|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1997) 4 ΑΑΔ 1189
13 Μαΐου, 1997
[ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ,
Αιτητής,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ
ΚΑΙ/Ή ΤΟΥ ΕΦΟΡΟΥ ΕΠΙ ΤΟΥ ΦΟΡΟΥ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΟΣ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 59/94)
Φορολογία — Φορολογία έκτακτης εισφοράς — Το όριο των έξι ετών για την επιβολή της φορολογίας — Άρθρο 23(1) των περί Βεβαιώσεως και Εισπράξεως Φόρων Νόμων — Ερμηνεία.
Προσφυγή βάσει τον Άρθρου 146 τον Συντάγματος — Λόγοι ακυρώσεως — Πλάνη περί τα πράγματα — Δεν στοιχειοθετήθηκε.
Αναθεωρητική Δικαιοδοσία — Ακυρωτικός έλεγχος — Όρια.
Ο αιτητής προσέβαλε την σε βάρος του επιβληθείσα φορολογία έκτακτης εισφοράς.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
1. Το Άρθρο 23(1) των περί Βεβαιώσεως και Εισπράξεως Φόρων Νόμων (1978-1979) μιλά για την επιβολή φόρου εντός έξι ετών. Η επιβολή της έκτακτης εισφοράς εδώ έγινε στις 30 Απριλίου, 1979, δηλαδή εντός των έξι ετών και ως εκ τούτου είναι έγκυρη. Έπειτα, υπεβλήθη η ένσταση στην εν λόγω επιβολή.
Ο ισχυρισμός του αιτητή ότι είχε παρέλθει η εν τω νόμω προθεσμία είναι ανυπόστατος. Περαιτέρω, όπως έχει νομολογηθεί, οι χρονικοί περιορισμοί του Άρθρου 23(1) δεν έχουν εφαρμογή εκεί όπου έχει υποβληθεί ένσταση και εκκρεμεί ο καθορισμός της.
2. Όσον αφορά τον ισχυρισμό του αιτητή ότι οι καθ' ων η αίτηση τελούσαν κάτω από πλάνη περί τα πράγματα, δεν επισημάνθηκε οτιδήποτε μέσα στο διοικητικό φάκελο, ο οποίος κατετέθη, που να καταδεικνύει οποιαδήποτε πλάνη.
Σύμφωνα με τη νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου και όπως διευκρινίστηκε στην πρόσφατη απόφαση της Ολομέλειας στην υπόθεση Θάλεια Γαλανού κ.ά. ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (1996) 3 Α.Α.Δ. 43, για να ακυρωθεί μια διοικητική πράξη λόγω πλάνης, η πλάνη πρέπει να είναι ουσιώδης, δηλαδή να προκύπτει ότι έχει επιδράσει στην τελική κρίση, και είναι από την συνεκτίμηση του συνόλου των περιστατικών που σε κάθε περίπτωση κρίνεται η επενέργεια της πλάνης.
Με βάση όλα τα πιο πάνω, η απόφαση του Διευθυντή ήταν, σύμφωνα με τα στοιχεία που είχε ενώπιόν του, λογικά εφικτή, νόμιμη και ορθή καθώς και μέσα στα πλαίσια της διακριτικής του εξουσίας.
Η προσέγγιση αυτού του Δικαστηρίου, ως προς τη νομιμότητα μιας φορολογικής απόφασης, είναι η ίδια σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη διοικητική απόφαση η οποία υπόκειται σε αναθεώρηση από το Δικαστήριο αυτό, δυνάμει του Άρθρου 146 του Συντάγματος. Το Δικαστήριο δεν ασκεί διοίκηση και δεν υποκαθιστά την κρίση του διοικητικού οργάνου.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Βογαζιανός ν. Δημοκρατίας (1993) 4 Α.Α.Δ. 2975,
Κυπριανού ν. Δημοκρατίας (1994) 4 Α.Α.Δ. 628,
Γαλανού κ.ά. ν. Δημοκρατίας (1996) 3 Α.Α.Δ. 43,
Βαρναβίδης ν. Δημοκρατίας (1990) 3 Α.Α.Δ. 3397.
