτο το επιχείρημα ανεδαφικό. Επίσης κατά την άποψη του Δικαστηρίου ο Υπουργός διεξήγε την αναγκαία έρευνα προτού αποφασίσει. Η απόφαση η οποία λήφθηκε ήταν εντός της διακριτικής ευχέρειας του Υπουργού και ως εκ τούτου δεν χωρεί αντικατάσταση της κρίσης του με αυτή του Δικαστηρίου όπως είναι πάγια νομολογημένο, αφού δεν τίθεται θέμα από τα ενώπιον του Δικαστηρίου στοιχεία υπέρβασης των ορίων της διακριτικής αυτής ευχέρειας.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.
Αναφερόμενη υπόθεση:
Λαΐφης ν. Δημοκρατίας (1996) 4 Α.Α.Δ. 2433.
Προσφυγές.
Προσφυγή εναντίον της απόρριψης της ένστασης του αιτητή για την επιβληθείσα σ' αυτόν πρόσθετη φορολογία Φόρου Προστιθέμενης Αξίας για την περίοδο 1.7.92-30.9.94.
Α. Χατζησέργης, για την Αιτήτρια.
Μ. Ραφτόπουλος, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους καθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Η αιτήτρια εταιρεία ζητά "δήλωση του Σεβαστού Δικαστηρίου ότι οι πράξεις και/ή αποφάσεις των Καθ' ων η Αίτηση που περιέχονται στην υπό ημερομηνίαν 29.11.1995 επιστολή του Υπουργού Οικονομικών ο οποίος απέρριψε την ένσταση του αιτητή για την επιβληθείσα στις 8.5.1995 από τον Έφορο Φόρου Προστιθέμενης Αξίας πρόσθετη φορολογία Φόρου Προστιθέμενης Αξίας για την περίοδο 1.7.1992-30.9.1994 συνολικού ύψους £1.336,38 είναι άκυρες, αυθαίρετες, παράνομες και εστερημένες παντός εννόμου αποτελέσματος."
Τα γεγονότα της υπόθεσης είναι σε συντομία τα πιο κάτω: Η αιτήτρια διατηρεί εστιατόριο στη Λάρνακα και κατά ή περί τον Ιανουάριο του 1994 Λειτουργός του Γραφείου Φόρου Προστιθέμενης Αξίας έκαμε δειγματολογικό έλεγχο των βιβλίων και αρχείων της για την περίοδο από 1.7.92-30.9.93. Επίσης κατά ή περί τον Ιανουάριο του 1995 ο ίδιος Λειτουργός έκαμε δειγματολογικό έλεγχο για την περίοδο 1.10.93-30.9.94. Στις 8.5.95 ο Έφορος Φ.Π.Α. επέβαλε πρόσθετη φορολογία για την περίοδο από 1.7.92-30.9.94. Η αιτήτρια μέσω των ελεγκτών της υπέβαλε σύμφωνα με το άρθρο 52 του Νόμου στον Υπουργό Οικονομικών ένσταση με ημερομηνία29.6.95 στην επιβληθείσα πρόσθετη φορολογία. Ο Υπουργός απεφάσισε επί της ένστασης και με επιστολή ημερομηνίας 29.11.95 που αποτελεί το αντικείμενο της προσφυγής η αιτήτρια ειδοποιήθηκε για την απορριπτική του απόφαση.
Παραθέτω πιο κάτω κατά λέξη τους λόγους ακυρότητας τους οποίους προβάλλει η αιτήτρια:
"1.Η προσβαλλόμενη απόφαση ελήφθη άνευ της δεούσης και/ή οιασδήποτε ερεύνης και είναι αντίθετη προς τις πρόνοιες της Νομοθεσίας Περί Φόρου Προστιθέμενης Αξίας.
2. Η προσβαλλόμενη απόφαση στερείται αιτιολογίας και/ή η αιτιολογία της είναι ελλειπής και/ή λανθασμένη.
3. Η προσβαλλόμενη απόφαση πάσχει λόγω πλάνης περί τα πράγματα και το Νόμο.
4. Η προσβαλλόμενη πράξη και/ή απόφαση είναι προϊόν αυθαιρεσίας και/ή υπέρβασης εξουσίας.
5. Η απόφαση παρεγνώρισε τις ειδικές εξηγήσεις που υπέβαλεν ο αιτητής με την ένσταση του ημερομηνίας 29.5.1995."
Με την γραπτή της αγόρευση περιόρισε σε δύο τα θέματα πάνω στα οποία προώθησε την προσφυγή της, ήτοι προέβαλε τον ισχυρισμό ότι η απόφαση στην ένσταση της, κατά παράβαση της σχετικής νομοθεσίας, λήφθηκε από αναρμόδιο όργανο δηλαδή τον Έφορο Φ.Π.Α. και όχι τον Υπουργό Οικονομικών και δεύτερο ότι η απόφαση αυτή λήφθηκε χωρίς την δέουσα έρευνα.
