ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

ΠΡΟΣΦΥΓΗ ΑΡ. 320/96

Αναπτύχθηκε αριθμός λόγων ακυρότητας αλλά προέχει η εξέταση του ισχυρισμού πως οι υπηρεσιακές εκθέσεις για ορισμένα έτη συντάχθηκαν κατά παράβαση του Νόμου και δεν έπρεπε να συνυπολογιστούν ως στοιχεία κρίσης. Αφού σε τέτοια περίπτωση θα έχει σφραγιστεί η τύχη της προσφυγής και η συζήτηση των άλλων θεμάτων θα γινόταν, ουσιαστικά, πάνω σε υποθετική βάση. Δεν αμφισβητείται συναφώς, ορθά νομίζω, πως ως εκ της επίδρασης των επίμαχων υπηρεσιακών εκθέσεων στην τελική επιλογή, η προσβαλλόμενη απόφαση θα ήταν άκυρη αν αυτές είχαν συνταχθεί κατά παράβαση του Νόμου. (Βλ. Alvanis v. CY.T.A. 1985 3 CLR 2695).

Δεν αρνούνται, βέβαια, οι καθ΄ων η αίτηση την ανάγκη ύπαρξης Κανονισμών ως προς το θέμα. Η εισήγησή τους είναι πως, στην πραγματικότητα, οι εκθέσεις ακριβώς ετοιμάστηκαν δυνάμει Κανονισμών. Του Κανονισμού 23 (4) συγκεκριμένα, των περι Προσωπικού της Αρχής Τηλεπικοινωνιών Κύπρου Γενικών Κανονισμών του 1982, (ΚΔΠ 220/82). Το γεγονός ότι αυτοί οι Κανονισμοί βρίσκονταν ήδη σε ισχύ κατά το χρόνο θέσπισης του Νόμου, δεν έχει σημασία. Η λέξη "καθορισμένος" στις ερμηνευτικές διατάξεις του Νόμου έχει την έννοια του παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος η δε φράση "που εκδίδονται", ενόψει και του άρθρου 26(1) του περί Ερμηνείας Νόμου, Κεφ. 1, έχει την έννοια "που εκάστοτε εκδίδονται" και δεν περιορίζεται μόνο στην έννοια "θα εκδοθούν". Εφόσον υπήρχε Κανονισμός που ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις του Νόμου, δεν υπήρχε λόγος θέσπισης νέου. Ο Κανονισμός 23 (4) δεν κατέστη "tabula rasa" λόγω της θέσπισης του Νόμου αλλά εξακολουθεί να ισχύει ενόψει των αρχών ως προς τη σιωπηρή κατάργηση νόμου που συνοψίζονται στον Μaxwell on Interpretation of Statutes 11η έκδοση σελ. 162 και στις υποθέσεις Petrides and Οthers v. Republic 1964 CLR 413, Hinis v. Police (1963) 1 CLR 14, Papaxenopoulos v. Republic (1978) 3 CLR 8 και περαιτέρω ενόψει των άρθρων 11 και 12(1) του Κεφ. 1. Σύμφωνα με τον Κανονισμό 23(4), για τις uπηρεσιακές εκθέσεις, που τότε περιγράφονταν ως φύλλα ποιότητας, και για τα αρμόδια προς σύνταξή τους υπηρεσιακά όργανα αποφασίζει το Διοικητικό Συμβούλιο και, συνεπώς, ήταν σύννομη η ετοιμασία τους με τον τρόπο που έγινε. Το πνεύμα και ο σκοπός του Νόμου "δεν ήταν να επιβάλει αναγκαιότητα θέσπισης για οποιοδήποτε ζήτημα αλλά να επιβάλει τη σύνταξη Υπηρεσιακής ΄Εκθεσης για κάθε υπάλληλο και ορισμένες αρχές περί των υπηρεσιακών εκθέσεων όπως προνοούνται στο άρθρο 3(2), (3), (4) και (5) που πρέπει να διαβάζονται μαζί με τις υφιστάμενες πρόνοιες και όχι σε αντικατάσταση τούτων". Είναι με αυτό το φακό που πρέπει να προσεγγιστεί η φράση στο Νόμο "ανεξάρτητα από οποιαδήποτε διάταξη στους οικείους νόμους ή κανονισμούς που έγιναν με βάση αυτούς". ΄Οπως προτείνουν, αυτή η φράση "αφορά οποιαδήποτε πρόνοια στους νόμους ή κανονισμούς που δυνατόν να προνοούσαν ότι δεν συντάσσονται υπηρεσιακές εκθέσεις για αριθμό ή κλάδο υπαλλήλων ή ο τύπος των εκθέσεων δεν είναι σύμφωνος με το Ν. 155/90. Επικαλέστηκαν την απόφαση της Ολομέλειας στην υπόθεση ΧατζηΠαύλου ν. ΑΗΚ (1991) 1 ΑΑΔ 11 εισηγούμενοι πως αναγνώρισε τη δυνατότητα να εξουσιοδοτεί Κανονισμός το Διοικητικό Συμβούλιο να καθορίζει θέματα που θα μπορούσαν να καθοριστούν με Κανονισμούς. Και, τελικά, την πρωτόδικη απόφαση στην υπόθεση Γεώργιος Τυλληρίδης και άλλος ν. ΑΤΗΚ Προσφυγές 849/94 και 853/94 της 29 Νοεμβρίου 1996, στην οποία εξετάστηκε ακριβώς όμοιο θέμα. Κρίθηκε στην τελευταία αυτή υπόθεση πως η λέξη "καθορισμένος" δεν εμπεριέχει μόνο μελλοντικό καθορισμό αλλά περιλαμβάνει και παρελθόντα χρόνο και πως η άσκηση από το Διοικητικό Συμβούλιο της εξουσίας που του παρέχει ο Κανονισμός 23(4) προς ετοιμασία νέου τύπου αξιολόγησης, έγινε κατά ουσιαστική συμμόρφωση προς τις πρόνοιες του Νόμου. Πράγμα, προστίθεται, που διαφαίνεται και από την υπόθεση Ελπιδοφόρος Αλβάνης ν. ΑΤΗΚ, Προσφυγή 745/92 ημερομηνίας 7 Απριλίου 1994. Αυτή η υπόθεση αφορούσε σε προαγωγές που διενεργήθηκαν χωρίς την ύπαρξη υπηρεσιακών εκθέσεων επειδή, λόγω φόρτου εργασίας, δεν είχε καταστεί δυνατή η ετοιμασία τους μετά τη θέσπιση του Ν. 155/90. Οι προαγωγές κρίθηκαν άκυρες γιατί η διενέργειά τους χωρίς υπηρεσιακές εκθέσεις για αριθμό ετών ήταν παράνομη και η υπόθεση Γ. Τυλληρίδης (ανωτέρω) που ακολούθησε, αφορούσε στις προαγωγές που έγιναν κατά την επανεξέταση του θέματος. Και θεωρήθηκε στην υπόθεση Τυλληρίδης πως με βάση το περιεχόμενο της ακυρωτικής απόφασης, από την οποία τονίστηκε η φράση "ήταν χρέος του ίδιου του Διοικητικού Συμβουλίου να μεριμνήσει έτσι ώστε να έχει στη διάθεσή του αξιολογήσεις σύμφωνα με το Νόμο", η Αρχή "όχι μόνο έπρεπε να ενεργήσει για τη σύνταξη των εκθέσεων αξιολόγησης των υποψηφίων αλλά και να τις λάβει υπόψη κατά την επανεξέταση, σε συμμόρφωση προς την ακυρωτική απόφαση του Δικαστηρίου".

