Αναφορικά με το ΄Αρθρο 146 του Συντάγματος

΄Αντη Κωνσταντίνου Λτδ

- και -

Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσω

Εφόρου Φόρου Εισοδήματος

_________

΄Αντη Κωνσταντίνου Λτδ

Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσω

Διευθυντή Τμήματος Εσωτερικών

Προσόδων

_________

΄Αντη Κωνσταντίνου Λτδ

- και -

Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσω

Διευθυντή Τμήματος Εσωτερικών

Προσόδων

__________

Για τους αιτητές: κ. Σπ. Ευαγγέλου.

Για τους καθ΄ων η αίτηση: κα Λ. Καουτζάνη.

__________

Με την Υπόθεση 1022/94 οι αιτητές προσβάλλουν την απόφαση του Εφόρου Φόρου Εισοδήματος με την οποία τους επιβλήθηκε φόρος εισοδήματος για τα έτη 1988, 1989, 1990 και 1991 ύψους £846,67, £636,74, £689,57 και £885,28 αντιστοίχως.

Με την Υπόθεση 1023/94 προσβάλλεται η απόφαση του Διευθυντή Τμήματος Εσωτερικών Προσόδων (στο εξής "ο Διευθυντής") για επιβολή έκτακτης εισφοράς για τις τριμηνίες των ετών 1989, 1990 και 1991, ανερχόμενης σε £28,60, £92,52 και £76,25 αντιστοίχως.

Με την Υπόθεση 1024/94 προσβάλλεται η απόφαση για επιβολή έκτακτης εισφοράς για την ΄Αμυνα αναφορικά με το δεύτερο εξάμηνο του φορολογικού έτους 1988, το δεύτερο εξάμηνο του φορολογικού έτους 1989, τις εξαμηνίες του φορολογικού έτους 1990 και τις εξαμηνίες του φορολογικού έτους 1991. Τα ποσά της εισφοράς αυτής ανέρχονται σε £64,54, £87,44, £176,73 και £212,28 αντιστοίχως.

Και οι τρεις υποθέσεις οι οποίες συνεκδικάστηκαν, αφορούν ουσιαστικά την απόφαση του Διευθυντή να μην λάβει υπ΄ όψη το ποσό των £25,000 που πιστώθηκε στο λογαριασμό του συμβούλου των αιτητών κ. ΄Αντη Κωνσταντίνου.

Οι αιτητές είναι εταιρεία περιορισμένης ευθύνης που ιδρύθηκε στις 16.3.1987. Ανέλαβαν την επιχείρηση ενός πρατήριου πετρελαιοειδών αφού την αγόρασαν το 1987 από τον κ. ΄Αντη Κωνσταντίνου. Μέτοχοι της εταιρείας των αιτητών είναι ο κ. ΄Αντης Κωνσταντίνου, ο οποίος είναι και σύμβουλος και η σύζυγός του Χριστίνα. Η εταιρεία υπέβαλε εξελεγμένους λογαριασμούς για το φορολογητέο εισόδημά της μαζί με δηλώσεις εισοδήματος για τα φορολογικά έτη 1988-1991. Στις 25.8.1994 ο Διευθυντής απέστειλε επιστολή στους ελεγκτές της εταιρείας με την οποία τους πληροφορούσε ότι οι προσδιορισμοί φορολογητέου εισοδήματος τροποποιήθηκαν. Ταυτόχρονα απέστειλε αρχικές ειδοποιήσεις επιβολής φορολογίας για τα φορολογικά έτη 1988 και 1991 και πρόσθετες ειδοποιήσεις επιβολής φορολογίας για τα φορολογικά έτη 1989 και 1990. Οι αιτητές υπέβαλαν μέσω ελεγκτικού γραφείου ένσταση ισχυριζόμενοι ότι λανθασμένα επιβαρύνθηκαν με τόκους για χρεωστικά υπόλοιπα του τρεχούμενου λογαριασμού των συμβούλων αφού, σύμφωνα με τον ισχυρισμό τoυς, τα εν λόγω υπόλοιπα ήταν πιστωτικά. Η ένσταση απορρίφθηκε και ο Διευθυντής επέμεινε στην αρχική του απόφαση.