Αναφορικά με το πρώτο θέμα επισημαίνω ότι τούτο δεν φαίνεται να καλύπτεται από τους λόγους ακυρότητας που παρέθεσα πιο πάνω. Το δεύτερο σκέλος του πρώτου λόγου ακυρότητας, δηλαδή ότι η απόφαση είναι αντίθετη με τις πρόνοιες της νομοθεσίας περί Φόρου Προστιθέμενης Αξίας είναι τόσο αόριστο και γενικό που κατά τη γνώμη μου δεν μπορεί να καλύψει ισχυρισμό για λήψη απόφασης από αναρμόδιο όργανο. Εντούτοις θα προχωρήσω να εξετάσω τον ισχυρισμό αυτό.
Το άρθρο 52 του Περί Φόρου Προστιθέμενης Αξίας Νόμου (Ν. 246/90) προνοεί ότι πρόσωπο μπορεί να υποβάλει ένσταση για οποιαδήποτε απόφαση ή πράξη του Εφόρου την οποία εξετάζει ο Υπουργός Οικονομικών και αποφασίζει επ' αυτής. Από τον σχετικό φάκελο του Υπουργείου Οικονομικών προκύπτει ότι όταν υπεβλήθη η ένσταση ζητήθηκαν οι απόψεις του Εφόρου Φ.Π.Α. Ο Υπουργός φαίνεται ότι αφού εξέτασε την έκθεση του έλαβε την απορριπτική του απόφαση υιοθετώντας βασικά τις θέσεις του Εφόρου Φ.Π.Α. (ίδε ερ. 14-16).
Είναι έτσι προφανές ότι η τελική απόφαση λήφθηκε από τον Υπουργό και όχι από τον Έφορο Φ.Π.Α. όπως ισχυρίζεται η αιτήτρια. Οι ισχυρισμοί της αιτήτριας μπορεί να εκληφθούν ως παράπονο ότι ο ίδιος ο Υπουργός καμία ενέργεια ή έρευνα δεν έκαμε για να αποφασίσει αλλά αντιθέτως υιοθέτησε χωρίς να ασκήσει τη δική του εξουσία, τις απόψεις του Εφόρου Φ.Π.Α. με αποτέλεσμα στην ουσία την ένσταση να αποφασίσει ο Έφορος. Ο ισχυρισμός αυτός έρχεται σε αντίθεση με το παράπονο για τη μη διενέργεια της δέουσας έρευνας από τον Υπουργό. Γιατί ασφαλώς για να αποφασίσει ο Υπουργός και να διεξάγει την αναγκαία έρευνα θα έπρεπε εκ των πραγμάτων να αποταθεί στον Έφορο Φ.Π.Α. για να ζητήσει τα γεγονότα και τις εξηγήσεις για την απόφαση την οποία έλαβε ο Έφορος. Δεν θα αναμένετο ο ίδιος ο Υπουργός να ελέγξει προσωπικά τα βιβλία της αιτήτριας και όλα τα στοιχεία που αυτή είχε για να καταλήξει στην απόφασή του. Ο Νικολαΐδης, Δ., στη Λαΐφης ν. Δημοκρατίας (1996) 4 Α.Α.Δ. 2433, αναφέρει τα ακόλουθα επί του θέματος τα οποία και υιοθετώ:
"Εκτός των όσων έχουν λεχθεί πιο πάνω για το δικαίωμα υπουργού να εκχωρεί αρμοδιότητές του με βάση το Νόμο 23/62 τίποτε δεν δείχνει στο Νόμο περί Φόρου Προστιθέμενης Αξίας ότι ο Υπουργός δεν μπορεί να ενεργεί μέσω των λειτουργών του υπουργείου του οι οποίοι ακολουθούν τις οδηγίες του. Θα ήταν εντελώς ανεδαφικό και εξωπραγματικό να αναμένεται ότι ο Υπουργός Οικονομικών θα πρέπει να επισκέπτεται προσωπικά τα υποστατικά στα οποία πραγματοποιείται έρευνα για σκοπούς ελέγχου του φόρου προστιθέμενης αξίας για να μελετήσει επί τόπου τις λεπτομέειες της ένστασης που υποβάλλεται (βλέπε Efstathios Kyriakou and Sons Ltd v. The Republic (1970) 3 C.L.R. 115)."
Κατά συνέπεια των πιο πάνω έστω και αν δεχόμουν ότι ο λόγος περί αναρμοδιότητας οργάνου που έλαβε την απόφαση καλύπτεται από τους λόγους ακυρότητας που προέβαλε η αιτήτρια και πάλιν θα θεωρούσα το επιχείρημα ανεδαφικό. Επίσης κατά την άποψή μου ο Υπουργός διεξήγε την αναγκαία έρευνα προτού αποφασίσει. Η απόφαση η οποία λήφθηκε ήταν εντός της διακριτικής ευχέρειας του Υπουργού και ως εκ τούτου δεν χωρεί αντικατάσταση της κρίσης του με τη δική μου όπως είναι πάγια νομολογημένο αφού δεν τίθεται θέμα από τα ενώπιόν μου στοιχεία υπέρβασης των ορίων της διακριτικής αυτής ευχέρειας.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα σε βάρος της αιτήτριας.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.