Με κάθε σεβασμό έχω αχθεί σε διαφορετική κατάληξη. Εν πρώτοις το θέμα στην υπόθεση Ελπιδοφόρος Αλβάνης (ανωτέρω), ήταν διαφορετικό. και τίποτε που λέχθηκε σ΄αυτή είχε να κάμει με την μέθοδο της σύνταξης των υπηρεσιακών εκθέσεων. ΄Ηταν οι επιπτώσεις της ανυπαρξίας τους που συζητήθηκαν και το απόσπασμα που αναφέρθηκε δεν αποτελεί εξαίρεση.

Το άρθρο 3 του Νόμου 155/90, σε συνδυασμό προς τις ερμηνευτικές διατάξεις του, είναι σαφές. Απαιτεί να συντάσσονται υπηρεσιακές εκθέσεις για όλους τους υπαλλήλους των Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου που καλύπτει και καθορίζει βασικές αρχές που θα τις διέπουν, αλλά δεν περιορίζεται σ΄αυτά, όπως ήταν η εισήγηση των καθ΄ων η αίτηση. Αποδοχή αυτής της εισήγησης θα άφηνε πίσω το κρισιμότερο, για τους σκοπούς της παρούσας υπόθεσης, μέρος του Νόμου. Το οποίο ορίζει πως οι υπηρεσιακές εκθέσεις συντάσσονται κατα τον καθορισμένο, δηλαδή με Κανονισμούς που εκδίδονται σύμφωνα με τις διατάξεις των οικείων Νόμων, τρόπο και χρόνο. Απαιτεί δηλαδή ο τρόπος και ο χρόνος σύνταξης των υπηρεσιακών εκθέσεων, να καθορίζονται με Κανονισμούς.

Ο Κανονισμός 23(4) δεν περιέχει ο ίδιος τον τρόπο σύνταξης, με την πιο πάνω έννοια, των υπηρεσιακών εκθέσεων και δεν είναι Κανονισμός που ανταποκρίνεται στη ρητή απαίτηση του Νόμου. Είναι φορέα εξουσίας που καθορίζει και ως προς αυτό είναι ασυμβίβαστος προς το Ν. 155/90. Αφού ο συζητούμενος τρόπος, όπως και ο χρόνος, δεν αφήνεται πλέον στην απόλυτη διακριτική εξουσία του Διοικητικού Συμβουλίου. Ο Νόμος 155/90 ως μεταγενέστερο ειδικό νομοθέτημα διέπει πλέον την περίπτωση, ανεξάρτητα, καθώς ορίζεται και στο άρθρο 3, από άλλο προγενέστερο Νόμο, όπως η γενική εξουσιοδοτική διάταξη του άρθρου 43 του Κεφ. 302 σε συνδυασμό με το Ν. 61/70, ή Κανονισμό, όπως ο Κανονισμός 23(4). [βλ. συναφώς Ιοannis Georghiou Hinis v. Police ανωτέρω, Maxwell on Interpretation of Statutes 122 εκδοση, σε. 193 κ.επ., Francis Bennion Statutory Interpretation, 2η έκδοση, σελ. 204, κ.επ., Cross Statutory Interpretation Ιnterpretation σελ 3 και 69.)