Καταλήγοντας στην πιο πάνω απόφαση ο Διευθυντής δεν έλαβε υπ΄ όψη πίστωση ύψους £25,000 στον τρεχούμενο λογαριασμό του διευθυντή της εταιρείας κ. ΄Αντη Κωνσταντίνου που αντιπροσώπευε την αξία της εμπορικής εύνοιας της επιχείρησης που αγοράστηκε. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το πιστωτικό υπόλοιπο του τρεχούμενου λογαριασμού του κ. Κωνσταντίνου στα βιβλία των αιτητών για τα έτη 1988-1991 να μετατραπεί σε χρεωστικό, πράξη που έχει άμεση επίδραση επί του φορολογητέου εισοδήματος των αιτητών.

Στην αγόρευση του ευπαίδευτου συνήγορου των αιτητών παρατίθεται αριθμός κοινών ισχυρισμών και για τις τρεις υποθέσεις, ενώ για την Υπόθεση 1023/94 εγείρεται και επιπρόσθετος λόγος. Θα ασχοληθώ κατ΄ αρχήν με τους κοινούς ισχυρισμούς και των τριών υποθέσεων. Προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι η απόφαση του Διευθυντή είναι προϊόν πραγματικής και νομικής πλάνης, γιατί στη σχετική απόφαση του Διευθυντή εντοπίζονται δύο εσφαλμένες τοποθετήσεις ως προς τα γεγονότα της υπόθεσης. Συγκεκριμένα, σύμφωνα πάντα με τους αιτητές, ο Διευθυντής θεωρεί ότι η εταιρεία δανειοδοτήθηκε από τους συμβούλους της και ότι διεκδίκησε τους σχετικούς τόκους ως δαπάνες. Το επιχείρημα καταλήγει ότι το υπόλοιπο του προσωπικού λογαριασμού του συμβούλου ΄Αντη Κωνσταντίνου ήταν πιστωτικό και όχι χρεωστικό και συνεπώς οι σχετικοί τόκοι που προκύπτουν από τα υπόλοιπα αυτά δεν θα έπρεπε να είχαν φορολογηθεί.

Στην επιστολή του Εφόρου Φόρου Εισοδήματος ημερ. 7.11.1994 αναφέρεται επίσης ότι "εφ΄ όσον πρόκειται για συμφωνία μεταξύ σχετικών προσώπων δεν μπορεί ο μέτοχος να πουλά στην εταιρεία του τέτοιου είδους πλαστά στοιχεία που δεν εξυπηρετούν κανένα εμπορικό σκοπό, αλλά που έχουν σαν στόχο τη δυνατότητα να εξουδετερώνεται το άρθρο 47Α των Περί Φορολογίας του Εισοδήματος Νόμων του 1961 έως (Αρ.2) του 1990, Ν.245/90". Ο χαρακτηρισμός της πώλησης της εμπορικής εύνοιας ως πλαστό στοιχείο θεωρήθηκε από τον ευπαίδευτο συνήγορο των αιτητών σαν βάση για την έγερση ερωτημάτων ως προς την αιτιολογική βάση της επίδικης απόφασης, βάση για ισχυρισμούς αντιφατικότητας που χαρακτηρίζει την απόφαση του Διευθυντή. Πολύ φοβούμαι ούτε το επιχείρημα αυτό ευσταθεί, αφού είναι φανερό από τη διατύπωση που χρησιμοποιήθηκε ότι η αναφορά σε πλαστά στοιχεία δεν γίνεται με την έννοια της πλαστογράφησης δεδομένων που έχει συνήθως ο όρος, αλλά για να δείξει ότι θεωρεί τη συμφωνία για αγορά από μέτοχο της εμπορικής εύνοιας και της πίστωσης του αντίστοιχου ποσού στο λογαριασμό του συμβούλου σαν προσπάθεια καταστρατήγησης της σχετικής νομοθεσίας.