Προσφυγή.
Προσφυγή εναντίον της απόφασης του Διευθυντή του Τμήματος Εσωτερικών Προσόδων με την οποία επεβλήθη στον Αιτητή φορολογία Έκτακτης Εισφοράς για την πρώτη, δεύτερη, τρίτη και τέταρτη τριμηνία του 1975.
Χρ. Λειβαδιώτου, για τον Αιτητή.
Α. Καουτζιάνη, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, Δ.: Με την παρούσα προσφυγή προσβάλλεται η νομιμότητα της απόφασης του Διευθυντή του Τμήματος Εσωτερικών Προσόδων, (εφεξής ο "Διευθυντής") αναφορικά με την επιβολή φορολογίας έκτακτης εισφοράς για την πρώτη, δεύτερη, τρίτη και τέταρτη τριμηνία του 1975, ανερχόμενη σε £408.
Το εισόδημα του αιτητή, κατά τον ουσιώδη χρόνο, προερχόταν από έμμισθη απασχόληση ως Διευθυντής στην Εταιρεία Heatron Ltd.
Όπως φαίνεται μέσα από το διοικητικό φάκελο, καθώς και από την ένσταση των καθ' ων η αίτηση, κατά ή περί το Μάρτιο του 1979 υπήρξε συμφωνία μεταξύ του Διευθυντή και του αιτητή για την πληρωμή του ποσού £2.283 ως επιπρόσθετου φόρου εισοδήματος για τα έτη 1971-1976 και ποσού £408 ως έκτακτης εισφοράς. Ως εκ παραδρομής, η εν λόγω επιβολή έκτακτης εισφοράς δεν έγινε κατά την 15η Μαρτίου, 1979, μαζί με την επιβολή φόρου εισοδήματος, αλλά κατά την 30ην Απριλίου, 1979.
Οι αρχικές φορολογίες της έκτακτης εισφοράς για τους Πρόσφυγες για τις τριμηνίες 1/75 μέχρι 4/75 επιβλήθηκαν στις 30 Απριλίου, 1979. Όμως, στις 25 Μαΐου, 1979, υποβλήθηκε γραπτή ένσταση κατά των εν λόγω φορολογιών από τους εγκεκριμένους λογιστές του αιτητή.
Η διευθέτηση της ένστασης και η τελική ειδοποίηση επιβολής έκτακτης εισφοράς έγιναν στις 15 Νοεμβρίου, 1993.
Ο αιτητής ισχυρίζεται ότι η εν λόγω ειδοποίηση επιβολής εισφοράς καθώς και η απαίτηση για τόκους είναι άκυρη και αντίθετη με το Νόμο, γιατί έγινε πέραν των έξι ετών και ως εκ τούτου είναι αντίθετη με τις αρχές του Διοικητικού Δικαίου. Περαιτέρω, ισχυρίζεται ότι ελήφθηκε κατ' υπέρβαση εξουσίας και λόγω πλάνης περί τα πράγματα.
Σύμφωνα με το Άρθρο 23(1) των περί Βεβαιώσεως και Εισπράξεως Φόρων Νόμων (1978-1979):
"... ο Διευθυντής δύναται, εντός του φορολογικού έτους ή εντός εξ ετών από της λήξεως κ αυτού, να επιβάλει εις το πρόσωπον τούτο φορολογίαν τοιούτου ποσού ή τοιούτου επιπροσθέτου ποσού οίον επεβλήθη δυνάμει των διατάξεων του επιβαλόντος τον φόρον νόμου και έδει να είχε βεβαιωθή και εισπραχθή δυνάμει των εν λόγω διατάξεων, αι δε διατάξεις του παρόντος Νόμου εφαρμόζονται επί της τοιαύτης βεβαιώσεως και του επί τη βάσει αυτής επιβληθέντος φόρου."
(Η υπογράμμιση είναι δική μου)
Το άρθρο μιλά για την επιβολή φόρου εντός έξι ετών. Η επιβολή της έκτακτης εισφοράς έγινε στις 30 Απριλίου, 1979, δηλαδή εντός των έξι ετών και ως εκ τούτου είναι έγκυρη. Έπειτα, υπεβλήθη η ένσταση στην εν λόγω επιβολή.
