CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(1997) 4 ΑΑΔ 2602

Υπόθεση Αρ. : 1/97

ΜΕΤΑΞΥ:

Αιτητή

Καθ΄ου η αίτηση

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι όλες οι επιστολές αναφέρονται σε παλαιότερες επιβολές φορολογίας. Το Γραφείο Είσπραξης Φόρων καταχώρησε εναντίον του αιτητή την αγωγή Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας Αρ. 1609/95 με την οποία αξιώνεται ποσό £1.843,64. Στις 31.8.1985 εκδόθηκε από το Δικαστήριο απόφαση για το πιο πάνω ποσό πλέον έξοδα. Στις 23.7.1996 ο ΄Εφορος αποφάσισε να διαγράψει μέρος του οφειλόμενου από τον αιτητή ποσού, με αποτέλεσμα να παραμείνει ως υπόλοιπο ποσό £363,84. Στις 7.11.1996 απεστάλη στον αιτητή επιστολή με την οποία εκαλείτο να διευθετήσει τις φορολογικές του υποχρεώσεις.

Η απόρριψη της παρούσας προσφυγής αξιώνεται με βάση το ΄Αρθρο 134.2 του Συντάγματος το οποίο δίδει το δικαίωμα στο Δικαστήριο ύστερα από ακρόαση των διαδίκων να απορρίψει με ομόφωνη απόφαση χωρίς δημόσια συζήτηση προσφυγή, αν αυτή εμφανίζεται ως προδήλως αβάσιμη (βλέπε επίσης Demetrios Papademetriou v. The Board for Registration of Architects and Civil Engineers (1977) 3 C.L.R. 411).

H δικαιοδοσία συνοπτικής απόρριψης προσφυγής ή μέρους της θα πρέπει να ασκείται με τη μεγαλύτερη περίσκεψη. Από την άλλη όμως το Δικαστήριο δεν θα πρέπει να διστάσει να απορρίπτει συνοπτικά υποθέσεις όπου το θέμα που εγείρεται είναι πλήρως εκτός της δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου ή είναι προφανώς αβάσιμο. Θέμα εντελώς εκτός της δικαιοδοσίας δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί ως προδήλως αβάσιμο (Justice Party v. Republic (1985) 3 C.L.R. 1621, 1625. Βλέπε επίσης Μόδεστος Πίτσιλλος ν. Δημοκρατίας (1991) 3 Α.Α.Δ. 754, Πίτσιλλος ν. Γενικού Εισαγγελέα, Υποθ. Αρ. 695/95, ημερ. 8.3.1996 και Νίκος Μηλιώτης ν. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 980/95, ημερ. 8.7.1996).

Ο αιτητής ισχυρίζεται ότι οι αιτούμενες θεραπείες δεν είναι ούτε γενικές ούτε ασαφείς. Δεν συμφωνώ με τη θέση αυτή για τους λόγους που θα εκθέσω στη συνέχεια. Περαιτέρω ο αιτητής ισχυρίζεται ότι το ΄Αρθρο 134.2 του Συντάγματος δεν τυγχάνει εφαρμογής αφού το παρόν Δικαστήριο είναι μονομελές και συνεπώς δεν μπορεί να λάβει ομόφωνη απόφαση, όπως απαιτείται από το ΄Αρθρο 134. Το άρθρο 11 (2) του περί Απονομής της Δικαιοσύνης (Ποικίλαι Διατάξεις) Νόμου του 1964, Ν. 33/64, προβλέπει ότι οι δικαιοδοσίες του Ανωτάτου Δικαστηρίου περιλαμβανομένης και της δικαιοδοσίας εκδίκασης προσφυγής μπορούν να ασκηθούν από Δικαστή ή Δικαστές, όπως ήθελε αποφασίσει το Ανώτατο Δικαστήριο. Συνεπώς το παρόν Δικαστήριο έχει δικαιοδοσία συνοπτικής απόρριψης προσφυγής, όταν βεβαίως ικανοποιούνται οι προϋποθέσεις του ΄Αρθρου 134.

Η αόριστη μνεία σε διοικητική απόφαση, ακόμα κι΄ όταν αναφέρεται ημερομηνία κοινοποίησή της στον αιτητή, θεωρήθηκε ότι δεν αποτελεί ικανοποιητική εξειδίκευση της απόφασης που προσβάλλεται βάσει του ΄Αρθρου 146 του Συντάγματος (Ρούλλα Μαραθεύτη ν. Δημοκρατίας, Υποθ. 867/95, ημερ. 20.2.1997).

Η δεύτερη θεραπεία αξιώνει την ακύρωση οποιωνδήποτε φορολογιών έχουν επιβληθεί στον αιτητή, εφ΄ όσον δεν στηρίζονται σε γεγονότα, αλλά σε εικασίες του Εφόρου. Και πάλιν η αναφορά είναι αόριστη και γενική, ενώ καμιά αναφορά δεν γίνεται σε συγκεκριμένες φορολογίες, κάτι που θα επέτρεπε τον έλεγχο της πράξης. Το ΄Αρθρο 146 του Συντάγματος παρέχει στο Δικαστήριο τη δικαιοδοσία να αποφασίζει επί πάσης προσφυγής που υποβάλλεται εναντίον απόφασης, πράξης ή παράλειψης οιουδήποτε οργάνου ή προσώπου που ασκεί εκτελεστική ή διοικητική εξουσία. Μια από τις βασικές προϋποθέσεις της αρμοδιότητας του Δικαστηρίου βάσει του ΄Αρθρου 146 είναι η ύπαρξη εκτελεστής διοικητικής πράξης. Στην παρούσα περίπτωση δεν καθορίζεται η συγκεκριμένη διοικητική πράξη που προσβάλλεται και συνεπώς το Δικαστήριο αδυνατεί να ασκήσει έλεγχο. Και στην περίπτωση αυτή επίσης πιθανόν να τίθεται θέμα προθεσμίας προσβολής της απόφασης.

Με την τρίτη θεραπεία ο αιτητής αξιώνει όπως εμποδιστεί ο ΄Εφορος από του να πραγματοποιήσει την απειλή λήψης δικαστικών μέτρων εναντίον του, γιατί καταδικάστηκε στην πληρωμή τους ερήμην, η δε έφεση που άσκησε ακόμα εκκρεμεί. Αναμφίβολα το Δικαστήριο στερείται της δικαιοδοσίας να εκδόσει διάταγμα με το οποίο να εμποδίζεται ο ΄Εφορος να λάβει οποιαδήποτε δικαστικά μέτρα εναντίον του αιτητή. Η πράξη του Εφόρου, δεν είναι διοικητική και συνεπώς είναι εκτός της δικαιοδοσίας του παρόντος Δικαστηρίου. Πράξη στην οποία εκφράζεται η πρόθεση και όχι η βούληση της διοίκησης δεν αποτελεί εκτελεστή διοικητική πράξη (Krashias Modern Land & Building Developers Ltd v. Δήμου ΄Εγκωμης, Α.Ε. 1212, ημερ. 28.4.1995).