Προβάλλεται επίσης το επιχείρημα ότι η απόφαση είναι ασαφής ως προς τους λόγους που στοιχειοθετούν την αιτιολογική της βάση. Για ενίσχυση της θέσης αυτής έγινε αναφορά στην υπόθεση Γεώργιος Ματσούκης Πετρελαιοειδή Λτδ ν. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 807/94, ημερ. 28.6.1995, στην οποία το Δικαστήριο ακύρωσε την προσβαλλόμενη διοικητική πράξη, αφού κατέληξε ότι ο αναθεωρητικός έλεγχος δεν είναι δυνατό να ασκηθεί με πιθανολογήσεις ως προς τους λόγους για τους οποίους λήφθηκε η προσβαλλόμενη απόφαση. Στην παρούσα υπόθεση οι λόγοι που προβάλλονται για απόδειξη της ασάφειας της αιτιολογίας είναι ότι η απόφαση αναφέρεται σε πλαστά στοιχεία, στο ότι ουσιαστικά το πιστωτικό υπόλοιπο του ΄Αντη Κωνσταντίνου θεωρήθηκε χρεωστικό και ότι τέλος έγινε επίκληση του άρθρου 47Α που δεν τυγχάνει εφαρμογής. Για τους λόγους αυτούς οι αιτητές θεωρούν ότι η αιτιολογία της απόφασης καταλήγει σε πιθανολόγηση. ΄Ομως η υπόθεση Ματσούκης διαφοροποιείται από την παρούσα γιατί τα γεγονότα της είναι διαφορετικά. Και στα τρία επιχειρήματα, δηλαδή την αναφορά σε πλαστά στοιχεία, τη μετατροπή του πιστωτικού υπολοίπου του συμβούλου σε χρεωστικό και τη λανθασμένη επίκληση νομοθετικής πρόνοιας, έχουμε αναφερθεί πιο πάνω και κανένα πρακτικό αποτέλεσμα δεν εξυπηρετείται με την επανάληψή τους. Απλή ανάγνωση της προσβαλλόμενης απόφασης δείχνει ότι η αιτιολόγηση δεν είναι ασαφής. Αντίθετα είναι άνκαι σύντομη, σαφέστατη, και ο αναθεωρητικός έλεγχος είναι δυνατός χωρίς να δημιουργείται αμφιβολία ή να παρίσταται ανάγκη πιθανολόγησης. ΄Ετσι και ο λόγος αυτός θα πρέπει να απορριφθεί.

΄Ενα σημείο που εγείρεται ειδικά στην Υπόθεση 1023/94 είναι ότι η επιβολή έκτακτης εισφοράς αναφορικά με τις τριμηνίες των φορολογικών ετών 1989-1991 προσκρούει στις διατάξεις του ΄Αρθρου 24.2 του Συντάγματος που προβλέπει ότι κανένας φόρος, τέλος ή εισφορά οποιασδήποτε φύσης δεν επιβάλλεται εκτός διά νόμου ή κατ΄ εξουσιοδότηση νόμου. Ο ευπαίδευτος συνήγορος των αιτητών παραδέχεται ότι κατά το χρόνο κτήσης του εισοδήματος που δημιούργησε την υποχρέωση καταβολής έκτακτης εισφοράς για τα φορολογικά έτη 1989-1991 υπήρχε σε ισχύ νόμος που προέβλεπε την επιβολή τέτοιας εισφοράς. Συγκεκριμένα για το φορολογικό έτος 1989 και την πρώτη τριμηνία του φορολογικού έτους 1990 ίσχυε ο Περί Εκτάκτου Εισφοράς (Προσωριναί Διατάξεις) Νόμος του 1978, Ν.34/78, ενώ για τις υπόλοιπες τριμηνίες του φορολογικού έτους 1990 και τις τριμηνίες του φορολογικού έτους 1991 ο περί Εκτάκτου Εισφοράς (Προσωρινές Διατάξεις) (Τροποποιητικός) Νόμος του 1990, Ν. 248/90. Εν τούτοις κατά το χρόνο που στάληκαν στους αιτητές οι επίδικες φορολογίες, δηλαδή στις 20.10.1994, κανένας από τους πιο πάνω νόμους δεν βρισκόταν πλέον σε ισχύ, ούτε και υπήρχε σε ισχύ και οποιοσδήποτε άλλος νόμος που να προβλέπει τη βεβαίωση και είσπραξη της έκτακτης εισφοράς. ΄Ετσι, αφού κατά το χρόνο της βεβαίωσης της έκτακτης εισφοράς δεν υπήρχε σε ισχύ οποιαδήποτε νομοθετική διάταξη που την εξουσιοδοτούσε, οι επίδικες φορολογίες είναι κατά τη θέση του δικηγόρου της αιτήτριας άκυρες και παράνομες.