Ο ισχυρισμός του αιτητή ότι είχε παρέλθει η εν τω νόμω προθεσμία είναι ανυπόστατος. Περαιτέρω, όπως έχει νομολογηθεί, οι χρονικοί περιορισμοί του άρθρου 23(1) δεν έχουν εφαρμογή εκεί όπου έχει υποβληθεί ένσταση και εκκρεμεί ο καθορισμός της. (Βλ. Πραξιτέλης Βογαζιανός ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (1993) 4 Α.Α.Δ. 2975 και Γλαύκος Κυπριανού ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (1994) 4 Α.Α.Δ. 628.)
Όσον αφορά τον ισχυρισμό του αιτητή ότι οι καθ' ων η αίτηση τελούσαν κάτω από πλάνη περί τα πράγματα, δεν επεσήμανα οτιδήποτε μέσα στο διοικητικό φάκελο, ο οποίος κατετέθη, που να καταδεικνύει οποιαδήποτε πλάνη. Υπήρξε μια γραπτή συμφωνία το Μάρτιο του 1979, ακολούθησε η επιβολή της έκτακτης εισφοράς τον Απρίλιο του 1979, ακολούθως, έγινε ένσταση το Μάιο του 1979, η οποία αποφασίστηκε το Νοέμβριο του 1993. Διεξήλθα το φάκελο και δεν διέκρινα οποιαδήποτε πλάνη περί των πραγμάτων.
Σύμφωνα με τη νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου και όπως διευκρινίστηκε στην πρόσφατη απόφαση της Ολομέλειας στην υπόθεση Θάλεια Γαλανού κ.ά. ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (1996) 3 Α.Α.Δ. 43, για να ακυρωθεί μια διοικητική πράξη λόγω πλάνης, η πλάνη πρέπει να είναι ουσιώδης, δηλαδή να προκύπτει ότι έχει επιδράσει στην τελική κρίση, και είναι από την συνεκτίμηση του συνόλου των περιστατικών που σε κάθε περίπτωση κρίνεται η επενέργεια της πλάνης.
Με βάση όλα τα πιο πάνω, η απόφαση του Διευθυντή ήταν, σύμφωνα με τα στοιχεία που είχε ενώπιόν του, λογικά εφικτή, νόμιμη και ορθή καθώς και μέσα στα πλαίσια της διακριτικής του εξουσίας.
Όπως αναφέρεται και στην υπόθεση Βαρνάβας Βαρναβίδης ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (1990) 3 Α.Α.Δ. 3397:
"Τα κριτήρια είναι τα ίδια με εκείνα που διέπουν την αναθεώρηση κάθε άλλης εκτελεστής απόφασης της Διοίκησης. Εφόσον διαπιστώνεται ότι ο νόμος παρέχει εξουσία για την επιβολή φόρου το ερώτημα που εγείρεται είναι αν η απόφαση των αρχών ήταν λογικά εφικτή στα πλαίσια των γεγονότων που είχαν ενώπιον τους. Κριτής των σχετικών γεγονότων είναι ο Έφορος. Η ευχέρεια του δικαστηρίου για παρέμβαση περιορίζεται στις περιπτώσεις εκείνες που διαπιστώνεται ότι η κατάληξη του δεν ήταν ως θέμα λογικής συνέπειας δυνατή."
Η προσέγγιση αυτού του Δικαστηρίου, ως προς τη νομιμότητα μιας φορολογικής απόφασης, είναι η ίδια σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη διοικητική απόφαση η οποία υπόκειται σε αναθεώρηση από το Δικαστήριο αυτό, δυνάμει του Άρθρου 146 του Συντάγματος. Το Δικαστήριο αυτό δεν ασκεί διοίκηση και δεν υποκαθιστά την κρίση του διοικητικού οργάνου.
Σύμφωνα με τα όσα έχω αναφέρει πιο πάνω η προσφυγή δεν μπορεί να επιτύχει και γι' αυτό απορρίπτεται με έξοδα. Τα έξοδα να υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή για να εγκριθούν από το Δικαστήριο.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.