Ούτε η πιο πάνω θέση ευσταθεί. Για την επιβολή της έκτακτης εισφοράς όλων των τριμηνιών του 1989 καθώς και την πρώτη τριμηνία του 1990 προνοεί ο Νόμος 34/78 (άρθρο 3). Για τις υπόλοιπες τριμηνίες του 1990 και τις τριμηνίες του φορολογικού έτους 1991 ίσχυε ο Νόμος 248/90. Στις 20.10.1994 που οι φορολογίες στάληκαν στους αιτητές υπήρχε σε ισχύ ο Νόμος 34/78 και ο περί Εκτάκτου Εισφοράς (Προσωρινές Διατάξεις) Νόμος του 1990, Ν.111/90, από τους οποίους παρέχεται η αναγκαία εξουσιοδότηση για τη βεβαίωση έκτακτης εισφοράς παρά την εκπνοή των νόμων δυνάμει των οποίων επιβλήθηκε η εισφορά. Το άρθρο 6 του Νόμου 111/90, (παρόμοιο είναι και το άρθρο 6 του 34/78), προβλέπει ότι εφαρμόζονται οι διατάξεις των περί Φορολογίας του Εισοδήματος Νόμων του 1961 μέχρι 1989 και των περί Βεβαιώσεως και Εισπράξεως Φόρων Νόμων του 1978-1989 τηρουμένων των αναλογιών. ΄Ετσι αφού κατά τον Οκτώβρη του 1994 ίσχυε ο Περί Βεβαιώσεως και Εισπράξεως Φόρων Νόμος του 1978, Ν.4/78, υπήρχε η εξουσιοδότηση βεβαίωσης της επιβολής της έκτακτης εισφοράς, αφού το άρθρο 3(1) του Νόμου 4/78 προβλέπει ότι το ποσό κάθε φόρου που επιβάλλεται πριν ή μετά την έναρξη της ισχύος του νόμου καθορίζεται και εισπράττεται δυνάμει των διατάξεων του Νόμου 4/78.

Εξ άλλου δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει και η πρόνοια του άρθρου 10(2)(ε) του περί Ερμηνείας Νόμου, Κεφ.1, το οποίο προβλέπει ότι όπου νόμος καταργείται από άλλη νομοθετική πράξη, η κατάργησή του δεν θα επηρεάζει οποιαδήποτε διερεύνηση, δικαστικά διαβήματα ή θεραπεία αναφορικά με οποιαδήποτε τέτοια δικαιώματα, προνόμια ή υποχρεώσεις, ευθύνες, ποινές, κατασχέσεις ή τιμωρίες ως ανωτέρω και οι τέτοιες έρευνες, δικαστικά διαβήματα ή θεραπείες μπορούν να καταχωρηθούν, συνεχίσουν ή επιβληθούν και οποιαδήποτε ποινή, κατάσχεση ή τιμωρία μπορεί να επιβληθεί, ως εάν ο καταργών νόμος να μην είχε θεσμοθετηθεί. Τέλος θα ήθελα να σημειώσω ότι δεν συμφωνώ με τον ευπαίδευτο συνήγορο της αιτήτριας ότι όσα λέχθηκαν στις πιο πάνω υποθέσεις αποτελούν απλές παρατηρήσεις και συνεπώς δεν τυγχάνουν εφαρμογής στην παρούσα υπόθεση. Αντίθετα αποτελούν την ουσία πάνω στην οποία βασίστηκαν οι πιο πάνω αποφάσεις.

Εν όψει όλων των πιο πάνω και το τελευταίο επιχείρημα του ευπαίδευτου συνήγορου της αιτήτριας θα πρέπει να απορριφθεί. Σαν αποτέλεσμα οι παρούσες προσφυγές θα πρέπει να απορριφθούν και διά ταύτα απορρίπτονται. Η διοικητική πράξη επικυρώνεται. Οι αιτητές διατάσσονται να καταβάλουν τα έξοδα τα οποία υπολογίζω και επιδικάζω και για τις τρεις υποθέσεις στις £450.

/ΜΔ